Miało być o czymś innym, ale mam trochę dosyć. Postawmy więc pytanie – czy Rosji nie można objąć rozumem, jak twierdzi wiele osób, w tym wielu Rosjan. Można, ale trzeba mieć ten rozum najpierw. Na drodze do poznania bytów takich jak Rosja, albo może lepiej ująć rzecz z początku inaczej i napisać – Ruś, stoi rzekomo jakaś przepaść, której dna nie można dojrzeć. Nic tam nie stoi, nie wisi i nie siedzi. Wszystko jest jasne. Chodzi tylko o to, że promocja nowożytnej Rosji, jako organizacji odpowiadającej za porządek w Euroazji nie mogłaby się utrzymać bez mitu o niemożności rozumowego poznania. Żeby taki mit utrzymać należy wygumkować kilka istotnych zmiennych z historii, przestawić celownik w karabinie snajperskim i już można walić kulami po płotach, wołając jednocześnie, że takie oto precyzyjne narzędzie mamy w ręku, a furt nijak z niego w cel trafić nie można. Taka ta Rosja tajemnicza.

Mechanizm utrwalający polityczne i historyczne kłamstwa zależy od tego ilu specjalistów zajmujących się ich kolportażem wynajmiemy. W Rosji, co ciekawe, do kolportowania kłamstw o własnym kraju, zmuszono wszystkich absolutnie jego mieszkańców. I to jest rzeczywiście fenomen, ale nie ma on nic wspólnego z żadnymi psychologicznymi i metafizycznymi głębiami. Te postrzegamy dlatego, że z historii Rosji usunięto kilka istotnych elementów, a wszystko zrobiono po to, by usprawiedliwić wysuwane przez zarządców tej organizacji roszczenia. W czyim imieniu wysuwane to już osobna historia, jasne jest jednak dla nas, że nie w imieniu Rosjan. Gdyby było inaczej Rosjanie nie byliby zmuszeni to opowiadania tak strasznych kłamstw o swoim kraju.

Najważniejszym powodem istnienia Rusi była kontrola i zapewnienie spokoju obszarowi pomiędzy Konstantynopolem a Nowogrodem Wielkim. W tym pierwszym mieście działały organizacje różnych proweniencji, które toczyły ze sobą jakieś walki, ale per saldo wszystkie korzystały z ruskiej strefy wolnego handlu. Ich partnerem były miasta północy, w tym Londyn. Kłopot zaczął się w momencie, kiedy jedna z czynnych w Konstantynopolu organizacji czyli Wenecja postanowiła przejąć ten szlak i podporządkować go w całości swoim priorytetom. Uczyniono to na dwa sposoby, pozornie ze sobą sprzeczne. Wzmocniono książąt polskich w stosunku do ich ruskich konkurentów zza Buga, a także złożono niektórym z tych ostatnich różne propozycje, a także doinwestowano organizacje działające na wielkim stepie. Plan był taki, by w Polsce zainstalować przedstawicielstwa handlowe, które obsługiwać będą cały przepływ towarów z północy na południe i ze wschodu na zachód, a cały step uczynić obszarem, gdzie rządził będzie handel wenecki. Impreza udała się połowicznie. Jej najważniejszym momentem i najważniejszą porażką Wenecjan, która rzutowała na całą historię regionu, aż do bitwy pod Maciejowicami, była zgoda Aleksandra Newskiego na płacenie trybutu Mongołom. Książę ten, przypuszczam, że bezwiednie, po nie mógł tego przecież rozumieć, stał się depozytariuszem doktryny, której Ruś w ogóle zawdzięczała swoje istnienie – kontroli szlaku „Od Waregów do Greków”. Dziedzictwo to przejęli po nim władcy Moskwy. Wszystko co działo się w Rosji później było podporządkowane tej doktrynie. Powrót do niej był sprawą niełatwą, albowiem stosunki wewnętrzne na Rusi ułatwiały opanowanie kraju przez siły obce, pochodzące nieraz z krajów bardzo odległych. Siły te, choć dysponujące dużymi aktywami nie były nigdy na tyle mocne, by złamać, oparty na polskiej magnaterii i szlachcie wpływ wenecki w regionie. Nie mogły też, a musiały, zdewastować wpływy żydowskie na tym terenie. Takiej mocy nie miał nikt, nawet Kompania Moskiewska, która – o czym wiemy - została z historii Rosji wygumkowana. Inna Lubimienko zaś, która o niej pisała, nigdy nie wyszła poza standard XIX wiecznych tekstów, gdzie obecność przedstawicieli cywilizacji zachodniej na wschodzie, opisywana była zawsze jako dobrodziejstwo, a nie jako dopust boży. Poprzez usunięcie kompanii z kart historii Rosji i podkreślenie roli Mongołów i Złotej Ordy, zmieniono w propagandzie wizerunek kraju i jego mieszkańców. Z istot gotowych podpisać cokolwiek w zamian za 10 lat spokoju i prosperity, Rosjanie, poddani cara Iwana i jego następców zmienili się w groźnych ale niosących wysokie standardy cywilizacyjne najeźdźców.

Przy takim naświetleniu sprawy, Rosjanie gotowi są uwierzyć we wszystko, co im się powie, ale nie mają w sercu za grosz autentycznego przywiązania do kraju i ziemi, choć je silnie demonstrują. To się ujawniało wielokrotnie w historii kraju, w której najważniejszym i najlepiej pamiętanym momentem są gwałtowne zmiany.

Kolejnym przełomowym momentem w historii jest usunięcie Polaków z Kremla. Była to próba powrotu to starych, weneckich porządków, z tym, że z podporządkowaniem im Aleksandra Newskiego. Mam nadzieję, że wszyscy, także dyżurni trole, rozumieją,że opisuję tu pewien mechanizm, a nie wskrzeszam nieboszczyka. To się nie udało, albowiem ilość angielskich, szkockich i francuskich najemników po stronie moskiewskiej, nazwanych dla niepoznaki powstańcami ludowymi, była przemożna. Wyprawa moskiewska niczego nie rozstrzygnęła poza tym, że pozycja mocarstw zachodnich umocniona została w Moskwie, a Polska dalej kontrolowała istotne fragmenty szlaku z Konstantynopola do Nowogrodu. Sytuację tę próbowano zmienić wysyłając poselstwa na zachód, atakując jednocześnie Polskę. Pierwsze, za cara Aleksego i drugie za Piotra. Nie były to właściwie poselstwa, ale coś innego. Oto banki Amsterdamu i Londynu, które przygotowywały ostateczną rozprawę ze swoimi konkurentami z Italii, postanowiły poznać osobiście ludzi, w których tyle zainwestowano, czyli władców tej całej Moskwy. Pierwsze poselstwo nie wypadło zbyt pomyślnie, ale drugie, w którym znajdował się sam car, przyniosło już lepsze efekty. To znaczy takie, że cała Polska została podporządkowana interesom Moskwy, czyli realnie wspomnianych banków. Cała historia późniejsza jest historią umniejszenia owej zdobyczy de nomine należącej do Rosji przez mniejszych graczy, głównie przez Prusy. Wpływy poważnych organizacji bankierskich na terenie Polski i Litwy kurczą się, ale wobec postfeudalnego i dynastycznego folkloru, który bawi wszystkich, poza ortodoksyjnymi Żydami, nikt nie myśli o rozbiorze. Nikt też nie myśli o tym, by jakoś upodmiotowić mieszkańców samej Rusi, albowiem wobec całkowitego podporządkowania dworu bankom i posłusznego realizowania wszystkich koncepcji ekspansywnych, nie ma takiej potrzeby. Ona się rodzi dopiero w XIX wieku, kiedy carowi Mikołajowi I zaczęło się wydawać, że jest samodzielnym władcą. On mógł odnieść takie wrażenie, podobnie jak jego poprzednicy, albowiem pozwolono mu zająć Polskę. Dalej jednak jego władza nie mogła ekspandować, czego zdaje się nikt w Rosji nie rozumiał i stąd brały się głupie i niestosowne powiedzonka w rodzaju – z kim graniczy Rosja? Z kim chce. A z kim chce? Z nikim. Otóż Rosja graniczy dokładnie z tymi państwami, z której graniczyć jej pozwolą. I z żadnymi więcej.

Kolejnym ważnym momentem w dziejach tej dziwnej i całkowicie niesamodzielnej organizacji, była połowa XIX wieku, kiedy to zmieniono melodię hymnu. Wcześniej była to ta sama melodia, którą rozpoznajemy, jako Good save de King. W Niemczech, także cesarskich była ona hymnem do I wojny światowej, a chyba nawet jeszcze w czasie jej trwania.

Obłąkane i niestosowne pomysły carów Mikołaja I, jego następcy Aleksandra II, a także Aleksandra III, spowodowały, że trzeba było ów dynastyczny i dworski folklor zlikwidować poprzez rzekome upodmiotowienie narodu. Dokonał tego ruch socjalistyczny, który utorował drogę bolszewikom. Ci ostatni pełnili w Rosji dokładnie tę samą rolę, jaką pełniły check points Batu Chana na wielkim stepie w XIII wieku. Strzegły, ale w imieniu kogoś innego, szlaku wiodącego na północ z Konstantynopola. Świat wyglądał już wtedy nieco inaczej, a przez to w głowach bankierów zrodził się pomysł, by – skoro cała cywilizacja jest już na innym kontynencie – zdewastować całą Euroazję w imię szczytnych idei i urządzić tam jeden wielki obóz pracy, podzielony na zony o nazwie piekło i przedpiekle, gdzie pozyskiwano by surowce i produkowano tanio różne rzeczy.

Ot i wszystko. Cała Rosja, której rzekomo nie można objąć rozumem. Wystarczy dokonać kilku fikcyjnych opisów, odwrócić uwagę ludzi od spraw istotnych, podrasować za pomocą rzewnych historii o doktorze Żiwago, całą ohydę rewolucji i można już pić do nieprzytomności, zagryzając ogórkami i wzywać dawno obalonych bogów, wołając coś ku rozgwieżdżonym niebiosom.

Mamy jeszcze kilka egzemplarzy opricznego nawigatora

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-22-rosyjsko-brytyjski/

 

No i przypominam o zbiórce na Patronite

https://patronite.pl/Coryllus?podglad-autora

---

tagi: propaganda  historia  rosja  aspiracje  kłamstwa 

	gabriel-maciejewski
	9 października 2021 09:16

33     3236    19 zaloguj sie by polubić