Obejrzałem wczoraj dwa trailery najnowszych polskich filmów, jeden zapowiadał film dla dorosłych, a drugi dla dzieci. Pierwszy to był, jak się może domyślacie, trailer „Botoksu”, nowego filmu Patryka Vegi, a drugi to zapowiedź filmu dla dzieci zatytułowanego „Tarapaty”. Obydwa te tytuły, a także treść filmów, które one promują mają ścisły związek z tym, jak sobie współczesny polski reżyser wyobraża odbiorcę, mają także ścisły związek ze sposobem dystrybucji, jaki został nam narzucony dawno temu.

Botoks to ma być film o życiu ratowników pogotowia, a dokładnie o tym, że ludzie ci mają tak ciężkie i przepraszam miłe panie, przesrane życie, że gorzej mają jedynie policjanci z drogówki. Ja nie wiem jak jest w pogotowiu i nigdy nie zamierzałem tam pracować. Wiem jednak, że jedna z początkowych scen tego trailera bardzo przypomina początkową scenę ze starego filmu „Anna i wampir”. Leży sobie kobieta, w starym filmie naga i nieżywa, a w nowym poraniona i ubrana, a jakiś facet ogląda dokładnie jej ciało. W tamtym filmie był to śledczy, a w nowym jest to sanitariusz zboczeniec. Co mnie w ogóle skłoniło do obejrzenia tych trailerów? Oto na portalu WP ukazał się tekst zapowiadający film Botoks, który jest oczywiście jedynym, autentycznym, prawdziwym i niezakłamanym filmem o pogotowiu, w tekście tym obraz reklamowany był przez rzekomych lekarzy, którzy oglądali go przed wprowadzeniem do dystrybucji. Po co? Jak to, nie rozumiecie? Żeby potwierdzić autentyczność pokazanych w nim scen. To jest stara ściema, na którą tacy ludzie jak Patryk Vega nabierają wąsatych Januszy. Kogo obchodzi czy sceny są autentyczne? Mają być dewastujące. Bohaterowie, mają mieć ryje, bohaterki, o ile wywoła to szok, także, ale lepiej, żeby pokazywały piersi. W filmie Vegi, czy w jakimkolwiek innym, czy w ogóle w sztuce nie chodzi o żadną autentyczność. To są idiotyzmy dla ludzi nie rozumiejących niczego. Przenieśmy się teraz mocą naszej wyobraźni w przeszłość, nieodległą, bo jakieś dwieście lat wstecz i wyobraźmy sobie, że ktoś chce w królewskim mieście Toruniu wystawić sztukę na podstawie przygód barona Münchhausena. I co? Leci z tym do garnizonu, ciągnie na próbę sztuki siedzącego na odwachu oficera, żeby potwierdził autentyczność tego co widać na scenie? To oczywiście taki hermetyczny żart, żeby czasem Patryk Vega, gdyby tu zajrzał nieszczęśliwie, nie zrozumiał o co nam chodzi. Rzekoma autentyczność filmu o pogotowiu służy czemu innemu. Ja się łudzę, że ona służy wyłudzeniu pieniędzy, bo to jest wersja optymistyczna, ale może być tak, że weszliśmy w kolejną fazę tworzenia filmów propagandowych, dla tak zwanych prawdziwych ludzi, którzy znają życie. Mnie do białej cholery doprowadzają takie figury, jak „zanurzenie się w prawdziwym życiu”, bo się kilka razy zanurzyłem i nie ma tam nic ciekawego. Może być jeszcze inaczej. Mamy zobaczyć siebie takimi jakimi byliśmy w PRL, bo w rzeczywistości nic się przecież nie zmieniło. Rządzi bolszewia z PiS i wszystko schodzi na psy. No i ta scena z „Anny i wampira” na samym początku. Teraz ten film dla dzieci. On jest jeszcze gorszy, bo tam nie ma już nic. Wszystko co ciekawe zostało pokazane w trailerze. Tytuł zaś posłużył do tego chyba, żeby od cerbera, który dzieli kasę i nie rozumie innych komunikatów niż „jest kasa” , „nie ma kasy”, wyciągnąć pieniądze. Filmy dla dzieci nazywały się zwykle inaczej, na przykład „Stawiam na Tolka Banana” i miały w sobie zagadkę poważną, taką, że człowiek nie mógł się zdecydować - siadać przed telewizorem czy lecieć na boisko. Film „Tarapaty” to zestaw rzekomo ciekawych scenek z udziałem dzieci, z których najważniejsza jest ta, że dzieci – chłopiec i dziewczynka – mogą się w końcu do siebie przytulić. I teraz ważna rzecz, prawdziwe filmy dla dzieci konstruowane były tak, jak prawdziwe filmy dla dorosłych. Bohaterami byli zwykle faceci, ale kluczową rolę w narracji odgrywała kobieta. Na tym polegał między innymi sukces tych produkcji. Ja to wytłumaczę na dwóch przykładach. W „Tolku Bananie” mamy cały zestaw patologicznych charakterów męskich, jakże przecież ciekawych i intrygujących. No i mamy dwie panie, jedna, która ma władzę teoretyczną – pani z ówczesnego MOPSU i druga, która ma władzę prawdziwą, władzę nad sercami kolegów, czyli Carioka. Ta pierwsza ponosi klęskę wychowawczą, a ta druga zostaje tak głęboko zraniona, że wszyscy myślą – już po niej. No, ale na koniec zwycięża oczywiście przyjaźń i prawdziwe emocje, wszyscy są razem, a Cygan gra na skrzypcach. To jest prawdziwy film dla dzieci. Wzruszaliśmy się nim nawet my, dzieci z Rycic, a niektórzy z nas potrafili pokroić żabę żyletką na żywca i nie mrugnąć przy tym ani razu. Dziś nikt nie robi takich filmów, bo nikt nie robi filmów w ogóle, wszyscy lokują produkty, albo propagandę.

Drugi film to „Przeminęło z wiatrem”. Ja już kiedyś o nim pisałem i wyjawiłem także, że główna aktorka, uważana za piękność nie podoba mi się wcale. No, ale nie o to chodzi. To jest film mocno nieautentyczny, poprzez postać Reta Butlera. Ktoś taki nie latałby przez pół życia za jedną niezdecydowaną panią. No, ale dobrze, darujmy im tę niezręczność. Chodzi o coś innego. Jest tam cała plejada drugoplanowych postaci kobiecych, które cały obraz ratują. A film ten służył do tego, by pokazać Amerykanom, że nie są ciołkami z prowincji, ale mają za sobą przeszłość, jakże barwną, pełną przygód i emocji innych niż te, które przeżywają siedząc przed telewizorem i oglądając serial. Film też narobił także wiele szkód, bo dziś w krajach kultu cargo, takich jak Polska, każdy złodziej szukający budżetu do przewalenia, mówi, że chce zrobić taki film jak „Gone with the wind”. To się nie może udać, bo nikt w Polsce nie wie i nigdy się nie dowie jak taki film powinien wyglądać. Nie dowie się, bo nie ma prawdziwej powieści, która mogłaby posłużyć za kanwę scenariusza. Powieści zaś nie ma, bo nie ma już takiej wrażliwości jak kiedyś. Ja mógłbym długo pisać dlaczego jej nie ma i może kiedyś napiszę, ale teraz nie chcę, bo wiem, że wiele autorek próbuje zmierzyć się z taką historią. Ja zaś nie lubię szydzić z dziewczyn. One same szydzą z siebie nawzajem wystarczająco intensywnie i przyłączać się do tego nie ma sensu.

Teraz pora odpowiedzieć na pytanie – dlaczego Henryk Gołębiewski nie może znaleźć pracy. Nie dlatego wcale, że pije. Wszyscy aktorzy piją, a niektórzy się jeszcze narkotyzują. Nasz dobry znajomy – Cegiełka, Poldek Wanatowicz – nie może znaleźć roboty, bo został przesunięty na odcinek reprezentacyjny. Jego rola polega dziś już tylko na tym, by pokazywać twarz necie i mówić o swojej przeszłości. Nie jest to rola wdzięczna, bo chodzi o to, byśmy pomyśleli, jak to dawniej w tym kinie musiało być źle, skoro Heniek tak wygląda. A to nie jest prawda, źle jest dopiero dziś, szczególnie w kinie dla dzieci, dawniej każdy szanujący się reżyser rozumiał emocje kobiet. Przynajmniej na planie...w życiu bywało różnie.

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl A także do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze i do księgarni Tarabuk w Warszawie oraz do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej i do sklepu Hydro Gaz w Słupsku, który mieści się przy ul. Słowackiego 46

	gabriel-maciejewski
	12 lipca 2017 09:56