W najbardziej kapitalistycznych narodach robi się jak wiadomo dużo interesów, ale stara się tam wytworzyć największą, możliwą ilość dóbr materialnych, choćby po to, by dostarczyć tym interesom namacalnych elementów.

 

Emanuel Małyński „Nowa Polska”

 

 

Mam nadzieję, że tak, ma także nadzieję, że wszystkie grupy związane ze służbami, koncentrujące się wokół kultury głęboko i uporczywie myśl taką pielęgnują. Oznaczałoby to bowiem, że ludzie ci są całkowicie poddani presji zewnętrznej i nie są w stanie wymyślić dla siebie żadnego status quo, które umożliwiłoby im realizację marzenia najważniejszego – dziedziczenia wpływów. Los bowiem arystokracji, szczególnie rosyjskiej, ale także niemieckiej, pokazuje, że dziedziczenie jest złudzeniem. Ludzie zaś, którzy wierzą w międzynarodowy charakter pewnych grup i – co ważniejsze – w międzynarodową lojalność, są skazani na zagładę.

Oczywiście, jest najpewniej tak, że nasza rodzima służbowa arystokracja wierzy w to iż jest w istocie arystokracją, ale odsuwa od siebie myśl o zagładzie i odsunięciu od wpływów, a także zanegowaniu dziedziczenia. Nic bowiem, póki co nie wskazuje, że takie kataklizmy mogłyby nastąpić. No, ale jeśli chodzi o arystokrację rodową, było dokładnie tak samo. Ludzie ci nie wierzyli do ostatnich minut swojej egzystencji, że można ich będzie tak po prostu zebrać wszystkich do wora, a ten wrzucić w odmęty Oceanu Lodowatego. I dokładnie tak samo jak ci nasi, dzisiejsi, grzeszyli oni pychą, jeśli zaś akurat brakowało im pychy, a sami siebie uważali za ludzi bystrych i wrażliwych, próbowali kokietować siły rewolucyjne, już to uprawiając chłopomanię, już to finansując czerwone gadzinówki. Były to dawne czasy i dziś pycha i kokieteria, zwana przez zainteresowanych, nie wiedzieć czemu, przenikliwością wyraża się pewnie inaczej. Ja nie wiem jak, ale pewnie komentatorzy będą mogli wskazać takie okoliczności i odpowiednio je nazwać.

Jak ktoś tu ostatnio słusznie zauważył, nie można budować państwa i społeczeństwa, oddając wszystkie dziedziny życia w pacht tajniakom. Po pierwsze dlatego, że oni wcale tego nie chcą, po drugie dlatego, że uważają się za arystokrację, ta zaś musi się czymś wyróżniać i do czegoś dążyć. Owo dążenie zaś jest pułapką, póki co umykającą opisom i zmysłom samych zainteresowanych. No, a nie po to zastawia się pułapki, by zwierzyna się z nich wymknęła.

Przyroda działa w ten sposób, że grupy organizmów wyraźnie wyróżniające się na tle innych są zwykle pożerane, przeżywają zaś te, które się do czegoś lub kogoś upodobnią. Zwykle chodzi o to, by upodobnić się do wroga. Czy taka zależność zachodzi wśród powiązanych ze służbami ludzi kultury w Polsce. Nie. Oni się upodabniają do swoich własnych aspiracji, a potem – przeważnie w dniu pogrzebu, jednego z drugim, który odbywa się na wojskowych Powązkach, obnażona zostaje pretensjonalność tych aspiracji. Polega to zwykle na tym, że ktoś był lub nadal jest prawie jak...Prawie jak Paul Newman, prawie jak Rupert Murdoch, prawie jak koziołek Matołek...Owo prawie, determinuje całą formację, która rozlokowana jest według dość czytelnego klucza we wszystkich ideowych i budżetowych opcjach jakie są widoczne.

Najciekawszą zaś demaskacją, jaką możemy obserwować w tych grupach jest wymiana charyzmatów w chwilach kryzysu. Obecnie, na przykład, osadzeni niczym pąkle na poszyciu statku, przedstawiciele organizacji niejawnych domagają się współczucia za to, że w swoim poprzednim wcieleniu robili różne głupstwa na rozkaz i brali za to wynagrodzenie. Rzecz jasna, nie można o tym napisać wprost, bo należy wszystkie ich deklaracje traktować serio, ale to właśnie jest kolejny moment, który wskazuje, że ludzi tych czeka los dawnej arystokracji, za którą się zresztą uważają – do wora i pod lód. Ja się nawet cieszę, bo obojętnie kto by nie przyszedł po nich, ogólny poziom rozrywki w kraju z pewnością podskoczy i ludzi łaknący rzeczywistej strawy duchowej i intelektualnej odnajdą w nowej ofercie coś dla siebie.

Nie można jednak za bardzo szydzić, samemu sobie nie stawiając wymagań, a może nawet i zarzutów. Te zaś sformułować można następująco – jak to się stało, że dziś za osobę poszkodowaną przez komunę uchodzi, także we własnym mniemaniu, Manuela Gretkowska? Kobieta, która, jak wieść gminna głosi, jeszcze w roku 1989 obnosiła się z partyjną legitymacją? Dlaczego przez dekady całe za nawróconego katolika uchodził taki Tekieli, człowiek modelowo wręcz niewiarygodny, którego aspiracje usatysfakcjonowałyby w dawniejszych czasach sześciu dramaturgów pokroju Moliera? Jak to się dzieje? Otóż bierze się to z niepewności nas wszystkich, ta zaś wypływa z wychowania, które odebraliśmy. To znaczy nie potrafimy zrobić sami z siebie nic, jeśli nie zostaną nam udzielone gwarancje. Te zaś są udzielane wybrańcom, w dodatku na takim podkładzie, żeby nikt, kto choć trochę kuma tak zwaną czaczę, nie zorientował się iż wszystko jest ustawione, a każdy wysiłek w związku z tym mija się z celem.

To, że ta banda niedorobieńców uważa się za arystokrację jest po części naszą winą, albowiem my, dzieci Peerelu, oczekujemy przede wszystkim akceptacji, zrozumienia i współczucia, w dodatku oczekujemy go na sucho, to znaczy przed podjęciem jakichś działań, mających – w założeniu przynajmniej – uwolnić nas od lęków i ludzi, którzy je produkują. To jest wynik wychowania, które odebraliśmy w szkołach, te zaś zaprowadził na naszym terenie senator Nowosilcow, o czym już było.

Po podbudowie teoretycznej pora na zajęcia praktyczne. Jak wyglądałby nasze relacje z tajniakami, gdyby je przenieść w rzeczywistość powieści przygodowych i awanturniczych? Tak oto: każdy mniej więcej kojarzy bohatera nazwiskiem Martin Eden, zdarzyło nam się już tu kiedyś tę postać omawiać. Każdy pamięta, jak trudna była droga Martina do świata ludzi cywilizowanych, a pierwszą przeszkodą na tej drodze był gość o ksywie Cheeseface. On zawsze czatował na Martina i zmuszał go do bójki na pięści. Było to kłopotliwe, ciężkie i ciągnące się długo doświadczenie. Z każdym jednak dniem Martin wiedział, że zyskuje przewagę, a Cheeseface słabnie i koniec tych przygód może być tylko jeden – pewnego dnia Cheeseface dostanie taki łomot, że zleci z nabrzeża do brudnej wody w doku i będzie miał dużo szczęścia jeśli uda mu się wypłynąć. I tak się, o ile pamiętam, stało. Z nami jednak jest inaczej. Jeśli w ogóle uda nam się zwrócić na naszą działalność uwagę, natychmiast pojawiają się naśladowcy, którzy robią prawie to samo co my, ale bez zrozumienia istotnego sensu tych działań. Tak, jakby Cheeseface wynajął gościa prawie identycznego jak Martin, żeby tamten łaził za nim krok w krok i robił podobne rzeczy. W naszym przypadku pojawiają się pisarze markujący myślenie, inni, markujący warsztat, albo blogerzy, popisujący się znajomościami z politykami i wykonujący jakieś dziwne ewolucje, których bez grubego zabezpieczenie wykonać się nie da.

Jeśli zaś spróbowalibyśmy dać im po mordzie, zadzwoniliby na milicję, na uniwersytet, gdzie rezydują zaprzyjaźnione autorytety, do mediów i Bóg jeden wie, gdzie jeszcze, a wszystko po to, by powiedzieć nam, że co prawda opowiadamy fajne historie, ale nie o to chodzi. Istotne jest bowiem to, że oni odziedziczyli teren na którym stoimy. Ponieważ jednak nie można tego ujawnić, albowiem czar niezwykłości, która ich otacza pryśnie i wyjdzie, że wszystko jest ustawione na chama, musimy im po prostu uwierzyć na słowo i się podporządkować. Jeśli tego nie zrobimy, powiedzą o nas coś brzydkiego, albo udadzą, że nas nie ma. Chyba nie mamy innego wyjścia, jak jednak kopnąć ich tę tłustą dupę i wepchnąć do wody w doku. Bo żaden z nich Cheese, a już na pewno nie face, no i jednak żadna arystokracja intelektu.

---

tagi: władza  złudzenia  arystokracja  tajne służby  dziedziczenia 

	gabriel-maciejewski
	30 lipca 2020 09:20

24     2808    17 zaloguj sie by polubić