Spośród wszystkich wyobrażeń, na których widać starego Fritza najbardziej lubię to:

http://fotopolska.eu/foto/610/610097.jpg

Końcówka przegranej bitwy pod Kunowicami, król nie zamierza schodzić z pola, uważa bowiem, że jego historia i jego legenda kończą się w tym właśnie miejscu, na piaszczystym pagórku, na którym zamierza zginąć walcząc z węgierskimi huzarami. Z tyłu podjeżdżają jednak oficerowie i domyślamy się, że Fritz zostanie uratowany, podprowadzą mu konia i ocali głowę, a także Prusy. Więcej, on zwycięży i odbierze Austriakom Śląsk wcielając go na zawsze do swojej monarchii. Fritz bowiem, czy nam się to podoba czy nie, był niezwyciężony. Nawet kiedy wydawało się, że już po nim, zawsze się jakoś podnosił. Kiedy umierał w samotności, bo przecież lokaj nazwiskiem Krucki, nie mógł być przezeń traktowany jako osoba, Fryderyk powiedział coś bardzo ważnego. Ostatnie jego słowa brzmiały – weszliśmy na górę, teraz będzie lżej.

W ostatnich trzydziestu latach niezwykłą i zadziwiającą karierę zrobiło słowo dziedzictwo. Ono, myślę, że nie jest to przypadek, zastąpiło wręcz słowo dziedziczenie. Mamy więc dziedzictwo kulturowe, traktowane zawsze bardzo kokieteryjnie. Bo to i dziedzictwo kulturowe Żydów i Łemków i inne jakieś śliczne dziedzictwa, do których wzdychają młode absolwentki etnologii, historii i historii sztuki, rozglądając się po kraju za jakimś lukratywnym etatem. Mamy także dziedzictwo polityczne. Na przykład dziedzictwo polityczne I Rzeczpospolitej, którym wycierają sobie gęby wszyscy durnie jak kraj długi i szeroki, nie rozumiejąc nawet dokładnie co ten zwrot znaczy. Mówią o doktrynie jagiellońskiej, a myślą przy tym o doktrynie Wazów, a wszystko razem i tak nie ma sensu, bo nie ma już żadnej polskiej własności na Ukrainie i Białorusi. Zamiast bowiem dziedziczenia mamy owe dziedzictwa. Pozostańmy więc w tej poetyce i zastanówmy się jakie pozostały nam po II wojnie światowej realne obszary dziedzictwa, z których powinniśmy czerpać wzory i przestrogi. Ludzie zamieszkujący zachodnie województwa z wielkim entuzjazmem odnoszą się do pozostawionego przez Niemców dziedzictwa kulturowego, a są przy tym jak dzieci. Nikt za to nie odnosi się do dużo ważniejszego dla nas i dużo cenniejszego dziedzictwa politycznego. I ja to napiszę wprost, żeby mi potem nikt nie gadał, najważniejszym dziedzictwem jakie pozostało nam po II wojnie światowej jest dziedzictwo starego Frizta. Dostaliśmy je wraz ze Śląskiem i Pomorzem, ono tam jest, a polegli w bitwach pod Kunowicami, Sarbinowem i Lutynią podnoszą się w nocy z mogił i patrzą zdumionym wzrokiem wokół. Nie mogą uwierzyć, że to wszystko, ziemia za którą król kazał im zginąć jest teraz nasza. Czy długo tak będzie? Oni pewnie wiedzą to z całą pewnością. My nie. Nie możemy nawet spekulować na ten temat, bo patrzymy w złą stronę i przez to żaden sensowny wniosek nam się nie nasuwa. Myślimy na przykład, że Gorzelik to jest wynalazek wyłącznie niemiecki. To z całą pewnością nie jest prawda. Uważamy, że podnoszenie znaczenia dorobku kulturowego Niemców na Śląsku stawia nas w lepszym świetle wobec nich. To są głupstwa całkiem sprzeczne z polityką starego Fritza, która obowiązuje wszystkich, każdą władzę rozciągającą się nad Śląskiem. Innej bowiem metody utrzymania regionu niż tak stosowana przez Fryderyka nie ma. Popatrzcie jeszcze raz na ten obrazek. Król nie zamierzał uciekać, nie zamierzał negocjować, nie zamierzał płakać. Wbił szablę w piach i czekał, aż linie jego piechoty znajdą się za jego plecami. Tak samo jest z nami. Jeśli pomyślimy choćby na moment o tym, by się wycofać już jest po nas. Ilu tak myśli? Sądzę, że wielu. Wielu szuka dziś jakiejś zadowalającej formuły, która pozwoliłaby ocalić wspólne, europejskie dziedzictwo kulturalne Śląska. Czy Fryderyk w ogóle przejmował się takimi rzeczami? Nie. A więc i my nie możemy.

Napisałem wczoraj, że nowy kanclerz Austrii jest propozycją skierowaną przez Niemców do Amerykanów i Brytyjczyków. Czy tak jest w istocie przekonamy się wkrótce. Okaże się czy wokół Wiednia zacznie tworzyć się blok państw, pod dyskretną kontrolą Niemiec, który w zarysie przypominał będzie dawną monarchię Habsburgów, tyle, że bez Galicji. Nie sądzę, by ktoś w Polsce serio zastanawiał się nad takimi kwestiami, ale my możemy to spokojnie przeprowadzić. Nikt nie będzie nam odbierał Galicji. Galicję można co najwyżej odebrać Ukrainie. Musimy jednak pamiętać, że mamy Śląsk, a ten do lat czterdziestych XVIII wieku znajdował się w granicach Austrii. E, to było dawno...powiedzą rodzimi politykierzy. Oczywiście, a panowanie czeskie nas Śląskiem było jeszcze dawniej. Spytajcie jakiegoś Czecha, takiego zainteresowanego historią, które kraje należą do korony św. Wacława, to on Wam je dokładnie wyliczy. I z całą pewnością nie zabraknie tam Śląska. Stawiam więc taką oto hipotezę – nie można, przy zachowaniu pozorów - odebrać Polsce Śląska inaczej, jak przez zmontowanie na południe od naszych granic, czegoś co będzie się odwoływało do tradycji monarchii naddunajskiej. A ponieważ żyjemy w świecie, w którym słowo dziedzictwo robi oszałamiającą karierę posłuży ono jako lewar do odłupania tegoż Śląska od Polski. Na korzystnych rzecz jasna dla wszystkich warunkach. Może na przykład w zamian przejmiemy wschodnią Małopolskę? Albo dostaniemy jakąś wziątkę? To znaczy jurgieltnicy dostaną, nie my tutaj. Uważam, że trzeba pilnie i uważnie śledzić wszystko co dzieje się na południe od naszych granic, a także uważnie obserwować wszystko co wyrabia się na Śląsku. Polityka zaś jaką mamy prowadzić wobec regionu i wobec sąsiadów, którzy ewentualnie zgłosiliby jakieś do niego roszczenia, a niechby tylko – jak Czesi – zaczęli gadać o wspólnym dziedzictwie kulturowym – powinna być stanowcza i bezwzględna. Nie mówię, że od razu trzeba wysłać nad granicę sześć dywizji grenadierów i dwie brygady kawalerii. Można zacząć od przypomnienia tym ludziom, że są różne dziedzictwa i tak jak odziedziczyliśmy wraz z Sudetami Liczyrzepę, tak wzięliśmy też w posiadanie doktrynę polityczną Fryderyka. Połowa Prus, od których zaczęła się jego przygoda jest dziś nasza. Nie zrezygnujemy z nich, a i o metodach powiększania swojej domeny, przez tego niezwykłego człowieka poczytaliśmy i co nieco zostało nam w głowach. Takie jest dziś nasze polityczne dziedzictwo. Jest ono w dodatku realne, bo realny jest Śląsk, gdzie wykrwawiała się przed dwustu laty piechota zwana połykaczami ognia. Na tym kończę ten jakże kontrowersyjny tekst. Spodziewam się nalotu trolli, którzy mi będą udowadniać wyższość polityki jagiellońskiej nad fryderycjańską. Rozprawię się z nimi po swojemu.

 

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

 

---

tagi: niemcy  polska  austria  śląsk  prusy 

	gabriel-maciejewski
	25 października 2017 11:09

20     2152    6 zaloguj sie by polubić