W polityce rządzi zasada podwórkowa – jak ktoś traci wpływy w grupie, usiłuje za wszelką cenę robić wokół siebie dużo szumu, żeby pokazać, że wcale ich nie traci. Im większy szum, tym mniejsze możliwości odzyskania wpływów. Im większy szum, tym większe demaskacje i faux pas, które ujawniają kwestie do ujawnienia się nie nadające. I tak monsieur Putą, najpierw domagał się rewizji historii przed swoim wylotem do Izraela. To zaś może oznaczać tylko jedno – on tam leci po instrukcje, które nie będą podane w formie laurki i sympatycznej pogadanki, ale reprymendy, albo wręcz totalnego, pardon, wkurwienia. Żeby ten swój stres jakoś załagodzić i samemu poczuć się lepiej monsieur Putą musiał kopnąć kogoś, kogo uważa za chłopca do bicia. I kopnął, ale niebawem może się okazać, że noga uwięzła mu, pardon, w dupie i nie może jej w żaden sposób wyciągnąć. Ktoś może mi zarzucić, że jestem wulgarny, a do tej pory wulgarności unikałem. Otóż raz unikałem, a raz nie. Uważam, że można być wulgarnym nie używając podwórkowej łaciny i można być bardzo subtelnym stosując w życiu codziennym jej zasady, pamiętając jednakowoż przy tym, żeby nie przesadzać.

Kiedy już monsieur Putą, nacieszył się swoim sukcesem na arenie międzynarodowej, okazało się, że musi zmienić rząd. A premierem w tym rządzie był nie byle kto przecież, bo sam najbardziej zaufany człowiek kół stojących przy władzy w Rosji, monsieur Miedwiediew. Dlaczego on ten rząd zmienia? No zapewne dlatego, że ktoś za jego plecami, być może sam pan Miedwiediew z kolegami, przygotowywali jakąś wyborczą niespodziankę. Ona musiała mieć gwarancje, ale monsieur Putą, je wczoraj unieważnił. To znaczy jemu się zdaje, że unieważnił, bo odwołał Miedwiediewa, a dumie zaproponował zmiany w konstytucji, uniemożliwiające wybór na prezydenta Federacji żyda kosmopolity. O to bowiem chodzi, o nic innego. Żeby nie w Rosji powtórzyła się sytuacja z Ukrainy, kiedy to jakiś, prawda, wesołek z telewizora, nagle został prezydentem. Monsieur Putą nigdy na to nie pozwoli. Wskazał więc nowego premiera, którego nazwisko wyleciało mi z pamięci, ale nie jest ono aż tak istotne, jak fakt, że ten nowy kandydat wygląda jak brat bliźniak nowego, polskiego ministra finansów. Co za siurpryza….!

Nie wiem w zasadzie co powiedzieć, ale chyba powinienem życzyć wszystkim polskim zwolennikom polityki monsieur Putą, jeszcze owocniejszych spotkań z dziennikarzami i politykami rosyjskimi. To będzie wkrótce bardzo ciekawie wyglądało, kiedy w Moskwie zmieni się dekoracja i ludzie odgrywający do tej pory Jezioro Łabędzie zostaną pozostawieni na scenie ze scenografią ze Skrzypka na dachu za plecami. Ciekawe co zrobią z tymi obcisłymi rajtkami i spódniczkami z falbanek?

Proszę Państwa, musimy zdawać sobie sprawę z tego, że dobra pułapka nie ma dziur. Im zaś kto głośniej krzyczy tym bardziej wskazuje na to, że nic nie może. To znaczy może się szarpać z nadzieją, że coś uzyska, ale jestem pewien, że w tym przypadku szarpanina na nic się nie przyda. Monsieur Putą jest bowiem istotą całkowicie przewidywalną, to znaczy, kiedy okazuje się, że znalazł się w pułapce, on zamiast uciekać, albo negocjować, zamyka się, pardon, w kiblu i ogłasza niepodległość. Tym bowiem są zaproponowane zmiany w konstytucji.

Nie wiem czy ktoś pamięta jeszcze te fragmenty książki Kredyt i wojna, które dotyczyły państwa Wizygotów i synodów toledańskich. Było ich osiemnaście i na każdym uchwalano coraz bardziej restrykcyjne prawa wobec żydów. Oznaczało to tylko jedno – ani synody, ani król, nie były w stanie nic zrobić żydom. Prawo nie działało, uchwały nie były realizowane, a im mocniej wierzgali poszczególni królowie, tym ciaśniej zaciskała się pętla na ich szyi.

Dlatego szczerze podziwiam głupotę tych osób w Polsce, które twierdzą, że monsieur Putą i jego polityka, to dobra alternatywa dla Polski opanowanej przez żydo-masonerię czy coś tam jeszcze. Startując z tego poziomu można dolecieć z kabiny tego kibla, w którym się ogłosiło niepodległość wprost do ścianki z pisuarami. No, ale ja nie będę tu nikogo namawiał do zmiany strategii, albowiem mam całkowitą pewność, że nie strategię ty chodzi, ale o coś innego – o możliwość wygłaszania komunałów w mediach i zwracania na siebie uwagi, w nadziei, że ludzie monsieur Putą wciągną osoby aspirujące na listę płac. To już chyba żebranie pod stacją metra jest wdzięczniejszym zajęciem.

Nie mam ani serca, ani krzty zrozumienia dla rodzimych sympatyków monsieur Putą i jego metod prowadzenia publicystyki politycznej, bo że od tego ogranicza się jego funkcja tego jestem pewien. Opisać to można mniej więcej tak – człowiek z bardzo ograniczonymi wpływami, realizujący nie swoje cele, demonizowany przez media i oferujący zamiast skuteczności, potwierdzenie własnych deficytów poprzez aranżowanie przedstawień dla bitych przez mężów dziewczyn, usiłuje zmieniać propagandowe ramy funkcjonowania współczesnego świata. Tego się nie da zrobić bez wojny. No i teraz trzeba odpowiedzieć na pytanie, które nurtuje wszystkich polskich politykierów popierających monsieur Putą – co będzie z nimi kiedy taka wojna wybuchnie? Zdążą te zagony pancerne przed samosądem czy nie zdążą? Ja tego nie wiem, tak tylko gdybam. Zawsze pozostaje pocieszenie, że po zwycięstwie, a co do tego że zwycięży, nie można mieć wątpliwości, monsieur Putą, każe zburzyć w stolicy nowego gubernatorstwa pomnik Piłsudskiego i Dmowskiego, a postawić tam jakiś inny pomnik. Pomnik człowieka zasłużonego dla sprawy. A być może nawet dwa pomniki. Jeden w centrum, a drugi przy wylotówce na Białystok.

Nie wiem jak to się stało, chyba przez niedopatrzenie, ale od wczoraj Konfederacja nie zwołała jeszcze żadnej konferencji prasowej, która wyjaśniłaby jej członkom i sympatykom, co tak naprawdę dzieje się w Rosji i jakie niebezpieczeństwa wynikają z tego tytułu dla Polski i dla nas tutaj. Wszak nagrabiliśmy sobie już nieźle. Nie dość, że popieramy żydów, to jeszcze usiłujemy krytykować z naszego nędznego poziomu subtelną i celową politykę monsieur Putą, której horyzonty sięgają tak daleko, że ich linia jest niewidoczna nawet dla Benjamina Netanjahu. A tak przecież nie można – to wbrew założeniom strategicznym państwa i narodowemu interesowi.

Nie mam dobrej pointy dla tego tekstu, być może ziewnięcie byłoby na miejscu, ale lepiej poczekajmy aż te dekoracje zmienią i wszystkie ruskie dziadki do orzechów zaczną przerabiać swoje mundury na chałaty Tewjego mleczarza. To już naprawdę niedługo.

---

tagi: rosja  wybory  putin  kryzys  premier 

	gabriel-maciejewski
	16 stycznia 2020 09:27

42     4133    23 zaloguj sie by polubić