https://www.werandacountry.pl/weranda-country-nr-62015/danka-z-lasu

Polecam na przyszłą wycieczkę, sam dojazd jest wyzwaniem, szczególnie w zimie, bo akurat tak nam wypadło pod koniec grudnia 2016.

Byłem przekonany, że siedzę z Żoną w jakejś leśniczówce, w której Goering bywał na polowaniach, ale okazało się, że budynek jest całkiem nowy. Niesamowity klimat.

W roku 2007 świętowałem na Mazurach osiemnaste urodziny. Nasze liceum co roku na przełomie maja i czerwca organizowało żaglówkowy wyjazd na Mazury. Starano się, by jak najwięcej z nas miało już wcześniej patenty żeglarskie, a na miejscu dzielono na grupy po cztery-pięć osób i przydzielano po żaglówce. Organizacja i nadzór były dość luźne - niektóre dni po prostu mówiono nam rano, w którym porcie spotykamy się wieczorem i samodzielnie wyruszaliśmy w drogę. Doza odpowiedzialności i świetna przygoda dla młodzieży.

Niby kolega Gospodarz marudzi ... jak anty miłośnicy 500+ co im się Bałtyk nie podobał w 2016 roku.

Ale do Ełku pojadę. Jakoś tak do tej pory nigdy nie mieliśmy okazji się tam pojawić. Zawszet tak przez puszczę Piską z Kurpi jechaliśmy.

Ryby wędzone nad każdym z jezior są bardzo smaczne. Szczególnie sielawę polecam. Obszary przy Zalewie Wiślanym też mają swój urok, nie są aż tak technologicznie infrastrukturalnie zaawansowane, ale i zjeść można, zatrzymać się na nocleg czy kemping. No i porowerować po zielonych drogach, z przystankami w Tolkmicku czy Fromborku (tak rekreacyjnie).

Mazury - mojego dzieciństwa - zamieszkał tam wileński stryj Mamy po powrocie z Workuty (wywieziony tam w 1940 wrócił po wielu latach z całkowicie zdewastowanym zdrowiem); o Mazurach podyktowałam (jeszcze niepiśmienna wtedy) mój pierwszy wiersz. Cudne wspomnienia. Strasznie dziś żałuję, że bylam za mała, żeby dowiedzieć się więcej o tamtym strasznym czasie niewolniczej pracy w sowieciej kopalni, stryjek Jarek oczywiście od dawna juz po tamtej stronie.

Suwalszczyzna - to już moje własne odkrycie z lat wczesnej młodości - i "moje" miejsce na ziemi:) Muszę się znowu, po kilku latach, wybrać, ostatnio byłam na chwilę tylko w Suwałkach (skądinąd to miasto też bardzo polecam - nie tylko ze względu na Muzeum Konopnickiej).

No i największe chyba "przegapienie" - Sejny!!!

Szkoda, że nie dotarliście do Sejn. Nie tylko bazylika i zachowany w dawnym kszałcie rynek, dawna synagoga z koncertami przy świecach, Muzeum w rynku, okoliczne jeziora. 

Bo też, a może przede wszystkim, niesamowity i chyba wciąż jeszcze remontowany klasztor - też pamietam dawny stan - ruderę, do której wstępu wzbraniały jakieś deski - oczywiście z dziurami umożliwiającymi wejście "na wlasne ryzyko" - jasne, że polazłam, i nie raz... W tym przypadku zdecydowanie wolę stan obecny, po remoncie, z Muzeum i wystawami obrazów. 

Miłoszową Krasnogrudę, niestety, przerobili, a pamiętam jeszcze stan sprzed utwrzenia miejsca spotkań kultur - skądinąd też ciekawe, ale tamta Krasnogruda, opuszczony (może nie całkiem, bo jakieś naczynia na stole widzianym przez okno, jakieś wisące szmatki) drewniany dworek, totalne bezludzie i niesamowita przyroda - może bardziej zachowała coś z owego genius loci pamietającego dawnych mieszkanców. Ale i dziś bardzo warto - zwłaszcza w sierpniu, kiedy Pogranicze urządza tam cudowny teatr w plenerze (nie wiem, czy teraz także, zaraz sprawdzę). 

Pamietam, jak z położonego na przeciwległym brzegu jeziora, z Hołn Mejera (piękny dworek i park) wplynęłam wprost w kostiumie kąpielowym do fundacyjnej kawiarni:),  oczywiście nie weszłam, bo nie ten strój, ale miałam wielką ochotę na kawę i pewność, że by mi podali na kredyt... Bo tacy tam ludzie - na tej "mojej" Suwalszczyźnie...

Ech, rozmarzylam się...

Jakby rzeczywiście konferencja w Wigrach (trzymam kciuki!!!), to jestem gotowa coś opowiedzieć - o Norwidzie, albo o Barbarze Sadowskiej - i nie za honorarium (chociaż może za część opłaty konferencyjnej?). 

Na początek wklejam link do tekstu, który mi opublikował półrocznik uniwersytetu w Ankarze (uniwersytetu prywatnego, ale w światowych rankingach wyżej niż nasze najlepsze, i to bardzo boli; współpracują z innymi, robią miedzynarodowe konferencje, na niektórych co nieco opowiadałam, w Kownie, w Brest, czy w samej Ankarze wreszcie - za własne pieniądze, zarabiane na tłumaczeniach, bo mam nie etat, a tylko doktorat, za to robiony na własnych warunkach, bo własnym kosztem:))

https://dergipark.org.tr/en/pub/cankujhss/issue/84753/1429631

Czerwona strzałka w prawym górnym rogu otwiera cały tekst; niestety, jest po angielsku (bo tak go napisałam), ale można chyba przepuścić przez translatora AI; dwie pierwsze strony można sobie darować, powstały na życzenie recenzentów ze wskazaniem na konkretne książki - na marginesie, wspomnę, że zdobyłam je dzięki wspaniałym Bibliotekarzom z dwóch wydziałów UJ, którzy przesłali mi odpowiednie skany - są jeszcze na uniwersytetach tacy ludzie, i to jest ogromnie budujące!!!).

Mazury moim zdaniem należy oceniać osobno od szlaku wielkich jezior mazurskich (WJM). Te pierwsze znam tylko przejezdnie i mogę powiedzieć, że podobają mi się za sam wygląd. Inny świat. Najpierw dojeżdżałem tam PKP i  świt witał mnie gdzieś między Olsztynem a Korszami. Za pierwszym razem pomyślałem, że to właśnie są owe rojsty i tak to wrażenie we mnie przylgnęło i dośwaidczam je za każdym razem, obojętnie którędy i czym tam wjeżdżam.

Natomiast szlak WJM znam od podszewki, ale w sposób o tyle szczególny, który kojarzy mi się z koncepcją powieści „Dwadzieścia lat później” A. Dumasa. Niby wszystko tak samo, ale gdzież są niegdysiejsze śniegi? Eksplorowałem te WJM kilka razy na nowo w istotnych od siebie odstępach czasu. Pierwsza seria od 1966 r. do 1972 r. (uprawnienia sternika jachtowego mam od 1970 r.). To była wówczas kraina wolności i przygody, w której spokojnie można było szukać londonowskiego niedźwiedziego mięsa. W portach takiego jak w jakimś Dodge City, zaś na wodzie jak to na szlaku, albo jak o tym śpiewał tambylec Krzysztof Klenczon. Po prostu żeglowanie wymagało pewnego spartańskiego trudu, więc żulia zostawała pod budkami z piwem.

Druga seria, to lata 1979 – 1983. Już szlak WJM był inny. Na wodzie przewagę ilościową powoli zyskiwały jachty kabinowe i to zmieniło towarzyskie obyczaje szlaku. Nawet wtedy, póki królowały jachty bezkabinowe i kajaki, na brzegach mało było miejsc sposobnych do postawienia namiotu. Na Śniardwach palce jednej ręki starczyły do wyliczenia. A to te miejsca wywoływały towarzyskie zgromadzenia, wspólne imprezy, itp. Natomiast żeglarz dysponujący kabiną w zasadzie może wbić się na noc w dowolną trzcinę przybrzeżną. I tak spontaniczne spotkania zaczęły zamierać. Żeglarze sąsiadujący nocą przez pas trzciny coraz częściej patrzyli na siebie nieufnie i niechętnie. Stawiam tezę, że intensywność kultury szlaku zależy od miejsca lokalizacji i sposobu nocnego odpoczynku. Wieloaspektowo zależy, proszę pań i panów.

Trzecia seria (1988 – 1990) – Już było pozamiatane, bo rozpoczęła się eksplozja ilościowa jachtów na szlaku. Ale już dominowały jachty kabinowe z zarysowanymi wyżej wszelkimi skutkami kulturowymi plus z takim skutkiem, że uczestnictwo w rejsach przestało wymagać opisanego jeszcze wyżej spartańskiego trudu. To nie jest jakiś lament, ale skutki są, jakie są. Już nie ma, że żul zostaje pod budką z piwem.
Z drugiej, z tej lepszej strony, wymiana „taboru wodnego” ułatwiła żeglowanie rodzinne nawet z całkiem małymi dziećmi, ale to też, z przyczyn oczywistych, wymuszało wzajemne odosobnianie się żeglarskich załóg „rodzicielskich”. Poprzednie obyczaje (etyka i etykieta) zaczęły więc stopniowo zanikać, a w każdym razie stawały się – powiedziałbym – prywatne, wręcz jakoś intymne we własnych gronach. Rzadkie stały się poprzednie, a często fantastyczne spotkania, a coraz częstsze stały się "przepychanki" do każdej aby dziurki postojowej w trzcinie.

Wreszcie czwarta seria 2007 – 2020, gdy wyprowadzałem swoje już dorosłe dzieci na szlak WJM. Syn łyknął te tematy i okoliczności niczym bociek żabę, nauczył się, poznał i nawet stał się instruktorem żeglarstwa. Moim  zdaniem, ładnie w tym dojrzał i wydoroślał pod naciskiem ciążącej odpowiedzialności. Dobry jest w te klocki. Ale już szlak WJM jest inny i chyba już nie dla mnie, bo widzę i cierpię różnicę. Młodzi takich zatrzymań nie mają.

PS. Masz rację, co do tego zaniedbania, że jakiejś mniejszej wersji szlaku nie wytworzono na jeziorach środkowego Pomorza (Drawskie i  okoliczne). Jest tam szlak kajakowy, zapewne mógłby być i żeglarski.

Bardzo ładnie i dobrze Pan to opisal ! ++

Dziwne, bo po likwidacji mniejszych województw, Olsztyn "doił" byłe miasta wojewódzkie na potęgę. Z Elbkaga chcieli zabrać nawet tomograf ze szpitala, ale okazało się że trzeba wybijać dziurę w dachu... Chyba wszystko przejadaja... 

W latach 70-tych kajakowalem po WJM i było jak mówisz. Najlepiej pamiętam interesy z rybakami, za 1 m wg dlugości węgorza wędzonego flaszka. Drawskie to też był piękny świat dla kajaków. Biwaki jak z powieści o dzikim zachodzie. 

to muszą być wyjątkowo złośliwe małpy, bo trudno zniszczyć tak dobrze położony ośrodek

Ja się tam czułem bardzo dobrze

Chyba wrócę jesienią

Mimo wszystko jest fajnie

Jest tam naprawdę super

"Ryby wędzone nad każdym z jezior są bardzo smaczne."

A woda jest czysta i trawa zielona?

Szczególnie przez ostatnielata ( 8 ? ) w całej Polsce dużo się zmieniło na lepsze pod wzgledem zagospodarowania, czystości w wioskach i miasteczkach. Jak się jedzie - poza drogami szybkiego ruchu - naprawdę to widać, chociaz zdarza się jakieś miejsce zaniedbane.

Dla mnie pamiętajacego powojenne drewniane rudery, bez kanalizacji i wody było w latach 60-70 nie do pomyślenia, że dożyję takich czasów.

"lata 2000 skutecznie mnie odstraszyły" - z powodów o jakich napisal orjan - odstraszyly od żeglowania :-)).

Ełk został "rewitalizowany"...:). Ełk ma kapitalne położenie komunikacyjne. Swoją drogą Suwałki przy Ełku wyglądają jak prowincja.

Muszę się niestety z Tobą zgodzić, ze "dzika przyroda" bez infrastruktury to taka fatamorgana. Na Ukrainie infra jest w stanie tragicznym w rejonie Karpat. Dobrych miejsc, by się zatrzymać też mało, a co za tym idzie ryzyko, że są zajęte. Ta wojna trochę poprawia sytuację kwaterunkową, bo mniej turystów jeździ teraz w góry. No ale właśnie dlatego w czasie wojny tu jeżdżę - po wojnie zwyczajnie będzie tu udręka dla turysty. No i to kapitalne spostrzeżenie, że największym wrogiem udanego  wypoczynku jest inny wczasowicz, który nie potrafi zrozumieć, że ktoś może pragnąć ciszy i spokoju i zwyczajnego, minimalnego poziomu dobrego zachowania. Zwrócenie uwagi nic tu nie pomaga. Choć ja tu na Ukrainie już kilka razy prosiłem o cichszą rozmowę. Zdziwienie na twarzach. Jedyne wyjście to ruszyć w tę "dziką przyrodę"...:). Szkoda tylko, że ta "dzika przyroda" wykręca stawy w kostkach, wyprowadza na bezdroże na teren maks-hardkorowy oraz emituje takie "aromaty", że człowiek traci apetyt.

Pomorze Zachodnie strasznie zaniedbane "przyrodniczo" - dużo jezior, ale wypocząc nad nimi nie można. No ale to zasługa niemiecko-ekologicznej polityki władz lokalnych i centralnych. Na Pomorzu Zachodnim nadal masa nieruchomości jest państwowa i tylko dzierżawiona.

Drewniane rudery?To zależy gdzie.Moi dziadkowie mieli  porządne,drewniane chałupy i wygódki czy też "sławojki" nie wiedzieć dlaczego nie mające pomników niczym ławeczki niepodległości.Ja się urodziłem w 70-tych i łazienkę z wanną i sedesem pamiętam od 1980 roku.

Dziecko, nie wiesz jak wyglądały małe miasteczka szczególnie na tzw. ścianie wschodniej po wojnie w latach 50.

Moje córki wychowywaly się już w blokach z wielkiej płyty a Ty Jesteś od nich młodszy, to wyobrażam sobie co możesz wiedzieć o tamtych czasach.  

No, ale jak władza lokalna rekrutowana jest według zasady im głupszy tym lepszy, a jeszcze do tego składa się w połowie z agentury, to o czym tu gadać? 

Lokalna władza jest produktem (socjologicznym) czasów słusznie, podobno minionych. Oni zrobili sobie biotop z utrzymywania prymitywu i niejasnych stosunków miejscowych, w tym stosunków inwestycyjnych. Zabetonowali się w tym. Najlepszy inwestor, to dla nich ten, który zainwestuje tam w pralnię swoich pieniędzy, że niby zarabia je na turystyce, albo produkuje niby koszty dla tzw. optymalizacji podatkowej. Tam potrzebna jest społeczna przeciwwaga majątkowa tworząca konkurencyjne ośrodki wpływu, a to wywołać tam może tylko państwo promujące prywatne inwestycje. Co mnie obchodzi, że ktoś nazwie to jakimś socjalizmem? A to, co jest, to niby nie jest Kubizmem? (tym od wyspy Kuby)

No tak, ale ten państwowy socjalizm też oparty jest na patologiach i promowany przez szczerych idiotów albo cwaniaków

No taka nazwa. 

"Północne krańce Mazur należą do najrzadziej odwiedzanych zakątków kraju. Właśnie tu, wśród uroczych pagórków i łąk, za wsią Stańczyki, znajdują się potężne wiadukty nieczynnej linii kolejowej Gołdap - Żytkiejmy (31km). Mosty w Stańczykach są najwyższymi na linii i jednymi z najwyższych w Polsce. Długość - 200m i wysokość 36m. Konstrukcja żelbetowa, pięcioprzęsłowa o równych 15m łukach. Architektura charakteryzuje się doskonałymi proporcjami a filary ozdobione są elementami wzorowanymi na rzymskich akweduktach w Pont du Gard. Stąd nazwa - 'Akwedukty Puszczy Rominckiej'."

https://mazury.info.pl/stanczyki/

W Kadynach za moich czasów można było pojeżdzić konno na bardzo ciekawym typie koni półkrwi Trakenach . To było w 1972-76 a do dziś pamiętam treść tabliczki na boksie mojego ulubionego ogiera TRUM po Flotenshpiler od Trlsa.  To były bardzo wielkie koniska 165-180 cm w kłębie . Specjalnie hodowane konie dla tych dryblasów z gwardii kaisera . Wiadomo Kadyny były własnością i letnią rezydencją Wilhelma II. Ten typ koni był nizwykły - wielkie a niezwykle sprawne - skoczne jak hanowery a galopowały jak folbluty a charaktery - po prastu owieczki łagodne, bardzo miłe. A klacz Pohulanka - wszyscy sie w niej kochali... ja tak mogę do jutra.

Białystok.

To się rozgałęziało na Grajewo > Ełk > Olecko > Gołdap i Augustów > Suwałki > Wigry.

Niewiele z tego zostało - chyba dlatego - , że to na granicy Rzeszy i Rosji.

Olsztyn.

Wiele więcej po zachodniej stronie granicy.

...

... i niech ruszą w góry na odhaczanie.

:)

>A woda jest czysta i trawa zielona?

Trawa zielona, zdecydowanie. Natomiast jak kolega nie chce "chimney" to proponuję smażoną rybę z surówką... Zobaczy kolega pół produkt wybierz co pasuje i przygotują. I nie będzie PARAGONU GROZY.

Nie wierzę.

To chyba był taki suchar o wyższości chromowania nad niklowaniem.

.

Też podejrzewam że jednak nie poniklowali.

Hmm, będę pamiętał do końca życia jednak te rejsy na Mazurach, które realizowalem razem z synem w wieku jeszcze jego chłopięcym i młodzieńczym. Jachty "Orion" i "Nash", były wtedy w naszym użyciu. Był i sztorm na Śniardwach i prawie wywrotka na kamieniu na Niegocinie ... Już w jego wieku poważniejszym, gdy jeszcze z synem się spotykałem, on wspominał te nasze wspólne wakacje na żaglach. Chociaż tego żeglarskiegi bakcyla nie polknal jednak. Tak jak stało się to ze mną jeszcze będąc w liceum.

To takie inne "konferencje" jednak. Ale każdy lubi. Co chce ☺
________

Konie rasy budionowskiej to półkrew bardzo cenna, powskała z dużego dolewu koni pełnej krwi do krwi klaczy rasy dońskiej a ta oczywiście wywodzi się od Karabachów. Kozacy byli mistrzami hodowli i poprawnie sytosowali zasady selekcji osiągajac fantastyczne rezultaty, mieli jak mówimy : rękę i głowę do koni, tak myślę.

Prawdopodobnie Pani misiek był bardziej doński czyli z dużym dolewem czystej kwi, świadczy o tym skłanność do łegowatości czy "łabędzia szyja" na starość , no i oko - dyże, bystre oraz wybujały charakterek. Powracajac do Pohulanki (to był ktoś naprawdę zjawiskowo piekny), ona miała taki numer firmowy, że jak na jeżdzie terenowej zobaczyła wodę wiekszą od kałuży natychnmiast się kładła do kąpieli. Ci co ją znali wiedzieli co robić (nic wielkiego) a w sytuacji kiedy nosiła znanego jej jeżdzca nawet nie próbowała tych numerów - mądra była. Ale przyjeżdzały głównie z Warszawy bardzo ładnie ubrane i też piekne amazonki (powiedzmy). Przy przydziale koni na teren zawsze dostawały Pohulankę, a teren przebiegał przez mnóstwo wodnych przeszkód terenowych - było mokro i dużo życzliwych rad (powiedzmy) - zdejmuj ten sweter, kurtkę, bryczesy bo zapalenia płóc dostaniesz!... to były czasy raczej spartańskie , damskich szatni nie było , żadnych szatni nie było, gnieżdziliśmy się w siodlarni na strychu ale tam to się chodziło zupełni w innym celu,.. nie będę o tym teraz tu pisać bo noszę żałobę i naprawdę jest mi smutno. Może kiedyś (powiedzmy).

Rzeczywiscie  ladnie  !!!

Wielkie dzięki za przypomnienie tych niezapomnianych momentów, wielkie dzięki.