Jeden z blogerów opublikował tekst o jakimś brytyjskim samouku od elektroniki, który został okradziony z pomysłów, a miał ich bardzo wiele. Nie stracił jednak rezonu i choć biedny, popisywał się czasem różnymi celnymi spostrzeżeniami. Jedno z nich zostało zacytowane, a ja je niniejszym wypożyczam i umieszczam w tytule. Tak, bowiem, jak wczoraj zauważyłem owo spostrzeżenie może być uznane za dewizę większości czynnych dziś w Polsce autorów. Od Ziemkiewicza poczynając na Radku Kotarskim kończąc. Uradowany taką interpretacją tej niezwykłej myśli, wróciłem do domu, sądząc, że nic mnie już nie może zaskoczyć. Pojechałem potem do kolegi, żeby omówić ważne sprawy dotyczące wydawnictwa, a on pokazał mi coś, od czego o mało nie skamieniałem na wieki. Kiedy ochłonąłem, miałem szczerą ochotę rzucić wszystko w diabły, wywiesić białą chorągiew i zaprzestać pisania, a w zamian wziąć się za jakąś uczciwą robotę, na przykład za hodowanie nutrii.

Oto na polskim rynku ukazała się książka zatytułowana Dom gejsz. Tomisko jest grube, wydane po taniości, na kremowym papierze, bez skrzydełek, ze zdjęciem kupionym za 20 zł w agencji, albo wręcz wziętym z wolnych zasobów. Jeśli zdaje się Wam, że Dom gejsz jest opowieścią o życiu w dawnej Japonii to odgadliście prawdę, ale tylko w połowie. Jest to bowiem książka o podróży Jana Sobiepana Zamoyskiego do Japonii w celu zwiedzania tamtejszych burdeli. Prócz Zamoyskiego bohaterkami książki są Marysieńka, późniejsza królowa Polski, żona Jana III i jakaś kurewka z polskiego burdelu imieniem Józia. Rozdziały zaś, których jest ze trzydzieści nazywają się na przemian: Sobiepan, Józia, Marysieńka, Sobiepan, Józia, Marysieńka. I tak w kółko. Myślałem, że śnię. Spojrzałem na nazwisko autora i okazało się, że są dwa. Jedno to Waldemar Bednaruk, a drugie pisze się tak: Alex Vastartix. Pod tym drugim nazwiskiem kryje się kobieta, tajemnicza piękność ze wschodniej Polski, która ze względu na wykonywany zawód nie chce ujawniać swojego prawdziwego nazwiska. Po historii Polski jednak, szczególnie zaś historii XVII wieku porusza się z niespotykaną swobodą i wdziękiem. Tak napisali na okładce. Przeczytałem to i jeszcze raz przekartkowałem Dom gejsz: Sobiepan, Marysieńka, Józia, Sobiepan, Marysieńka, Józia, Sobiepan, Marysieńka, Józia...wdzięk że palce lizać.

Nie wiedziałem jeszcze kim jest Waldemar Bednaruk, ale już wiem. To jest profesor nadzwyczajny KUL, wykładowca w katedrze historii prawa. Pan ten napisał wcześniej jeszcze jedną książkę, nosi ona tytuł Harem i opowiada o organizacji haremów w XVII wiecznej Polsce, szczególnie zaś haremu Zamoyskiego. Ja tego dzieła w rękach nie miałem i nie zamierzam się do niego nawet zbliżać. Zacząłem czytać wywiad z profesorem Bednarukiem, który rozpoczyna taka oto fraza:

 

Wiek XVII to w Europie okres fascynacji kulturą Bliskiego Wschodu. Naśladowano tamtejsze wzornictwo, stroje. Wpływy widoczne były w malarstwie, rzeźbie, architekturze i w obyczajowości, postrzeganej nie według faktów, ale według wyobrażeń.

 

No może, ale nie mogę sobie jakoś przypomnieć ani jednego obiektu architektonicznego pochodzącego z XVII stulecia, w którym widoczne by były wpływy bliskowschodnie. Mniejsza o to. Profesor Waldemar Bednaruk wygląda tak

 

https://www.granice.pl/publicystyka/waldemar-bednaruk-wywiad/1330/1

 

Człowiek ten napisał, interesującą jak mniemam, i ciekawą ze wszystkich możliwych punktów widzenia, książkę pod tytułem Przestępczość ubezpieczeniowa w międzywojennej Polsce. Z chęcią wziąłbym to do sklepu, ale po tym całym Haremie i Domu gejsz, nie może być już o tym mowy.

Co tego człowieka skłania do firmowania swoim nazwiskiem takich gniotów? Nie starcza mi wyobraźni, żeby to odgadnąć, choć pozy jakie przyjmuje na wszystkich dostępnych w sieci fotografiach coś niecoś mogą sugerować.

To jednak nie koniec. Ostatnio wręczyli mu jakąś nagrodę, jakiegoś lubelskiego Nobla, czy coś podobnego. To jest ze wszech miar niesamowite. Czy ci wszyscy ludzie poszaleli?

Przeczytałem ten wywiad i są w nim same standardowe brednie, która parę lat wcześniej wyeksploatował Sławomir Koper. O tym, jak to lekka literatura historyczna pobudza ciekawość i ludzie przez to skłaniają się ku poważniejszym pozycjom, itp., itd. To są oczywiście idiotyzmy, które ludzie ci opowiadają, żeby kokietować przygłupów. I nie można im wytłumaczyć, że to jest droga prowadząca do dewastacji umysłów. Oni bowiem wiedzą lepiej, są wszak pracownikami naukowymi poważnych uniwersytetów. Okay, niepoważnych, bo w Polsce nie ma poważnych uczelni. To jednak, co tu widzimy, czyli nachalna kokieteria, połączona z grafomanią, obliczoną na uwiedzenie studentek, zakrawa po prostu na stręczycielstwo. Myślę, że jesteśmy w przeddzień wkroczenia gangów na rynek książki. A było tak spokojnie….

Oczywiście zdaje sobie sprawę z tego, że nikt z tych ludzi nie przejmie się tym co piszę, tym bardziej, że Dom gejsz zaczyna się od tego iż autorka, która zdobyła małą fortunę pisząc książkę Harem, postanawia przeżyć kolejną przygodę i wyrusza do Japonii śladami Sobiepana Zamoyskiego. Pomaga jej nowy boy friend, no i profesor Bednaruk, co oczywiste.

Proszę Państwa, jak ktoś zdobył małą fortunę, to mowy nie ma, żeby mu cokolwiek wytłumaczyć. Każdy kto będzie próbował, zostanie natychmiast nazwany zawistnikiem. I na nic się zdadzą delikatne sugestie, że ludzie zdobywający fortuny, obojętnie, małe czy wielkie, raczej się tym nie chwalą. Jeśli zaś ktoś to czyni, to albo jest niedojrzały, albo oszalał.

Kwestia taka, jak kompletny fabularny absurd, jakim jest rzekoma podróż Zamoyskiego do Japonii, nikomu nie spędza snu z powiek. Najmniej zaś przejmuje się tym dziwnie uśmiechnięty na każdym niemal zdjęciu Waldemar Bednaruk.

Ja, przyznam, odzwyczaiłem się już od takich klimatów, kiedy brednie podaje się serio całkiem i okrasza kilkoma czerstwymi żartami, które mają podkreślić dystans autora do treści dzieła i jego wykonania. Pisarz z tytułem profesora nadzwyczajnego, nie może być przecież śmiertelnie poważny. No, a jak tu inaczej mrugnąć porozumiewawczo do czytelnika? Tylko przez historie o haremach i burdelach, a także o ściąganych tam dziewczętach, porywanych i kupowanych za pieniądze. To są rzeczy wesołe, ekscytujące i ciekawe. Zastanawiam się tylko, co na to wszystko lubelskie i zamojskie feministki, które z takim zapałem wydeptują chodniki, protestując przeciwko piekłu, jakie kobietom zgotował rząd PiS? Czy one także czytają Bednaruka? Zapewne, bo nie wygląda on na zwolennika PiS, a więc jest autorem potencjalnie akceptowanym. Bo nie jest ważne o czym się pisze, ważne żeby trzymać dystans do siebie i tematów, które się porusza, a serio traktować sprawy naprawdę poważne, takie jak te, o które walczy pani Lempart.

Wszyscy pamiętają wiersz Tuwima o strasznych mieszczanach. Utwór ten najczęściej, o ironio, cytowany jest przez ludzi, którzy sami widzą wszystko oddzielnie: że dom, że Stasiek, że drzewo...Tutaj mamy do czynienia ze strasznymi wieśniakami. O tym, co oni widzą i jak definiują sprawy wokół siebie, lepiej nawet nie zgadywać. Nagroda Lubelski Nobel dla gościa, który z dystansem i swadą pisze o XVII wiecznych burdelach i wykłada na Katolickim Uniwersytecie? Beczunia, jak mówią moje dzieci. I niech mi tu nikt nie zarzuca, że komuś ubliżam. Sam pochodzę z Lubelskiego i dobrze wiem o czym mówię, dobrze też znam ten rodzaj zagadkowego uśmiechu, którym każde swoje wystąpienie krasi prof. Waldemar Bednaruk.

Oto akademia otwiera drzwi grafomanii i promuje ją oficjalnie. W dodatku nie jest to grafomania polityczna, do której zdążyliśmy się przyzwyczaić. To jest grafomania z ambicjami artystycznymi, czyli coś absolutnie najgorszego.

---

tagi: rynek książki  powieść  grafomania  kontrowersje  profesorowie  katolicki uniwersytet lubelski  burdel 

	gabriel-maciejewski
	15 grudnia 2020 09:08

74     3645    14 zaloguj sie by polubić