Mamy ten cały Max festiwal, o którym pisałem ostatnio, a w programie nie ma żadnych seminariów polegających na studiowaniu i omawianiu fragmentów pism Maksymiliana. Jest za to kurs tańca ducha, to jest chciałem rzec tańca uwielbienia.

Jak nie może być dawna świetność to niech bedzie chociaż fajnie...a co do studiowania fragmentów pism, to zbyt niebezpieczna twa sugestia...znowu ktos się przyczepi o to, ze tam coś niefajnego o żydach stoi i co?

A poważnie, na takie seminarium sama bym pojechała, bo czułam się jak platfus, kiedy znajomy ateista wyciągał jak z kapelusza cytaty św Maksymiliana o żydach (wszystko podrukowane), a ja nie byłam dobrze przygotowana by nie tylko wyjaśnić o co chodzi, oprócz mówienia o jego niezwykłości w działaniu, wierze i męczeństwa prowadzących do świętości.

Z bólem niestety to piszę. Pan Orda napisał pod wczorajszym tekstem, ze duchowni nie mają wsparcia wśród wiernych. Myślę, że na Maxie mieliby twoje wsparcie, a jednak polecieli sznytem hop do przodu musi być fajnie... bo tak ładnie wznosimy przy muzyce ręce do nieba, magik wypuszcza gołębie z kapelusza, a były bandzior zastąpi drogę, by przypadkiem na festival nie wlazł ktoś z inny.

Czy sądzą, że wpisywaniem się w formaty czerpiące z "mam talent", "y/can dance", "pitbull" to naprawdę ta droga? Ręce opadają

Aż dziwne że na tym Maxfestivalu zabrakło Księdza - rapera. Jest bowiem takowy w Polsce, a jakże. Pod jego nagraniami i teledyskami jest naprawdę dużo wyświetleń i komentarzy - wiele z nich dotyczy nawrócenia po tych utworach...

https://www.youtube.com/watch?v=2sJ650C9-EE

Parę lat temu podchodziłem do takich spraw bardziej elastycznie. Z wiekiem coraz bardziej moherowieję, i coś się we mnie buntuje na takie działania Kapłanów. Z drugiej strony - jeśli on komuś rzeczywiście w ten sposób pomoże... Sam w młodości miałem pstro we łbie. Gorzej że jak widać te pojedyncze incjatywy zaczynają się na większą skalę łączyć w niepokojącą tendencję.

Wola zawsze jest towarem deficytowym

Wspanialy  wpis,  naprawde  poezja...

...  a  samotnosci  kazdy  POWINIEN  doswiadczyc,  wlasnie  dlatego,  ze  czesto  obfituje  w  CUDOWNE  sensy...  o  jakich  nam  samym  sie  nawet  nie  snilo.

Kiedys  bardzo  balam  sie  samotnosci,...  choroby,...  teraz  z  czasem  coraz  mniej. 

Ja się ciągle boję...

W Kościele jest właściwie tylko jeden nakaz, który i tak nie jest nakazem tylko propozycją, jest to miłość Pana Boga i wypływające z tej miłości, kochanie siebie i innych. Czyli najważniejsze jest "posiadanie" więzi z Panem Jezusem, to miał na myśli św. Jan Paweł II mówiąc "bądźcie świętymi".
Wszystko co nas prowadzi do tej Miłości, do tej więzi jest dobre, a to co nas oddala od niej jest złe.

W teorii wydaje się to proste, ale w praktyce jest bardzo trudne, szczególnie rozeznawanie co jest dobre, a co złe. Właściwie sami nie jesteśmy w stanie stwierdzić bez natchnień Ducha Świętego i zdania się na Boga, czy coś nas zaprowadzi do Niego, czy nie. Rzeczy niemożliwe mogą okazać się jak najbardziej trafione i zbawienne, a absolutne pewniaki z ludzkiego punktu widzenia, bardzo racjonalnie obliczone ślepą uliczką.
Skoro już o św. Maksymilianie mowa, to w jego dziennikach uderzające jest to, że on miał silną więź z Panem Bogiem, robił rzeczy wielkie, bardzo trudne, ale zawsze we wszystkim ufał Bogu bezgranicznie, nigdy nie myślał o sobie. Chociażby wtedy kiedy jechał do Japonii, nie wiedząc jak to się wszystko skończy i czy się uda, zdał się całkowicie na Matkę Bożą.

Ciekawe z czego wynika ta sentymentalna wizja świętości? Takiego pociesznego człowieka, który nie wie gdzie przód, a gdzie tył. Ale nie pije alkoholu, nie uprawia seksu itp.

Z drugiej strony, żywiąc takie przekonania, nikt w nie wierzy i nikt do takiej wizji świętości nie aspiruje. Co jest trochę śmieszne.

Z tego, że takich łatwiej podporządkować i coś im narzucić

Dobrze napisane... Dodać do tego wolność od moralizatorstwa (od "prawnego" osądzania znaczy się), łagodność i miłosierdzie, a "taniec" w Duchu staje się owocem naprawdę prostych codziennych obowiązków... zamiast upadkiem czy inną szemraną manifestacją kółka wzajemnej adoracji na emocjonalnym haju... Wtedy rzeczywiście cokolwiek się stanie/zrobi można poczytywać za łaskę, i choroby czy inne niedogodności nabierają sensu świętości - znosi się je bez cierpietnictwa z ufnością "srebra hartowanego w tyglu"

Pocieszne dla doświadczonych... Dla aspirujących młodych bywają tragiczne niestety, zwłaszcza czytane w kluczu "uwierz w siebie" (próżnej chwały)

Właśnie z pokorą "powinna" się kojarzyć świętość (za życia), bo to ona (jak uczą ojcowie pustyni) jest kluczem, niezbędnym katalizatorem pozostałych cnót (zwanych darami Ducha) uzdatniających do odnoszenia zwycięstw nad pokusami... To jest bój niezwykle wymagający, w każdym miejscu i o każdej porze. Nie trzeba w tym celu szukać misji specjalnych po świecie czy wspólnotach, choć nie wykluczam że ktoś mógł właśnie tylko na takiej trasie odkryć co go naprawdę boli i gna.

Przecież tak niewiele potrzeba do bycia świętym- wystarczy:

umiejętność wybaczania,

pogoda ducha i dzielenie się radością z innymi, 

sumienne wykonywanie codziennych obowiązków, 

troska o innych, modlitwa w ich intencji.

Recepta na zostanie świętym jest prostsza niż nam się może wydawać. Bóg daje nam wszystko, co jest nam potrzebne, by ją osiągnąć. I mamy postawione tylko jedno zadanie: „Zawsze się radujcie.” (1 Tes 5,16).

Recepta wg. św. Jana Bosko „Bycie świętym to bycie radosnym”.

ps:

"I tacy właśnie są nasi współcześni święci – radośni! Wystarczy spojrzeć na nich w trakcie różnych ogólnopolskich lub światowych spotkań. Wtedy to – wśród tańca, śpiewu, okrzyków radości – można ujrzeć ich świętość. Młodzi święci kochają życie i wszystko, co ze sobą niesie, zwykłe rzeczy przeżywają z Bogiem. Radość staje się synonimem samego życia. Wiedzą, że jeśli chcą żyć z Bogiem w niebie, muszą zacząć żyć z Nim tu na ziemi. Ojciec Daniel Ange nawołuje: „Smakuj radość, a zakosztujesz Boga”.

Rapował pan "Pójdzmy wszyscy....".To jak sądzę we własnym domu i się spodobało.Ja  kilka lat temu w św.Szczepana "nadziałem się" na kolędowanie tuż przed mszą w kościele N.M.P Redemptorystów.Jakiś długowłosy (ala Slayer)wrzeszczał a właściwie ryczał do mikrofonu kolędę (podobno) szarpiąc struny elektrycznej gitary.Szepnąłem tylko żonie -wychodzimy,lecz ona  wstydziła się wstać z miejsca i tak się mnie uchwyciła ,że chyba bym ją musiał wynieść z kościoła "na barana".Dotrwałem do końca .Po "kolędzie" nastąpiła chwila ciszy a drobniutki siwy(tylko twarz miał czerwoną ne tę chwilę) proboszcz wyszedł na ambonkę i powiedział mniej więcej : Jak widać można i tak chwalić Pana Boga :).

Patrzę na to "docześnie". Święci są nam po to, żeby dojrzeć perspektywę. To jak w sporcie: jeśli wydaje ci się , że umiesz np.jezdzic na nartach, pojedź na zawody Pucharu Świata, zobacz na żywo, jak jeżdżą mistrzowie i perspektywa sama się ustawi. Nie obcując że Świętymi mamy fałszywą perspektywę własnej pozycji na "osi świętości". Stąd może nam przyjść do głowy np.wydzierać się z gitarą w kościele. Motywację możemy mieć wtedy nawet słuszną, tylko perspektywę nie.

Serio to piszesz?

Św. Idzi urodził się ok. 640 roku w Atenach i pochodził z królewskiego rodu. Był synem Teodora i Pelagii. Po śmierci rodziców rozdał majątek ubogim i już w młodym wieku zasłynął cudami. Bojąc się sławy ludzkiej, przybył drogą morską do Marsylii,  do św. Cezarego, biskupa Arles. Ponieważ chciał prowadzić życie pustelnicze, spotkał się z pustelnikiem Weredoniuszem i zamieszkał z nim w dolinie rzeki Gardo – dopływie Rodanu. 
Ponieważ i tam przybyła za nim sława cudów, przed którą uciekł, opuścił Werdoniusza i udał się na miejsce jeszcze bardziej dzikie i samotne nad ujście Rodanu. 

Tam podczas polowania, w pogoni za łanią, jego towarzyszką i żywicielką, odnalazł go król Gotów Flavius, który obiecał na tym miejscu ufundować klasztor, o ile  święty zgodzi się być jego pierwszym opatem. Św. Idzi najpierw się opierał, ale w końcu przystał na tę propozycję i zabrał się do budowy klasztoru. Następnie przyjął święcenia kapłańskie i został jego pierwszym opatem. Sława i cuda św. Idziego dotarła do króla Franków Karola...
Jest czczony przez Kościół katolicki (1 września), cerkiew prawosławną, wspólnotę anglikańską.
Jest jednym z Czternastu Świętych Wspomożycieli Kościół katolicki zaliczył tych, których wstawiennictwo u Boga uznał za wyjątkowo skuteczne, szczególnie w wypadku chorób.

Trochę mnie zdziwił tytuł notki, ale po przeczytaniu kilku słów o św. Idzim zgadza się z autorem notki. :(((

Ja tam nie wiem jak to jest z tymi gitarami w Kościele i komu one przeszkadzają a komu pomagają... Każdy mierzy swoją miarą nie tylko ten "problem", ale i tzw "poświęcenie" (męczeństwo). Pytanie zasadnicze: Po co to mierzysz, ergo do czego Ci taka "umiejętność" potrzebna? Czy jesteś przez to bardziej pokorny jak celnik, czy może lubisz dodawać sobie zasług przed Bogiem jak ten "uczony w Piśmie". Jednym słowem - uważaj! Żeby twoja "właściwa perspektywa" lub tzw "rozeznanie" nie pochodziły z pokusy próżnej chwały... Dobra Nowina uczy: w ogóle się tym nie zajmujcie (porównywaniem/ocenieniem), a i Ojcowie pustyni, bardzo surowi w obyczajach, prędzej sami usuwali się ze wspólnoty nie trąbiąc na odchodne jak to ich "perspektywa" została gdzieś/przez kogoś zaburzona... Raczej "szkodę" ponosili jak wykłócali się ze współbraćmi.

Gdybym sam nie zainteresował się tematem, to do tej pory traktowałbym świętość tych ludzi wyłącznie z perspektywy ascezy, do dziś fałszywie/tendencyjnie rozumianej, lub poświęcenia życia w tragicznych i brutalnych okolicznościach, izolacji w skrajnie niekorzystnych warunkach od świata/ludzi... Tymczasem większość słynnych apoftegmatów to czyste zrozumienie dla słabości bliźniego, miłosierdzie, i ćwiczenie się w pokorze przez milczenie (również myśli) nad szemraniem. 

Ludzie przyjeżdżają po pielgrzymkach i rekolekcjach niby zbudowani, tymczasem językiem mają do powiedzenia tylko tyle że ktoś im na gitarze przeszkadzał, albo że nie było klęczących u komunii... Niesamowite co tak naprawdę zajmuje umysły ludzi "pobożnych" (na domiar "przedsoborowych") w trakcie mszy. A to jest przecież nagminnie uważane za "właściwą perspektywę"

O. Zatorski mądrze pisał.

bardzo na czasie, pojęcie miłości jako upodobania w dobru warto kojarzyć wg znanego tytułu "Miłość i odpowiedzialność' Karola Wojtyły. Pojęcie cierpienia jest publicystycznie dezawuowane. Zapominamy, że cudze cierpienie jest 'krzyżem', który także może być przez nas doświadczanym jeśli mamy taka wolę i zdolność ku temu. 

ad owego Westerplatte - kariery w apaacie polegają na wyzbyciu się z zasad wyniesionych z domu/szkoły/Kościoła/.. a robi się to stawiając delikwenta przed podjęciem decyzji: albo jak mi każą [i jestem 'swój'] albo kariera/awanse/... adieu;

np. potrtety psychologiczne AMacierewicza: przed i po objęciu stanowiska w MSW - to dwie różne osoby