Nie nadaje się pan, potrzebny jest ktoś młodszy ;-)

Bardzo ładnie napisałeś.:)

Z tymi segmentami to prawda. Tak robiłam niestety zakupy do biblioteki wojewódzkiej. Nie miałam wyjścia bo musiała być rosnąca statystyka czytelnictwa 

.

:)))

.

Wierzę

Ile bierzesz za godzinę stania na targach i opowiadania o takich sprawach?

Dobra, ale brodę ufarbujesz na czarno, to zrobi większe wrażenie na dziewczynach

Wiedziałem, że się zgodzisz. 

Marek Hłasko kiedyś stwierdził że pisanie jest trudne gdyż w jakiś sposób musisz się obnażyć, pozbawić intymności czy coś w tym stylu. Mi się wydaje że tutaj tkwi klucz do dobrego pisarstwa. Uczciwość i pełne zaangażowanie. Dlatego samiec alfa też może napisać dobrą książkę tylko że nie koniecznie musi ona przypaść ludziom do gustu.

Przypomina mi się książka dość wyjątkowa, którą kiedyś dawno temu przeczytałem. Nie pamiętam autora. Akcja działa się w Brazylii i autor był chyba Brazylijczykiem. Książka rozkręcała się powoli, bohaterem był jakiś awanturnik z początków XXw. chyba. Zanosiło się na fajną przygodówkę ale im dalej w las tym dziwniej się robiło gdyż bohater jakiś taki mało pozytywny się okazał. Był przywódcą bandy, rabował, gwałcił. Choć dla niego było to było normalne. To znaczy to było jego życie. Miał jakieś swoje zasady oczywiście itp. Nie wydawał się też specjalnie różnić od innych postaci przewijających się przez książkę. I to było muszę powiedzieć ciekawe. Nigdy więcej z czymś takim się nie spotkałem. Książka była dobra. Dobrze napisana. Ale ciężka, ciężka właśnie z powodu głównego bohatera, a tą ciężkość potęgowało że napisana była w pierwszej osobie. Wydaje mi że dlatego książka była dobra bo wydawała się uczciwa. Ten bohater po prostu taki był. Niby jak inni ludzie ale nie można było się z nim identyfikować przez co było to ciężkie. Obce.

Tak to wydaje się wyglądać. Możesz napisać uczciwie ale wyjdzie brudno i efekt będzie taki ciężki. Możesz znowu napisać ładnie ale kłamliwie i też tak będzie. No i oczywiście, można napisać kłamliwie nieudolnie naśladując coś fajnego, pozytywnego i efekt będzie najgorszy ale chyba właśnie najczęściej spotykany. Tak szczerze to nawet nie wiem gdyż nie czytam ostatnio zbyt wiele. Zwłaszcza przygodówek. Ale niecierpliwie czekam na zapowiedzianą książkę z tego gatunku. To jest dobry pomysł. Np. ostatnio czytnąłem taką wydawałoby się zwykłą książeczkę przygodową, której akcja dzieje się w Hiszpanii za młodości Filipa IV i naprawdę można było poczuć klimat tamtych czasów i zrozumieć skąd się ta cała niemoc brała.

Tak.

.

Od lat długich chodzi za mną taka fraza: napisać własne życie.  Nie wiem czy dawno kiedyś przeczytana...czy moja..

Skojarzyło mi się 

.

Napisałem w ciągu 7 lat więcej niż Marek Hłasko przez swoje niezbyt długie życie. Nie zgadzam się z nim

Znacznie zaniżyłeś poziom dyskusji, wiesz....

Ja to dobrze, że nie oglądam komedii romantycznych, a jeszcze lepiej, że nie znam kobiet. Niczego nie muszę odejmować

Tak naprawdę powieść ma bardzo krótką historię. Wysyp zaczął się w XVIII w. Wcześniej książka to było dzieło naukowe plus poradniki zielarskie i inne w tym guście. A w XVIII w. nagle na Wyspach Brytyjskich ktoś postawił na FIKCJĘ w opisie rzeczywistości. I pojawiły się aż 4 nazwiska: Daniel Defoe, Jonathan Swift, Henry Fielding, Samuel Richardson. Druk i papier stały się tanie i można było ubrać propagandę (czytaj: kłamstwo) w rodzaj gawędy i fabułę i fikcyjnych bohaterach, przeżywających fikcyjne przygody . Zaczęła się epoka rycia beretów na masową skalę - bez użycia przymusu państwowego jak np. przymusu uczestniczenia w nabożeństwach anglikanskich pod grozą kary pienięznej.

Powieści wielu XVIII były nudne i ciężkawe i nadal operowały w niewielkim segmencie: aspirującym mieszczaństwie. W systemie wychowaczym były zakazane jako "niemoralne". Potem mamy "wielką kobietę" czyli Jane Austen. Jak to kobieta: powieściopisarz-psycholog. Opisywała relacje międzyludzkie i "sielską Anglię" tamtejszego ziemiaństwa. 

Wybuch powieści to wiek XIX . I tutaj już mamy "powieść francuską" a z czasem dołączyli Niemcy i Rosjanie. 

Samcy alfa zostają dowódcami wojsk, szefami kompanii strażaków, dowódcami okrętów albo prezesami dynamicznych korporacji. Samiec alfa sam zmienia świat a opisywanie tego, co widział , znudziłoby go śmiertelnie. On żyje tym, że coś się dzieje, bo on tak chce. 

Powieści pisali i piszą różni "myśliciele", którzy nie są na tyle zdolni aby zrobić karierę naukową. Zwykle byli to dziennikarze i zawsze ktoś w nich inwestował. Nie przypominam sobie powieści katolickiej w XVIII i XIX w. Dopiero w wieku XX. widzę "Quo Vadis". Natomiast jest spory wysyp "powieści protestanckiej" a najsłynniejsze są paszkwile antykatolickie typu "fake", Jakieś "wyznania zakonnicy"  i temuż podobnież. No i niedoceniony segment "powieści antyklerykalnej".

Teraz powieść jest już tylko pulpą przemysłową i jej celem jest nadal rycie beretów- podprogowe: okultyzm, gender, lgbt,dyskretne porno, zbrodnia ze szczególnym okrucieństwem.   Czy utrzyma się przy życiu mimo internetu i komputerów - nie wiem. Ale przypadek Rawling pokazuje, że tak, bowiem są zleceniodawcy a Kościół Katolicki jeszcze nie "umarł".

Zdecydowanie prawdziwi samcy alfa nie lądują w zawodzie "pisarz" a zwłaszcza "powieściopisarz".

Przepraszam, że pytam o coś, co jak widzę, jest dla innych oczywiste. Ale ja mało kumaty jestem. Liczyłem, że ktoś mnie oświeci.

To jest wszystko nieznośne. Pewnie połowa tej masy książek które przeczytałam to powieści..też przez to robienie zakupów bibliotecznych przez wiele lat. 

I już nie mogłam więcej. 

Biografie, autobiografie..Tak.

Nigdy bym sama nie napisała powieści bo wydaje mi się to skrajnie idiotycznym zajęciem..

Mogę pisać o prawdziwych sprawach ale nie o wymyślonych 

.

Jeśli chodzi o powieść, to już chyba "wszystko" zostało napisane i to wiele razy. Natomiast wiek XX a i XIX zostawił wiele białych plam w zakresie - opisu faktów. Dlatego formuła "Socjalizm i śmierć" jest takim sukcesem. Bo wypełnia jakąś białą plamę. A na prawdziwą wiedzę jest zapotrzebowanie jak nigdy. Bo czasy są niespokojne i ludzie przeczuwają, że ktoś ich "robi w  bambuko".

Jest taka...jak już  "wejdziesz" w temat to on "się będzie odpowiadał" Tobie. A Ty będziesz zapisywał. Zobaczysz. 

.

Tematów, Pantero, wystarczy dla bardzo wielu autorów, np. temat rozbiorów. Jerzy Łojek w książce o genezie i obaleniu konstytucji 3 maja pisze o wyrafinowanych grach prowadzonych wokół Rzeczypospolitej, między innymi o grze, w ramach której Wielka Brytania, Prusy i Szwecja miały podpisać układ z Rzecząpospolitą, by wspólnie zaatakować Moskowię. W. Brytania miała zagwarantować istnienie Rzeczypospolitej. Rząd JKM Jerzego III wysłał nawet okręty wojenne na Bałtyk w związku z tą grą, ale w pewnym momencie się wycofał. Moskale w tym czasie zamierzali skubnąć Bałkany i dość do Konstantynopola, a oto jeden ukrainny szlachcic wybrał się do Berlina, by negocjować z królem pruskim sprawę wsparcia Ukraińców w związku próbą oderwania ziem ukrainnych od zależności od Moskali. Skąd my to znamy, n'est-ce pas?

Rozbiory i rok 1939 to dwa końce tej samej polityki, że sparafrazuję klasyka.

Być wydawcą i jednocześnie zajmować się dystrybucją, wydaje mi się ,ze tę funkcję spokojnie moze sprawowac tzw.samiec alfa :)

Bo to jest biznes czyli firma. W tym samiec alfa odnajdzie się znakomicie. Ale pisanie winien raczej zlecać. Myślę o powieściach.

To jest raczej slaby koncept, ze do napisania ksiazki trzeba sciagnac majty. Na przeciwleglym biegunie lezy zwykla nuda, bo chyba nie ma nic nudniejszego niz tzw. moralne dylematy. 

Hlasko dla mnie to prototyp Pilcha, ktory jak juz mial jakas szanse w rece, to wodka i chec, zeby cos wyruchac zawsze u niego stawaly sie priorytetem. Nie potrafil wyczuc i trafic w koniunkture.

Jedyne godne uwagi ksiazki to pamietniki, wspomnienia i biografie, ale tez nie hurtem jak leci.

Historie wymyslone, prace tworczo-teoretyczne, zwlaszczy te pisane przez gosci na budzetowych pensjach to jest taka nuda, ze zemby bola i generalnie szkoda czasu.

Ważne jest ,ze Coryllus ma tego świadomość i potrafi oddzielić te dwie funkcję, bycie wydawca i pisarzem. To jest bardzo cenna cecha.

Witam. to bardzo dobry pomysł z tą pełną keacją. 

To raczej były poematy i sentecje ubrane w elegancką formę. W starożytności historie się OPOWIADAŁO lub grało w teatrze. I były to dzieła umoralniające lub na chwałę panującego. Przekaz ustny. Natomiast powieść papierowa i stosunkowo masowa pojawiła się wraz z drukiem w renesansie i znowu jako "rozmiękczanie moralności katolickiej" (Rabelais) i były to pojedyncze sztuki. 

Wysyp powieści w XVIII w. miał jasno określony cel ideologiczny i ujawnił się w konkretnym miejscu: aspirującym kieszonkowym (jeszcze) imperium antykatolickim. A tam wszystko było elementem centralnie planowanej intrygi.

W okresie hellenistycznym funkcjonowały już np. pseudo biografie o moralizatorskim charakterze. Ale pomijając to był teatr, który przecież pełnił tą samą rolę: zabawy, propagandy i sztuki jednocześnie. Dopóki zabawa w pisanie była droga, dopóki nie powstała czcionka i tani druk nie mogła powstać powieść jaką dzisiaj znamy. Ale ona była i funkcjonowała chyba od zawsze. W najdawniejszych czasach np. jako mity, które były coraz to bardziej rozbudowane. Pewnie Stalagmit szybciej coś wyciągnie konkretnego z pamięci ale na starożytnym wschodzie funkcjonowały już różne quasi powieści. Ot np. bardzo popularna historia z potopem i jego bohaterami. Eposy o Gilgameszu. Tylko że zdecydowanie pismo klinowe nie było wygodne do pisania i rozpowszechniania powieści.

Tak swoją drogą to narzuca się ciekawe pytanie: jeśli np eposy o Gilgameszu, potopie to nie były fikcyjne powieści to czym? Wspomnieniem rzeczywistych wydarzeń?

Bo on jest pisarzem politycznym czyli polemistą a nie powieściopisarzem. Samiec alfa.

Nie, to były powieści w dobrze nam znanym stylu. Wiem, bo czytałem.

To poemat ze stałym metrum epickim przeznaczony do wygłaszania z towarzyszeniem liry, a nie zwarty tekst pozbawiony środków charakterystycznych dla mowy wiązanej. Wielu autorów pisało powieści, ale niezbyt wiele tytułów zachowało się do naszych czasów.

To chyba juz wole jak ktos rzeczywiscie sciagnie majty i da popis, bo jakies duchowe rozterki autora to jest natychmiastowe ziewanie, albo niesmak. Hlasko nie byl zadnym macho. To byl gosc, ktory palil 40 fajek dziennie i kirzyl. Mial klate jak lej po bombie i nie mogl zainteresowac na dluzej zadnej kobiety. Daj pan spokoj. Musial w zwiazku z tym pisac i udawac kogos kim nigdy nie byl i nie mial na to podstawowych zadatkow. On  mogl jedynie jakies biedne wariatki skolowac na tzw. "wewnetrzne rozdarcie", co jest inna nazwa nieudacznictwa.

Jego popularnosc w Polsce wynikala z tego, ze jak znalazl sie na emigracji, to czerwona bandyterka go zbanowala i stad ludzie czytali z zainteresowaniem - jak wszystko co zakazane. Ja poza tym podejrzewam, ze to tez byl haczyk, zeby cos zaczelo sie sprzedawac to ten rzekomy nonkonformizm trzeba bylo - przynajmniej chwilowo - pokazac jako sprzeciw przeciwko komunie, zeby potem lepiej promowac i sprzedawac. Cos w stylu aresztowania Michnika, zeby dorobic zyciorys walczacego z komuna. Wtedy malo kto zakwestionuje wystudiowana, zaplanowana, ale oszukana kariere.

On sie mogl lansowac na jakiegos Dzejmsa Dina z Cisnej, ale to slabizna byla. Co nie znaczy, ze nie bylo brania.

On mila na tyle rozumu, ze nie usilowal nikogo uwiesc na lej po bombie. Wiekszosc pisarzy - to ludzie z powaznymi problemami zyciowymi, psychicznymi, nieudacznicy, wariaci, mitomani, oszusci i ludzie oszukani. Szkoda na nich czasu. Sa troche jak nauczyciele. Z nimi jest tak, ze zwykle ucza czegos czego sami nie potrafia. Jest takie angielskie porzekladlo - those who can - they do, those who cannot - they teach.

Hlasko nie potrafil rachunkow za hotel uregulowac, a ty tu wrzucasz, ze on mial zawladnac umyslami tlumu. Daj spokoj. To byl gosciu, ktory nie potrafil ogarnac codziennych problemow wlasnego zycia.  Jego pisanie bylo co najwyzej forma terapii, zeby od razu nie zwariowac, albo o razu chlac na umor.

Ja myślę, że źródeł kariery powieści trzeba szukać w sukcesie jakim był teatr (np. dramat elżbietański czy francuskie dzieła teatralne). Jednak teatr kosztował, wymagał znacznych nakładów i w związku z tym nie nadawał się do masowej propagandy. Ograniczał się do dużych ośrodków miejskich. W ten sposób pojawiło się miejsce na powieści. Chyba nie jest przypadkiem, że kariera powieści zbiega się z powstawaniem salonów literackich i rozpowszechnianiem prasy, kiedy druk staje sie coraz bardziej dostępny.

Jeśli do tego dołożymy kasatę jezuitów i zakonów pod koniec XVIII wieku prowadzącą między innymi do masowego przejęcie szkolnictwa z rąk Kościoła oraz walkę z analfabatyzacją, (Messori zwraca uwagę, że ci którzy uczyli się czytać w większości przypadków, nie zapoznawali się głównie z pisaną tradycją kościelną ale z piśmiennictwem Kościołowi wrogim) to chyba będziemy mieli pełny obraz sytuacji.

Dzisiaj widzimy jak koło się zamyka. Na sukcesie powieści wyrósł film, który można kopiować w nieskończoność i prezentować nawet nocą na białym prześcieradle jak to robili swego czasu w Indiach zaś w USA słynne kina na powietrzu.

Więc ja bym widział to tak: teatr - powieść - film czyli historia uwiedzenia masowej wyobraźni przez propagandę. Na kursach partyjnych chyba to się nazywa uświadomieniem społecznym. Zaczęło się od elit skończyło się to na każdym.

Zupelnie jak nurki przed sklepem z zapytaniem o zlotowke na piwo.  Nie rozumiem tylko dlaczego mam sie intetesowac ich projekcjami? 

oni nie tyle daja "cos wiecej" tylko "cos innego". Cos wiecej dawaliby, gdyby podstawowe tematy mieli pod kontrola. Alkoholik Wiktor Osiatynski, profesor socjologii, autor, przyznal, ze chlal przez czterdziescikilka dni. Dziwne, ze nikt go dyscyplinarnie nie wypieprzyl z roboty? On potem na swoim opilstwie robil "prace naukowe". Ciekawe cze doktorat tez robil na bani? Pewnie tak... tyle potem to jest warte, co butelki w skupie. 

Tak samo jest z pisarzami, a gorzej juz tylko z poetami. 

"(..) miał nawet szlachetne dążności ku cywilizacyi, t.j. do czytania książek, ale treść ich była mu obojętną: czy to były przygody jakiego bohatera, czy dykcyonarz, on wszystko czytał z jednakową uwagą".

Bo Coryllus w obecnej czasoprzestrzeni biznesowej działa jak piracki herszt ;) Od rana do obiadu napada i łupi a wieczorową porą przy szklaneczce czegoś lepszego opowiada kogo napadł i co złupił. Rano przemyślenia wrzuca na blog i szabla w dłoń...

https://youtu.be/s5Ng_NTf_Bg

Ty, jak czytam, to prawie krytyk literacki.

Ja to jednak mam talent. 98% moich dyskutantow porzuca w koncu przedmiot dyskusji i zaczyna analizowac moje przymioty. Jedni chca mi oceny wystawiac jak w szkole (tutaj na pierwszym miejscu jest Toyah byly nauczyciel) inni mi wypominaja, ze jestem poprzez uprawianie sportu "zwyklym miesniakiem", czyli z mysleniem u mnie prymitywnie na poziomie neandertala, jeszcze inni mowia, ze jestem zarozumialy, arogancki, wywyzszam sie i na kazdym kroku akcentuje moj "status materialny". A tu prosze - dzisiaj tylko "prawie krytyk literacki". Dzieki. Tego jeszcze nie grali.

Moze jednak dalbys sobie szanse i wrocil do tematu?

"...Moze jednak dalbys sobie szanse i wrocil do tematu?..."

Z przyjemnością.

Ale tak fajnie czyta się twoje wynurzenia o menelach spod budki z piwem.

Właśnie przyjechałem do St Margaret's at Cliffe i siedzę na ławce i popijam piwo, a siedzę obok domu wspomnianego tutaj już Ian Fleming'a, czyli ojca James Bond'a, a pierwsze tomy serii napisał, a może i wymyślił Fleming właśnie tutaj.

Jak napisał Onyx taka seria książek historycznych i w nich główny bohater, jako ten polski James Bond. Dlaczego nie?

Ian Fleming i Rald Dahl to byli, jeśli się nie mylę - szpiedzy imperium. Szpieg to specyficzne zajęcie, polegające na wykonywaniu poleceń dotyczących zdobywania informacji i śledzenia ludzi i instytucji. To są ludzie -cienia. Nie wydaje mi się, aby byli ludźmi samodzielnymi. Z pewnością musza być odważni i kreatywni ale czy w potocznym rozumieniu znaczenia "samiec alfa" mieści się zawód szpiega? Nie wiem. A ich powieści to mniej czy bardziej kłamliwe wspomnienia. Żeby być dobrym szpiegiem trzeba umieć zmyślać historyjki. I oni umieli je zmyślać. Powiedzmy, że ci pisarze to tacy "samcy alfa połowicznie".:)))

Hłasko to raczej się kreował na "człowieka zbuntowanego" ale chyba rzeczywiście musiał "złożyć hołd cesarzowi". A to z byciem "samcem alfa" nie ma nic wspólnego:))) 

Ja się nigdy nad tymi zagadnieniami zbytnio nie zastanawiałam, jakkolwiek zwracałam uwagę na to, że powieść jako zjawisko społeczne i kulturalne jest bardzo "późnym wynalazkiem" i rozwinęła się dopiero w  XIX w. w bardzo szczególnych okolicznościach. Ale chyba jest tak, jak Ojciec to opisał: sekwencja: teatr-książka -film a wszystko miało ułatwiać przyswajanie treści produkowanych w  świeckich czy raczej antykatolickich szkołach.  Uwiedzenie masowej wyobraźni i ułatwienie zrozumienia przekazu , tłumaczącego zawsze, co "jest złe" a "co dobre" i nadające określonym przymiotnikom skojarzenia pozytywne lub negatywne.

U nas można to było widzieć poprzez całą produkcję kulturalną ZSRR, gdzie do spraw teatru, filmu i książki przywiązywano bardzo duże znaczenie i ładowano w to wielką kasę. I widzieliśmy, że za tym NIE idzie wiedza, tylko indoktrynacja. Oni żyli w kłamstwie że np. w ZSRR "żyje się swobodnie" albo że "w ZSRR jest najlepiej" ale nie zdawali sobie z tego sprawy, bo byli izolowani od otaczającego świata.

Teraz stopień podobny do tego w ZSRR lat 30-tych i 40-tych  -indoktrynacji i ogłupienia poprzez książkę, film i trochę teatr mamy na zachodzie Europy i w USA. 

Ale "nadszedł internet" i trochę się to wszystko kruszy. Niewiele ale jednak. 

Dużo tych powieści chyba nie było. I nie miały do spełnienia takich zadań jak te z XIX w.

Ja bardzo lubię Jane Austen a już "Dumę i uprzedzenie" to czytałam pasjami a nawet uczyłam się angielskiego. Pierwsze zdanie tej powieści jest nie do pobicia. Ta dama miała wielkie poczucie humoru.  Jej popularność jest tak wielka, że co jakiś czas pojawiają się naśladowczynie i są też bardzo popularne. 

Powieści tzw. lekkie dla dam (ale podobno lubili ją też panowie" spełniają jedno bardzo ważne zadanie, które odkrył nasz genialny powieściopisarz Henryk Sienkiewicz pisząc "ku pokrzepieniu serc". Ksiązki Jane Austen i jej podobnych mają służyć pocieszeniu (po wojnach, z których nie wrócili mężczyźni) i rozweseleniu udręczonego społeczeństwa. Życie na wyspach nigdy nie było lekkie a czasem było niebezpieczne i bardzo ubogie. Takie książki dawały parę godzin oddechu od powszechnej zgryzoty i biedy.

Henryk Sienkiewicz, "dziecko biedy i kłopotów popowstaniowych" napisał wprost: "Ku pokrzepieniu serc" a wyszła z tego dodatkowo "polska duma". Brytyjczycy nigdy nie deklarują wprost tego, jakie cele mają książki, które są popularne. A że miało to znaczenie, warto przypomnieć o skutkach ksiązki "Cierpienia młodego Wertera".Moda na samobójstwa zrobiła się wprost zabójcza w segmencie młodych mężczyzn. Na szczęście im  minęło.
Ale to pokazuje, jakie oddziaływanie może mieć - książka. Lub film.

 Dzisiaj nadajemy na jednej fali. Właśnie mi się przypomniał Henryk Sienkiewicz, którego moc uwodzenia przełamuje nawet barierę językową. Fenomen Sienkiewicza wywodzi się z pisania w formie krótkich odcinków do gazety. A tu najważniejsze było zostawienie "zagadki" lub "niewiadomej" ( słynne "Bar wzięty" i koniec tomu)  na końcu odcinka, żeby czytelnik kupił następny numer gazety. Z takich oto "niskich  pobudek" czyli "szybkich cięć akcji" wyrosły arcydzieła.  Żeby mozaika miała czytelny wzór czyli aby nie pogubić bohaterów i wątków Sienkiewicz prowadził system fiszek, w których , jak dobry księgowy, zapisywał, co się aktualnie dzieje z daną postacią w powieści.

To, co leży w silosach w marketach ma znieczulić mlode i stare umysły na takie zjawiska jak brutalna śmierć, "konieczność " zemsty (co jest antychrześcijańskie" i tzw. momenty. I ma uatrakcyjnić ich monotonną egzystencję ograniczaną przez niskie dochody.

Przepraszam ale oczywiście Sienkiewicz winno być

"Wszystkim Blogoslawionych Swiat zycze."

Tobie również :) I szczęśliwego powrotu!

Nie tak.

Czyż po tylu latach Szkoly Coryllusa, nie mówiąc o Szkole Nawigatorów i tych ponad czterech półkach regału z książkami, które kupiłem u Coryllusa i to jeszcze nie wszystkie ale prawie, dalej mamy "klęczeć" przed Angolem?

Ile jeszcze katedr ma spłonąć, byśmy wreszcie chwycili sprawy w swoje ręce? Bo kościoły zaczną płonąć w Polsce. A nie? Już "płoną".

Ziarnko do ziarnka i zbierze się miarka:)))  Tytan pracy, codziennie notka a potem "i to"," i tamto" i jeszcze "coś innego".  Jak na 10 lat pracy to żniwo wspaniałe. Nie chce się wierzyć. Ile po drodze było przeciwności.  Ciekawie wyszło z tym przywołaniem Henryka Sienkiewicza.

Ja nie rozumiem tego, że każdy wie, co robi Coryllus, a większość stara się pokazać siebie. Niech spadają. Gabriel jest jeden i tyle. To nasze dobro narodowe. Tak, nie żartuję. Tak samo jak ks.prof. Tadeusz Guz na polu wiary.

Niech to wreszcie dotrze tu i tam. Inaczej nas spalą. Jak katedrę Notre Dame.

Dziekuje i wzajemnie...

... pieknych, refleksyjnych Swiat Zmartwychwstania Panskiego i milego, rodzinnego odpoczynku.

Wlasnie czytam...

... dobrze, ze byles... w koncu Bretania uchodzi za najbardziej katolicki region we Francji... ale takze - jak na ironie - najbardziej zlewaczony i komuszy  !!!

Owszem w Bretanii i Normandii jest rzeczywiscie - jeszcze -  duzo krzyzy i kapliczek przy drogach, ale to swiadczy tylko o zamierzchlej przeszlosci... na podstawie tych widokow - milych Twojemu sercu... jakis czas temu takze milych mojemu sercu - prosze nie wyciagaj zbyt pochopnych wnioskow nt. "katolicyzmu" we Francji... on naprawde juz umiera i nie ma co zaklinac rzeczywistosci, ze jest inaczej... bo tak naprawde jest juz fatalnie - nasz Jan Pawel II  juz to widzial dawno temu...

... no i przypomnij sobie, Krzysiu, jak to ta "katolicka" Bretania w jednym ze swoich miast usunela jakies 3-4 lata temu pomnik JP2... sprawa byla glosna... pisano petycje, nawet "matka ksiedza" ex premier Szydlo zaoferowala zabranie tego pomnika do Polski... nic to nie pomoglo, rada miasta i mer pozostali niewzruszeni... dzis nie wiem nawet co sie dzieje w tej sprawie... i czy w ogole sie cos dzieje.

Rowniez pieknego, glebokiego przezycia Triduum Paschalnego zycze Tobie Krzysiu i Twoim bliskim, z calego serca - tam w tej biednej Anglii...  dziekuje za zyczenia i wzajemnie radosnych Swiat Wielkiej Nocy, 

O la la!!! Bardzo rozwojowy wątek się zrobił z tymi "agentami" - literatami. Temat na osobną notkę. W każdym razie ktoś gdzieś wie, jak się dobiera tych literatów do zadań lub ludzi zadaniowanych do literatury.