Moim zdaniem PiS nie lubi ruchu narodowego dlatego ze partia Jaroslawa Kaczynskiego stoi razem z pozotalymi "graczami" typu SLD, PO i PSL na strazy tego co zostalo umocowane w Magdalence.

Oni po prostu chca trzymac monopol na administrowanie krajem i nie chca dopuszczac nikogo do "bandy czworga". Poza tym oni sa tylko "podwykonawcami", bo tak naprawde za sznurki pociagaja inni, powazniejsi gracze. I w zaleznosci od tego ktory z tych graczy forsuje swoja opcje, taka a nie inna formacja w Polsce dochodzi do glosu.

Zreszta, w tak zdewastowanym kraju jakim jest dzisiejsza Polska, kraju w ktorym wykorzeniono wlasnosc, gdzie panuje chaos i biegunka legislacyjna, zycie publiczne i polityka przypominaja swoisty teatrzyk kukielkowy w ktorym zarzadza sie ludem przy pomocy umiejetnie podsycanych emocji.

Jak to odkrecic i zaprowadzac normalnosc? Nie jestem pewien, ale wydaje mi sie ze tak jak pan twierdzi panie Gabrielu, trzeba zaczac od tworzenia rynku tresci. Przeplywu informacji. Chwala Bogu, mamy internet. To potezne zrodlo.

"Hindusi" w "warszawce" SĄ problemem.

"Kiedy otworzycie ekspozytury gdzie dostępna będzie literatura pisana przez autorów z ideologią narodową związanych. Kiedy wreszcie odkryjecie metodę badania dziejów i okoliczności politycznych jaką niektórzy z nich, tacy jak Wojciech Zaleski się posługiwali dla wyjaśniania złożonych zjawisk naszej historii? Kiedy to nastąpi?"

odpowiedź brzmi: nigdy

W większości to nie są Hindusi tylko Pakistańczycy.

Oraz Uzbecy, Ukraińcy, i co tam jeszcze.

"Chodzi więc też o to, by wygumkować z niemieckiej historii okres holocaustu i przesunąć odpowiedzialność – mam na myśli odpowiedzialność jako figurę propagandową – na kogoś innego. To wisi wręcz w powietrzu i przez to właśnie każdy młody, aspirujący działacz deklarujący przywiązanie do idei narodowych z miejsca jest uważany za frajera w najlepszym razie, albo za prowokatora w najgorszym"

Wyszczegolnilam, bo wydaje mi sie szalenie wazne. 

Obejrzalam konferencje prasowa Brudzinskiego, Kaminskiego i generalow sluzb, ochraniajacych wszystkie wydarzenia,  a marsz szczegolnie. To dystansowanie sie, podkreslanie, ze uniemozliwiono radykalnym grupom z calej Europy wjazdu do Polski (oprocz tej wloskiej, legalnej, ktorej szef byl w PE, a ktora podczas marszu byla pod duza kontrola, jak mowil Kaminski), ma swoj sens, jakkolwiek na to nie obrazaliby sie krewcy mlodzi narodowcy. Tak, niektorym w Europie bardzo zalezy zeby zrzucic z siebie odpowiedzialnosc za holocaust i wypatruja najmniejszej okazji, zeby to Polska byla nim obarczona. Dzialacze narodowi powinni to zrozumiec, (a nie plakac  ze im ktos marsz ukradl) i wypracowac jakies glebsze formy komunikacji.

Tu Kaminski à propos tej Forzy, miedzy innymi:

https://youtu.be/A4p_sE50d6I?t=1008

2/ nic nowego, czyli bij narodowca,

PRZYSZŁOŚĆ

[Stanisław Grabski – przyp. red. KJ] Pyta się mnie Pan, co myślę o przyszłości. Postaram się ją jak najbardziej streścić. Rządy pomajowe stworzyły silną armię i silny aparat wykonawczy władzy państwowej. Ale siłę państwa opierały na bierności i słabości społeczeństwa. Nastąpił powszechny upadek moralności obywatelskiej. W najszerszych warstwach szerzy się głęboki szalenie niebezpieczny kryzys wiary w Polskę.

A jednocześnie, cały przyrost naszej ludności zostaje bez zarobku. I z roku na rok rośnie ilość bezrobotnych o 200 000. Dziś jest ich już naprawdę z górą 800 000. Jeszcze trzy lata dalszego bieżnego dostosowania się do kryzysu – a będziemy mieli 1,5 mln bezrobotnych, patrzących beznadziejnie i z rozpaczą w przyszłość Polski. Co wtedy?

Tych trzech kryzysów: moralności życia publicznego, wiary w Polskę i przedsiębiorczości ekonomicznej – nie przezwycięży żadna rozgrywka partyjna czy koteryjna. Może ją przezwyciężyć tylko nowy prąd ideowy, który stworzy wizję lepszej Polski (bo już wielką i mocarstwowo potężną mamy), Polski naprawdę chrześcijańskiej, w której więc w życiu publicznym obowiązywać będzie tak samo jak w życiu prywatnym dziesięcioro przykazań bożych i w której będzie chleb dla wszystkich. Wytworzeniu takiego nowego prądu ideowego – a nie nowego jakiegoś stronnictwa, czy nowej kategorii politycznej – pragnę oddać resztę mych sił i mego życia.

Rozmowę Mieczysława Pruszyńskiego ze Stanisławem Grabskim opublikował w 1935 roku „Bunt Młodych” (nr 88-89, listopad-grudzień 1935). Przedruk niniejszy opracowano na podstawie dwóch współczesnych zbiorów przedwojennych wywiadów: antologii „Klasyka wywiadu polskiego” w opracowaniu Pawła Skibińskiego i Dawida Dynarowskiego (wydawnictwo Fronda, Warszawa 2010) oraz zbioru „Tamci” Mieczysława Pruszyńskiego pod redakcją Katarzyny Golki (wydawnictwo „ALFA”, Warszawa 1992).

4/

Stanisław Pigoń 
Ostatnie chwile Ignacego Chrzanowskiego 
 
Chodziła z dawna między nami „chrzanowczykami” taka gadka, że Profesorowi przepowiedziano ciężki koniec życia. Pani Domańska, była asystentka Ochorowicza [Julian, 1850-1917, psycholog, filozof, pisarz] miała mu raz — podrażniona jego żartobliwym sceptycyzmem — powiedzieć w Kosowie: — A pan swej Historii literatury nie skończy, schyłek życia zaś będzie pan miał bardzo ciężki. 

On sam o tym nie mówił, nie przykładał widać wagi do tej zapowiedzi, a może nawet o niej zapomniał. Niemniej faktem jest, że ostatnie miesiące, a właściwie już ostatnie lata rzeczywiście nie szczędziły Profesorowi docisków, zgryzot i cierpień. Po takim życiu i pracy! Zbyt to wymowny przykład bolesnej dysproporcji między zasługą a odpłatą, żeby tu o nim choć pokrótce nie wspomnieć. Dziewiąta rocznica śmierci Profesora usprawiedliwi ten nawrót pamięci. Złe prognostyki nad głową prof. Ignacego Chrzanowskiego zjawiać się zaczęły już w r. 1930. Weredyk, człowiek o wspaniałej, nierzadko zuchwałej odwadze cywilnej, w postępowaniu prostolinijny i bezkompromisowy — nie chował on pod korzec sądów swych o panującej wówczas rzeczywistości „sanacyjnej”, toteż spotkał się wnet z odwetami. Po pamiętnym zaś referacie jego na uroczystym otwarciu zjazdu naukowego im. J. Kochanowskiego szarpać poczęła osobę Profesora rządowa „Gazeta Polska”. Odważył się on tam na zuchwalstwo niebywałe: głośno, przed nabitą salą Teatru im. Słowackiego pozwolił sobie na wyraźną aluzję do skrytobójstwa gen. Zagórskiego [Włodzimierz Zagórski-Ostoja, 1882-ok. 1927, przeciwnik Piłsudskiego w maju 1926]. Ponieważ był podówczas już poza ustawową granicą wieku, obawialiśmy się, że skończyć się to może na tym, iż minister WRiOP nie zechce przedłużyć mu prawa wykładania. Dopóki jednak ministrem oświaty był Sławomir Czerwiński, były uczeń Profesora, zawsze wobec niego poprawny i lojalny, jakoś owe grożące grzmoty ucichały. Nie na długo. Już w roku następnym objął ministerstwo głośny niebawem „reformator” naszych uniwersytetów, Janusz Jędrzejewicz [1885-1951, minister WRiOP od r. 1931, premier w l. 1933-34]. Burza nadciągnęła. Stało się to nawet z pewną ostentacją. Minister Kazimierz Bartel na publicznym wystąpieniu w Krakowie głośno i imiennie z trybuny zaatakował Profesora za jakiś jego artykuł. Ale na tym się nie skończyło. W roku akademickim 1930/31 Chrzanowski skończył sześćdziesiąt pięć lat życia, przekroczył tzw. „granicę wieku” profesorskiego, miał odejść w stan spoczynku. Licząc się z tym Senat UJ wniósł do Ministerstwa o przedłużenie mu — jak i kilku innym profesorom w takiejże będącym sytuacji — prawa wykładania na lata następne. Wypadki takie zachodziły często. Minister wniosek zatwierdził, wykreślając w nim jedno tylko nazwisko: Chrzanowskiego. Jemu nadesłano dekret emerytalny. Na analogiczny wniosek ponowiony w roku następnym nie było żadnej reakcji. Profesor, korzystając z przysługującego mu prawa, prowadził przez dwa lata seminarium dla swoich starszych studentów — już bez wynagrodzenia. Dopiero po ustąpieniu Jędrzejewicza (1934) wniosek Wydziału i Senatu o przyznanie Chrzanowskiemu profesury honorowej doczekał się decyzji przychylnej: przyznano ją od jesieni 1936 roku. I tej nie było długo. I katedrę, i Profesora zmiotła niebawem złowroga wichura wojenna. Na „wykład” Obersturmbannführera „doktora” Müllera o stanowisku „nowych Niemiec” wobec nauki i uczonych dnia 6 XI 1939 r. (wykład krótki, za to z demonstracjami!) poszedł Profesor z przesadnego poczucia powinności wobec pisemnego zaproszenia rektorskiego [prof. Tadeusz LehrSpławiński, uwięziony 6 XI, w obozie do 8 II 1940]. Zostawił na swym biurku niemal w połowie zdania przerwany jeden ze środkowych rozdziałów II tomu Historii literatury polskiej, by już do niego nigdy nie wrócić. Poprzez więzienie przy ulicy Montelupich, przez koszary przy Wrocławskiej, etapami wraz z całą rzeszą profesorską UJ powędrował do obozu koncentracyjnego [Przeżycia obozowe opisał Stanisław Pigoń w książce Wspominki z obozu  Sachsenhausen (1939 - 1940), Warszawa 1966]. 
 * 
 Tak się złożyło, że dzieliłem z nim dolę więzienną dość długo. Razem spędziliśmy pierwszą noc stłoczeni na betonowej posadzce w kaplicy więziennej przy Montelupich, razem jechaliśmy pociągiem ekspedycyjnym do Wrocławia i tam w więzieniu razem spędziliśmy dwa tygodnie w jednej zbiorowej celi, mając za towarzyszy obok innych: Tadeusza Estreichera, Tadeusza Kowalskiego, Stanisława Maziarskiego, Kazimierza Nitscha, tudzież wiceprezydenta m. Krakowa Stanisława Klimeckiego; było nas tam razem w niedużej izbie 20 osób. Można by to nazwać naszym przedpieklem. Dyrektor więzienia, starszy, nakrochmalony prawnik, zachował się wobec nas stosunkowo poprawnie, odwiedził nas, ale nie taił, że jedyną instancją decydującą o nas jest gestapo. Trudno zapomnieć te dni i wieczory wrocławskie. Prof. Chrzanowski trzymał się znakomicie. Skarżył się, co prawda, na dokuczliwą bezsenność, na którą lichym antidotum były jakieś krople, zapisywane z dobroduszną beztroską przez starego lekarza więziennego, typowego „Schlendriana” [niem. rutynista]. 

Urozmaicał nam więc monotonię więzienną opowiadaniami, zwłaszcza wspomnieniami. Podniecał go do nich — jeśli wolno tak się wyrazić — genius loci. Przecież Wrocław to było poniekąd jego miasto uniwersyteckie. Ukończywszy studia w Warszawie, tu kontynuował je Chrzanowski (jako stypendysta) pod kierunkiem Nehringa, tu zaczynał swą działalność naukową rozprawami o Reju i Szymonowicu; tu Teodor Lipps sugestywnymi wykładami wciągnął go głębiej w problematykę filozoficzno-estetyczną i etyczną. Łatwo więc było pochwycić koniec nitki w bogatym kłębku jego wspomnień. Udręczeni bezczynnością, słuchaliśmy ochotnie tych gawęd, nawet staraliśmy się planowo je zorganizować. Opowiadał Profesor wiele i o stosunkach uniwersyteckich we Wrocławiu, i o atmosferze życia studenckiego, zwłaszcza życia Polonii śląskiej i wielkopolskiej, wreszcie o swoich przejściach materialnych i duchowych. Te ostatnie musiały być intensywne. Tutaj to — wyznał — nosił się przez jakiś czas z myślą o oddaniu się studiom teologicznym, ale się na nie ostatecznie nie zdecydował. Szczególnie często i ochotnie sięgał do wspomnień późniejszych, warszawskich. Trzy bodajże wieczory zapełnił opowiadaniem o stosunkach tamtejszych, zwłaszcza literackich, o Sienkiewiczu, Prusie, Korzonie, Żeromskim, ich pracy w Bibliotece Zamoyskich, itp. Niestety, notować tych wspomnień nie było ani czym, ani na czym. 
 
Trzeba więc zawierzyć zawodnej pamięci i pozbierać to czy owo z tamtych więziennych relacji. Skupiały się one w dwóch zwłaszcza ośrodkach, dotyczyły działalności w środowiskach nauczycielskich tudzież naukowych Warszawy na pograniczu dwóch wieków. W swych wczesnych latach warszawskich Profesor brał bardzo żywy i czynny udział w życiu szkolnym. Na pensjach żeńskich, po przygodnych zespołach uczniowskich prowadził wykłady z historii literatury polskiej, wśród innych wykładających wybił się na czoło oryginalnością ujęć, swadą szlachetnej retoryki. Kiedy po rewolucji 1905 roku zaczęła się walka o prawo do szkoły polskiej, on był wśród jej protagonistów. Z uciechą przypominał, jak na wielkim wiecu rodziców i nauczycieli osaczył i na sztych wystawił rosyjskiego kuratora, który nieudolnie próbował bronić stanowiska rządu. Gdy uchwalono wysłać deputację do Petersburga i ustalono jej skład, Chrzanowskiemu przypadła rola rzecznika sprawy. Przyjął ich minister Witte bardzo powściągliwie, a Profesorowi, który atakował szkołę rosyjską i nazwał ją katownią młodzieży, wpadł w słowa i lekceważąco odparł: — Nu, eto mietafora! Niemniej, zdecydowane stanowisko nauczycielstwa, młodzieży i społeczeństwa przemogło i rząd w końcu zezwolił na organizowanie prywatnego szkolnictwa średniego, na założenie Macierzy Szkolnej. Z żywą ochotą wszedł Chrzanowski we wspomnienia o życiu naukowym Warszawy. Szeroko opowiadał o ludziach i pracach, o tych zwłaszcza, w których sam uczestniczył. Dowiedzieliśmy się wiele z wewnętrznego życia Kasy im. Mianowskiego, o wyrosłych z prywatnej inicjatywy wielkich wydawnictwach zbiorowych, o rozwoju czasopiśmiennictwa naukowego i literackiego, itp. Przesunął nam też przed oczyma galerię niestrudzonych działaczy na tym polu, Stanisława Krzemińskiego i Stanisława Michalskiego przede wszystkim. Sporo dowiedzieliśmy się zwłaszcza o wewnętrznych kłopotach redakcyjnych, o praktyce cenzury rosyjskiej. Wszystko to poznał on dobrze, gdy po ustąpieniu Chmielowskiego został redaktorem naczelnym „Ateneum”, miesięcznika wychodzącego prywatnym sumptem Włodzimierza Spasowicza. Spasowicz, który sławy i fortuny dorobił się jako znakomitość w palestrze petersburskiej, był właściwie pisarzem dwujęzycznym. Zdaniem Chrzanowskiego — rosyjskim był on secundo loco; pisząc w jednym czy  drugim  języku — myślał i zdania formułował po polsku. Sam to przyznawał. Nie krył też Chrzanowski okoliczności, które spowodowały, że i on rzucił redakcję, powodując tym ostatecznie wycofanie się Spasowicza i zamknięcie pisma. Poszło o stanowisko polityczne Erazma Piltza, redaktora „Kraju”, a więc organu, za którym również stał Spasowicz. Obok relacji poważnych nie skąpił nam też Profesor facecji. Było tam sporo o towarzyskim, knajpiarskim życiu owych matadorów naukowych, którzy nie uchylali się też od wybryków. Usłyszeliśmy więc, jak późną nocą, gdy kompania kolegów wesoło wracała z birbantki i przechodziła Krakowskim Przedmieściem, Chmielowski, który nie wylewał za kołnierz, mijając Pałac 

Namiestnikowski wyspinał się na jednego z lwów kamiennych, usiadł mu okrakiem na grzbiecie i zaintonował zwrotkę psalmu: Na lwa srogiego bez obrazy wsiędziesz  I na ogromnym smoku jeździć będziesz.                                                  (z Ps. 91 w przekł. J. Kochanowskiego) 
 
Jakoś na szczęście policjant się nie nawinął i powodu do obaw nie było. Nie skąpił też gawędziarz szczegółów drażliwych. Z uciechą przypominał zabawne momenty kontrowersji między głowaczami. Opowiadał, jak Korzon za bajki miał pisaniny naukowe Kraushara i jak dotkliwie, przy ludziach, dawał mu to do poznania. To znów przypominał szczegóły przewlekłych kontrowersji między Gabrielem Korbutem a Bronisławem Chlebowskim. Nie lubili się. Zwłaszcza Korbut, czupurny i napastliwy, nie omijał sposobności, atakował raz po raz rywala, podrywając, ile się dało, jego naukową pozycję i powagę. Stateczny Chlebowski otrząsał się z tych napaści, spokojnie je bagatelizując. Zajęły nas te zabawne przygody, odsłaniały słabostki, ambicje i urazy, które się kryją poza togami, nurtują w świecie dostojnych uczonych, drążą skupienia uniwersyteckie, ową „kleine aber nette Gesellschaft”, jak to nazwał Franz Joseph. Okazywało się oto, że takie antagonizmy i śmieszne, podrażnione przerosty ambicji to chleb powszedni także wśród humanistów, wśród polonistów w szczególności. Więcej między nimi takich Domejków i  Dowejków. Uniwersytet lwowski bawił się niehamowanymi scysjami między Bruchnalskim a Kallenbachem, w Krakowie niearkadyjskie stosunki panowały między Nitschem a Łosiem, a cóż dopiero mówić: między Nitschem a Brücknerem. Sam Chrzanowski wystawiony został na kąśliwe dąsy urażonego Windakiewicza. Warszawa więc nie stanowiła tu wyjątku. Drobną jeno cząstkę owych poniewolnych „wieczorów wrocławskich” wyławiam dziurawą siecią przypomnienia. Nastrój celi więziennej nie najlepszej dla nich dostarczał scenerii. Położenie nasze na przedprożu śmierci dawało podniety do rozważań raczej poważnych, do refleksji nawet eschatologicznych. Ze swoich ówczesnych rozmów z Profesorem, m.in. na tematy religijne, zapamiętałem również to i owo. Zawsze je podkładał afektem, nie były to dlań sprawy obojętne; brał je poważnie. Mierziła go np. nieszczerość w tej dziedzinie. Dmowskiemu obces wytykał, że kładł duży nacisk w swym programie politycznym na religijność, a sam do późna był niereligijny. O życiu pozagrobowym mówił Profesor zawsze z pełnią wiary, tu nie miał wątpliwości. To samo dotyczyło bóstwa Chrystusa. Natomiast ze smutkiem przyznał, że nie zdołał nigdy posiąść spełna daru modlitwy, choć niejednokrotnie bardzo gorąco tego pragnął i w tym z sobą się mocował. Stanowisko Profesora w tych sprawach najwyraźniej chyba określi bezpośrednia wypowiedź, jaką później dopiero miałem możność poznać z jego pamiętnika: W późniejszym życiu nieraz miewałem i miewam różne wątpliwości dogmatyczne, ale o wszechdobroci i wszechmocy Boga i o nieśmiertelności duszy nigdy nie wątpiłem. Co do wiary w bóstwo Chrystusa — nieraz o nim wątpiłem (już w gimnazjum), ale raz po raz wiara ta wracała, a obecnie, w siedemdziesiątym drugim roku życia, coraz bardziej się utrwala. 
 
* 
 Kiedy nas zagnano do Sachsenhausen, wypadło mi się rozstać z Profesorem. Pomieszczono nas w dwóch różnych barakach, sąsiadujących wprawdzie ze sobą, ale zawszeć rozdzielonych dyscypliną życia obozowego. Widywać się z nim mogłem jedynie wieczorami, po apelu i wieczerzy, w ciągu jedynej swobodniejszej godziny. W straszliwym tłoku i gwarze, gdzie trzeba było z trądem przeciskać się przez tłum więźniów, wepchniętych w ciasny barak, niewiele można było zażyć rozmowy. Zresztą koło Profesora bywała zawsze osobna ciżba kolegów. Przez grudzień trzymał się on nadal dobrze. Przy stole lub podczas tzw. Stehkommando przed gronem słuchających snuł dalej wątki wspomnień, a w rozmowach w pojedynkę mówił chętnie o swych pracach pozaczynanych i planowanych, o zamiarach publikacji, a szczególnie często i chętnie o zagadnieniach religijnych, które go zawsze pasjonowały; słowem, pełen był wiary w przetrwanie niewoli i w powrót do życia czynnego. Szczególnie widoczne było, że w cichości serca liczył on na wypuszczenie nas w czasie świąt Bożego Narodzenia. Do tego terminu napinał swą wytrzymałość. 

Kiedy ta nadzieja zawiodła, naszło na Profesora widoczne przygnębienie. Nie miał ni chwili wątpliwości co do klęski Niemiec: ,,To dzieło szatana — powiedział jeszcze w Krakowie ks. Archutowskiemu — ale Bóg zwycięży”. Odpychał z odrazą różne nachodzące pokuszenia do jakichś prób „usprawiedliwiania się przed gestapo, podszeptywane i między nami przez (odosobnione na szczęście) słabsze dusze. Nie ulegał złudzeniom, wiedział, że poza upokorzeniem niczego to nie przyniesie, a od uniżań się odrzucała go jego harda natura i wysokie poczucie godności. Ale czy jemu samemu dane będzie przetrwać to dzieło szatańskie? Tu go widać nachodziły coraz głębsze wątpliwości. Jakoś mroczniał, posępniał. Szczególnie dotkliwie przygnębiał go brak wiadomości od syna. W ostatnich dniach sierpnia wyjechał on do swego pułku, bodajże do Lidy. Z drogi przesłał kartkę i na tym się łączność urwała. Ojciec raz po raz do tego wracał, nie krył, że cierpienie przerastało jego siły. Bied wszelakich na dobitkę nie brakło. Słabła też coraz widoczniej jego odporność, trudno było tego nie widzieć. Powściągał powoli swą rozmowność, częściej zaczął utyskiwać na dolegliwości życia obozowego. Dotkliwiej niż niejednemu dokuczał mu głód, co gorsza, zaczęła zawodzić prosta wytrzymałość fizyczna. Od lat już Profesor zapadał jesieniami na bronchit, wrażliwy był na przeziębienie. Z tej strony obawiał się niebezpieczeństwa. O co zaś jak o co, ale (co tam przeziębienie!) o przemarznięcie było najłatwiej przy wichrach i mrozach owej piekielnej zimy 1939/40. Okazji do tego dostarczali z diabelskim chichotem esesmani, próbując naszej wytrzymałości podczas wielogodzinnych apelów, nierzadko przy 30 stopniach mrozu. Wobec tej furii żywiołu byliśmy bezbronni. W mroczne jeszcze a mroźne ranki wypędzeni na plac, zanim kazano się ustawiać w szeregi, broniliśmy się przed wściekłym boreaszem, kupiąc się i zbijając w gromadki; starszych i słabszych, m. in. Chrzanowskiego, braliśmy w środek, gdzie niby to miało być cieplej. Bogać tam! Niewiele to wszystko pomagało. Bez płaszczy, częstokroć w strzępach bielizny, w zdartych i przewiewnych drelichowych lub pokrzywianych kurteczkach, odmrażaliśmy nogi, uszy i nosy. Nie lepsza dola była płucom. Uchrony przed mrozem nie było, nie mogło być! Zuchwalsi z nas brali się na sposoby, zaryzykowali raz i drugi. Wykradłszy gdzieś kawał gazety, podkładali ją pod bluzę na piersi i plecy. Okazało się, że papier jest niezgorszym izolatorem. Esesmani wnet jednak wywęszyli te swoiste „podbicia futrzane”, poddawali nas na placu rewizjom, a stwierdziwszy „przestępstwo” karali z całą bezwzględnością. Kiedy kilku spośród studentów czeskich z Pragi owinęło się pod bluzą ręcznikami, i to się ujawniło, zastosowano represje do całego licznego ich zastępu. Zamieniono wszystkim cieplejsze, nieco „zimowe” spodnie na „letnie”, drelichowe, a w musztrach karnych ganiano ich przez kilka dni po placach obozu, tarzano w śniegu itp. Ze szczególną - satysfakcją zabawiali się esesmani wciskając leżącym poza kołnierze koszul tęgie kawały śniegu. Narzekał na zimno także prof. Chrzanowski, szukał próżno przed nim ratunku. Kiedy mi się — za srogą opłatą 2 marek — udało wyszachrować u więźnia, co pracował w szwalni, parę sukiennych wkładów do butów (zmajstrowanych przez niego oczywiście ukradkiem) i kiedym je oddał Profesorowi, licząc, że będzie chronił nogi, on powiązał je sznurkiem i nosił na piersiach jako niby to ochronę płuc przed mrozem. Marna to była ochrona, a oczywiście także „przestępcza” i bardzo ryzykowna. Jeszcze gorzej wyszło, kiedy w ostatnich tygodniach nagle wystąpiły u niego bóle głowy na tle sklerotycznym. Tu już o zaradzeniu nie było mowy. Pomocy lekarskiej i dostępu do apteki byliśmy przecież pozbawieni całkowicie. Nie pomagały też improwizowane namiastki. Cierpiał więc coraz mocniej. Trudnoż go było już męczyć wiele odwiedzinami. W godzinie wolnej siedział przy stole obejmując spuszczoną głowę mocno obiema rękami, samotny, milczący, kiedy niekiedy zaledwie włączał się do rozmowy, wyrzekł parę słów dowodzących, że słuchał jednak uważnie. Wobec ciężkiej jego niedoli byliśmy całkowicie bezradni i bezradnością przybici. Żniwo śmierci nasilało się podówczas właśnie między nami coraz bardziej; co dwa, co trzy dni ubywało kogoś z kolegów. Katastrofa zwaliła się na Profesora nagle. Bronchit przeszedł w zapalenie płuc, wystąpiła gorączka. Ciężko chorego odniesiono do tzw. rewiru, do baraku szpitalnego, skąd się wyjątkowo tylko wracało do życia. Zmarł tam niebawem w nocy z 19 na 20 stycznia. O śmierci powiadomiono wdowę. Zdołała wydobyć pozwolenie w gestapo i razem z córką dojechawszy do Sachsenhausen zastały zwłoki ustawione dla nich w garażu jeszcze przed spaleniem. Trumna z surowych desek, o nią oparty stał sfatygowany wieniec z zeschłych gałązek i liści. Był to sprzęt ogólnoużytkowy. Tę służbę dekoratorską pełnił on — jak to objaśnił wartownik gestapowiec — przy niejednej już trumnie i oczywiście wtedy tylko, gdy był potrzebny na pokaz. Przez niedługą chwilę, wyznaczoną wdowie i córce na pożegnanie się ze zwłokami, gestapowiec ów stał przy drzwiach, pogwizdując lekkie piosenki. W jakiś czas potem przysłano do Krakowa blaszankę z popiołami nieboszczyka. Odbyło się nabożeństwo żałobne, którego oczywiście zapowiedzieć klepsydrami nie było można, i pogrzeb garsteczki popiołów dokonał się przy udziale kilku zaledwie osób. Wdowa razem z córką zaniosły trumienkę do grobu tymczasowego. Przeniesienie jej do grobu rodzinnego na cmentarzu Rakowickim dokonało się dopiero w październiku 1947 roku. Taki był schyłek życia człowieka, którego nazwisko w dziejach naszej nauki i nauczania zapisane zostało głoskami chlubnymi. Za siedemdziesiąt cztery lata życia, za pięćdziesiąt lat pracy twórczej, wytężonej i owocnej, za niepospolite zasługi na polu naszej kultury umysłowej, wspaniały ten człowiek, który dobrocią i uczynnością zobowiązał sobie w Polsce setki i setki ludzi, nie miał przed śmiercią dostatecznego kęsa strawy, którym by mógł zaspokoić głód, a po śmierci ziemi pod trumnę potrzebował tyle, ile jej zajmuje blaszanka z popiołem zebranym w krematorium. Tak się z nim obeszło życie. Trudno tu mówić o słusznej proporcji między zasługą a odpłatą. Ale to właśnie wszystko w porządku. Taki koniec życia uwydatnił jego zasadę, którą Zmarły miał zawsze za obowiązującą i którą tak lubił powtarzać za Konarskim: 
 
Nie masz zasług! To, co my zowiemy zasługi,  Są tylko ku Ojczyźnie wypłacone długi.                                                      [S. Konarski, Tragedia Epaminondy] Niewątpliwie jednak tym razem dług został zapłacony z nawiązką. 19 stycznia 1949 
 

No właśnie, kto wyjaśni po jakiego grzyba na polskie święto ściągać zagraniczne bojówki? Przecież to nie był wiec polityczny. No i ciekawe z kim ta grupa Dynamit tak naprawdę tą ustawkę dogadała? Czy z władzą czy z opozycją dzięki czemu wszystkie światowe Gazownie mają o czym gadać spychając i rozmywając cały marsz.

O co Ci chodzi? Uspokoj sie troche, bo eksplodujesz.

A to juz chyba ONR wie najlepiej, po jakiego grzyba.  Dla mnie to dosc odlegle tematy.

Sluzby (w osobie Kaminskiego) bronia sie tym, ze partia jest legalna i startuje we wloskich wyborach, a jej lider byl eurodeputowanym. Szli pod obstawa wojska, jak widze na fotce.

https://pbs.twimg.com/media/DrwF3j8X4AM4Fqz.jpg

PS A o zredagowaniu narracji narodowej, dostosowaniu jej do współczesnosci mówił między innymi Karoń w spotkaniu z tymi narodowcami, ale oni nic nie kapują jak się do nich mówi. Sama próbowałam kiedyś wyjaśnić jakimś redaktorom przez pejsboga, że jak piszą artykuł ze Szwagrzykiem w tytule, to niech na Boga piszą :PROFESOR Szwagrzyk, a nie jakis Szwagrzyk, bo jakiś szwagrzyk, to lud prosty nie obchodzi, a profesor i owszem. Nic nie zrozumieli.

Coryllus nawiązał do zmanipulowanego przekazu telewizyjnego. W 2010 r. wszystkie telewizje dawały tylko i wyłącznie przekaz z Pl. Konstytucji gdzie odbywały się burdy. Tymczasem marsz szedł sobie spokojnie , bez zakłóceń, w ostatniej chwili zmienioną trasą. Tego nie pokazali. Dla wielu ludzi jak nie ma czegoś w telewizji to nie istnieje. W tym roku, telewizja już pod innym zarządem również zmanipulowała przekaz. Nonstop pokazywali jakieś pojazdy opancerzone, trochę wojska i władze w otoczeniu ochrony. Tuż za nimi trochę uczestników. Ok. kilometra za nimi szedł dopiero MN. Tego jednak prawie nie było . Od czasu do czasu pokazano maszerujących w MN z daleka i kamera natychmiast uciekała do przodu. Później kiedy MN już się rozwinął a wojsko i sfery rządowe zakończyły swój udział, pokazywano powtórki. Na dworze ciemna już noc, wiemy, że tam idą dziesiątki tysięcy ludzi a oni nam pokazują czoło marszu w pełnym, jasnym dniu. I tak było do końca przekazu we wszystkich programach transmitujących. TVN, POLSAT i TVP INFO.

Coryllus zakłada, co wynika z tej i innych notek, że celem środowisk narodowych jest zdobycie w Polsce władzy. Większej, mniejszej bądź jakichś stanowisk/przyczółków. Pani sugeruje że mają inne cele?

Ja nie o tym. Władze zrobiły wszystko profesjonalnie.

Obraz był zamnipulowany to sie zagadza, natomiast transmisja  TVPinfo zgadzała sie z czasem marszu i nadawana była praktycznie do końca.  Nadal uważam, ze MN nie jest sukcesem politycznym ani PiSu ,ani tzw. narodowców, i jestem przekonany ,ze w przyszlym roku  nie bedzie progresu i na marsz nie przyjdzie np 300 - 500 tys. uczestnikow.MN nie przeklada sie na wyniki wyborcze, jezeli potraktukemy ten marsz jako narzedzie polityczne .Zgadzam sie z Coryllusem, narodowcy zostali swiadomie sformatowani i sa kontrolowani , po to aby zrelatywizowac odpowiedzialność Niemcow za holocaust, ich działalnosc oprócz polerowania bruku , charkteryzuje sie tym ,ze drepcza w miejscu, a na mapie oficjalnej polityki jedynie jest planktonem, co widac wyraźnie w wyborach. Jest to kolejna partyjka ,ktora walczy o miejce do żebrania pod murem cmentarnym. Coz to jest za partia ,ktora przez kilka lat nie tworzy ze swoimi zwolennikami przedsiebiorstw , ktore tworzyłby kapitał dla działalności partyjnej. Partia ktora, jak to slusznie zauwazył jeden z komentatorów, zadowala sie drobnymi z subwencji i liczy na sciepy czyli żebranine.

Ja chcę zacząć mój komentarz od stwierdzenia, że Polska jest krajem o dużej mobilności społecznej. Ta mobilność krystalizuje się wokół hasła: Tylko pod krzyżem, tylko pod tym znakiem Polska jest Polską, a Polak Polakiem.  Jak wszyscy widzimy, jest to dwuwiersz, który mówi o nierozerwalnym związku pomiędzy tożsamością polską a katolicyzmem. I to jest jeszcze fakt, który raz po raz się objawia, a który Brukseli nie daje spać po nocach.

Ta mobilność jest przede wszystkim dzięki Kościołowi w Polsce ciągle jeszcze skutecznie stymulowana i utrzymywana, choćby poprzez pielgrzymki maryjne w sierpniu, wizyty papieskie czy ostatnio poprzez świeckie inicjatywy charyzmatyczne organizowane pod okiem hierarchii (np. „Wielka Pokuta” czy „Różaniec do granic” organizowane przez fundację "Solos Dios basta").

Dzięki temu mimo silnych dawek neurotoksyn wtłaczanych przez popkulturę w naszą mentalność polski naród dalej jest katolicki i dalej pomimo różnych nokautów stoi na nogach.

Ja bym był bardzo ostrożny przy określaniu, że są to manifestacje nieskuteczne. Oczywiście nie można się na tym zatrzymywać, ale te manifestacje są konieczne! Jeśli małżeństwa, rodziny czy społeczeństwa nie potrafią stymulować (kształtować) własnych emocji, to przyjdzie pierwszy lepszy bies, który wszczepi im emocje obce i wrogie. Przecież taka jest funkcja wszystkich demonstracji popkulturowych, które niestrudzenie opisywał nam swego czasu tak entuzjastycznie Toyah (chodzi o zespoły i grupy muzyczne).

Cały ten przydługi wstęp zmierza do następującej konstatacji.

Marsz niepodległości jest polityczną emanacją tego hasła i społeczności, która się z nim utożsamia pomimo różnych dziwny aberracji mentalnych, które tutaj demaskujemy.

Nie ma czystej katolickiej społeczności! To jest herezja!

Katolicka społeczność jest społecznością wcieloną, czyli musi się wyrazić w narodzie, a ten istnieje przede wszystkim w wymiarze politycznym. Naród zaś jako taki potrzebuje swoich publicznych manifestacji.

Zadaniem zaś Kościoła jest umieścić naród w perspektywie wiecznej (nieba) i w reżymie uniwersalizmu (nie mylić z kosmpolityzmem i z nachodźcami)

Według mnie w tym kluczu trzeba odczytywać Marsz Niepodległości i związane z nim środowiska narodowe.

Oczywistą rzeczą jest, że to będzie przyciągać różne szatany, które będą przy tym próbowały urządzić tę rzeczywistość przechwycić i urządzić swój piknik. Dlatego szczerze powiedziawszy dziwi mnie, że PiS cierpi na swoistego rodzaju daltonizm i nie szuka jakiegoś sposobu na mniej lub bardziej formalną współpracę z tym żywiołem, że nie szuka formatu, który umożliwiałby komunikację między sobą a narodowcami. Jeśli PiS nie znajdzie sposobu na to, aby stać się w jakiś sposób reprezentantem tych wszystkich, którzy chodzą i na pielgrzymki oraz papieża witają i do Rzymu jadą a jesienią na marsze chodzą, to wcześnie czy później ta władza, którą ma, władza z nadania, zostanie PiS’owi odebrana. I już dzisiaj mamy pierwszą salwę (afera z KNF).

Stawiam bezczelną tezę, że jedyną rzeczywistością publiczną, która próbuje z narodowcami się dogadać i znaleźć formułę współpracy jest Radio Maryja.

To byłoby tyle.

P.S. Wybaczcie mi dłużyznę, ale krócej nie potrafiłem.

Najlepszą działalnością gospodarczą dla partii są spółki skarbu państwa. Ciężko zbudować inną alternatywę. Pieniądze to jeszcze kwestia patrona ( pomimo dużych nakładów nie zawsze się to zwraca ) 

A odnośnie wydawania klasyków myśli to na stronach narodowych są zamieszczone linki do pobrania. Jak ktoś ma problemy ze znalezieniem książek to warto zajrzeć.

Polecam pamiętnki Juliusza Zdanowskiego

Kilka kanałów na YT prowadziło swoje transmisje na żywo z różnych punktów 

.

Dokładnie! Ja obserwowałem to na ile mogłem przez internetowy kanał Tv Trwam.

Jest posłem a G. Braun działa od tematu do tematu. Ale może już nie rozmawiajmy o Jakubiaku bo był tylko przykładem.

Z ust mi to wyjąłeś. Od siebie może bym tylko dodał, że te 250 tys. ludzi to w ogromnej większości wyborcy Prawa i Sprawiedliwości, z których z kolei ogromna większość nie ma nawet pojęcia, że tak zwany "Marsz Niepodległości" to nazwa stowarzyszenia założonego przez grupkę narodowców i tak naprawdę jedyny ich polityczny sukces, bez którego byliby nikim.

Bog zaplac Ojcu ze te "dluzyzne".

"Nie ma czystej katolickiej społeczności! To jest herezja! Katolicka społeczność jest społecznością wcieloną, czyli musi się wyrazić w narodzie, a ten istnieje przede wszystkim w wymiarze politycznym. Naród zaś jako taki potrzebuje swoich publicznych manifestacji."

Az chcialabym ten cytat podeslac o.Szustakowi, bo o swiecie niepodleglosci wypowiadal sie wlasnie w heretyckim tonie.

Aha, głosowałam na niego (Marka Jakubiaka), nie było dla mnie innej kandydatury.

Pana Brauna przywołałam w związku z dopuszczeniem do  państwowych mediów. Zgoda, kończę temat pana Jakubiaka.

Święty to on nie jest. Robi interesy z palikotem niestety :-(

A moze Pani to jakos rozszerzyc? W czym problem z tymi hindusami?

Mogę, i to szeroko :D

https://www.youtube.com/watch?v=mlJQC1GC7hk

dzięki za wskazanie, ale to nie jest dzialanie o charakterze masowym, to skala laboratoryjna oraz brak przesłania dot. co dzisiaj w RP? i jak to rozwiązywać aby miec szanse na skuteczność; śpiewaniem powstańczych piosenek dokładnie nic się nie osiągnie w dążeniu do zmian ew. w konfrontacji z patologią, dokładnie nic; zawsze też można zanucić szlagier z "Do widzenia, do jutra"

Jak już napisałem to nie są Hindusi tylko Pakistańczycy. Resztę dopowiedz sobie sam.

W tym roku oglądałam Marsz Niepodległości jednocześnie z trzech kanałow: TVP Info, Telewizja Trwam i Media Narodowe. O ile Telewizja Trwam i Media Narodowe pokazywały "wszystko" czyli zarówno Marsz Vip-ów jak i Marsz Narodowców z hasłem "Bóg Honor Ojczyzna", to TVP Info uporczywie zatrzymywała się na transparencie oficjalnym "Dla Ciebie Polsko" i na Prezesie. Doszło do tego, że nad Marszem Niepodległości i narodowcami - zaszło słońce a u Prezesa - słońce nadal - świeciło:))) Czyli w TVP Info było coś montowane a  prezes Kurski realizował jakąś "koncepcję". 
Prezes w TVP Info był pokazywany bardzo często, początkowo bez flagi białoczerwonej a od ok. godz. 16 - z białoczerwoną flagą. Wydawał się bardzo szczęśliwy.
Za to prezydenta Dudy TVP Info - nie pokazywało. Po jakimś czasie pomyślałam,że może Prezydent Duda dyskretnie opuścił MArsz po przemówieniu. Ale przypadkiem boczna kamera na Moście Poniatowskiego albo z Telewizji Trwam, albo z Mediów Narodowych - uchwyciła Prezydenta - w drugiej grupie VIP-owskiej. Dyskretnie oddzielonej od pierwszej a Prezydent otoczony wysokimi osiłkami zwyczajnie - zniknął w tłumie.  Może takie były wymogi bezpieczeństwa a może prezes Kurski nie mógł się oprzeć technicznym możliwościom kreowania rzeczywistości:))))
W każdym razie było pięknie a mnie ulżyło, że nie polała się krew. Było bardzo ciekawie, jak zawsze a mnie zachwycił ten raczej spacer a nie marsz.
Najbardziej "ukrywanym" hasłem krzyczanym na Marszu (poza tym, co zrobić TVN) było okrzyk :"Hanka, ty sz...to, i co ty na to!?".  Nikt też nie zadbał też , aby uwiecznić fotografie kilkorga (dziesięciorga?) wielkich Polaków, niesione przez uczestników Marszu wraz z transparentem:"My wszyscy z nich". Udało mi się rozpoznać m.in Prymasa Wyszyńskiego, Henryka Sienkiewicza, Kasznicę, Dmowskiego, Mosdorfa. Inne nazwiska zapewne na swoim portalu podali autorzy pomysłu.

Owszem, jest notka @magazynier którą zaeaz rano pochwaliłam..podziękowała.

Moja uwaga była odpowiedzią na konkretne pytanie  @cicha...o działanie Coryllusa.

.

Na ruchu narodowym się nie znam 

.

w Krakowie tylko kilka 'patriotek' w wieku co jeszcze samego Bieruta w rękę całowaly nieśmialo, bokami z dwoma mikrotransparentami 'konstytucja' się przemykały, politowanie tak ale aplauzu nie zyskały

Pelna zgoda z mojej strony..I ja rowniez bede dobitnie powtarzał , ze bez oficjalnego powoływania sie na obecnosc KK  i wspolpracy  , nie ma mowy o wiekszosci konstytucyjnej  w przyszlosci . Nie moze byc tak ,ze KK jest potrzebny jedynie wowczas kiedy potrzebna jest mobilizacja , a pozniej udawanie ze go nie ma,i ze na nic nie miał wpywu.. Wczoraj ogladałem film dokumentalny zmontowany z filmow ,ktore były realizowane w czasie tworzenia sie państwowości z lat 1918 -20 , no i niestety nie zuwazyłem nawet jednego komentarza na temat roli KK w tworzeniu niepodleglosci i mibilizacji w czasie wojny z bolszewikami, bo to dziki KK udalo sie zmobilizowac Polakow do tej wojny , nie dzieki tzw liderom politycznym w ówczesnym czasie. Bez KK nie ma mowy o sukcesie politycznym w Polsce. Żademu politykowi dzis do głowy nie przyjdzie , mowienie .ze największa nasza wartoscia jest siła i moc KK, nikt z nich tego nie podkreśla. Bez KK, PiS przechodzi do opozycji .

Obecna wladza zadziałąła prewencyjnie , neutralizując miedzynarodwą akcję rozróby na uroczystości stulecia. Ktos tutaj pisał o kontyngencie zaprzyjaźnionych Siczowców majdaniarskich, którzy byli juz w drodze do Warszawy, ale na wiadomośc, ze będzie to miało charakter oficjalnej demontracji państwowej z obstawa "FGromu" i temu podobnych, zawrócili.. Pewnie przyjadą  w przyszłym roku.

Stąd nieukrywana  żałość i wściekłość politycznej piątej kolumny, ze tak sprytnie zaaranżowny pogrzeb Marszu okazał sie "na nic".

I dlatego tez sponsorzy jej z Berlina coraz bardziej się wkurzają i mogą z tej złości  wymienić tutejsze  swoje kukiełki na  bardziej sprawne.

moja wnuczka i wnuk [6 i 3 lata] z okazji święta Niepodległej pięknie po parę razy dziennie śpiewają co mogą/potrafią aby sie radować [są w Kalifornii]

Jest to sukces, który już przełożył się na rezultaty np. w Przemyślu:

https://toyah1.blogspot.com/2018/11/zanim-zabraknie-prezesa.html

Dla mnie osobiście bardzo znaczące było chwilowe rozdzielenie się marszu. Było wyraźnie widać siłę oddziaływania klubów Gazety Polskiej i siłę odziaływania MN i środowisk z nim związanych. Gołym okiem można było dostrzec kogo wybrała "ogromna większość", która nie ma pojęcia, kto organizuje ten marsz.

Ja życzę sobie, dla mojego własnego dobra, że pan Jarosław Kaczyński dostrzeże tę lekcję i wyciągnie z niej wnioski.

Mnie się wydaje, że ten patriotyzm młodzieży (jaki by on nie był) to owoc wielopoleniowej ciągłości w tym sensie, że to sukces dziadków i babć, które zajmowały się dziećmi, kiedy dorośli byli w pracy. Niestety widać jak system pracuje nad tym, aby to rozbić. Służy zwłaszcza temu migracja między miastami i za granicę.

Dlatego jak tak bardzo szanuję rzekomo "progresistowskiego" papieża Franciszka, który młodym w Krakowie w 2016 roku, kazał nawiązać więź z dziadkami i dowiedzieć się, jakie doświadczenie życia niosą na swoich plecach. To jest zadanie młodych na ŚDM w 2019 w Panamie, gdzie Polacy będą najliczniejszą grupą europejską.

P.S. No i kazał im obraz Matki Bożej ze sobą przywieźć. Czy ten papież nie wie, że to takie nieekumeniczne ?!!

na marginesie, à propos totalniakow:

Obejrzalam satyryczny filmik pyta.pl nakrecony przy okazji Marszu. Najpierw pan Janusz wplatal sie w przebraniu w manifestacje "antify", nastepnie "przepytywal na okolicznosc" grupe krewkich radykalow, a potem odbyl rozmowe z panem Szczurkiem od "obroncow konstytucji", ktory sie lekko zaplatal. Cos pieknego:) Polecam

https://youtu.be/oJ3sHmWHwSo?t=920

To zdjęcie zostało zrobione na Rondzie Dmowskiego przy odbudowywanej Rotundzie.

Żołnierze z flagami dołaczyli do Marszu w strefie buforowej a FN maszerował w trzeciej części Marszu (tak, tak Marsz był podzielony na 3 części) i jezeli szli pod obstawą to nie wojska tylko dyskretnych tajniaków.

Tak to wygląda i pasuje do tej ogłoszonej od czapy decyzji HGW o rozwiązaniu marszu. Służby po drodze już załatwiły "delegatów" a grupkę Włochów wpuszczono bo byli zgodnie z prawem i unijnymi normami demokratycznymi. Państwo zadziałało bardzo dobrze. Akcja Prezydenta i Premiera wytrąciła argumenty i sąd chciał nie chciał posłał decyzję Hanki do kosza. Ale i tych kilka drobnych incydentów wystarczyło by TVN, Gazownia i Onet cały dzień i tydzień grzały różne narracyjne cepy. Ci Włosi na zdjęciach wygldają na zaprawionych w boju, strach pomyśleć jaki dym by mogła wywołać cała zbieranina.

Na szczęście obecne służby nie działają przeciwko interesowi Państwa.

Gdyby nie patronat prezydencki, a moim zdaniem były wążne powody, aby taki zabezpieczył Marsz, Warszawa byłaby polem walk ulicznych, zapewne z ofiarami smiertelnymi posród przypadkowych uczestników ( wtym np. kobiet i dzieci).

Gauleiter T. zacierał łapska, jaki to wóczas będzie rezonans w swiecie, i, kto wie, czy nie wymusiłby przymusowego nadzoru komisarycznego "nad rozwojem sytuacji w Polsce". 

Radziłbym komentatorom patrzeć nieco dalej, nią na ambicje "marszowe" środowisk  tzw. "narodowców". Niewątpliwie są i będa oni traktowani instrumentalnie, przede wszystkim jako lokalna  unijna "ludożerka", za przyczyną  ktorej będzie aplikowane instytucjonalne poskramianie "nacjonalizmu" polskiego.

To jedynie slowa, i to dotyczy tylko PAD , a nie PiSu,a jak to sie przeklada w czynach , wspomniałem o wczorajszym filmie dokumentalnym wemitowanym w jedynce o 20.30, cisza na temat roli KK.  Dzis Duda mowi tak , a jutro bedzie sie bał garstki lemingow opozycyjnych ,ktorzy wychodza na ulice w obronie  konstytucji ,ktora uchwaliły zlogi komunistyczne. Swoja labilnoscia PAD mnie nie zaskoczy.Ps. Rowniez przesadzasz ,ze wiecej było zwolennikow PiSu na MN. W niedziele zadziałał syndrom rocznicowy, o sukcesie bedzie mozna mowic w przyszlym roku ,jak bedzie progres frekwencyjny.A ja jakos tego nie widziałem w poszednich marszach organizowanych w Krakowie.Zycze dalszej wiary ,ze PiS zdobędzie w nadchodzacych wyborach większość  konstytucyjną.Nadal uwazam, ze bez wyraznej oficjalnej wspoloracy z KK, nie ma szans w wyborach pralamentarnych ,na powtorke z 2015 .

W świat poszło hasło "Bóg, Honor, Ojczyzna" i zostało odczytane jako wezwanie faszystowskie.

http://lovekrakow.pl/galeria/wolna-polska-to-polska-wolna-od-kosciola-zdjecia_4034.html

11.11.2018  Kraków ...

.

wolna Polska to Polska wolna od kościoła 

.

Tak też, ,świętowali, , niektórzy 

.

Nie potrafie sie do konca wczuc ani w jedna ani w druga strone. Moim zdaniem ta "proba przejecia marszu" byla po prostu dyplomatycznym dzialaniem, ktore mialo zapobiec zamieszkom. Moze temu i owemu z PiS przy tej okazji jakies dodatkowe pomysly na przyszlosc sie ulegly w glowach..:) i te obawy niektorzy narodowcy wyrazaja.

Pan Bakiewicz wyglada na rozsadnego czlowieka, bardzo sensownie podszedl do calej sprawy.

https://youtu.be/FX8LoBgBByQ?t=631

Masz rację. Ja słyszałem, że słowa jakie Duda wypowiedział na zakończenie swojego wystąpienia: "Życzę, by Pan Bóg zawsze miał nas w opiece. Niech żyje suwerenna Polska!" wzbudziły w Brukseli prawdziwy entuzjazm. 

Chodzilo mi o to, co ma pojsc w swiat oficjalnie, od strony rzadowej.

W tzw.czesci rzadowej marszu w ostatniej chwili (Bosak opowiada, ze w czasie negocjacji byla ogolna zgoda co do hasla Bog Honor Ojczyzna) zmieniono baner na "Dla Ciebie Polsko", i to w kolko pokazywali w TVP.

Nie może to dziwić, skoro  Bóg chrześcijan otrzymał w UE. juz  dawno status banity.

I słusznie. Gdyby wzięli na transparenty Boże caria chrani; Liberté, égalité, fraternité bądź Proletariusze... itd, to też zostałoby odczytane jako wezwanie faszystowskie. Bo to nacjonaliści są, czyli polskie faszysty.

Na korwina!

Andrzej Warchał piwnica pod baranami "lubię weterny bo tam czerwoni zawsze przegrywają" tak że swej ambonki za komuny żartował

Ja też mam taki dylemat,jest to problem albo nie zagłosuję albo z zaciśniętym zębami na nich zagłosuję.Ale tak prawdę mówiąc nie mam złudzeń.

Twoj tekst jest tak ważny i nawet nie wiem, jak go opisać, że jutro dam komentarz w postaci nowego wpisu na moim blogu pod tytułem "Ruch narodowy robi gambit Maciejewskiego". 

Cóż w tej wypowiedzi było takiego bardzo "heretyckiego"?

Ja pisałam o Siczy Zakarpackiej. Podał to portal www.kresy.pl Najpierw, że "jadą na Marsz" a po ogłoszeniu, że wchodzi w to premier i prezydent,  że " nie jedzie". A to podawała z kolei ambasada Ukrainy w Warszawie.

Czy sądzi Pan, że bez nich inaczej by pisali?

Dzieki za tego linka  !!!

No, popatrzy Pani, Pani Nadziejo... ale mnie wcale nie jest przykro... wprost przeciwnie.  Mam nadzieje, ze te tysiace Polakow, ktore wziely udzial w tym marszu - po prostu -  PRZEJRZY  NA  OCZY  !!!

Mam nadzieje, ze w przyszlym roku nie wezma udzialu w TYM  marszu... tak  haniebnie przejetym przez  kurwizje i  Sssakiewiczowych cwaniakow, ktorzy usiluja stworzyc sobie - co tu duzo pisac - kolejne  ZEROWISKO  !!!

Ma Pani racje... naprawde  szkoda gadac.

- kolejne  ZEROWISKO  !!!

Paris odpowie proszę zagubionemu czytelnikowi czy to powyższe należy z kropką nad Z odczytać czy też nie?

Bez kropki to znaczy, że tam jest dużo, nawet bardzo dużo, ZER !  Graficznie to wygląda mniej czy więcej tak:

0000000000000000000000000...    ad infinitum 

Jeżeli pojawia sie kropka to może jednak, przez wzgląd na potomność coby się nie gubiła w naszych okazjonalnych werbalnych trendach, lepiej napisać SĘPOWISKO.

Naszystowskie 'orły-sokoły' też chcą się posilić. Zrozumiałe. Wszystko na sprzedaż.

Osobista preferencja łyka wiele ZER rozedrganych.  Czy ZER  jest n.p. tylko 99 to dalszy bieg dziejów dopisze...

Oto jak pisobolszewia tworzy historię

https://pl.wikipedia.org/wiki/Obchody_100-lecia_odzyskania_niepodleg%C5%82o%C5%9Bci_przez_Polsk%C4%99?fbclid=IwAR1WkL7a45s7-T8zqy7Wk1evJ6q2FW00W5UZbvSJZUObWsHeUScld7l68SI

Zakłada, ale wprost tego nie werbalizuje, co jest dużą wadą tekstu - tego, jak i innych. Pisać nalezy o konkretach, a nie o sloganach typu: "Skutecznosć".  Zakładam, że medialne popularyzowanie RN poprzez marsz nie jest jedynym, ani nawet najważniejszym celem marszu dla organizatorów, którzy rekrutują się, jak mniemam, nie tylko z RN, ale i ONR, MW i jeszcze innych organizacj narodowych oraz patriotycznych, skoro organizatorem oficjalnie jest "STOWARZYSZENIE Marsz Niepodległości", a nie jedynie Ruch Narodowy. Moim zdaniem ważne jest przede wszystkim to, że środowiska te maja szane sie zintegrować i nawiązać ściślejszą współpracę, wytworzyć pewne struktury, które mogą się rozwinąć w poważną działalność. Jest to swego rodzaju forma treningu organizacyjnego.

*a potem sugeruje pani, że

To, że wszelkie ruchy narodowe czy to w Polsce, czy innych krajach są wykorzystywane jako chłopcy do bicia i przykleja sie im łatkę faszystów, jeszcze nie znaczy, ze zostały celowo uformowane przez służby specjalne. Smiem wątpić w tą tezę. Sądzę, ze są to ruchy spontaniczne, bo to naturalne, że ludzie myślacy inaczej niż główny ściek zaczynają w końcu sie organizować. Wniosek z tego taki, że słuzby nie muszą niczego takiego inicjować - czekaja aż sie samo pojawi. Bardziej niż pewnym jest natomiast to, że gdy już mamy pewne formacje i zaczynają one być zauważalne dla społeczeństwa, słuzby zaczynają je inwigilować i wpuszczają swoich "moderatorów".

Bo to ludzie z poza układu_chamy-mośki zwanego pomagdalenkowym? Słyszałam juz różne historie w zwiazku z gojami próbujacymi dostać sie w szeregi jedynej słusznej partii "prawicowej" - PIS jest szczelny, nie wpuszcza obcej agentury, inaczej było z KK i dlatego teraz jest w rozsypce i zmierza prostą drogą do tego, co mamy w protestantyzmie.

Gdyby tak było to już by wszyscy siedzieli w pace, bojówki już nie zdobywają władzy w "nowoczesnych" demokracjach tylko są narzędziami. Albo ewoluują w byty polityczne albo narzędziami pozostają.

Te konkrety, których mi barkuje czasem w tekstach Pana Gabriela, to są jego własne myśli. By je wyrazić jasno i dobitnie, nie musi czekać na jakieś konkrety spoza swojej głowy. Wystarczy napisać tak, aby jezyk giętki wyraził to, co pomyśli głowa.

i dobrze, bo druga strona ma juz dawno napisana

swietne podsumowanie dla malkontentow

@Cicha : brawo brawo brawo:

> Te konkrety, których mi barkuje czasem w tekstach Pana Gabriela, to są jego własne myśli.
> By je wyrazić jasno i dobitnie, nie musi czekać na jakieś konkrety spoza swojej głowy.
> Wystarczy napisać tak, aby jezyk giętki wyraził to, co pomyśli głowa.

Mi już się trochę odechciewa tekstów Coryllusowych czytać, min. z tego powodu co Pani opisała.
 I szczerze mówiąc to ostatno sobie już odpuszczam.

Szukam konkretu i jasnej argumentacji a nie felietonów i beletrystyki i wdzięku prestidigitatora.

I oczywiście ta mityczna skuteczność . Brawo za nazwanie w jednym z pierwszych komentarzy.
Karonia zjechali za etos pracy i pewnie słusznie.
A sami nie widzą (SN) że tkwią we własnych mitach.

.. człowiek jest tym tylko, czym jest w oczach Boga i niczym więcej. .. [św. Franciszek z Asyżu].
.. nie tak bowiem człowiek widzi, jak widzi Bóg,
bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu,
Pan natomiast patrzy na serce. ..
.. Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce. .. [1 SM 16]