Sukces nigdy nie przychodzi łatwo, podobnie jest z wiedzą i praktyką. Zdobywa się ją mozolnie i w wielkim trudzie, przy stałym w dodatku ryzyku utraty tego co już się osiągnęło. Ja jestem do takich okoliczności przyzwyczajony, ale widzę, że większość czytelników nie. Wykazała to dobitnie dyskusja pod wczorajszym tekstem. Dyskusja, która w ostatniej fazie zbliżyła się do odkrycia wielkiej tajemnicy, ale nie wiedzieć czemu zawróciła spod jej progu. No więc ja ją dziś tu odkryję, całkiem za darmo i bez żadnych dodatkowych gratyfikacji w naturze. Sukces kryje się za kotarą z napisem LĘK PRZED PODEJMOWANIEM DZIAŁAŃ I NARRACJI POWSZECHNIE NIE AKCEPTOWANYCH. Przed płachtą z tym napisem jest inna, stanowiąca pułapkę, bynajmniej nie sprytną, ale bardzo prymitywną, w którą wpadają wszyscy. Mogą się na niej pojawiać dwa hasła – W JEDNOŚCI SIŁA albo POLICZMY SIĘ. Służą one wywoływaniu złudzenia, że akceptacja grupy to wstęp do sukcesu. Nie jest to niestety prawda. Akceptacja grupy to początek tego o co się Państwo tu wczoraj otarli w dyskusji, początek profilowania jednostek. Te zaś profiluje się podsuwając im powszechnie akceptowane i przyjemne dla ucha i serca gawędy. Ja pamiętam tę metodę jeszcze z czasów z studenckich, bo to jest stary chwyt wymyślony w laboratoriach cybernetycznych pewnie jeszcze za Henryka Jagody. Zdarzyło się, że kiedyś siedział obok mnie syn generała Grzegorza Korczyńskiego i dyskutował zawzięcie o pięknie duszy. Narracja ta była przygotowana dla takich jak ja frajerów i miała mnie sprofilować, a także oddać całkiem we władanie grupy, która dominowała w tamtym środowisku. Mechanizm ten przenosi się łatwo na większe niż impreza na Żoliborzu, zbiorowości. W Polsce profiluje się ludzi według dwóch podstawowych recept, które mają kilka wariantów i modyfikacji. Są to następujące formaty – na patriotę lub – na świętego. Innych się nie używa, bo te są najtańsze, najskuteczniejsze i przynoszą najlepsze efekty. W zasadzie przy dobrym profilowaniu, można ofiarę zaprogramować tak, że będzie wykonywać wszystkie ruchy bez żadnych dodatkowych sugestii. Grupy profiluje się za pomocą osób takich jak Chadacz, czy różne wariatki poprzebierane w stare swetry i udające głęboko wierzące członkinie rad parafialnych zatroskane o los państwa. Dlatego też miły valserze, nie możemy podejmować pochopnie narracji takich jakie tu wczoraj zaproponowałeś albowiem nie jesteśmy duchownymi. To raz. Dwa - nie możemy tego czynić, albowiem są one wyślizgane przez cybernetyków, a sam Kościół w zasadzie się do nich nie odnosi realizując swoją misję w obszarach innych, przyznam, że nieraz dla mnie samego dziwacznych. Prowadzę we Wrocławiu co dwa lata takie wykłady o świętych. Mówię o nich zupełnie inaczej niż wszyscy i to się szalenie podoba. Właśnie dlatego, że jest inne. Mam przy tym tę gwarancję, że nie podejdzie do mnie żaden zatroskany o przyszłość ojczyzny ojciec licznej rodziny, dobry katolik, nie palący papierosów i nie zaproponuje mi wspólnego udziału w jakimś przedsięwzięciu. Udziału, który miałby polegać na tym, że ja zaczynam gadać to co oni, a wszystko dla dobra ojczyzny i Kościoła. Takich rzeczy nie ma, ale są inne. Liczni słuchacze chcą mnie zaprosić na spotkania prowadzone przez różnych miejscowych charyzmatyków, w tym księży, ale kiedy tamci słyszą o czym będzie gawęda, nie wyrażają zgody. I to jest właśnie super. To jest właściwa droga do sukcesu. Valserze, jeśli zaczęlibyśmy tu pisać o misji Ottona z Bambergu, w ciągu pół godziny na blogu pojawiło by się czterech troli, którzy kłóciliby się który z nich jest prawdziwszym i lepszym Ottonem z Bambergu. Dyskusja zaś zostałaby przesunięta w miejsca, które nikogo z nas by nie satysfakcjonowały.

Z narracjami profilującymi poszczególne osoby, a także całe grupy „na świętych” jest taki kłopot, że Kościół nie wie co z tym zrobić. Ja to składam na karb słabości kadr i ich niewielkiej liczby. Nie ma księży, a ci którzy są biorą za dobrą monetę każdą deklarację. Poza tym Kościół ma swoje wewnętrzne problemy, które bynajmniej nie dotyczą spraw tak subtelnych i podniosłych, jak te poruszane tu dziś przeze mnie. Jeśli chcecie przykładu takiego pomieszania narracji w Kościele, ja mam go pod ręką. Sprzedajemy ważną i ciekawą książkę księdza Krzysztofa Irka, jest to taka miniaturowa biografia księdza biskupa Zygmunta Łozińskiego. I tam w środku jest napisane, że dochód ze sprzedaży tej książki jest przeznaczony na szkółkę niedzielą przy katedrze w Pińsku. Czyjego imienia jest ta szkółka? Myślcie pewnie, że biskupa Zygmunta Łozińskiego? A gdzie tam, patronem jest Rysiek Kapuściński, o którym tu ostatnio była mowa. Być może to jest jakiś ukłon w stronę miejscowego KGB, nie wiem, ale warto byłoby to wyjaśnić. W środku zaś ksiądz Irek powołuje się na książkę Jerzego Andrzejewskiego, który miał kiedyś katolicki epizod w swojej twórczości, ale przestało mu się to opłacać i dał sobie spokój. Znów został komunistą. Opisał ten Andrzejewski pogrzeb biskupa Łozińskiego i ponoć warto go przeczytać. Trudno proszę Państwa o lepsze przykłady na to, o czym tu dziś piszę. Jest to smutne zjawisko, ale za to niezwykle inspirujące. Dobrze więc jest jeśli ludzie przeżywający jakieś związane z pogłębieniem wiary epizody nie czynili z tego biznesu ani demonstracji, szczególnie dotyczy to pisarzy. Mam również tu na myśli siebie, dlatego nigdy nie będę używał świętych do poniesienia sobie słupków popularności. Mój wykład o św. Stanisławie i o św. Andrzeju jest wykładem o polityce i przy tym pozostańmy. Reszta to obszar, na którym hulają wichry emocji i królują różni, nie pobożni bynajmniej, łowcy dusz.

Sposób profilowania na patriotę jest jeszcze łatwiejszy do zdemaskowania i ja zrobię to za pomocą jednego z dwóch moich ulubionych bohaterów czyli starego Fritza. Oto wierszyk, którego każą uczyć się w szkole:

 

 

Święta miłości kochanej ojczyzny,

Czują cię tylko umysły poczciwe!

Dla ciebie zjadłe smakują trucizny,

Dla ciebie więzy, pęta niezelżywe.

 

5

Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny,

Gnieździsz w umyśle rozkoszy prawdziwe,

Byle cię można wspomóc, byle wspierać,

Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać.

 

Autorem jest sami wiecie kto, biskup warmiński Ignacy. Klient i kreatura wielkiego Fritza, który nie siedział nigdy w pętach, nie musiał pić trucizny, a zszedł z tego świata w okolicznościach bardzo komfortowych. Oczywiście nikt nie powie, że Ignacy pisał te dyrdymały na polecenie Królewskiej Komisji Wojska, Skarbu i Domen, bo nikt nawet nie śmie się tą sprawą zająć. Ja mam jednak swoje przypuszczenia graniczące z pewnością, że tak właśnie było. Poza tym mamy testamenty polityczne królów i elektorów pruskich, a jeśli są testamenty, to jest i dziedziczenie. To zaś obejmuje również metodę. Przenosimy się więc w czasy Albrechta, bierzemy do ręki listę agentów, odczytujemy z niej wszystkie polskie nazwiska, z nazwiskiem Hansa z Czarnolasu na czele i od razu zyskujemy tak potrzebny do działań spokój oraz towarzyszącą mu zawsze pewność siebie.

Jeśli postawimy kwestię w taki sposób, każdy kolejny wariat, który do nas podejdzie, wyciągnie z kieszeni pomiętą kartkę i zacznie nam odczytywać jakieś tajemne instrukcje dotyczące tego, jak być dobrym patriotą, zostanie zlekceważony. I słusznie. Narracja ta bowiem jest pułapką i służy temu jedynie by duże grupy ludzi ufały w to, iż powszechna akceptacja prowadzi ich do sukcesu. To nieprawda. Do sukcesu prowadzi nas niezależność o kontrolowanych mechanizmów propagandy, tę zaś uzyskujemy budując własną, atrakcyjną narrację. Co, mam nadzieję, odbywa się na tym blogu regularnie, nieprzerwanie, od dziesięciu już blisko lat. Kluczem do sukcesu dla nas dziś jest słowo „komisja”. Niestety nie mogę napisać „królewska komisja”, a szkoda.

W zasadzie cały system edukacji w Polsce wygląda jakby był wymyślony przez Królewską Komisję Wojska, Skarbu i Domen. Nie ma w nim jednego słabego punktu. Ledwie człowiek ochłonie po przeczytaniu pół stroniczki o zwycięstwie pod Grunwaldem, już go walą w łeb gawędą o szlachcie co przeputała ojczyznę, a zaraz potem powstania i literatura romantyczna. No, a później to już ciężka artyleria – Żeromski, Nałkowska itp. Na koniec zaś, dla poprawienia nastroju opowiadanie – U nas w Auszwicu. To jest straszliwe, ale jednocześnie komiczne. Komiczne, bo „nasi” pogłębiają ten obłęd każdego dnia i liczą na to, że sprofilowane w taki sposób grupy pomogą im wygrać wybory i utrzymać się u władzy. I tak mieliśmy premiera Olszewskiego, którego nazywano w prasie prawicowej – Janko ryzykant. Teraz mamy ministra Antoniego, który jest, czy też może był, chory na Polskę. Nie należy bowiem wykluczać opcji, że pan minister wyzdrowiał. To jest wszystko głęboko osadzona w przeszłości tradycja manipulacji i profilowania dużych, skazanych na zagładę grup ludzi. Cóż trzeba by było zrobić, żeby wprawić w stupor Królewską Komisję? No przecież nie porywać się z motyką na batalion grenadierów. Myślę, że wystarczyłoby zagrać jakiś prosty utwór na flecie poprzecznym, tak wprost w polu, wśród kartofli, patrząc na sine niebo i rysujące się na jego tle sylwetki siedzących na koniach panów komisarzy, owinięte w wełniane płaszcze. Tylko i aż tyle. Kłopot w tym, że mało kto umie tu grać na czymkolwiek, a naśladowanie skutecznych i prostych, a także tanich metod nie jest w modzie. To nie, nie będziemy się tym przejmować. Dalej będziemy robić swoje.

Konkluzja tego tekstu będzie nieco dłuższa niż zwykle i dość nieoczywista. Pamiętam kilka takich spotkań, na których obecni byli ewidentni prowokatorzy przysłani przez służby. Ludzie ci dostali polecenie, żeby przyjść na wieczór autorski nikomu nieznanego blogera i robić tam tak zwane bydło. Było to zanim „nasi” doszli do władzy, ale nie przypuszczam, by panowie ci za czasów PiS odeszli ze służby. Mieliśmy do tego ministra chorego na Polskę, a teraz mamy Polską Fundację Narodową oraz inne dbające o dobro Polski instytucje i redakcje. Ja zaś odbieram skargi od klientów, nie wysłane w połowie maja paczki jeszcze do nich nie dotarły. Kiedy sprawdzam co się z nimi dzieje okazuje się, że leżą na WER-ze w Warszawie. Półtora miesiąca….! Na poczcie nie ma kto pracować, stawki są żenująco niskie, instytucja jest niewydolna, ludzie odchodzą, a pojawiają się na ich miejsce tacy, którzy nie mogą podołać obowiązkom. W dużych urzędach zatrudnia się więźniów, ci zaś czasem kradną przesyłki. To prawdziwy horror, a mamy przecież do czynienia z instytucją państwową, która jest – tak sądzę – wizytówką państwa. To jest instytucja, której nie da się zlikwidować, na szczęście. I co? Czy listonosze mają zachorować na Polskę żeby to się zmieniło? A poza tym jak myślicie – czy austriacka, bo o pruskiej to nawet szkoda mówić, poczta mogłaby choć jeden dzień działać w ten sposób? Pewnie nie, bo naczelnik zostałby przepędzony przez kije. To by się paru naczelnikom przydało. Jeśli komuś się zdaje, że takie rzeczy dzieją się z niedbalstwa, degeneracji i słabości charakteru poszczególnych ludzi, ten jest w błędzie. To jest jeszcze jedna emanacja działań Królewskiej Komisji Wojska, Skarbu i Domen. Na tę jednak nie możemy zwracać uwagi, bo to jest niepatriotyczne i stawia w złym świetle naszą władzę, która przecież chce dobrze. Tylko trochę choruje...a to na Polskę, a to na globus histericus, a to na coś jeszcze innego…

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl gdzie jest już nasza nowa pogadanka o Szymonie Starowolskim.

---

tagi: kościół  patriotyzm  polska  święci  narracja  pułapka 

	gabriel-maciejewski
	3 lipca 2018 09:56

60     3968    16 zaloguj sie by polubić