Jedyną dostępną ludziom aspirującym w Polsce tradycją, jest tradycja PRL, zwanego także najweselszym barakiem w obozie. Reszta, a wliczam w to fascynacje intelektualne, emocjonalne, specjalizacje naukowe i różne szajby, to czas wyobrażony i nigdy nie istniejący. Służący kiedyś do jako takiego urządzenia się w rzeczywistości prawdziwej, czyli w PRL, a dziś nadający się tylko do podkreślania swojej szczególnej pozycji, która – wskutek działań złych ludzi – została utracona. Taki jest mechanizm schadenfreude dzisiejszej opozycji, kładącej nacisk na walory intelektualne. Chodzi o to, by ocalić fikcję przynależności do elit, nie peerelowskich bynajmniej, ale jakichś dawniejszych, wyobrażonych. PRL musi być w tym wszystkim ukryty, pod jakąś pluszową kontestacją, której nigdy nie było, a która w wyobraźni urasta do szarż szwoleżerów gwardii. Tymczasem nie były to nawet skarpetki Tyrmanda. Była to najzwyklejsza służba, za którą się brało pieniądze. Służba, o której dziś nie można wspominać, no chyba, że na zamkniętych jakichś wieczorkach.

Wobec takiego postawienia kwestii, trzeba się zastanowić czego chcą „nasi”? Oni wiedzą, że tamci kłamią i kantują na chama, ale wiedzą też, że ma to jakiś urok, dla nich całkiem niezrozumiały. Usiłują więc ten czar ulotny jakoś zagospodarować i układają przedziwne słowne kalambury, które rozrastają się do rozmiarów książek. Potem zaś książki te są promowane przez jakieś lokalne, uczelniane sanhendryny. A promocji towarzyszy nadzieja, że czytelnik, wrażliwy przecież, zachwyci się tym i wyda na tę produkcję pieniądze. A jeśli nie wyda, to jego strata, bo i tak zostało to sfinansowane z podatków. Istotne jest, by zająć miejsce tamtych i z taką samą swadą opowiadać rzeczy uchodzące za mądre. Dlaczego ja się tak znęcam nad nimi? Znalazłem tu wczoraj taki cytat

Głupcy zawsze istnieli, niektórzy z nich sięgali nawet po władzę, ale nigdy jeszcze w dziejach świata ród ludzki nie miał do czynienia z prawdziwą inwazją głupoty. Zjawisko to stało się bardzo groźne, albowiem objęło niektóre kręgi władzy. Powstały fałszywe elity składające się w całości z durniów i dewiantów różnej maści, którzy trzymają się razem, wspierają i rządzą lub choćby próbują rządzić. Nic dziwnego, że Autor książki, znany zresztą z bystrej inteligencji i ciętego języka, dopatrzył się we współczesnym świecie zjawiska, które nazwał idiotokracją. Jest to ciężka choroba całej cywilizacji zachodniej, od USA po Ukrainę, od północnego kręgu polarnego po Australię. Miejmy nadzieję, że nie okaże się, iż mamy do czynienia z chorobą śmiertelną. W każdym razie zjawisko idiotokracji przybrało rozmiary zarazy, a jego wirus masowo rozprzestrzenia się za pomocą Internetu, tzw. serwisów społecznościowych i innych środków globalnego przekazu i komunikowania się. Wspomagają go różne utopijne doktryny lansowane nie tylko przez pseudonaukowców, lecz również polityków, którzy są gotowi zawracać świat
ku pogaństwu – w imię postępu oczywiście.

To jest coś niesamowitego. Nie mogę przestać myśleć o tym fragmencie, a już sobie wyobrażam, jak wygląda cała ta książka. Nazwanie tego kompromitacją, to jest wyraz nieopisanej wprost łagodności w stosunku do autora. Autor znany z bystrej inteligencji nie rozumie, że kokieteria to także sztuka. Ludzie zaś, jak to zostało powiedziane w tytule, coraz bardziej nienawidzą sztuki. Głównie dlatego, że robi ona z publiczności bydło. Tak dokładnie jest i wszyscy, którzy w tym procesie uczestniczą, biernie i czynnie, zostaną kiedyś straszliwie ukarani. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wiara w to, że odbiorca to kretyn, jest powszechna i zabójcza. To się jednak okaże dopiero później. Pod koniec tego całego spektaklu.

Do czego w ogóle są potrzebne przedmioty produkowane bez praktycznego przeznaczenia, przeznaczone tylko do tego, by rozbudzać ekscytacje kupującego? Do stymulowania zbiorowych emocji. Te zaś można podkręcać w okolicznościach kameralnych, na przykład w Klubie Ronina, albo na placach i ulicach. O ile na placach i ulicach dochodzi do różnych horrendów, a ludzie tam zgromadzeni po powrocie do domów, stwierdzają nie raz głośno, albo ciszej trochę, że nie byli sobą, w czasie kiedy tam skakali i coś skandowali, o tyle ze spotkaniami kameralnymi sprawy mają się inaczej. Tam się przychodzi po, by po wyjściu, można było rzecz sobie bez wstydu – byłem sobą. No to teraz powróćmy do początku tych rozważań. Jeśli takie kameralne spotkania organizowane są w teatrze Krystyny Jandy, który to teatr zachowuje wszelkie potrzebne do kameralnej ekscytacji pozory i ludzie wychodzą stamtąd przekonani, że byli sobą i ciągle sobą pozostają, to znaczy, że nie jest łatwo tę okoliczność zanegować. Nie wystarczy nazwać panią Jandę idiotką i przenieść całą dyskusję na grunt internetowy, wskazując przy tym, że serwisy społecznościowe są złe, bo promują głupstwa. Trzeba jeszcze mieć coś do zaprezentowania, jakieś umiejętności. Można oczywiście nie lubić Krystyny Jandy, mieć o niej jak najgorsze zdanie, ale ona nie siedzi na twitterze, dlatego, że jest gwiazdą twittera. Ona tam jest ponieważ jedyną dostępną jej zmysłom tradycją jest PRL, a ona była i jest gwiazdą. I wierzy do tego, że żyjąc w tym PRL-u znacznie ciekawiej i lepiej niż jej publiczność, kontestowała system. Na poparcie swoich tez, bardzo nieprawdziwych, ma jeden mocny argument - wynikającą z tradycji PRL popularność i warsztat aktorski. To tylko pozornie jest sprzeczność. Tego ostatniego nikt dyskutował nie będzie, ze strachu, że Janda może go odegrać publicznie i w ten sposób załatwić. Warsztat aktorski ma znaczenie praktyczne i służy obezwładnianiu przeciwników. Jeśli zaś idzie o tradycję PRL, to są one także tradycjami publiczności, która słucha Jandy. No, ale także tej która czyta pana Szewczaka. I teraz ważna rzecz – Janda nie ukrywa, że z tradycją PRL łączy ją wiele i że należała do tych artystów, którzy byli systemowi potrzebni. Kłopot z „naszymi” polega na tym, że oni nie mogą, tak jak ona, mówić wprost o swojej przeszłości, a przecież PRL, to także ich tradycja i jedyna dostępna im rzeczywistość. Nie mogą, bo wtedy ludzie zaczną zadawać pytania inne niż było to przewidziane w scenariuszu. Okaże się też, w takim wypadku, jaka jest istotna różnica pomiędzy Jandą, a „naszymi”, różnica wynikająca z udziału w tych samych, komunistycznych okolicznościach. Jedyną drogą ucieczki w tej pułapki, jest obniżanie samooceny odbiorcy, który albo „nie pamięta jak było”, albo „był wtedy małym chłopcem”, albo „nie rozumiał przed jakimi wyborami stawiano ludzi”. Najlepiej zaś, by się za bardzo nie interesował różnicami pomiędzy władzą, a opozycją i na słowo uwierzył w „bystrą inteligencję” autora książki „Idiotokracja”. Ja nie uwierzę. A żeby mnie czymś zainteresować naprawdę, trzeba wyczynu. Nie mówię, że ktoś ma od razu zbudować galeon bez jednego gwoździa, ale niech może pokaże jakąś sztuczkę. Może być prosta. Byle była zaskakująca. Tego nie potrafią niestety uczynić ani publicyści z „obozu patriotycznego”, ani towarzyszący im i nadający wagę i wiarygodność ich publikacjom, profesorowie z uniwersytetu. Dlatego właśnie nienawidzimy serwowanych przez nich sztuki, prawdy i piękna.

	gabriel-maciejewski
	28 marca 2020 09:02