Sam lud zbierał jedynie okruchy, które spadały ze stołu jego „miłośników”

 

Emanuel Małyński „Nowa Polska”

 

Wszyscy młodzi, polscy pisarze, kiedy tylko zostaną nagrodzeni, czy to przez gazownię, czy przez kogoś innego, natychmiast zabierają głos we wszystkich możliwych kwestiach. Od polityki zagranicznej, po sytuację w szkolnictwie. Tylko o jednym nie mówią – o swoich książkach. Nie mówią, albowiem ktoś mógłby im zwrócić uwagę, że nie mają one innego poza propagandowym sensu. I tak wyróżniony nagrodą Nike Radek Rak, udzielił wywiadu, na temat sytuacji w polskim szkolnictwie właśnie, który zaczyna się od słów – byłem gnojony. Nie przeczytałem tego nawet do połowy, albowiem wywiad jest płatny, ale wskazuje na pewną tendencję. Przez jakiś czas, to już zależy od mocy wewnętrznych autora, będzie on zabierał głos w każdej możliwej sprawie. Niestety nie będzie to jego głos, ale głos tego, który go wynajął. To jest oczywiście nie do zrozumienia dla ludzi, którzy uważają, że za pomocą deklaracji pisarzy, nagrodzonych jednym, mało znaczącym wyróżnieniem, można zmienić coś w szkolnictwie. Poza tym tam się wiele zmieniło od kiedy pan Rak uczęszczał do podstawówki, a z tego wniosek, że nie za bardzo jest o czym gadać. No, ale można się trochę polansować. Nie o szkołach jednak będzie dzisiejszy tekst, a o chłopach. Pan Rak bowiem wezwał do tego, by zredagować stosunek Polaków do Jakuba Szeli. To jest – powtarzam się, ale czasem trzeba – wprost powrót do historii redagowanej przez Helenę Michnik. Można by to było zlekceważyć, bo kogóż dziś obchodzi Szela, ale jednak nie można, bo ilość narzędzi jaka została zastosowana przy promocji książki Raka, a także innych książek, podkreślających rolę buntów chłopskich w historii, jest co najmniej zastanawiająca. I wnosić z tego można, że ktoś będzie miał dziś do wsi i mieszkających tam ludzi, którzy od dawna chłopami nie są, jakieś sprawy. Czy ów ktoś zaczyna je załatwiać we właściwy sposób? Czy buduje, poprzez książkę Raka i inne książki, właściwą płaszczyznę porozumienia z wsią, czy też kokietuje tylko wieś, nie rozumiejąc o co chodzi jej mieszkańcom? W mojej ocenie zachodzi ta druga zależność, a książki o chłopach i ich buntach są nie tylko kokieterią, ale przede wszystkim oszustwem. Prócz Raka, lansowany jest też niejaki Rauszer, Napisał on książkę Bękarty pańsczyzny. Historia buntów chłopskich, a potem udzielił gazowni absolutnie kuriozalnego wywiadu, w którym domaga się tego samego co Rak – weryfikacji oceny Jakuba Szeli.

Ja bym może nie zajmował się ani jednym, ani drugim, ale mam tu pod bokiem te tomy ksiąg referendarii koronnej, gdzie opisane są setki spraw pomiędzy dworem a wsią i nie ma tam śladu po tym – tylekroć podnoszonym - chłopskim holocauście, którego na ludności wiejskiej dopuszczał się dwór. Książki Rauszera nie zamierzam czytać, bo to jest zwyczajny dureń, co udowadnia każdym swoim słowem, ale chciałbym byśmy prześledzili pokrótce dzieje buntów chłopskich w Polsce. Pan Rauszer – dodam jeszcze tylko – pochodzi z Górnego Śląska, al nie wiedzieć czemu zajmuje się sytuacją w Polsce właśnie, a nie na tym Śląsku, gdzie rządził Niemiec.

No to lecimy z tymi buntami. Posłużę się przy tym wikipedią, ale to chyba wystarczy.

Aha, wspomnę na początek, o bardzo słabo udokumentowanym buncie ruskich chłopów za panowania Jagiełły, którego powodem – najprawdopodobniej – były kwestie dotyczące pozyskiwania i eksploatacji złóż soli. Tyle, że nie wiadomo dokładnie kim byli ci buntownicy. Ponoć chłopami. Nie wierzę, ale niech tam.

Potem mamy dwa bunty chłopskie w roku 1651 – bunt w dobrach cysterskich w Lądzie i tak zwane powstanie Kostki Napierskiego. Obydwa inspirowane przez wysłanników Chmielnickiego, który chciał otworzyć drugi front w Polsce, odciążający nieco jego wojska. Można do porzygania powtarzać, że wojna z Chmielnickim nie była żadnym tłumieniem buntu, a kozacy nie byli pokrzywdzonymi przez szlachtę biedakami, ale to nie ma znaczenia. Wersja historii zaordynowana przez Helenę Michnik powraca i zamierza panować nad umysłami i sercami, a Rak z Rauszerem będą jej nowymi prorokami.

O Kostce Napierskim w zasadzie należałoby napisać osobny tekst. Bo to co zostało wyprodukowane na temat tego człowieka, przechodzi ludzkie pojęcie.

Potem mamy, inspirowane przez nie wiadomo kogo, powstanie chłopów na Podhalu, wywołane ponoć niechęcią do płacenia podatku na utrzymanie wojska. Są to lata 1669-1670. Powstanie zaczęło się od pobicia poborców, odstawienia ich do obozu wojskowego i próby wymuszenia negocjacji na dowódcach stacjonujących wokół Nowego Targu oddziałów. Później mamy całą legendę, wyprodukowaną nie wiadomo kiedy, o zbrojeniu się oddziałów chłopskich, o armatach z bukowych pni skierowanych w piersi wojaków reprezentujących reakcyjny ustrój, i o klęsce wreszcie, po której pamięć zachowała pieśń gminna. O tym, kto wykorzystał drobne zadrażnienia pomiędzy ludnością wiejską a wojskiem do eskalacji i czy nie był to czasem przedstawiciel Wiednia, a może protestanckiej, węgierskiej szlachty, nie ma ani słowa.

Później idzie już z górki. Mamy powstanie w Szawlach na Litwie związane z likwidacją zakładów włókienniczych pana Tyzenhausa, za co osobiście odpowiedzialny jest Stanisław August Poniatowski. Później zaś rozbiory i wszystkie prowokacje okupanta, które doprowadziły w końcu do tragedii największej czyli do rabacji. No i szlus. Tyle tych powstań chłopskich było. Później zaś lecą te strajki w międzywojniu i koniec. Przodujący ustrój zwycięża i o żadnych buntach nie słychać, albowiem nie ma się przeciwko czemu buntować. Pan został zlikwidowany, można świętować. Obstawiam w ciemno, że organizacji takiej jak Solidarność Rolników Indywidualnych Rauszer w swojej książce nie umieścił, bo co młodego komunistę może obchodzić jakiś Bartoszcze utopiony w studni przez przedstawicieli ustroju robotniczo-chłopskiego? Nic, a nic...on ma do udowodnienia tezę, używa do tego narzędzi zwanych aparatem naukowym i wychodzi mu dokładnie to, co sobie zaplanował. Wszystko jak w dawnych dobrych czasach, kiedy mama Adama Michnika, uczyła polskie dzieci historii.

Teraz słowo o pańszczyźnie i o Podhalu. Tam nie było pańszczyzny, ale były powinności podatkowe. Jakiekolwiek zwiększanie tych powinności, jakże śmiesznych jeśli je przyrównać do dzisiejszych wywoływało wrzenie w ludności miejscowej, która zajmowała się pracą na roli, przemytem, rozbójnictwem i hodowlą owiec na przemian. Kiedy ktoś próbował góralom w tym przeszkadzać stawał się jawnym wrogiem i trzeba było go albo zlikwidować, albo coś na nim wymusić. Dopóki była Polska, górale mogli jeszcze negocjować z władzą. Po zaborach stali się tylko jednym z wielu elementów prowokacji rządu wobec szlachty polskiej. I gdyby nie to, że mieszkający po drugiej stronie gór Słowacy nienawidzili ich szczerze jako Polaków, pewnie Polakami by być przestali gdzieś około połowy XIX wieku.

Pańszczyzna zaś to przymus obrabiania dworskich pól w sytuacji, kiedy państwo boryka się z wywołanymi wojną najezdniczą kłopotami finansowymi. Pieniądz nie ma wartości, a na jego miejsce wchodzą inne jakieś jakości. Na przykład darmowe świadczenia. Pańszczyzna liczona była od dymu, a nie od głowy, tak więc na pańskie pole raz w tygodniu chodził jeden z synów gospodarza, albo on sam. Relacje pomiędzy dworem a wsią nie były nigdy łatwe i świadczą o tym owe księgi referendarii koronnej. No, ale żadne relacje, w których chodzi o pieniądze i świadczenia nie są łatwe. Dziś też nie jest łatwo, ale spróbujcie dziś zrobić jakiś bunt. Rauszer z Rakiem powiedzą, że nie ma już powodów do buntu, ale ja sądzę, że kilka by się znalazło. Tyle, że natura buntów jest inna niż ci dwaj piszą. Owa praca jednego czy dwóch nawet przedstawicieli rodziny na pańskim, dwa czy trzy dni w tygodniu przedstawiana jest jako niewyobrażalna opresja, z której chłop musiał się wyzwolić. Ja zaś pamiętam z dzieciństwa taki oto obrazek. Triumfuje ustrój robotniczo-chłopski. I cała wieś, która jest w posiadaniu różnych bieda-pólek rozciągających się przy tak zwanej linii łukowskiej, czyli przy torach prowadzących z Dęblina do Łukowa, dojeżdża do pracy w Dęblinie. Nikt bowiem nie może się utrzymać z ziemi. Pracują wszyscy, z wyjątkiem niedołężnych starców. Kiedy zbliża się termin jakichś intensywnych prac polowych, czy to żniw, czy wykopków., wszyscy ci ludzie są potrzebni na wsi. Nie mogą być w pracy, albowiem gospodarstwo potrzebuje ich rąk. To małe, nędzne, powstałe w wyniku reformy rolnej gospodarstwo nie da sobie rady, bez nich. I żeby pracować na swoim gruncie, ludzie ci muszą uzyskać zwolnienie lekarskie z pracy. Przy torach w Dęblinie, naprzeciwko dworca jest kolejowa przychodnia lekarska, gdzie w dzieciństwie spędzałem długie godziny w kolejce, albowiem zawsze miałem jakąś infekcję. Kiedy z rana szło się do tej przychodni, a na stację wjeżdżał akurat pociąg z Łukowa, można było oglądać sceny niezwykłe. Tłum ludzi wyskakiwał z pociągu, niektórzy często jeszcze w trakcie jazdy i pędził ile sił w nogach do rejestracji, potem zaś wprost w kolejkę pod gabinet internisty. W trakcie biegu ludzie ci przepychali się, powstrzymywali jeden drugiego, byle tylko zdobyć przewagę. Wyglądało to komicznie i my, mieszkańcy miasta Dęblina, szydziliśmy z nich nielitościwie. Mój ojciec mawiał – patrz, chorzy obłożnie biegną do lekarza.

I co? Nikt tej sytuacji nie uznał za patologiczną? Nikt się nie buntował? Jak to możliwe? Przecież wszyscy, każdy praktycznie mieszkaniec wsi musiał pracować w mieście. I musiał do tego miasta dojechać, a nie przejść kilkaset metrów, jak chłop w XIX wieku, żeby wykosić pańską pszenicę.

Komuniści słysząc takie argumenty zaczynają opowiadać o honorze chłopskim, psuciu dziewek i jedności wieśniaczej, która z pomocą pieśni i melodii, każe się hardo stawiać dworowi. To jest oczywiście kłamstwo, którego celem jest ostateczna dewastacja wsi. Tak, jak dawniej wszystkim inspiratorom rzekomych buntów chłopskich, tym, którzy je przypominają dzisiaj chodzi tylko o jedno. O to, by cała ziemia przeszła na powrót w ręce faraona.

Żeby zrozumieć mechanizm tego zjawiska, trzeba przeczytać książkę Emanuela Małyńskiego. No, ale ona nie jest promowana tak silnie, jak nowe książki Raka i Rauszera. I nigdy nie będzie.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/emmanuel-malynski-nowa-polska-reforma-agrarna-przeciwko-wlasnosci-prywatnej/

 

---

tagi: książki  komunizm  propaganda  ziemia  kłamstwa  bunty chłopskie  radek rak  michał rauszer 

	gabriel-maciejewski
	11 października 2020 09:46

61     3350    22 zaloguj sie by polubić