Jak każdy, lub prawie każdy wie, w prawdziwej rzeźni, takiej przemysłowej nic się nie marnuje, a ze świń zostaje tylko kwik. Wykorzystywane jest wszystko co świnia ma przyrodzonego, do raciczek włącznie, a ów kwik jest jedyną niepotrzebną rzeczą, która może, niespożytkowana, ulecieć w powietrze. Wielu z nas, mając w pamięci lekturę Orwella „Folwark zwierzęcy” zastanawiało się jako to jest z tymi świniami, czy one, siedząc w chlewie i zajadając te parzone kartofle i inne frykasy, zastanawiają się nad tym jaki będzie ich los? To ciekawa kwestia, albowiem znane mi przykłady uczą, że świnia jest stworzeniem inteligentnym, łatwo się do człowieka przywiązującym, ulega wręcz jego czarowi i jest do tego ciekawa świata. Świnię łatwo nauczyć różnych sztuczek, jak się jej nada imię – na przykład Zocha – to ona reaguje na to imię i potrafi biec do właściciela z drugiego końca zagrody, po to tylko, by się z nim przywitać i posmerać go ryjkiem. Kłopot jednak ze świniami jest taki, że one łatwo porastają tłuszczem i mięsem, a przez to niestety ich przyjaźń z człowiekiem jest naznaczona tragizmem. Zocha musi gwałtownie i niespodziewanie zakończyć swoje życie uderzona siekierą w łeb, a potem rozkrawa się ją na pół i wyciąga ze środka wszystko co tam przez parę miesięcy urosło, od momentu kiedy była różowym prosiaczkiem. Taki jest ten świat i inny być nie chce. Ludzie jedzą świnie, a świnie przed zjedzeniem są jeszcze przez nich wykorzystywane emocjonalnie, bo któryż gospodarz nie chce się pochwalić przed sąsiadem, jak pięknie ułożył swoją, przeznaczoną przecież na rzeź, świnkę. Niełatwe są relacje pomiędzy świnią a człowiekiem i myślę, że czekają one na artystę, który wyciągnie z nich tragizm taki, o jakim się jeszcze Mai Ostaszewskiej nie śniło. Dlaczego mi się to wszystko kojarzy z rynkiem książki? Spróbuję to wyjaśnić, choć nie wiem czy będę przekonujący. Przecież tuczeni przez wydawców pisarze, nie są przeznaczeni na rzeź? No, teoretycznie nie, ale na rynek książki nie można patrzeć z perspektywy człowieka, tak jak na rynek mięsny, na rynek książki trzeba, niestety, patrzeć z perspektywy prosiaka zamkniętego w chlewie. Wtedy – co niestety okazuje się nagle – podobieństwa tego rynku do świniobicia są wręcz uderzające. Oto zamknięty obszar pełen aspirujących, inteligentnych młodych ludzi, którym wydaje się, że czeka ich wielka przyszłość, a nawet jeśli nie wielka to taka zwyczajna, do ogarnięcia i przeżycia. W każdym razie dostatnia. Codziennie w korytku pojawiają się parzone ziemniaki, nie trzeba za dużo biegać, a jednym zajęciem jest wydawanie zróżnicowanych tonalnie kwików, co wywołuje szczere uśmiechy na twarzach ludzi kręcących się wokół zagrody i chlewika. Te kwiki, to dyskusje na poważne tematy za zakresu psychologii społecznej, historii, filozofii oraz kulturoznawstwa. Ludzie, którzy zarządzają chlewem nie rozumieją ni cholery z tych dźwięków, ale to im nie przeszkadza kiwać ze zrozumieniem głowami i uśmiechać się od ucha do ucha. Świnki widząc to także kiwają głowami (każdy to widział, nie wierzę, że nie) z zadowoleniem, bo jasne jest dla nich, że oto nastąpiło tak oczekiwane porozumienie pomiędzy stworzeniami bliskimi sobie inteligencją, choć przecież różnymi. Otóż żadne porozumienie nie nastąpiło, albowiem ludzi hodujących świnie nie interesują treści przez świnie produkowane, są one bowiem dla nich nie zrozumiałe. I tak dochodzimy do pierwszego kluczowego wniosku – hierarchia tworzona przez świnie, której podstawą jest maksymalnie zróżnicowany tonalnie kwik, obrazujący poglądy jednego czy drugiego prosiaka na politykę, historię, filozofię i religię, nie ma znaczenia dla ludzi. Oni tego nie słyszą. Hierarchia, którą narzucają świniom jest inna – najważniejsza jest ta świnia, która najszybciej porasta tłuszczem i mięsem i to ona zostaje wskazana jako lider. W stadzie rodzi się konsternacja – jak to – pytają świnie, to nie Karol, który tak cienko kwiczy jest dla człowieka najważniejszy, ale Stefan, ten cuchnący, charczący wieprz, który nawet kwiknąć nie umie? Tak właśnie. Karol oddala się w kąt chlewu ze swoimi akolitami, a Stefan, w poczuciu całkowitego sukcesu, którzy rzecz jasna, przypisuje sobie, tarza się ostentacyjnie w słomie i odchodach na samym środku chlewu. Dla innych świń, tych rozumiejących wszystkie subtelności życia w chlewie, widok ten jest nie do wytrzymania. Co wrażliwsze płaczą, a niektóre młode knury zgrzytają zębami. Niestety ani Karol, ani Stefan nie są w stanie pojąć jaki będzie ich koniec, albowiem nie rozumieją istniejących poza chlewem zależności. Im się zdaje, że chodzi o to, żeby wreszcie człowiek zdecydował za nich o tym, jakimi zasadami ma się rządzić stado, a także w jakiej tradycji ma być rozwijana kultura życia świńskiego. Człowiek zaś patrzy uważnie na wszystkie sztuki i szacuje ile dostanie za każdą z nich w skupie, a także wybiera sobie tego prosiaka, którego zarżnie na wesele córki. W trakcie tych czynności głaszcze wszystkie swoje świnki po ryjkach, nie pomijając nikogo, również obrażonego Karola.

Zmieńmy teraz nieco optykę i skupmy się na metodzie pracy rzeźni, która wykorzystuje wszystko, co tylko da się ze świni wykorzystać. I tak na pierwszy ogień idzie Stefan, który jest najgrubszy, największy i ma na sobie najwięcej mięsa oraz tłuszczu. On nie dorównuje intelektem Karolowi i jego grupie, ale za to wszystkie najtępsze prosiaki w całej chlewni znają go i podziwiają. Mówią o nim – wielki Stefan. Stefan jako masa ma największe znaczenie. On rzecz jasna nie rozumie swojej funkcji i idąc wprost pod siekierę sądzi, że prowadzą go do programu „Taniec z gwiazdami”. Kiedy walą go w łeb i podwieszają półprzytomnego pod sufitem, coś mu tam w tej pustej łepetynie zaczyna świtać, ale jest już za późno. Przychodzi pan Jurek z nożem ostrym jak brzytwa i kończy stefanowy żywot jednym pchnięciem w podgardle. Inne świnie patrzą na to z przerażeniem, ale nic nie mogą zrobić ani nic powiedzieć, albowiem z chwilą zdemaskowania mechanizmu rzeźni, cały ich świat runie, one zaś zostaną zmuszone do tego, czego ani nie potrafią, ani nie chcą – do podjęcia decyzji, która jest wszak aktem twórczym. A nie po to jest się pisarzem, to jest chciałem rzec prosiakiem ( i to na „p” i to na „p”, łatwo się pomylić), żeby odwalać jakieś, prawda akty twórcze i decyzje podejmować. Prosiakiem jest się po to, by kwiczeć w różnych, zaskakujących nie raz rejestrach i wabić do siebie przyszłe maciorki, a także zaskakiwać tymi dźwiękami człowieka, nad wyraz podczas takich popisów zadowolonego. Kiedy do rzeźni prowadzą Karola jest on o wiele bardziej spięty i podejrzliwy, ale losu swojego nie uniknie, albowiem sensem owego losu jest rywalizacja ze Stefanem i wytłumaczenie wreszcie wszystkim stworzeniom, że tylko najbardziej wysublimowane dźwięki wydobywające się z ryjka dają właściwy i jedynie słuszny obraz życia w świńskiej rzeczywistości. I nic więcej się nie liczy. I kiedy tak zbliża się ten Karol do drzwi rzeźni, w których stoi uśmiechnięty pan Jurek z nożem, a za nim pan Jacek z siekierą, ale wycofany nieco, żeby Karola za wcześnie nie spłoszyć, pojawia się minister Gliński i woła – hej, hej, a może założymy Instytut Literatury? Panowie Jurek i Jacek są nieco skonsternowani – no jak to – mówią – przecież mamy masówkę do odrobienia, kosze w Biedronce trzeba wypełnić, mamy filo i antysemicką propagandę do zafakturowania i inne ciekawe obszary rzeźniczej aktywności, a do tego jeszcze tych tu intelektualistów trzeba gdzieś upchnąć, sami nie wiemy gdzie – do Netto chyba, bo takie chude są, a pan minister tu z jakimś Instytutem wyskakuje?! - Izi – mówi minister – będzie git. Chodzi o to, żeby nowych prosiaków w znacznej ilości do chlewa zassać. I żeby same przyszły, bezkosztowo znaczy. - Jak to bezkosztowo – pyta zdziwiony Jurek wycierając nóż o cholewkę gumowca. - A tak to – uśmiecha się minister – żeby nie trzeba było na targ jeździć i po jednemu wybierać, w zęby patrzeć, na ramieniu ważyć i sprawdzać czy jeden z drugim nie ma choroby psychicznej. Zassie się od razu większą ilość, że niby instytut i same przyjdą. Pan Jacek drapie się po łysiejącej czaszce – ale myślisz minister, że serio przyjdą? - No masz – minister mruży oczy – przyjdą? Przylecą jak na skrzydłach….- A jak nie będą zdrowe, tylko całkiem popaprane i zamiast kwiczeć miauczeć zaczną – mnoży wątpliwości pan Jurek. - To się ich już za maleńkości przerobi na kocie konserwy – mówi z wielką powagą minister, a Jurek z Jackiem aż się po udach ze śmiechu biją słysząc taki wysublimowany intelektualnie żart. - Niezłe – wołają – na kocie konserwy….Zaraz – niepokoi się Jurek – a kto będzie kierownikiem chlewu, to jest nie chlewu, ale tego coś minister powiedział...tego no…- Instytutu – wchodzi mu w słowo Jacek. - Właśnie – Jurek kiwa głową. W tym momencie wszyscy trzej jak na komendę odwracają głowy w kierunku stojącego już przy wejściu do rzeźni Karola, który rozgląda się bezradnie dookoła i zastanawia nad tym, czy rzeczywiście miał rację spierając się ze Stefanem o to, jaki rodzaj kwiku jest najważniejszy i czy można wokół różnic tonalnych w tymże, budować cały porządek w chlewie.

Uśmiechnie się uważny czytelnik, poklepie po udzie z zadowoleniem, jak ten rzeźnik – pan Jurek – ale przekornie zapyta – a co z dzikimi świniami mądralo? Jak to co – nie mówiła Wam Maja Ostaszewska? Mnożą się, kwiczą, wychodzą coraz śmielej na ulicę, a jeden podobno knur, to nawet konstytucję czytał. No i wszystkie jak jedna ryją w ziemi w poszukiwaniu kartofli z zeszłego roku, pędów rdestu, pędraków i innych pyszności. I żadna nawet nie patrzy w stronę chlewa.

 

Na dziś to tyle. Wyjeżdżam na cały dzień i jutro też mnie nie będzie. Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

---

tagi: rynek  książka  instytut literatury  prosiaki  rzeźnia 

	gabriel-maciejewski
	11 maja 2019 08:00

46     3291    22 zaloguj sie by polubić