"Nie wiem czy zauważyliście, ale nie istnieje żaden chyba tekst kultury, jak mówią na uniwersytetach, który szyderczo i prawdziwie opisywałby panujące tam stosuneczki."

Może trzeba pogrzebać w tekstach błazeńskich?

Chyba dobry trop. Początkowe teksty powstawały mniej więcej w tym okresie i też na uniwersytettach.

Kilka cytatów z Haskinsa, Renesans XII w. https://www.znak.com.pl/ksiazka/renesans-xii-wieku-haskins-charles-homer-226342

Możemy tylko stwierdzić, że około przełomu stuleci upadek cesarstwa bizantyjskiego, recepcja wcześniej nieznanych pism Arystotelesa, triumf logiki nad literaturą, a także zmierzch twórczego okresu w poezji łacińskiej i francuskiej wyznaczają zmianę, której nie wolno nie zauważyć, ponieważ dwa pokolenia później nowa nauka i filozofia zostały już ujęte w karby porządku narzuconego przez Alberta Wielkiego i Tomasza z Akwinu. 

(...) przekłady semickie odegrały w życiu Zachodu rolę decydującą, stwarzając pas transmisyjny dla greckiej nauki wraz z uzupełnieniami, które powstały po drodze do łacińskiej Europy. Owa droga bywała niekiedy bardzo długa i zawiła: z greki na syryjski lub hebrajski, następnie na arabski i stąd dopiero na łacinę, często z wykorzystaniem pośrednictwa języka hiszpańskiego; teksty te dojrzewały po drodze, a co najważniejsze w końcu dotarły na łaciński Zachód.

Urok Hiszpanii w szerszym zakresie zaczął oddziaływać dopiero w XII wie- ku, a bodźca do upowszechniania arabskiej nauki dostarczyli ludzie pochodzą- cy z różnych krajów za Pirenejami. Do najważniejszych postaci w tym zakresie należą: Adelard z Bath, Platon z Tivoli, Robert z Chester, Herman z Karyntii i jego uczeń Rudolf z Brugii, a także Gerard z Kremony, podczas gdy z samej Hiszpanii wywodziły się następujące osoby: Dominik Gundissalvi, Hugon z Santalli oraz grupa uczonych żydowskich obejmująca Piotra Alfonsi, Jana z Sewilli, Savasordę i Abrahama ben Ezrę. Wiele faktów z ich biografii i wza- jemnych stosunków nadal pozostaje do zbadania. Początkowo ich działalność nie skupiała się w jednym miejscu; aktywność przekładowa koncentrowała się w Barcelonie, Tarazonie, Segowii, Leonie, Pampelunie, a także za Pirenejami – w Tuluzie, Béziers, Narbonie i Marsylii. Później jednak głównym centrum tłumaczeń stało się Toledo.

(...) Hiszpańska fala popłynęła na wschód przez Pireneje do wschodniej Francji, do ośrodków takich jak Narbona, Béziers, Tuluza i Montpellier, gdzie nowa astronomia pojawia się już w 1139 r., a ślady astrologii, filozofii i medycyny arabskiej spotykamy aż po wiek XIV. Zaważył na tym również wkład tłumaczy żydowskich, może nawet większy niż w Hiszpanii – wiele tłumaczeń powstało za pośrednictwem hebrajskiego.

(...) W 1136 r. w Konstantynopolu spotykamy: Jakuba z Wenecji [https://en.wikipedia.org/wiki/James_of_Venice], który przełożył na łacinę Nową logikę Arystotelesa, Mojżesza z Bergamo [https://en.wikipedia.org/wiki/Moses_of_Bergamo - ten znany, jak podaje wiki, z pierwszego "patriotycznego" opisu miejskich komun] , właściciela cennego zbioru manuskryptów greckich i autora łacińskiego poematu na cześć swego miasta, oraz Burgundio Pizańczyka (https://en.wikipedia.org/wiki/Burgundio_of_Pisa) , który w trakcie swego długiego życia wielokrotnie podróżuje na Wschód i tłumaczy z greki liczne dzieła teologiczne i medyczne. (...) Chociaż nie sposób zaprzeczyć, że kontakty z mahometańskim Wschodem w głównej mierze dotyczyły handlu, nie wolno jednocześnie zapominać, że już w czasach kupców greckich i fenickich niemożliwe było oddzielenie wymiany towarowej od wymiany wiedzy i myśli. Na nieszczęście dla historyka, owe uboczne konsxekwencje handlu są trudno uchwytne i nie pozostawiają bezpośrednich śladów w źródłach.

A jednak, jak się okazało, to nie chrześcijaństwo lecz logika i potrzeby dnia codziennego były najbardziej niebezpiecznymi wrogami klasyków, doprowadzając w końcu do zejścia renesansu XII wieku ze sceny. Około połowy tego stulecia pojawienie się nowej logiki Arystotelesa wrzuciło świeżą jakość na szale po stronie dialektyki, zakłócając równowagę wśród sztuk wyzwolonych; postępujące w następnych latach odzyskiwanie Corpus Aristotelicum już tylko powiększało przewagę dialektyki. Student, obciążony coraz to większą ilością materiału do opanowania z dziedziny logiki miał coraz mniej czasu na kojarzone z rozrywką zainteresowania literackie. Logika stanęła w centrum zainteresowania, a literatura musiała ustąpić jej miejsca. 

Zdaje się, że Haskins to autor wrogi Kościołowi, ale między wierszami podaje zdaje się cel tego ćwiczenia z Arystotelesa. Oto teraz można wykształcić elity, które niekoniecznie będą wierne Kościołowi. 

Dopóki kler miał monopol na wykształcenie, zachowywał na swoją wyłączność te urzędy publiczne, które wymagały przygotowania książkowego: kiedy nikt inny nie umiał spisać dokumentu lub wyszukać precedensu, siłą rzeczy kanclerzami i sekretarzami były osoby duchowne; więcej, kancelarię nieraz trudno było odróżnić od kaplicy. 

(...) Wraz z rozwojem biurokracji Kościół też zaczął szukać silniejszego wsparcia w swych prawnikach i było tylko naturalne, że królowie zwrócili się ku świeckim prawnikom czyli legistom. Prawnicy na dobre i na złe stali się aktywnym elementem rządzenia na świecie; i tak już zostało.

Czyli obłęd pani Reginy odsłania przed nami nieznane całkiem i zatopione obszary...

Też zauważyłem, że najbardziej poznawczo wartościowe są książki szajbusów...vide - nasz Hauziński (zmarł podczas covidozy i chyba długo będzie trzeba czekać na wznowienie jego arcyciekawych książkek o islamie). Na szczęście aż cztery mam (o Kaludacie Bagdadzkun, O Assasynach, O cesarzu Fryderyku sułtanie oraz Irańskie Intermezzo)

Ten hiszpański obłęd na punkcie walki z bykiem. Dlcego akurat z bykiem? Ponoć wprowadzony tam przez Arabów, albo z Kartaginy.

Złamanie niszczącej siły propagandowej jaką ma współczesny uniwersytet jest bardzo trudne w wymiarze doktrynalnym i propagandowym ale dosyć proste w zakresie indywidualnym. Sądzę, że przede wszystkim trzeba oderwać się od tych zepsutych uniwersyteckich hierarchii, tzn. całkowicie zobojętnieć na dyktat podkreślania tzw. wykształcenia, bo na tym stoi ta patologia.
Spotyka się to z oporem, bo propaganda uniwersytecka mocno się wgryzła w mentalność, ale coraz więcej ludzi zaczyna dostrzegać że to lipa i pójdą za przykładem jak zobaczą, że można tak po prostu być w czymś kompetentnym bez konieczności uczestniczenia w wyścigu na dyplomy i porównywania kto więcej kapsli zebrał... oj przepraszam, chciałem napisać - kto ma wyższe wykształcenie i więcej fakultetów.

Ja pierniczę....ja bym chyba tego nie dał rady przeczytać do końca ....:)

W Galerii Wiktora Emmanuela II w Mediolanie można przechadzać się po mozaikach z symbolami najważniejszych włoskich miast. Już w XIX wieku przyjął się tam rytuał deptania byka stanowiącego symbol Turynu. Żeby mieć szczęście, trzeba wykonać trzy obroty z zamkniętymi oczami z prawą piętą na jądrach byka. Najlepiej między 24 a 31 grudnia.  

Powstała w II połowie XIX wieku. 

9 półksiężyców na pikach zamiast ostrzy....ciekawe? Te Włochy to nawet w heraldyce jakieś emiraty. 

Czyli dom sabaudzki (Turyn) dostał koronę "zjednoczonych" Włoch i z tej okazji wybudował sobie galerię w Mediolanie, aby "mediolanense" mogli znieważać herb najwiekszego miasta sabaudzkiego? Kurcze...dla mnie to jest zbyt perwersyjne....:). Choć może Włosi właśnie tacy są.

Czyli dla Mediolańczyków nie było różnicy czy Austriacy cxy Turyńczycy - jeden czort. No to teraz już rozumiem dlaczego pod auspicjami USA zlikwidowano monarchię w Italii w 1945 - te słynne referendum opisane przez J. Mackiewicza. Komuniści turyńscy jawią się mi w takim razie jako mediolańska dywersja.

Czyli Austriacki projekt zamieniono na demonstrację siły organizacji wrogiej Mediolanowi....upokorzenie straszne. Ale czy nie zdawano sobie sprawy co się stanie? W Kościele Katolickim jest zakaz umieszczania symboli religijnych na posadzkach właśnie z tego powodu, by nie deptać. Oczywiście obecnie można spotkać kościoły z herbami  biskupimi, gdzie są symbole religijne (vide: kościół w Warszawie Rembertowie pw. Matki Bożej Zwycięskiej), lekceważące ten zakaz. 

Legioniści z trzeciej linii... Wszystko jasne.