Miśkarze byli zawsze wędrowni. Chodzili po wsiach począwszy od świąt Wielkanocnych przez całe lato. Najwięcej zaś z wiosny. Miskowali, tj, kastrowali oni knury, ogiery, buhaje, a także świnie-samory, które miały być karmione na opas (…). Miskarze tacy szli od wsi do wsi, od dworu do dworu i wołali donośnym głosem: „Miśkować, miśkować”. Mieli na sobie torbę, a w niej przybory, nóż, igłę, nici.

Jan Słomka „Pamiętniki włościanina”.

 

Jak wiemy, większość ludzi nie posiada własnej opinii, ale wypożycza sobie na okoliczność wyborów, czy w w ogóle na okoliczność politycznych dyskusji, opinie tak zwanych autorytetów. Ci zaś pełnią rolę pasów transmisyjnych dla propagandy. Żeby zorientować się więc w tym, jakie są nastroje w narodzie nie trzeba pytać ludzi na ulicy, na kogo głosują, ale oglądać główne stacje telewizyjne i portale wspierające konkurencyjne partie. Tam właśnie znajdują się ludzie, którzy tworzą opinie, kolportowane następnie w dół, ku masom wyborców. Ci zaś, wzbogacają je jakimiś swoimi, pochodzącymi z praktyki dnia codziennego, szczegółami i podają dalej. W ten sposób tworzy się klimat.

Ustawienie Trzaskowskiego na pozycji konkurencyjnej wobec Dudy okazało się mistrzostwem Polski, jeśli idzie o skuteczność propagandową. O mało nie wygrał, a pewnie jako przegrany, dostanie takiego napędu, że za trzy lata będzie liderem opozycji, a o tym kim była ta jakaś Kidawa Błońska, nikt nie będzie pamiętał. Czyja to jest zasługa, to wyniesienie Trzaskowskiego? Myślę, że Gowina. Myślę, że prócz rozpoznawalnych sił, tworzących opinię, w życiu politycznym Polski czynne są osoby i grupy, które od świąt wielkanocnych przez całe lato, ale najbardziej z wiosny, chodzą po klubach poselskich, po wpływowych środowiskach i gremiach i wołają donośnym głosem – miśkować! miśkować! W torbie mają zaś nóż, igłę i nici.

Kogo reprezentują ci ludzie? Jak to kogo? Przyszłe pokolenia wyborców. Tych, którzy mają już dosyć wojny polsko-polskiej, nienawidzą Kaczyńskiego, który im załatwił 500+ na dzieci, bo przecież zasłużyli na dużo więcej, a przede wszystkim zaś zasługują na uznanie i podmiotowe traktowanie. Ato znaczy tyle, że ich opinie powinny być traktowane serio. No, ale jak już powiedziałem na początku, większość ludzi nie ma własnych opinii, ma tylko złudzenia co do takowych. I tych się najtrudniej pozbyć. Złudzenia te dotyczą zaś relacji pomiędzy nimi, myślącymi Polakami, a ludźmi, którzy opinie kolportują, czyli medialnymi celebrytami w typie Ziemkiewicza. Jaka jest rola tych ostatnich, prócz emitowania strawnych dla wyborców komunikatów? Jest nią zagospodarowywanie rynku opinii, to znaczy przekonanie konsumentów, domagających się uznania, że poza nimi samymi, Moniką Jaruzelską, której się należy szacunek i cześć, albowiem jest matką Polką, a może w przyszłości będzie Matką Polską, i jakimiś miśkami z marginesu w typie Bosaka, nie ma i nigdy nie będzie w Polsce żadnych innych opinii do rozważenia. Pewnie nie będzie liczących się opinii, ale tak w ogóle to one będą. Będą chociażby tutaj. Ich konsumpcja nie będzie jednak możliwa, a to z jego względu, że nasze opinie są twarde jak kamień i byle kto ich nie ugryzie. Na pewno zaś nie zrobi tego przeciętny konsument prozy pana Ziemkiewicza.

Ponieważ kwestie wyborów prezydenckich przestają być już ważne, natychmiast, dziś jeszcze zyskują na znaczeniu kwestie wyborów parlamentarnych, które będą za trzy lata. I w tych wyborach rola wymiśkowanego przez Gowina i innych miśkarzy, pana Trzaskowskiego, będzie ogromna. Wreszcie bowiem ludzie, którzy szykują się do odziedziczenia schedy politycznej po Jarosławie Kaczyńskim, wyhodowali sobie człowieka, z którym – ku uciesze konsumentów medialnych opinii politycznych – będą mogli zawrzeć porozumienie ponad podziałami. O takim porozumieniu marzą wszyscy wyborcy Trzaskowskiego, takie porozumienie będzie satysfakcjonowało także publicystów prawicowych, bo kiedy je wreszcie wynegocjują, nikt im nie zarzuci, że są oszołomami. Jak wiemy, żeby nastąpiło porozumienie prawdziwe, trzeba by objęło ono jak najszersze spektrum sceny politycznej. Taka operacja zaś nie może się odbyć bez Moniki Jaruzelskiej. Jestem przekonany, że wizyty przedstawicieli tak zwanej skrajnej prawicy w jej saloniku, w okresie kampanii, nie były ani przypadkowe, ani dobrowolne. Tak postanowiono i plan został zrealizowany. Każdy, kto chce myśleć poważnie o przyszłości publicystyczno-politycznej w Polsce, czyli załapać się do tego wesołego tramwaju miśkarzy, musiał się tam pojawić i odpowiadać na pytania.

Sprawy będą iść dwutorowo – prawdziwa polityka, za którą wezmą się Gowin, Morawiecki i ludzie z opozycji, tacy jak Trzaskowski i publicystyka polityczna, w której uczestniczyć będą „skrajnie prawicowi” działacze partii tworzących nowe, szerokie spektrum, Monika Jaruzelska, a także publicyści związani z PiS. Oni jednak będą musieli ustąpić z zajmowanych dotychczas pozycji. To znaczy, by wyborcy, którzy zrobili teraz wynik Trzaskowskiemu, poczuli, że porozumienie ponad podziałami, jest autentyczne i kończy się wojna polsko-polska, będą musieli wynegocjować z Moniką Jaruzelską, jakieś warunki kapitulacji. O to, jak mniemam, chodzi. Nie sądzę, by Ziemkiewicz z kolegami obnosili się z triumfem i zbyt ostentacyjnie cieszyli się ze zwycięstwa. Można na złość nam, kiedy przeczytają ten tekst, ale sami z siebie tego nie uczynią, albowiem już teraz wyznaczono im inne zadania. Podobnie jak innym publicystom. Kwestią najważniejszą jest wynegocjowanie dobrych warunków kapitulacji, bo tym się będzie zajmować prawicowa publicystyka polityczna po zwycięstwie Andrzeja Dudy – negocjowaniem warunków kapitulacji, żeby zadowolić, przed nadchodzącymi wyborami parlamentarnymi, elektorat Trzaskowskiego. Elektorat, któremu wydaje się, że posiada własne opinie polityczne. Nie posiada. Opinie polityczne to rzecz niesłychanie cenna i ważna, człowiek dorabia się ich po wielu bardzo latach udręk i w zasadzie nie nadają się one do kolportażu wśród mas. Stąd, taki wniosek końcowy po tych wyborach mi się nasunął, głosownie powinno być objęte cenzusem majątkowym, wiekowym, a do tego każdy kto chciałby skorzystać z przywileju głosowania powinien wpłacić roczny abonament wyborczy w wysokości od 1000 do 2000 zł. Wtedy moglibyśmy porozmawiać o autentycznych opiniach politycznych, nie wcześniej. Na dziś to tyle. Dziękuję.

---

tagi: pis  kaczyński  po  trzaskowski  wybory prezydenckie  jaruzelska  gowin  wybory parlamentarne 

	gabriel-maciejewski
	13 lipca 2020 10:16

39     3491    17 zaloguj sie by polubić