Najważniejszym problemem władcy, od zawsze, jest rzecz następująca – jak zbudować przestrzeń, w której komunikować się będą mogli ze sobą bezpiecznie i w sposób efektywny mężczyźni z kilku pokoleń. Tylko taka bowiem komunikacja gwarantuje bezpieczeństwo tronu i państwa. Ja mógłbym tę kwestię omówić na dowolnym przykładzie, nawet na przykładzie szlachty polskiej doby baroku, którą trzeba było ze sześć razy oszukiwać fałszywymi narracjami, żeby w końcu zniknęła. Wybrałem jednak inny przykład, z czasów bardzo dawnych. Te antyczne przykłady są zawsze świetne, bo w nich nie ma żadnych publicystycznych naleciałości. Nie było wówczas literatury popularnej, gdyż nośniki tekstu były zbyt drogie i kłopotliwe w transporcie. Czytali zaś nieliczni. W kronikach więc królewskich sprawy są opisane tak, jak rzeczywiście stały. Ustalenia zaś archeologów są jak postulowana przez Zbawiciela mowa – tak-tak, nie-nie. Nie ma więc miejsce na jakieś ściemnianie. W książce Geoffreya Bibby mamy fascynujący opis powstawania nowego imperium asyryjskiego, które tworzyło się w latach 1090 – 1160 przed Chrystusem. Co potrzebne było do stworzenia takiego organizmu? Po pierwsze spokój. Asyryjczycy siedzący w swoich dolinach i wokół górnego biegu Eufratu mieli przez dwa pokolenia spokój. Od największych ówczesnych zabijaków czyli Elamitów oddzielała ich Babilonia, która narażona była na wszystkie ataki i niebezpieczeństwa. Raz zdarzyło się, że pod mury Assur podeszła armia elamicka, ale przepędzono ją strzałami z łuków. Zrobiło to pierwsze pokolenie mężczyzn zintegrowanych wokół dalekiego, elamickiego zagrożenia. Nie zrobili wiele, ale mieli poczucie sukcesu i dobrze wykonanego obowiązku. Assur było sporym miastem, dobrze obwarowanym, a Asyryjczycy nie mieli kłopotów z podejmowaniem decyzji i działaniem. O tym, by jacyś wrogowie doszli w owym czasie do Niniwy nie było w ogóle mowy. Kolejne pokolenie, to nad którym panował król Tiglatpilalser, musiało wykonać – w stworzonych przez władcę okolicznościach – dwie rzeczy – położyć lepszą kartę na osiągnięciach swoich ojców i starszych kolegów, a także uporać się z Babiliończykami, którzy w tym czasie przepędzili Elamitów i sami wzrośli w siłę. To był test główny. W sercach mieszkańców Assur i Niniwy nie było lęku. Babilończycy bowiem mieli opinię pederastów i mięczaków. Kiedy przyszło do bitwy sprawy okazały się nieco bardziej skomplikowane, a Asyryjczycy zorientowali się, że ich sąsiedzi z południa trochę jednak okrzepli przez ostatnie dziesięć lat. Bitwa była nie rozegrana, na piachu leżało mnóstwo trupów asyryjskich żołnierzy, ale Babilończycy i ich król cofnęli się na południe. I wtedy właśnie, wokół tych, jakże przecież iluzorycznych, ale pouczających sukcesów, król Tiglatpilaser rozpoczął budowanie swojej imperialnej narracji. Pozwolił swoim ludziom myśleć o sukcesie, odwrócił ich uwagę od spraw lokalnych i lokalnych interesów, a skierował ją gdzieś dalej, za horyzont. Powstanie wielkiej, dewastującej wszystko na swojej drodze, armii asyryjskiej było już kwestią lat. Ludzie, którzy do niej wstępowali mówili tym samym językiem, odczuwali te same emocje i mieli te same wspomnienia. Teraz potrzebny był im tylko sukces. Ten zaś musiał przyjść łatwo. Król rozpoczął więc swój marsz ku potędze imperialnej nie od zaatakowania któregoś z wielkich królestw, ale od dyscyplinowania miast leżących na północy, miast na szlaku handlowym prowadzącym w głąb Azji. Nie było to proste, ale uczyło żołnierzy, że sukces nie przychodzi łatwo i trzeba go wypracować. Walki o takie miasta jak Karkemisz trwały kilka sezonów. Dopiero po ostatecznym podporządkowaniu sobie ośrodków na północy Tiglatpilaser ruszył z armią ku morzu, opanował porty i stanął na granicy Egiptu.

Do czego królowi Asyrii, Tiglatpilaserowi potrzebne było to wszystko? Do osiągnięcia światowego sukcesu i wywyższenia siebie oraz swojego państwa ponad inne. Tym właśnie zajmuje się polityka imperialna. Czy w państwach innych, nie mających imperialnych aspiracji nie można prowadzić działań integrujących mężczyzn kilku pokoleń? Można, a nawet trzeba, bo bez tego państwa takie nie przetrwają. Kiedy jednak podejmowane są takie działania zawsze trzeba sprawdzić w czym to się dzieje imieniu. Ponieważ nasz świat, od wielu już stuleci zajmuje się wyłącznie fałszowaniem intencji nic nie jest w nim tym czym się zdaje. Nie ma zapisów na glinianych tabliczkach, ale są za to polemiki prasowe i pogadanki w instytutach politycznych, które mają coś wyjaśnić i dać jakieś dobre wróżby na przyszłość. Nie różnią się czynności te niczym od opisywanych przez Bibby’ego wróżb z wątroby owcy czy kozy, których uczyli się młodzi ludzie na wyspach morza Śródziemnego w dwa tysiące lat przed Chrystusem.

Wróćmy jednak do fałszowania intencji integracyjnych. Rok bieżący jest rokiem jubileuszowym, w którym świętujemy odzyskanie niepodległości. Odzyskaliśmy tę niepodległość na 20 lat. Jakby owe wydarzenia zostały ocenione w skali przyjętej przez Geoffreya Bibby, opisującego wzloty i upadki królestw nad Eufratem? Prawdopodobnie nie zostałby zauważone. Gdyby udało się jakoś przetrwać kryzys, oceniono by rok 1939 jako chwilowy spadek formy, jeśli jednak stałoby się inaczej, a stało się przecież, zostałoby to ocenione jako definitywny kres królestwa. Jak to przełożyć na język propagandy? Oto królewska idea integracji kilku pokoleń mężczyzn została przez kogoś przejęta, wzbogacona o treść kronik sprzed kilkuset lat, tak jak król Tiglatpilaser wzbogacił swoją narrację o wspomnienie o królu Sargonie, a następnie wykorzystana przeciwko ludziom, którzy ją realizowali i mieli odnieść sukces. Oni tego nawet nie zauważyli, bo brak sukcesu to jest problem, z którym mierzyć muszą się młodsze pokolenia, ci bowiem którzy przegrali już nie żyją, albo wypierają z pamięci klęskę. Młodzi zaś nie mają żadnych narzędzi by się uporać z tym kłopotem w warstwie narracyjnej i przyjmują po prostu narrację wrogów. Za dobrą i słuszną zaś zaczynają uważać tę, która doprowadziła ich ojców do klęski, ale dała złudzenie sukcesu. Ojcowie zaś, ci którzy przegrali, często też kłamią usiłując jakoś ratować siebie i swoich oszukanych kolegów. Manewr ten powtórzono w Polsce dwa razy, raz w roku 1918, wywołując bardzo przyjemne złudzenie, za które wystawiono srogą bardzo cenę, a drugi raz w roku 1945, kiedy to powstała u nas armia imperialna, nazywana dla niepoznaki ludową. Czy ona służyła do tego samego celu co armie asyryjskie maszerujące na północny zachód, ku morzu? Nie, jej misja została zafałszowana. Armia ta nigdy nie była przeznaczona do działania, ale integrowała, tak jak chciał król Tiglatpilaser kilka pokoleń mężczyzn wokół tych samych emocji i wspomnień. Czemu więc służyła? Była narzędziem dyscyplinującym wytwórstwo w wielkich fabrykach, które nagle, kreowane z niczego, powstawać zaczęły na wschodzie i w środku Europy.

Teraz chwila odpoczynku i ważne stwierdzenie – nie łudźcie się, że imperia nie wiedzą o tym, od czego zaczyna się budowanie potęgi i bezpieczeństwa. Wiedzą doskonale i mają przećwiczone wszystkie działania, które uniemożliwiają i dewastują możliwość porozumiewania się mężczyzn w kilku pokoleniach.

Po kolejnym złudzeniu odzyskania wolności, ludzie ciężko doświadczeni i głęboko niezorientowani zrobili odkrycie następujące – to nie wolność, to kradzież. Ograbili nas, a mieliśmy produkcję, przemysł, kopalnie i huty. Niczego nie mieliśmy. Kopalnie, huty i produkcja, są w istocie własnością tego, kto odbiera ich urobek, albowiem to on kreuje rynek. Powtarzam więc – nie mieliśmy niczego, a błąd który popełniamy stale, ma swoje źródło w innym miejscu i w innym czasie. Nie w zwycięstwie komunistów w roku 1945, bo to jest tylko konsekwencja. Chodzi o źle zrozumianą ideę niepodległości, która zintegrowała mężczyzn na krótki czas, a następnie znów ich podzieliła. Podział ten dokonał się wokół fikcyjnych jakości i fikcyjnych planów, nazywanych nie wiadomo dlaczego polityką. Józef Piłsudski nie robił żadnej polityki. To był wynajęty gawędziarz, podobnie jak Roman Dmowski. Politykę prawdziwą robił król Asyrii Tiglatpilaser. On nie planował niczego w skali jednego pokolenia, a przynajmniej trzech. Ważył też dokładnie okoliczności, to samo czynili jego poprzednicy i kilku następców.

Ponieważ stale jesteśmy przedmiotem obróbki propagandowej musimy się zastanowić, w jaki sposób dewastuje się obszar komunikacji w czasach postkomunistycznych czy też jak kto woli postindustrialnych. Czyni się to poprzez narracje płytkie, rzewne, bądź hermetyczne. One są nazywane sztuką, kulturą pop, muzyką rozrywkową i podnoszone są do rangi misteriów. Tak jak koncerty zespołu Dżem na przykład. Lub inne jakieś niezwykłe wydarzenia, w których zaznaczona jest emocjonalna głębia, będąca w istocie emocjonalną nędzą. One integrują ludzi, nie tylko mężczyzn, ale także kobiety, na mężczyzn jednak działają wprost dewastująco i to jest ich najważniejsza funkcja. Dlaczego ja w tym swoim wywodzie wyłączam z obszaru integracyjnego dziewczyny. Nie wyłączam. One tam są z istoty, ale ich funkcja jest inna. I to także jest ważne. Ona nie może się zmienić, bo nie będzie sukcesu ani marszu ku morzu. W naszym jednak świecie czyni się wszystko, by to właśnie – funkcję i rolę dziewczyn – całkowicie przenicować.

Można powiedzieć, że ja mówię tu o sprawach znanych i oczywistych. Nie tak znowu bardzo, bo głębia złudzeń jakim ulegamy nie jest w tej chwili widoczna, nie mamy właściwej czyli odległej perspektywy. Tę zaś dają nam takie książki jak ta autorstwa Geoffreya Bibby – Cztery tysiące lat temu.

Przed nami, a jestem tego całkowicie pewien, czas nowych nadziei i nowych rozczarowań. Państwo co prawda podjęło trud budowania przestrzeni komunikacyjnej dla mężczyzn, ale w tej przestrzeni czynne są głównie kobiety, to one – jak już ustaliliśmy – studiują na kierunku „bezpieczeństwo”. Narzędzia zaś, jakimi do budowania tej przestrzeni się zabrano, są złe i wadliwe, to są wręcz atrapy narzędzi, które składają się w całości ze złudzeń. Nie można bowiem budować niczego na tradycji fałszywej i obcej. A tym jest tradycja socjalistyczna i tradycja armii zbudowanej na strukturze bojówki.

To tak, jakby Asyryjczycy nagle uwierzyli, że jedyną drogą jaką mogą kroczyć jest naśladowanie Babilonu, albowiem on ma starszą i bogatszą historię. Mędrcy zaś z tego miasta przekonaliby swoich sąsiadów z północy, że tak naprawdę nie nadają się oni do niczego poza pasieniem stad w górach i pobieraniem groszowych prowizji na podrzędnych szlakach handlowych.

Napiszę to wprost, żeby wszyscy zrozumieli. Mężczyźni nie mogą się integrować wokół losów żołnierzy wyklętych i wokół Smoleńska, bo to prowadzi ich do zagłady i śmierci. I tak to zostało pomyślane. Nic bowiem nie dzieje się przypadkiem. Nie mogą też bez przerwy drżeć o życie nienarodzonych i ekscytować się postępami zła w tym zakresie, bo to jest dla dziewczyn i księży. Oni mają inne zadania, nie mówię, że od razu poważniejsze. Po prostu inne, i tym zadaniom powinni poświęcić swój czas i siły. Tak się jednak nie dzieje. Także z tej przyczyny, że łatwość dyskusji na wymienione wyżej tematy jest dla wielu ludzi pokusą nie do zwalczenia. Jest być może nawet trudniejsza do pokonania niż chęć posłuchania raz jeszcze piosenki Ryszarda Riedla o tym, że w życiu piękne są tylko chwile.

 

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: imperium  państwo  sukces  mężczyźni  integracja 

	gabriel-maciejewski
	2 maja 2018 09:34

43     6612    22 zaloguj sie by polubić