Zacznę od wytłumaczenia się. Musiałem wczoraj zmienić w sklepie wagę książki „Dwór w Kraśnicy i hubalowy Demon”, ale się pomyliłem i zmieniłem cenę. Internet działa fatalnie i nie zauważyłem tego, dopiero dziś rano kolega dał mi znać, że mamy takiego babola na stronie. Teraz już jest dobrze, cena jest poprawiona i waga jest właściwa. Nie mogę przestać pisać o książce „Dwór w Kraśnicy i hubalowy Demon” albowiem dostaję całe elaboraty związane z tekstem, który o niej napisałem. Wszystkiego mógłbym się spodziewać, ale nie takiej reakcji. Pewien pan tłumaczy mi wręcz wprost jak powinienem napisać recenzję, żeby ta książka się sprzedawała, żeby czytelnicy byli nią zainteresowani. Bo moja jest oczywiście zła. Nie rozumie także ów człowiek, dlaczego ja do tej książki mieszam historię własnej rodziny i co moja babcia może mieć z tym wszystkim wspólnego. Nie odpowiedziałem na ostatni list i nie odpowiem, napiszę tyle tylko, że ten tekst, to nie jest recenzja.

Dziś zaś chciałem porozmawiać o jakości i atrakcyjności tekstów. Mam w tym względzie duże i nie ulegające ani korozji, ani erozji doświadczenie, a moje opinie są wiążące i powszechnie ważne. Kiedy pracowałem w tygodniku Pani domu zdobyłem najważniejsze w życiu doświadczenia dotyczące jakości publikacji, potem je tylko uzupełniałem. Moją najważniejszą szefową była Gośka (kłaniam się nisko Małgosiu, mam nadzieję, że żyjesz i jesteś zdrowa). Gośka wyrzuciła mnie z pracy w momencie kiedy miałem zacząć budowę domu i znienawidziłem ją za to szczerze i na długo. Dziś dziękuję jej z tego miejsca za to wywalenie z roboty, bo gdybym tam został na pewno bym się zmarnował. No, a tak mamy jakiś sukces. Gośki wiele osób się bało, a na mieście opowiadano o niej różne niepiękne rzeczy. Moim zdaniem niesłusznie. Różniła się ona w sposób zasadniczy od tak zwanych legend prasy kobiecej, takich jak Krystyna Kaszuba, czy inne, podobne egzemplarze, całkowicie sfiksowane. Mam na myśli oczywiście różnice pozytywne. W konkurencyjnym wydawnictwie szydzono na przykład z tego, że ona uzależnia wysłanie strony do druku od doboru koloru w ramkach. A od czego powinna, że spytam? Tamci, żeby podnieść sobie samoocenę, jak mniemam, twierdzili, że od jakości i walorów tekstu. To jest oczywiście krystaliczny idiotyzm. W piśmie dla ludzi czytających mało i nie przyzwyczajonych ani do analiz, ani do porównywania jednego tekstu z drugim, tak zwana jakość ma znaczenie o tyle, o ile autor jest w stanie produkować dużo, w miarę równych i atrakcyjnych w prostym odbiorze tekstów. Jeśli mamy autora, który raz napisze coś fajnego, a potem już tylko pieprzy jak potłuczony, jakość przestaje mieć znaczenie, a zaczyna liczyć się kolor ramek. I to jest wiedza podstawowa, powszechnie obowiązująca. Pismo bowiem musi wychodzić bez względu na to czy są w nim dobrzy autorzy czy ich nie ma. A naczelny jest od pilnowania terminów wysyłki do drukarni. Gośka nie miała łatwego życia jako szefowa, bo w zasadzie cała obsada tygodnika, mam na myśli autorów, pochodziła z rozdzielnika politycznego. Mam tu na myśli politykę rodzinną i koleżeńską. Ja byłem z ogłoszenia, jako jeden z nielicznych wyjątków. Pilnowanie tych koleżeńsko-rodzinnych układów ograniczało Gośkę bardzo i dlatego nie miała litości dla nikogo i niczego. Ja to rozumiem i podtrzymuję jej opinię i ocenę – o jakości publikacji decyduje wygląd strony, a nie treść tekstów. Jestem też całkowicie pewien, że gdyby w redakcji nie było nikogo, ani autorów, ani grafików tylko ona sama i ten nadzorca z Niemiec, gazeta ukazywałaby się normalnie, bez żadnych przestojów.

Sądzę też, że my w Szkole nawigatorów doszliśmy do takiego właśnie momentu, kiedy trzeba powiedzieć wprost, że najważniejszy jest u nas kolor ramek. Ponieważ on jest od początku taki sam i to bardzo przeszkadza w odbiorze, będziemy musieli coś z tym zrobić. Szans bowiem na poprawę jakości tekstów nie mamy żadnych. Wzorem i zwyczajem zaczerpniętym przeze mnie z tygodnika Pani domu, o jakości i atrakcyjności tekstów i całej naszej strony będzie decydował teraz kolor ramek. To jest tylko wstęp do zmian, bo wiem, że parasol nie będzie miał czasu na żadne dodatkowe prace jeszcze długo. Zapowiadam jednak to już dzisiaj, żeby się potem nikt nie zdziwił. Jedno mogę obiecać, ramki nie będą na pewno żółte, już prędzej różowe.

Teraz z innej beczki. Wbrew stawianym mi czasem zarzutom, nigdy nie byłem mizoginem. To są głupstwa wyplatane przez skończonych bałwanów. Nigdy też nie śmiałem się z dowcipów stawiających w złym świetle dziewczyny, zawsze uważałem, że to jest poniżej godności. Słyszałem jednak takich kawałów sporo i one zawsze były nędzne. Przytoczę teraz jeden z nich – czy jest coś gorszego niż ciepła wódka? Tak – spocone dziewczyny. To jest jak widzicie nędza, ale ja powiem Wam, że ta hierarchia ma swoje niższe jeszcze pięterko. Czy jest coś gorszego niż spocone dziewczyny? Tak, starzejący się faceci dyskutujący o najlżejszych drgnieniach swoich dusz, które odczuli słuchając w młodości ulubionej muzyki jednoczącej pokolenia całe. Panowie...do jasnej, ciężkiej cholery...a jak oni zaczną wymierać teraz jeden po drugim i jedna po drugiej, to co? Będziemy tu mieli ten festiwal nieboszczyków dzień w dzień? I każdy będzie uważał za stosowne i właściwe wymieniać uwagi na temat emocji jakie ta czy inna piosenka, tego czy innego umarlaka wzbudziły w nim trzydzieści lat temu na jakimś koncercie? Ja oczywiście wiem, że jak dziewczyny się na kogoś obrażają to im potem przechodzi, ale jak to samo przydarzy się facetom, to koniec – zostaje na całe życie. Mam to jednak w nosie, bo wiem, że o atrakcyjności tekstów decyduje kolor ramek. Wiem też, że nawet jak tu nie będzie nikogo, bo wszyscy wyjdą nadąsani, to SN działać będzie nadal i nic się nie zmieni. Nawet jeśli ramki jeszcze przez pół roku pozostaną niebieskie. Zmienimy je potem i wszyscy czytelnicy uznają to za rewolucję pachnącą świeżością.

Nie pozwolę na zamianę SN w rezerwat bawołów przeżuwających jakieś zetlałe paprochy. Nie ma mowy. To jest miejsce publiczne, które podnosi znaczenie wszystkich publikujących tu autorów i komentatorów. I tej formuły się trzymajmy. Nie ma nic gorszego niż popadający w rozrzewnienie faceci. I nie mam tu teraz na myśli ocen jakie ktoś może wystawić SN, bo te akurat mogą być pozytywne. Portale społecznościowe pełne są mamłających coś gości, którzy spierają się o jakieś istotne dla nich jedynie drobiazgi. Mam na myśli sprzedaż. Co jakiś czas słyszę taki zarzut, że ja to wszystko urządzam i nakręcam dla sprzedaży jedynie, że emocje nie są dla mnie ważne. Bardzo przepraszam, ale ostatnie afery, z którymi tu mieliśmy do czynienia dotyczą sprzedaży, czyż nie? I nie ja je zainicjowałem. Przestańcie biadolić i łasić się jeden do drugiego, bo nie będzie sprzedaży. Gośka potrafiła zrobić tygodnik opierając wszystko na kolorach strony, przy całej świadomości, że dysonuje autorami głupkami, autorami rozedrganymi emocjonalnie, albo leniami nie umiejącymi zdążyć z niczym na czas. To jest do wykonania, naprawdę...Ja w tym już uczestniczyłem i wszystko sobie dobrze zapamiętałem. Na dodatek posiadłem tę sztukę, że potrafię pracować w warunkach skrajnie niekorzystnych, to znaczy wtedy, kiedy wszyscy, absolutnie wszyscy, łącznie z całkiem nowymi czytelnikami, wiedzą lepiej niż ja co należy zrobić, żeby osiągnąć sukces. W takiej sytuacji zawsze trzeba postawić na zmianę koloru ramek, skuteczność murowana.

 

Zapraszam na www.prawygornyrog.pl gdzie dziś ukaże się nowa pogadanka z doktorem Andrzejem Gliwą.

---

tagi: szkoła nawigatorów  sprzedaż  autorzy  komentatorzy  emocje 

	gabriel-maciejewski
	18 sierpnia 2018 08:54

22     3266    15 zaloguj sie by polubić