Liczne przykłady z filmów, w których występują aktorzy tacy jak Bruce Lee czy Jackie Chan, a także Steven Seagal dowodzą, że jak najbardziej. Warunek jest jeden. Milczenie wtedy jest elementem strategii komunikacyjnej, kiedy jej elementem staje się również agresja. Bez pozwolenia na agresję można tylko gadać i w gadaniu się wyżywać, a to rodzi niezwykłe zupełnie pokusy, a także demaskuje ograniczenia, o których wczoraj wspomniałem.

Jeśli się nad tym głębiej zastanowić dochodzi do gorszych znacznie rzeczy. Konkretniej zaś do tego, że ludzie wolni i dynamiczni, sami sobie narzucają ograniczenia, bo im się zdaje, że przez to zyskują na wyrazistości i są lepiej odbierani przez publiczność. Najlepszym przykładem będzie tutaj poseł Braun, całkowicie jak mniemam przekonany, że dziś jest człowiekiem dojrzalszym i pełniejszym niż 10 lat temu. Jest oczywiście dokładnie na odwrót. No, ale to jest problem posła Brauna, a nie nasz.

Ograniczenia Jarosława Kaczyńskiego są znane, ale on jednak, w miarę jak wchodzi w lata, zdaje się ich pozbywać. To znaczy nie inwestuje wszystkich swoich emocji w ekspertów z tytułami. Czynią to już za niego inni, ludzie tacy jak Kurski, przekonani, że tylko wypowiedzi profesorów z KUL mogą przekonać widza do tego iż telewizja nie kłamie. Nie będę tego nawet komentował.

Wspominałem już o tym wiele razy, ale widać za mało. Komunikacja, czy jak kto woli dyskurs publiczny zamienia się w comedia del arte. Gadają ze sobą aktorzy, którym ktoś pisze kwestie. One są oparte na jednym tylko schemacie, znanym właśnie z comedia del arte. Czasem jeszcze bardziej upraszczanym. I tak na przykład było wczoraj. Niestety nie mogę, przez to, co zobaczyłem, popaść w tradycyjną, polską zadumę, która towarzyszy nam zwykle w pierwszych dniach listopada. Oto pojawiło się tu zdjęcie aktora Twardocha, który zwykle gra pisarza i na tym zdjęciu była informacja, ze aktor Twardoch wierzy w kamienie i drzewa. Ja mam to samo, wierzę w kamienie i drzewa, albowiem je widzę. Dawnymi czasy zaś, kiedy chadzałem na towarzyskie imprezy i piłem tam alkohol, moja wiara w kamienie i drzewa była umacniana regularnie. Głównie jak wracałem nocą i potykałem się o kamień lub wpadałem na drzewo. Nie wiem dlaczego Twardoch ogłasza dziś, że on wierzy w istnienie drzew i kamieni. Może zrezygnował z odwyku?

Jakby na komendę WP odpaliła swojego Arlekina, bo przecież na scenie nie może występować tylko smutny Pierrot i opowiadać o kamieniach. Mróz promuje nową książkę, a czyni to poprzez ogłoszenia polityczne dotyczące wyjścia Polski z UE, patrzy przy tym przenikliwie i ma o wiele lepsze ciuchy niż swego czasu Twardoch, którego notorycznie przebierano za Nosferatu. Nawet nie zerknąłem co tam Mróz myśli o tym wyjściu, bo niby skąd on ma cokolwiek wiedzieć?

Piszę o tych dziwnych osobach po raz kolejny, albowiem stanowią oni jedno z pięter komunikacyjnego absurdu, w jakim zostaliśmy, nie z własnej winy przecież, umieszczeni. Żeby dokładnie zilustrować jego działanie, posłużę się starą i już tu kiedyś opowiedzianą anegdotą. Oto na studiach pojechaliśmy na naukowy objazd do Krakowa. Były tam różne atrakcje, a wśród nich zwiedzanie Wawelu. Jakiś mądry historyk sztuki chodził z nami po ekspozycjach i opowiadał niesamowite zupełnie rzeczy. Kiedy zatrzymaliśmy się przed rekonstrukcją drugiej katedry wawelskiej, tą romańską, nasz opiekun powiedział, że jest to fatalna zupełnie projekcja, wykonana bez zrozumienia czegokolwiek. Potem wszyscy poszli dalej, a ja się na chwilę zatrzymałem. Nadeszła grupa licealnej młodzieży z przewodnikiem. I ten oznajmił licealistom, że to co widzą, to znakomita wręcz i bardzo dokładna rekonstrukcja wawelskiego wzgórza z XI wieku. Licealiści odeszli, a ja stałem dalej. Do makiety zbliżyły się dzieci z pierwszych klas szkoły podstawowej, a towarzyszący im przewodnik wskazał na omówioną już dwa razy rekonstrukcje i rzekł z powagą – a tu drogie dzieci mieszkał smok.

Na tej samej zasadzie opiera się publiczny dyskurs w Polsce. Twardoch z Mrozem opowiadają całkowicie infantylnemu odbiorcy o smoku, Kurski gada o tym, jak świetnie wszystko będzie wyglądało już niebawem, a w kuluarach różni ludzie, których nazwisk i specjalizacji nawet nie znamy, mówią o tym, jak jest naprawdę. Ktoś powie, że to nie jest polska specyfika, że tak jest wszędzie. No nie wiem, nie byłem bowiem wszędzie, a poza tym, nawet jeśli, mało mnie to pociesza. Domagam się, by nie przemawiano do mnie za pomocą takich wizualizacji jak Twardoch. To jest skandal, wręcz potwarz i rzucanie błotem. Można mi oczywiście zarzucić, że znowu piszę o tym samym, ale nie mogę przecież zastosować strategii zamilczania, albowiem nie dochodzi, póki co do aktów agresji w przestrzeni komunikacyjnej. A skoro nie dochodzi, złowrogie milczenie także nie jest stosowane. Każdy za to z ochotą dokonuje demonstracji, a wyżej wymienieni jeszcze do tego się przebierają w nieswoje ciuchy, by wydać się bardziej przekonujący. To niewiele pomoże, albowiem prawdziwe demonstracje, o charakterze strategicznym, które – w teorii przynajmniej – powinny zdewastować wszystko dookoła i paraliżować przeciwników, dobywają się w sejmie. Oto dwie posłanki, które są pokazywane codziennie w każdym programie publicystycznym, czyli w żenującym widowisku, gdzie jedni usiłują przekrzyczeć drugich, ogłosiły iż są biseksualne.

 

https://www.wp.pl/?s=https%3A%2F%2Fkobieta.wp.pl%2Fposlanki-anna-maria-zukowska-i-hanna-gill-piatek-wyznaly-ze-sa-biseksulane-6449222129514113a&nil&src01=f1e45&src02=isgf

 

Jakby tego było mało, dla wzmocnienia komunikacyjnego efektu, nasz ulubiony korespondent z Niemiec przebrał się w coś takiego

 

https://twitter.com/cezarygmyz/status/1454899888320352259?t=y1y0TOwVh3YhI-kID5-c1A&s=19

 

Gdyby ktoś miął wątpliwości gdzie mieszka smok i kto wcielił się w tę niewdzięczną rolę oznajmiam iż smok jest trzygłowy. Jedna głowa to poseł Braun, który zieje ogniem, druga głowa to poseł Mikke, który sączy jad, a trzecia to poseł Berkowicz, który uzupełnia płyny na oczach całego sejmu, żeby tamci mogli wykonywać swoje funkcje na właściwym okolicznościom poziomie.

I niech mi nikt już nie zadaje pytań po czyjej stronie jestem, ani też dlaczego nie uczestniczę w dyskursie publicznym ze stosownym dla swojego temperamentu natężeniem. Jeśli kto jednak się uprze i takie pytanie zada, odpowiem tak – bo nie mam odpowiedniej czapki. A teraz już możemy popaść w cichy smutek i zadumę.

---

tagi: pisarze  politycy  komunikacja  media  eksperci  milczenie  strategia 

	gabriel-maciejewski
	1 listopada 2021 07:30

44     2797    17 zaloguj sie by polubić