Zalogowałem się wczoraj na twitterze, po raz pierwszy od 2016 roku. Uczyniłem to z myślą o promocji wydawnictwa i treści obecnych na SN. Pomysł ten, w istocie głupkowaty, spowodował, że dostrzegłem rzeczy, których wcześniej nie widziałem. Oto, na przykład, Witold Gadowski organizuje swoje prywatne kluby w różnych miastach Polski. Potem tam jeździ i jako dziennikarz śledczy załatwia, niczym Gary Cooper w filmie W samo południe, różne miejscowe gangi, utrudniające ludziom życie. Ktoś na te jego deklaracje odpowiada i nawet mu dziękuje za zdemaskowanie tej czy innej mafii. To mnie ostatecznie przekonało, że Lem był jednak wizjonerem, a opowiadanie Kongres futurologiczny, jest dziełem genialnym. Przypomnę pokrótce jego treść. Oto odbywa się kongres futurologów prognozujących jak też rozwijać będzie się świat w najbliższych dekadach. Ilość fantastycznych wizji rozsnuwanych przez uczestników w całej przestrzeni po prostu poraża. Na koniec okazuje się, że wszyscy są na prochach i mają zwidy, bo jedyną naprawdę rozwijającą się dziedziną jest farmakologia. Świat poza prochami nie istnieje, składa się z rozsypujących się bieda domków i koślawej infrastruktury. Dawniej uchodziło to chyba nawet za krytykę budownictwa socjalistycznego. Myślę, że ta interpretacja jest błędna. Lem przewidział przyszłość, nie zrozumiał jednak, że można będzie ludziom wciskać kit bez prochów, dokładnie tak samo, jak się to kiedyś robiło wśród rówieśników na podwórku, kiedy to zmyślenia, filmy opowiedziane z fantazją, a nigdy nie oglądane, zastępowały dzieciom rzeczywistość.

Poseł Piechociński dla odmiany opowiada rzewne historie o tym, jak to w rozmowie z przypadkowym Macedończykiem zamyślić się musiał nad polityką rządu, która prowadzi wprost do wyjścia Polski z UE. Ów Macedończyk zatroskał się tym wielce i zastanawiał się czy Polska wyjdzie z UE, zanim Macedonia tam wejdzie. Nie wiadomo co rzec w takiej chwili. Bo są to postawy dalece przekraczające granice wyobraźni Stanisława Lema. Twitter to obszar gdzie szaleją fantomy próbujące skupić na sobie uwagę żywych ludzi. Nie prowadzą one żadnej dyskusji, nie wymieniają myśli, dokonują jedynie prezentacji. Te zaś mają charakter samochwałek. W zasadzie można powiedzieć, że są to takie koszary, w których zgromadzono samych baronów Munchausenów. Ci zaś, jeden przez drugiego, opowiadają o tym, jak pokonali potwora, albo jak wyciągnęli się z bagna za włosy, albo co tam przeżywali w podróżach, kiedy obcy ludzie zaczepiali ich i z troską w głosie pytali czy już jest w Polsce ten faszyzm, czy jeszcze go nie ma.

Aha, byłbym zapomniał, Eliza Michalik, którą 15 lat temu Igor Janke kreował na prawicową dziennikarkę, a która potem stała się gwiazdą meinstreamu, pisze że PiS zostawi Polskę w ruinie i pojedzie wraz z rodzinami całymi na zachód, by tam żyć w dobrobycie. Nie wiem czy można tej Elizie jeszcze jakoś pomóc. Słabszy od niej jest tylko poseł Gdula.

To wszystko jest beznadziejne i – napiszę to wprost – śmierdzi nieskutecznością. Nie chodzi chyba jednak o to, by cokolwiek załatwić, ale o to, by – jak mawiał Jerzy Pilch – zaistnieć. Przypomnę więc tu słowa z piosenki tak popularnej w pewnych kręgach artystki, która o mało nie została feministyczną świętą – miraż tworzenia, złuda istnienia. Nie łudzę się, że komuś te słowa zapadły w pamięć, a już na pewno nie łudzę się, że tym człowiekiem jest poseł Piechociński.

Dlaczego więc, opisując postaci z twittera, umieściłem w tytule prof. Rybę? Ponieważ nie można włączyć telewizora, żeby się na niego nie natknąć. Mam nadzieję, że nie wystąpi w bajce o królu Julianie. Prof. Ryba zna się na wszystkim i w każdej sprawie zabiera głos. Tak, jakby nie było nikogo innego, kto mógłby się wiążąco wypowiadać na tematy stanowiące przedmiot jego specjalizacji. Rozumiem, że telewizja oszczędza, świadoma tego iż i tak wszyscy siedzą na twitterze i grzeją tam swoje emocje, gruczoły czy co tam mają w głowach i pachwinach. Chodzi wszak o to, by wstał ktoś i powiedział coś kontrowersyjnego, a jednocześnie utwierdził nas w słuszności naszych przekonań. Nie dostrzegają niestety ci biedni ludzie, że wszystkie kontrowersje świata podlegają nieubłaganemu prawu teatralizacji. Co najlepiej widać na przykładzie redaktora Gadowskiego. No, ale reszta też wiele odeń nie odstaje. Czekamy, kiedy wszyscy zaczną się w coś przebierać, jak Jabłonowski z Porębą. Do tego bowiem zmierza proponowana w mediach społecznościowych i w telewizji komunikacja. Ktoś może mi zarzucić, że czepiam się „naszych”, a przecież to „tamci” mają najgorsze wyniki jeśli idzie o prezentację treści bliskich ich sercom. Robią demonstrację na 25 osób, a potem piszą na twitterze – tej siły już nie powstrzymacie. No tak, ale oni, za pomocą swoich niemieckich promotorów, wkrótce się obudzą i zmienią taktykę. To pewne. Ta bowiem doprowadziła ich na skraj przepaści. „Nasi” zaś zostaną przy tym co robili do tej pory, albowiem wierzą, że sam ich widok poraża wrogów, a słowa płynące z ich ust są niczym ogień wydobywający się z pyska Godzilli.

Wszystko co napisałem powyżej składa się w ciąg przyczyn, dla których organizuję konferencje. Czynię to albowiem są na tym świecie inni także eksperci. Różniący się znacznie od profesora Ryby, znacznie bardziej dyskretni i znacznie mniej bezczelni. Potrafią oni ciekawie opowiadać o przedmiocie swoich badań, ale nie mają szansy, by gdziekolwiek zaistnieć. Uczelnie zaś, na których pracują takiej szansy im nie dają, albowiem zamieniają się powoli w przybudówki mediów, także mediów społecznościowych. Wielu akademików to cieszy, choć powinno smucić, wielu ciągnie z tego korzyści, promując się na łamach brukowców. Wielu uważa, że to jest taka ewolucja, której zatrzymać się nie da. Niczego nie będziemy próbowali zatrzymać. Chcemy po prostu, by ludzie mający coś do powiedzenia znaleźli wdzięczną publiczność, która nie będzie im przerywać w pół zdania, nie będzie wysuwać roszczeń, nie będzie próbowała zająć ich miejsca i się wymądrzać, ale pozwoli tym ludziom, na krótkie co prawda, ale zasłużone skonsumowanie owoców wieloletniej pracy badawczej, czasem docenionych przez środowiska, a czasem nie.

O tym, jak wielu jest ludzi, których warto posłuchać, niech zaświadczy ten wywiad. To jest specjalista z dziedziny, która – nie mówcie mi, że jest inaczej – ciekawi wszystkich.

 

https://www.facebook.com/watch/?v=387849212997373

---

tagi: propaganda  prawda  złudzenia  publiczność  akademia  media społecznościowe  siła  prof. ryba 

	gabriel-maciejewski
	27 października 2021 09:25

28     2589    20 zaloguj sie by polubić