Postanowiłem nie wyjeżdżać nigdzie, tylko solidnie popracować przez cały weekend, coś poczytać w święto i napisać sporo w dni powszednie. Muszę możliwie szybko skończyć tę książkę, która rozrasta się niebezpiecznie, pełno w niej śmiałych hipotez, a ja już dziś wiem, że na pewno trzeba będzie napisać tom III. Dziś zaś muszę odwieźć do warsztatu auto, któremu wysiadła skrzynia biegów i nikt nie wie jak to naprawić. Jeden pan się podjął i zaraz wyruszam z misją. Tak więc mam sporo pretekstów do różnych przemyśleń związanych z narracjami zamieszczonymi w książkach, które czytam, żeby napisać potem swoją. Jestem już całkowicie i na 100 procent przekonany, że mediewistyka nie ma innego sensu, jak strzeżenie hagad, które zostały sprokurowane dawno temu, na podstawie ograniczonej liczby źródeł, w sposób, który nie ma nic wspólnego z logiką ani ludzkimi odruchami. Tymi bowiem da się wyjaśnić sporo kwestii, ale nie w historii średniowiecza. Tam wszyscy zachowują się jak postaci z comedia del arte, tak to jest opisane w mądrych książkach, powstałych na bazie niczego, albowiem większość źródeł zaginęła. Niektórzy autorzy, jak na przykład pan, który napisał tę książkę

 

https://www.routledge.com/The-Counts-of-Tripoli-and-Lebanon-in-the-Twelfth-Century-Sons-of-Saint-Gilles/Lewis/p/book/9780367880552

 

umieszczają w niej niesamowite i wstrząsające informacje. Wiele z nich dotyczy samej publikacji. To jest, na przykład, pierwsza w języku angielskim praca dotycząca hrabstwa Trypolisu napisana w XX wieku. Niezwykłe prawda? Tyle się pisze w tym języku o różnych sprawach, Ryszard Lwie serce jest ulubionym bohaterem średniowiecznych, filmowych hagad, krucjaty są przedmiotem badań, ekscytacji, na podstawie ich historii pisze się scenariusze do gier. A tu jakoś cicho. Żadnych anglojęzycznych autorów to nie interesuje. Teraz jeden postanowił to zmienić, a na samym początku napisał coś takiego – jeśli chodzi o historię Południa, hrabstwa Tuluzy i Sait Gilles, ze źródeł pozostały nam tylko pieśni trubadurów. To jest naprawdę piękne. To jest jeszcze lepsze niż wstęp do jedynej biografii Albrechta Hohenzollerna, jaka została wydana po polsku, gdzie napisane jest, że do tej pory – a biografia ukazała się w 2010 – postać pierwszego księcia w Prusiech nie interesowała polskich historyków. Nie interesowała historyków!!!!! Mamy najsławniejszy obraz Matejki, zaraz po Bitwie pod Grunwaldem, mamy tony podręczników wydanych przed wojną i po wojnie, gdzie znajduje się reprodukcja tego obrazu, a także dumę narodową, wynikającą z upokorzenia Niemca, a polscy historycy nie interesują się postacią taką jak Albrecht Hohenzollern!? Ta jedyna biografia, z obawy przed zainteresowaniem czytelnika, została wydana w ilości 300 egzemplarzy i jest w zasadzie nie do zdobycia. Polacy bowiem, jak twierdzą wydawcy Olgi Tokarczuk, nie czytają książek. Nie mają cholera zacięcia to tego czytania, interesuje ich tylko wódka i ogórki.

No, ale wracajmy do naszych baranów.

Zaopatrzyłem się w bardzo wiele książek na temat historii Europy XII i XIII wieku. Okazało się, niestety, że niektóre ważne postaci, a także niektóre ważne miasta nie mają ani swoich monografii, ani nawet uczciwych biogramów w języku angielskim. Poza jakimiś standardowymi kilkulinijkowymi wzmiankami. Trzeba było więc sięgnąć do pism historyków regionalistów, całe szczęście są tacy we Francji, ale ich książki nie były łatwe do zdobycia. Szukanie czegokolwiek po bibliotekach nie ma sensu i zaprzecza w ogóle idei efektywnej pracy nad książką. Tak się mogą zachowywać ludzie, którzy zajmują się dementowaniem newsów sprzed 1000 lat, czyli zawodowi historycy średniowiecza, uprawiający polemiki ze swoimi poprzednikami, które nie są umotywowane niczym poza mądrością etapu. Jedną pracę ściągaliśmy aż z USA, a kiedy przyszła okazało się, że w tym pięknym bardzo wydaniu, nie ma spisu treści. Niesamowite.

- Nie zostało nic, prócz pieśni trubadurów – tej myśli się czepiłem i ona mnie prowadziła. Jeden z rozdziałów nazwałem Dyskretny urok powierzchownych podobieństw i myślę, że właściwie cała książka mogłaby się nazywać w ten sposób, albowiem o ile w zakresach dotyczących historii poszczególnych regionów, tak ważnych jak Okcytania panuje zmowa milczenia i nikt nie wychodzi poza standardowe, zabetonowane interpretacje, o tyle historia obszarów sąsiednich, a szczególnie historia daleka z pozoru od polityki jest już traktowana inaczej. W końcu ktoś musi te hagady pisać, ktoś musi robić te kariery na uczelniach i całą tę ściemę firmować. Jeśli powiąże się jedno z drugim, a do tego służą przecież postaci, których ukryć się nie da i za bardzo zafałszować ich życiorysów także nie, wychodzi z tego coś niesłychanie ciekawego. Najważniejsza jednak jest historia portów. I tu powstał problem prawdziwy, ale jakoś sobie poradziliśmy. Dziękuję wszystkim współpracującym ze mną reasercherom i tłumaczom. W zasadzie powinienem ich nazwać trubadurami, albowiem istotne znaczenie słowa trobar, to odkrywać, znajdować.

Jak zawsze, przy pisaniu takich książek, można było liczyć na pełne anachronicznych interpretacji piśmiennictwo XIX wieku, szczególnie w języku francuskim. Ilość cytatów pochodzących ze źródeł, do których dziś już nikt nie dotrze, jest niesamowita. Same źródła zostały zniszczone, albo zaginęły, albo dostęp do nich kosztuje 1300 euro, a jeśli ktoś nawet zapłaci, może się okazać, że pokażą mu nie to co chciał. W dobie digitalizacji i powszechnego dostępu do wszystkiego, powszechny dostęp w zasadzie nie istnieje, albo okazuje się, że tym, a tym tematem nikt jakoś się przez 300 lat nie interesował.

W zasadzie można by zacząć wydawać tych XIX wiecznych historyków i nie byłoby to wcale dziwne, ani anachroniczne, zważywszy na idiotyzmy jakie publikowane są dzisiaj w portalach i w książkach. Wczoraj otrzymałem kolejną porcję linków do różnych popularyzatorskich artykułów umieszczanych na najbardziej poczytnych serwisach. Myślałem, kurcze, że redaktor Kamil Janicki się zreflektował, postanowił zamilknąć i nie kompromitować ani siebie, ani miasta Krakowa, z którego pochodzi. Myliłem się. Napisał i opublikował on na Onecie tekst poświęcony manuskryptowi Voynicha, a w nim umieścił zdanie – nikt do tej pory nie udowodnił że manuskrypt to fałszerstwo. I to jest tak zwane bingo. Żeby nazwać coś oszustwem trzeba udowodnić, że oszust miał złe intencje, wskazać go i przekonująco wykazać jak proces oszustwa przebiegał. Nie wystarczy sam Voynich, prowizor aptekarski z Lidy, kolega Ludwika Waryńskiego, jego życiorys, intencje i uwikłania. Hagada jest zbyt atrakcyjna i daje chleb zbyt wielu popularyzatorom, żeby pochopnie z niej rezygnować. Całkiem inaczej jest ze średniowiecznymi dokumentami. Nie mówię o tych dotyczących Okcytanii, bo tam zostały tylko pieśni trubadurów, ale o innych. Kwestionowanie autentyczności tych dokumentów, jak również interpretowanie ich treści już nie w sposób anachroniczny, ale po prostu dowolny, propagandowy, pasujący do czasów, w których żył interpretator jest nagminne. Jeszcze lepiej jest z polemikami. Kwestionuje się jakąś oczywistą egzegezę, opisaną już dawno, dostęp do tego kwestionującego tekstu w praktyce zostaje utajniony, bo kosztuje zbyt drogo, nawet dla takiego wariata, jak ja, a potem można już, powołując się na ten „utajniony” tekst zwalczać wcześniej opublikowane treści. Super zabawa. Na dziś to tyle. Postaram się to jak najszybciej skończyć, bo sam nie mogę się doczekać.

Przypominam, że lekkomyślnie dałem się namówić Ojcu Antoniemu Rachmajdzie na wyjazd do Wrocławia, będę tam 10 czerwca, przy Ołbińskiej 1, po mszy, o 18. 45, opowiadał o św. Idzim.

---

tagi: historia  popularyzacja  źródła  hagada  kredyt i wojna tom ii  opracowania 

	gabriel-maciejewski
	4 czerwca 2021 07:41

16     2170    10 zaloguj sie by polubić