Profesor Kulwicki to znana postać Politechniki Krakowskiej. Miałem z nim do czynienia podczas studiów w II połowie lat 90-tych. Ryło się wtedy z podręcznika ekonomii Oskara Langego. Jakoś to nie przeszkadzało ówczesnemu docentowi Kulwickiemu. Nieśmieszne przygody z asystentami docenta Kulwickiego miał kolega, eks-senator, eks-europoseł, eks-PISowiec. Mało nie wyleciał ze studiów za słabe rycie Langego. Jeśli chodzi o książki, to ciekawsze są zapomniane wspomnienia Antoniego Stawarza, jednego z wyzwolicieli Krakowa w 1918 roku ( z perełkami o Daszyńskim, piłsudczykach i krakowskich starozakonnych ).

Nie zadzwonił, bo zmarł w 1955 r.

Wspomnienia biorę w ciemno. To prawie zawsze kopalnie ukrytej wiedzy.

Włodzimierz Brus, Zygmunt Bauman?

A dużo ma Pan tej ziemi... pod Krakowem?

wszak wymienieni byli wlasnie funkami od narzucania programu do realizacji.

Oczywiście.

Realizowali zatem program studiów według własnego pomysłu, w dodatku na szeroką skalę - narzucając go innym. Było to więc możliwe, choć nie dla każdego.

Odpowiedziałem na pytanie, cyt. "Znasz nazwiska  jakichś wykładowców, którzy realizowali  w PRL-u program studiów wg własnego pomysłu , a nie ten odgórnie narzucony".

Ma Pan (nie jesteśmy na ty) jakieś zastrzeżenia do mojej odpowiedzi?

Nick posiada rodzaj.

Zaś koncepcja nieużywania zwrotu grzecznościowego (a nie żadnej "sygnatury") pan/pani wywodzi się wprost z tradycji rewolucyjnej, a w naszej części świata - bolszewickiej. Тепер панов нет, są obywatele (citoyen, grażdanin). Czyli ci, co w praktyce, się obywają. Również bez kultury, wyjąwszy jej proletariacką, czy wręcz prolowską wersję. Czytając pańskie teksty nie dostrzegłem takowych afiliacji. Czyżbym się mylił?

Chyba rzeczywiście się pomyliłem.

Ale nie co do forów internetowych. Pisałem zresztą o takiej możliwości już w poprzednim poście. Szkoda, że się potwierdza.

Co do meritum dyskusji, to znowu nic?

Natomiast wspomniany nick posiada taki sam rodzaj, jak nick "stanislaw-orda". I nie ma tu co wykręcać szyji węża. No, chyba żeby przejść na grunt koncepcji genderowych. Ale to już beze mnie.

Rozczarowująca ta odpowiedź...

O takim, obywatelu:

- Znasz nazwiska  jakichś wykładowców, którzy realizowali  w PRL-u program studiów wg własnego pomysłu, a nie ten odgórnie narzucony?

- Włodzimierz Brus, Zygmunt Bauman?

- wszak wymienieni byli wlasnie funkami od narzucania programu do realizacji.

- Oczywiście. Realizowali zatem program studiów według własnego pomysłu, w dodatku na szeroką skalę - narzucając go innym. Było to więc możliwe, choć nie dla każdego.

To jakie było meritum naszej dyskusji?

Na pewno kończyliśmy inne szkoły.

Moich hołdujący bolszewickim tradycjom i "obywający się" -  nie kończyli.

Początek epoki masywnych reform oświatowych w Polsce wydatować można najpóźniej na rządy ministra Janusza Jędrzejewicza.

Czyli rok 1932.

By ukończyć szkoły (numerus pluralis, a więc co najmniej dwie) przed wejściem w życie tych reform (co nastąpiło w lipcu 1932 r.) trzeba było urodzić się najpóźniej w roku 1915 (obowiązek szkolny powstawał w wieku 7 lat, szkoła powszechna była 7-letnia, gimnazjum  3- lub 5-letnie).

Jak zatem z prostego rachunku wynika, najmłodsi absolwenci szkół sprzed epoki masywnych reform oświatowych liczą sobie obecnie lat 103, lub - jeśli kończyli 5-letnie gimnazjum wyższe - 105.

O meritum dalej nic...

Пращай, товарищ.