>Przedwczoraj miała być konferencja. Szkoda, że jej nie było. Może listopad też będzie ciepły i będzie można wyjść z hotelu Król Kazimierz
>i pogapić się na Wisłę.

Będzie, będzie, jak Bóg da to i na rowerze będzie można pojeździć.

Pewnie sponsor był zasobny. Są pokusy nie do zwalczenia. Tak naprawdę to nie wiem

No, ale plan dnia w czasie "zarazy" jest imponujący :) W godzinowym ujęciu? 

Posiadanie własnej firmy tego wymaga. To metaforyczne dziecko, które trzeba karmić, poić, uczyć, być z wszech miar cierpliwym i poświęcać dużo czasu, by cały ten trud przyniósł efekty w postaci wzrostu szczęśliwego dziecka. Ono czasem jest krnąbrne i kreuje zmartwienia, ale przynosi owoce :)

Cytuję:

W przyszłym zaś tygodniu, książka Michała Radoryskiego będzie tytułem tygodnia w Radio Poznań. 

Gratuluję! Piękna sprawa i ten Poznań się powtarza. Oby tak dalej.

Ogólnie rzecz biorąc przedstawione pomysły są świetne.

Żywy Kościół źle mi sie kojarzy - z Żywą Cerkwią.

Żywa Cerkiew pojawiła się po rewolucji bolszewickiej w Rosji, kiedy bolszewicy, po rozprawieniu się z kontrrewolucją, zabrali się za pacyfikację Cerkwi Prawosławnej. W Żywej Cerkwii "posługiwali" przede wszystkim oficerowie GPU.

A u nas nawet byli "księża patrioci".

Jak Autor chce trochę powkurzać to ja mogę vice versa. :)

A może jak kurz opadnie
to będzie nawet ładnie :)

Na koniec taka refleksja z Hipolita Korwin Milewskiego:
str. 495

Otóż gdybym stosownie do propozycji p. Emila Bourgeois uformował niezależnie od Klebera i z nim paralelny komitecik, to naturalnie nie inaczej jak pod warunkiem, że byłoby nam pozwolonem utrzymywać ciągły kontakt i stosunki z Radą Regencyjną w Warszawie. Nie wątpię, że takiemu komitecikowi, złożonemu prawdopodobnie tylko ze mnie, Władysława Zamoyskiego, generała du Moriez, Gustawa Taube i Jana Tarnowskiego (a wszyscy wzbudzaliśmy na Quay d‘Orsay absolutne zaufanie), takie pozwolenie byłoby udzielone, a nawet poczynione wszelkie ułatwienia. Wówczas regenci książę Lubomirski i Ostrowski najpóźniej od. 15 lipca (dzień, w którym generałowie Mangin i Goureau każdy ze swojej strony gruntownie potłukli Niemców) wiedzieliby, z jaką siłą rzeczywistą Polska będzie miała do czynienia i stosownieby się przygotowali. Ale stało się. - Górę wzięły u mnie wstręt do „przodowania” (prawdopodobnie to samo byłoby z Władysławem Zamoyskim) oraz chorobliwa buta szlachecka. Nie chciało się iść na utrzymanie, a bez skromnego subsydjum, zdolnego pokryć koszta podróży stałego emisarjusza do Warszawy, nie moglibyśmy się obejść. Wkońcu pytanie: czy okazałbym się na wysokości zadania? 

Z racji ze konferencja przelozona na listopad, czy bylaby szansa, zeby sie jeszcze dopisac?

Tak do końca to nie w godzinowym, ale się staram

Intencja tej formuły jest dobra i szczera, choć moim zdaniem opacznie interpretowana

Oczywiście, że można

Żywy kościół siedzi w domach i TVP atakuje ich jak tylko może i teraz jasne jest dlaczego zmienili Kurskiego na szarą eminencję kolejnych kancelarii prezydenckich, niejakiego Macieja Łopińskiego.

Tak...

... ta  "szara eminencja"  -  "sirota" wg  wiki -  bez mamusi i tatusia   JUZ  w 1971  roku  wstapila  do  PZPR  i  NIE  OPUSCIL jej  az do  14  grudnia  1981  roku  !!!

A  juz w  STANIE  WOJENNYM  redagowal  "Solidarnosc"  pismo regionu  gdanskiego  !!!

No,  normalnie  zaj****te  majo  te  "komusze i  czerwone kadry"  w tym  calym  detym,  skompromitowanym  i  zdegenerowanym  PIS'ie  !!!   Jak nie  POpaprany  BANKSTER  "premier"   doraTca  po Tusku,  prezydEt  AD z UW,  to  stary  KOMUCH  "dzialacz opozycji"  DEMONkratycznej  Maciej Lopinski... plus  bardzo  liczne  "mlode"  KRETY  PiS'owskie... i  troche  jeszcze  BETONU  komuszego  !!!

I  tytulowe pytanie Pana Gabriela  -  "Czy  sie  utrzymamy  ???"

NIE  MA  ZADNYCH  SZANS...  NUL  i  ZERO...  z ta  obecna  BANDA  przy  korycie   !!!   !!!   !!!     

Moich trzech znajomych miało bardzo partyjnych rodziców i wszyscy należeli do PZPR. Jeden był jako SORowiec powołany do szkoły politruków do Łodzi, drugi pracował w milicji, a potem po 89 roku poszedł we własny warsztat samochodowy, a trzeci po studiach chciał iść do policji, ale się obraził, bo przez pewien czas, zanim trafi do wymarzonego laboratorium kryminalistycznego, miał być krawężnikiem. Pewnie dlatego nie chce się chwalić publicznie co do rodziców. Cieekawe, że nie Łapiński, a Łopiński, od łopianu?

"Ostatnimi czasy, będąc na mszy, kilka razy słyszałem cytowane przez księży słowa prymasa Wyszyńskiego, o tym, że Kościół to nie jest archiwum, ani muzeum, ale żywe ciało. To jest fantastyczna konstatacja, ale jej interpretacja polega w praktyce na tym, że wierni interesują się wyłącznie sobą i swoimi parareligijnymi szajbami. Z których najważniejsze dotyczą bezpośredniego kontaktu z Panem Jezusem, udzielającym jednemu czy drugiemu wariatowi dobrych rad przed snem. Można się oczywiście na mnie obrazić."

Ale po co? Kontakt ze Zbawcę faktycznie jest najważniejszy, lecz jeśli zszargane nerwy i zgryzoty nie dają spokoju, to trudno dotrzeć do korzenia, czyli sumienia. Wiara jest znieszktałcona. Wizje mistyczne w takim stanie to raczej na pewno interwencje nie-nadprzyrodzone. Potrzebny jest fundament - ufność. Nie osądzam, bo sam mam z tym problemy.  

Na rachunek sumienia mam czas niestety tylko przed snem. Nawet w czasie zarazy. Jeśli go wpiszę w apel jasnogórski to sukces. 

O sorry, pojawił się ojciec Niny, Jerzy. Matka dalej nieznana

Tak wygląda gender i równouprawnienie. :)

Widzę, że Panu sądy wielu ludzi tutaj wadzą, więc cytuję: "Może pan też zająć się zupełnie czymś innym" i np włączyć TVP info.

Prawda... 

Masy cierpliwości wymaga ufność... No i realistyczne podejście tak do własnych jak i cudzych deficytów... Pozyskać grzesznika, a przynajmniej nie skreślać... Na początek siebie samego :) I nie koniecznie od razu za brak głębi rozważań (koniecznie po łacinie, bo inaczej to szkoda zachodu)

Fragment o św. Ludwiku z książki Chestertona o św. Tomaszu z Akwinu

"W istocie nie ma ludzi bardziej między sobą różnych niż święci - nawet wśród morderców. A już trudno by znaleźć większy kontrast (założywszy, że obaj byli świętymi) niż między św. Tomaszem a św. Ludwikiem. Św. Ludwik urodził się królem i rycerzem, ale był zarazem jednym z tych ludzi, którym pewna prostota w połączeniu z odwagą i szybkością działania pozwalała zgoła natrulanie i łatwo wykonwywać w sposób bezpośredni i szybki wszelkie czynności - choćby urzędowe. Był to człowiek, w którym świętość i zdrowie nie miały zatargów ze sobą, a wynikiem ich działania był czyn. Ale nawet w teori miał on ten rodzaj przytomności umysłu, którym się odznaczają ci nieliczni i prawdziwie praktyczni ludzie, gdy wypadnie im pomyśleć. Nigdy nie powiedział rzeczy niewłaściwej, a prawowierny był instynktownie.

W starym przysłowiu pogańskim o królach, którzy są filozofami i o filozofach, którzy są królami, jest pewna niścisłość związana z tajemnicą, którą tylko chrześcijaństwo mogło odkryć. Gdy bowiem król całkiem natrualnie mógłby pragnąć być świętym, to niepodobna świętemu bardzo pragnąć zostać królem. Dobry człowiek rzadko kiedy będzie marzył o zostaniu wielkim królem, ale Kościół jest tak liberalny, że nawet wielkiemu monarsze nie broni marzyć o tym, by być dobrym człowiekiem. Ludwik był prostym i szczerym rodzajem człowieka, który nie dbał szczególnie o to, by być królem, a równie dobrze by się czuł w randze kapitana czy sierżanta we własnej armii. Tymczasem taki człowiek jak św. Tomasz najwyraźniej by nie chciał być królem albo być zaplątanym w całą pompę i politykę związaną z królowaniem; nie tylko jego skromność, ale i pewna podświadoma delikatność uczuć oraz niechęć do błahostek, które zdarzają się często u ludzi zamożnych, uczonych i rozsądnych, rzeczywiście przeszkodziłyby mu wejść w bliższy kontakt ze skomplikowaniem dworskiego życia."

I jeszcze jeden cytat z tej książki o św. Tomaszu - rozbrajający.

"Ktoś na przykład zapytał go, czy imiona wszystkich zbawionych są wypisane w niebosach. Odpowiedział na to z niewzruszonym spokojem: <O ile mi wiadomo, tak się rzeczy nie mają, ale nie ma nic złego w takim przypuszczeniu>"

"Zaraz stuknie mi sześć dych i będę już tylko siedział na przyzbie i karmił gołębie suchą bułką. Do niczego innego się nie nadam."

Panie Gabrielu, wiecej optymizmu, na litosc boska.

Ja mam 55 i przemierzam i z pasja odkrywam Ameryke, juz od 30 lat. I spokojnie jeszcze moge odwalic wesolego oberka czy kazaczoka.

"Moich trzech znajomych miało bardzo partyjnych rodziców i wszyscy należeli do PZPR. Jeden był jako SORowiec powołany do szkoły politruków do Łodzi, drugi pracował w milicji, a potem po 89 roku poszedł we własny warsztat samochodowy, a trzeci po studiach chciał iść do policji, ale się obraził, bo przez pewien czas, zanim trafi do wymarzonego laboratorium kryminalistycznego, miał być krawężnikiem."

To furda wszystko w porownaniu z losami niejakieg Stefana Olszowskiego - najczestniejszego z czestnych politrukow.

Cos mu sie odmienilo w 1986 roku i wyjechal [na stale] do USA. Niby jak go tam wpuscili, skoro oficjalnie Amerykanie nie toleruja czlonkow partii totalitarnych [takich jak komunistyczna czy nazistowska]?

Ale okazuje sie, ze sa czlonki rowne i rowniejsze.

Tutaj fragment wyjasnien z Instytutu Hoovera:

"It all ended in 1985.  First came Mikhail Gorbachev’s ascent to power and the removal of Andrei Gromyko, Olszowski’s Soviet counterpart in charge of foreign affairs, and his replacement with Eduard Shevardnadze.  As the Soviet Union sought to repair its image in world politics, communist Poland followed suit.  Second, Olszowski had a scandalous affair with a much younger woman, a journalist, and married her, after divorcing his wife of many years.  The Communist Party’s first secretary, General Wojciech Jaruzelski, disciplined Olszewski for an “immoral life,” removed from politburo membership and soon after from his job as foreign minister.  Before leaving the foreign ministry Olszowski used his position to help his new wife land a job at the UNESCO office in New York.  Using his diplomatic passport to obtain a US visa, Olszowski left for New York in 1986;  the couple and their son have been living in the New York area ever since, most recently in a Long Island community near the Hamptons.  Olszowski’s departure for the United States was perhaps the only example of peaceful immigration, rather than defection, of a high-level official of the Soviet bloc."

Jesli trzeba przetlumaczyc, prosze mi dac znac.