Rozmawiałem wczoraj z moim, nie widzianym od dawna kolegą. Te rozmowy są zawsze bardzo inspirujące i ja się po nich czuję wyjątkowo dobrze. Gadaliśmy o różnych sprawach a na stole leżała książka prof. Roszkowskiego zatytułowana „Rozbite zwierciadło. Koniec cywilizacji chrześcijańskiej”, czy jakoś podobnie. Ja o tej książce słyszałem już wcześniej i nie miałem zamiaru jej czytać, albowiem jeśli ktoś taki jak Roszkowski, przymierza się do takiej syntezy, to znaczy, że zwariował i uległ powszechnej manii tworzenia opera magna. Tak jak wszyscy wokół, którzy nie mają nic do powiedzenia, ponadto, co można wywnioskować z pobieżnej lektury codziennych newsów. Kolega mój określił tę książkę, jako nieco ubogaconego Karonia. Ja zaś dodać mogę od siebie, że nie rozumiem, skąd w ludziach, którzy nigdy nie poświęcili ani jednej poważniejszej myśli kwestiom warsztatowym, wzięło się nagle to ciśnienia na opus magnum? Jaki opus? Jakie magnum?

Kolega mój, lubi sobie omawiane rzeczy pogłębić i mówi tak – oni wszyscy – a miał na myśli środowisko akademickie, z którego został kiedyś wykluczony – pisząc te nędzne syntezy, wskazują na dwa źródła cywilizacji – na to rzekome judeochrześcijaństwo, które jest fikcją i na antyk. Umyka im jeden ważny i duży obszar, który jest w równym stopniu częścią cywilizacji europejskiej co pozostałe, a na pewno w większym niż judaizm. To barbaricum - świat barbarzyńców żyjących poza limes, z którego wzięły się gadżety takie jak mit arturiański na przykład, ze wszystkimi jego konsekwencjami. Połączenie chrześcijaństwa z barbarią stworzyło - według mojego kolegi cywilizację europejską, a nie połączenie tegoż chrześcijaństwa z judaizmem, który był przez nie zwalczany i sam się odgryzał ostro, opanowując w Europie różne polityczne struktury jawne i niejawne. Takie jak choćby imperium tureckie. Ja powyższe powtarzam za moim kolegą, bo sam nigdy bym takich wniosków nie mógł sformułować, ze względu na różne osobnicze ograniczenia. Mogłem to jednak od razu porównać z sytuacją jaką mieliśmy na ostatniej konferencji, również niezwykle inspirującą, kiedy to profesor Dariusz Adamczyk powiedział, że nauka to jest nieustająca weryfikacja i falsyfikacja. Dwa elementy, którym czegoś brakuje. Nie można bowiem w nieskończoność weryfikować czegoś, a następnie – po dodaniu nowych danych pochodzących z tekstów albo wykopalisk – ponownie falsyfikować na nową modłę. To znaczy, można, ale efektem będzie stworzenie bardzo hermetycznego i wsobnego środowiska, które nie będzie miało kontaktu z najważniejszą grupą, do której rzekomo adresuje swój przekaz -z czytelnikiem. Ktoś powie, że akademikom czytelnik jest niepotrzebny. To nieprawda, potrzebny im jest student, a ten, bez oczytania nie przyjdzie we wskazane miejsce, bo gawęda oparta na dwóch słupach – falsyfikacji i weryfikacji nie uwiedzie go wcale. I myśmy to zrozumieli w Turznie, ale głośno tego nie wyartykułowaliśmy. Zrobił to dopiero wczoraj mój kolega. Tak jak w ocenie źródeł cywilizacji potrzebny jest element trzeci – barbaria, tak w metodologii także jest on potrzebny i to jest intuicja. Kłopot z intuicją jest taki, że każdy może ją mieć, bo to jest dar od Boga. Można oczywiście, kierując się intuicją coś, pardon, chlapnąć, ale można też, po pobieżnym zapoznaniu się z jakimś zagadnieniem, wskazać niewidoczne dotąd jego sensy. To się wielokrotnie zdarzało. Intuicja jednak, szczególnie intuicja dyletantów, zagraża spójności środowisk akademickich. Może nie tyle zagraża, co jest interpretowana jako zagrożenie. To jest interpretacja buszmeńska, co oczywiste, i zgubna, a ja z tego miejsca dziękuję Dariuszowi Adamczykowi, za to, że w rozmowie ze mną podkreślił wagę i rolę popularyzacji. Prócz jawnej wrogości, z jaką niektórzy akademicy traktują intuicję, mają oni tendencję do jej zawłaszczania, poprzez posługiwanie się pewnymi symbolami i znaczeniami. Ja to wyjaśnię na przykładzie. Znajoma była ostatnio na spotkaniu z Cenckiewiczem, gdzie kwestie te były silnie uwypuklone, oczywiście mimowolnie, bo organizatorzy byli przekonani zapewne, że dają publiczności fantastyczny show. Spotkanie poświęcone było najnowszemu dziełu Sławomira Cenckiewicza czyli tej rzekomej biografii Ignacego Matuszewskiego. Oto nie można było zadawać Sławomirowi Cenckiewiczowi pytań z sali. Mogli to czynić jedynie trzej obecni na niej profesorowie, którym – jako godniejszym – przypadł w udziale ten zaszczyt. Oni zaś – wiem to z drugiej ręki, proszę więc mnie poprawić jeśli się mylę - podkreślali jedynie związki Matuszewskiego z wybitnymi poetami międzywojnia, bo to były dla nich kwestie najistotniejsze. Moja znajoma oceniła to w sposób jednoznaczny – wszyscy profesorowie usiłowali zdegradować publiczność kwestiami miałkimi i łatwo, w ich ocenie, przyswajalnymi. Po zakończeniu prelekcji i serii pytań od wybrańców, znajoma podeszła do Sławomira Cenckiewicza i zapytała go o udział Matuszewskiego w negocjacjach prowadzonych w Rydze, a dotyczących granicy wschodniej. On zaś odpowiedział – jak sobie pani przeczyta to się pani dowie. To jest, w mojej ocenie, dość charakterystyczne podejście do czytelnika, jakże różne od tego, co mogą obserwować uczestnicy naszych konferencji, gdzie taka sytuacja jest nie do pomyślenia, a przecież bywają tam specjaliści z różnych dziedzin, nie tylko historycy, z dorobkiem i wiedzą znacznie przewyższającą to co do tej pory było udziałem prof. Sławomira Cenckiewicza. Postawę tę można ocenić prosto i jednoznacznie, ale ja tego nie uczynię, albowiem uważam, że owa postawa sygnalizuje problem głębszy. Problem, który częściowo opisał prof. Adamczyk a uzupełnił mój kolega wczoraj – wersyfikacja i falsyfikacja, a do tego zawłaszczanie intuicji poprzez obecność wyznaczonych do zadawania pytań ludzi. Gdzie tu jest miejsce na dochodzenie do prawdy i edukację? Ja go nie widzę podobnie jak nie dostrzegam nigdzie śladów tego jakiegoś judeochrześcijaństwa.

Taka konstrukcja, jak opisana wyżej służy jedynie emitowaniu treści propagandowych i utrwalaniu ich w głowach ludzi, którzy nie mogą niczego sami zweryfikować, bo odebrano im podmiotowość. Zlikwidowano rynek treści popularyzatorskich, wyznaczając do zarządzania nim, jakichś „godniejszych”, jakiegoś młodego Łysiaka i Pawlickiego, a do tego jeszcze zatrzaśnięto drzwi akademii. To nie wszystko jednak – treści, które się zza tych drzwi wynosi są poddane obróbce infantylizującej, a wszystko to odbywa się tak serio, że w zasadzie normalny człowiek nie wie co powiedzieć. I milczy po prostu, bo cóż ma robić, kiedy osoby uzbrojone we wszystkie buszmeńskie charyzmaty usiłują zrobić zeń durnia, w dodatku publicznie.

---

tagi: rynek książki  spotkania autorskie  akademia  roszkowski  cenckiewicz 

	gabriel-maciejewski
	24 października 2019 09:30

37     3633    26 zaloguj sie by polubić