Napisałem tu wczoraj dość subtelny żart, ale tylko Mateusz się uśmiechnął. To mnie, nie powiem, trochę zdziwiło. Pomyślałem więc, że może jak zamienię komunikacyjny moduł sprzedażowy i zamiast pisać o cyckach Eliszewy Taylor napiszę coś o dupie Jacka Dehnela, odzew będzie silniejszy. A na pewno ci, którzy przyszli tu poruszać tematy ważkie i poważne, takie jak konieczność utrzymywania państwa z podatków, albo rujnująca gospodarkę polityka 500+ podniosą głowy i oburzeni wypowiedzą swoje zdanie w kwestii, jakże przecież istotnej, czyli nachalnej promocji środowisk LGBT. To jest pewien oczywisty mechanizm, który zawsze zadziała, albowiem nie ma wśród komentujących prawicowy internet człowieka, który nie chciałby mówić wprost – w oczy – jak jest. Zupełnie jak to czynił Mariusz Max Kolonko.

Okazja nadarzyła się sama, albowiem pismo Nowa Fantastyka opublikowało w lipcowym numerze opowiadanie Jacka Komudy, wystylizowane na średniowieczną baśń, w której dzielni heteroseksualni wojowie ścigają uciekających z ich kraju do „lepszego świata” gejów. Odrąbują im głowy i grają nimi w piłkę nożną. A może w koszykówkę? Nie pamiętam. Kraj do którego ci geje uciekają nazywa się Nibylandia, czy jakoś, i tam z kolei morduje się po cichu inwalidów, żeby nie przeszkadzali swoim widokiem w beztroskim spółkowaniu jednopłciowym. Mieszkańcy nazywają to eutanazją. Główny bohater Dorian Grey, ma kochanka, ale obaj zostają schwytani i ten kochanek, marynarz imieniem Wsiewołod, zostaje pozbawiony głowy. Głównego zaś bohatera ćwiartują.

Naczelny Nowej fantastyki to opublikował, a Komuda natychmiast napisał egzegezę, dla mniej uważnych czytelników tego pisma, że ta cała sytuacja to jest po prostu przeniesieniem współczesnych problemów dzisiejszej Polski w dawne czasy. Niezwykłe, prawda? Gdyby nie Komuda nigdy byśmy się tego nie domyślili, tak samo, jak nigdy nie wpadlibyśmy na to, że polityka 500+ rujnuje gospodarkę i uczyni z nas niebawem Kolumbię, gdyby nie życzliwi autorzy naszego portalu oraz co bardziej światli użytkownicy fejsbuka.

Na to wszystko odezwał się najpierw mąż Jacka Dehnela, a potem on sam i obaj oskarżyli Komudę o faszyzm, Nową fantastykę zaś porównali do "Volkischer Beobachter" i „Sturmera”. Na co rozpętała się dyskusja w diapazonach, do których nawet na największym haju nie doleciał nigdy Mariusz Max Kolonko, i redakcja pisma Nowa fantastyka zaczęła się kajać. Po czym zadeklarowała, że przygotuje specjalny numer złożony z tekstów autorów należących do środowiska LGBT. Trudno to w ogóle w jakikolwiek sposób komentować. Można się tylko uśmiechać i czekać na efekty oraz recenzje, które – obstawiam w ciemno – będą entuzjastyczne. Najbardziej zaś entuzjastyczną napisze Jacek Komuda. Dehnel zaś, podejmie rzeczową i głęboką krytykę formalnych aspektów tych, nieznanych nam jeszcze tekstów.

Gdybym miał wskazać kto wyrządził rynkowi książki więcej szkody – Komuda czy Dehnel – wskazałbym na Komudę. Dehnel dostaje te swoje stypendia, jeździ, jak sam napisał pomiędzy Warszawą i rezydencjami stypendialnymi i ogranicza się w zasadzie do zabierania głosu w kwestiach propagandowych. Nie ma obowiązku go słuchać, ani nawet czytać, na allegro były wczoraj dwie jego książki w cenach komicznych. Co innego Komuda. Empik i aukcje są zawalone jego książkami. One wszystkie, jak jedna, są po prostu zbiorem degradujących czytelnika idiotyzmów, a ponieważ autor znajduje się w sytuacji nie do pozazdroszczenia, to znaczy zaczyna mu brakować tematów, więc, jak to mówią – się nie opieprza. Zaczął od dewastacji historii XVII wieku, potem zahaczył o topowe tematy z czasów Batorego, zabrał się za klimaty jak z książki Nienackiego – Dagome iudex, a teraz robi sprzedaż na Hubalu i Westerplatte. Myślę, że Komuda modli się codziennie o to, by Wałęsa wreszcie odwalił kitę, bo wtedy będzie mógł napisać powieść pod tytułem „Lech Wałęsa i krwiożercze modliszki Kiszczaka”. No, ale na to przyjdzie jeszcze trochę poczekać. O czym świadczy owo opublikowane w Nowej fantastyce opowiadanie? Już tłumaczę – do tej pory Komuda pisał wszystko na jedno kopyto, zrzynając fabułę z filmów, które akurat leciały w kinie, takich jak na przykład „Braterstwo wilków”. Koszmarny gniot o tym, że zły Kościół prześladuje dobrych neopogan. Czynił to, albowiem uważał, że podstawowym komunikacyjnym modułem sprzedażowym w jego segmencie jest goła dupa. Nie pomylił się, ale nie wziął pod uwagę jednego – starzeją się jego czytelnicy i on sam. Zwykle kiedy ktoś wychodzi z etapu, pardon, gołej dupy, a nie chce mimo wszystko łatwo z niej zrezygnować, przechodzi do dekonstrukcji świata widzialnego i najważniejszych jego opresji. Tak jak to swego czasu uczynił inny „miszcz” prozy historyczno-fantastycznej Jacek Piekara, pisząc, ze redaktor Wellman jest gruba i głupia. Są dwa rodzaje opresji na jakie napotyka grafoman poszukujący akceptacji, któremu nie przystoi już pisanie o gołej dupie – żydy i pedały. Komuda, za zgodą, jak mniemam, redaktora naczelnego Nowej fantastyki, wybrał opcję, która wydawała mu się mniej groźna i zaatakował – w swoim polemicznym opowiadaniu – środowiska LGBT. Srodze się zawiódł i przypieczętował tym samym moją opinię o nim. Jest to bezwładny umysłowo szkodnik, coś na kształt turkucia podjadka grasującego po polu kartofli – żadnego nie zje w całości, ale wszystkie ponadgryza. O ile bowiem prymitywny antysemityzm był zawsze dobrze odbierany przez wszystkie opcje polityczno-publicystyczne w Polsce, ponieważ wszystkim był do czegoś potrzebny, o tyle ataki na LGBT spotykają się z reakcją gwałtowną i jednoznaczną. Środowisko bowiem, które jest podzielone według nierozpoznawalnego dla nikogo schematu, musi się bez przerwy integrować. I może to robić tylko wokół takich wystąpień, jak to, które zaprezentował Komuda.

Dlaczego ja o tym piszę? Otóż dlatego, że nasz portal niebezpiecznie skręcił w kierunku podobnych tematów i podobnych dyskusji. Zapowiadam więc już dziś, że nie pozwolę, by ktokolwiek tutaj zachowywał się jak Mariusz Max Kolonko, Dehnel czy Komuda. Zachowanie bowiem tych panów, to jest poziom, na którym może się wydarzyć absolutnie wszystko, z lądowaniem kosmitów gejów przebranych za Jerzego Zawieyskiego i zgrzytających zębami, jak termin z kreskówki o psie Huckelberry, włącznie. O czym wkrótce się przekonacie, jak szczegóły tego tekstu zaczną być omawiane w związku z tą całą „Aferą Komudy”.

Chciałbym teraz, żebyśmy powrócili do w stare nasze koleiny, ale żeby to przeprowadzić musiałem napisać najpierw ten przydługi elaborat. Proszę Państwa, pokusa, by dystrybuować masowo idee, poglądy, myśli i książki, nie posiadając realnie dostępu do kanałów masowej dystrybucji jest najgroźniejsza. Nie wiedzą o tym ludzie, którym tu od jakiegoś czasu zwracam uwagę, albowiem oni tu przychodzą tylko po to, by stymulować swoje emocje w jakiejś, sztucznie wywoływanej awanturze. I nic ponadto ich nie interesuje. Masowe kanały dystrybucji są zawalone książkami i wypowiedziami Dehnela, Komudy i innych osób o podobnej mentalności. To są, przy wszystkich różniących ich szczegółach, postaci z jednego wora wyciągnięte. Żeby w ogóle dyskutować trzeba mieć swoje tematy i swoje kanały wymiany. Nie pozwolę ich zaśmiecić. Niech więc każdy kto ma zamiar to zrobić – celowo lub mimowolnie – uważa.

Teraz wstawię tu bardzo malownicze porównanie. Jak wszyscy pamiętają, kończyłem technikum leśne. Nauczycielem w tej szkole był srogi bardzo pan Władysław, który wykładał przedmiot o nazwie hodowla lasu. Myśmy wtedy przeżywali różne wzmożenia, jak to zwykle się zdarza ludziom przed dwudziestką. Mieliśmy poważne problemy, poważne przemyślenia, czytaliśmy poważne książki. A Władek, na przekór temu wszystkiemu próbował nas nauczyć rozpoznawania nasion drzew i krzewów rosnących w lesie. Wielu uważało, że to jest niepoważne i niepotrzebne. Nie pamiętam dziś o czym mówiłem i o czym myślałem w tamtych czasach, ale nasiona gatunków drzew leśnych rozpoznaję do dziś. To ze mną zostało.

Napiszę teraz czego dowiedziałem się z biografii Feliksa Młynarskiego, szefa Banku Emisyjnego w Generalnym Gubernatorstwie, którą sprzedajemy. Zacznę od samych anegdotek, zanim przejdę, w przyszłości, do szerszych omówień opisanych tam problemów. Oto, o czym nie wiedziałem, we wrześniu 1939 roku polskie samoloty, te śmieszne dwupłatowce, rozwaliły cały klucz niemieckich bombowców. Stało się to nad Choszczówką, która dziś leży w granicach Warszawy. Oto – o czym nie wiedziałem – znany wszystkim czytelnikom powyżej 40 lat komunikat – uwaga, uwaga nadchodzi! KO-MA trzy – odczytywał w radio, we wrześniu 1939 roku sam Michał Sumiński. Znany potem z programu „Zwierzyniec”. We wrześniu bowiem 1939 roku rozpoczął pan Sumiński swoją pierwszą pracę, pracę dziennikarza radiowego. Oto – o czym nie wiedziałem – Niemcy zgodzili się na wszystkie stawiane przez Polaków postulaty dotyczące powstania nowego banku emisyjnego, nawet na to, by nazywał się on Bankiem Emisyjnym w Polsce, a nie w GG. Protektorem zaś Młynarskiego na stanowisko prezesa tej instytucji był Hjalmar Schacht. Jak ktoś czytał wspomnienia Speera, ten wie z pewnością czym się ów pan wyróżniał, miał najwyższy iloraz inteligencji spośród tych, którzy zasiedli w ławach oskarżonych podczas Procesu Norymberskiego. Drugim zaś jego promotorem był Fritz Paersch, człowiek z samego środka hitlerowskich finansów, który po wojnie, jak gdyby nigdy nic został wynajęty przez aliantów do sprzątania po nazistach i mowy nie było o tym, by zasiadał w jakichś ławach oskarżonych. Marian Żegota- Januszajtis, którego wspomnienia są dziś sprzedawane drożej niż wszystkie bestsellery Komudy i Dehnela razem wzięte, twierdził zaś wprost, że prezesura Młynarskiego, to efekt zabiegów niemieckich masonów.

Ciekawie było też przed wojną. Młynarski szefował Polskiemu Instytutowi Rozrachunkowemu. I w tym Instytucie – w skrócie PIR – pojawił się dnia pewnego – miesiąc przed wybuchem wojny, nie kto inny jak sam Zygmunt Berling. Pułkownik wywalony z wojska za złe traktowanie żony i afery finansowe. To jest doprawdy niezwykłe. Pułkownik Berling, przemocowiec i sadysta, który tłucze małżonkę, zabiera jej pieniądze i kradnie mienie wojskowe, zostaje – na własną prośbę – przesunięty do instytucji o nazwie Polski Instytut Rozrachunkowy. Nie wiem, jak Wy, ale ja myślę, że to lepsze niż cycki Eliszewy Taylor, bo o tym drugim komunikacyjnym module sprzedażowym, nawet nie ma co wspominać.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/feliks-mlynarski-biografia/

 

Aha, jeśli pan Dehnel zechce wystosować przeciwko mnie pozew, jak Dorota Wellman przeciwko Jackowi Piekarze, niech nie udaje, że nie zna adresu. On jest dostępny na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl i każdy w miarę rozgarnięty człowiek go tam odnajdzie.

---

tagi: sprzedaż  rynek książki  prowokacje  dyskusr publiczny  jacek dehnel  jacek komuda  nowa fantastyka 

	gabriel-maciejewski
	6 lipca 2020 10:24

55     3710    14 zaloguj sie by polubić