To wszystko, mam na myśli historyków i urzędników, są kosmici siedzący w skrytce poste restante na dworcu i czekający na kolejną zużytą kartę rabatową do pizzerii. Najgorsze jest to, że oni do tej szafki chcą wciągnąć także nas

Dysponenci tematu. Na razie ja jestem dysponentem tematu, albowiem mam umowę licencyjną na trzy lata. I nie zamierzam rezygnować z przysługujących mi praw. Chciałbym wydać tej książki ile się da, żeby potem nie mogli jej ściągnąć z publicznych bibliotek i przerobić na tekturę, bo "już wszystko wiemy". 

Już prędzej powojenna. Przez wojnę wiele rzeczy przetrwało, najgorsze zaczęło się po niej

No widzisz, a wszyscy się upierają, że dowodził. Ja nie słyszałem żadnego dementi. Pewnie chodzi o to, by ukryć postać jego następcy Gieorgija Biełaja. Kim był ten człowiek? 

Niemcy w dokumentowaniu spraw byli i są bardzo dokładni. Wszystkie dokumenty dotyczące więźniów wszelkiego rodzaju obozów niemieckich znajdują się w Centralnym Archiwum w Aroldsen. Dokładna dokumentacja od chwili aresztowania do śmierci lub opuszczenia miejsca przebywania. Mają swoją stronę internetową /działa również w języku polskim/ poprzez którą można nawiązać kontakt.

https://arolsen-archives.org/pl/wyszukiwanie-nawigacja/

Jakie dokumenty, dotyczące działań wojennych II W.Ś. na terenie RP przekazał do niemieckiego archiwum rząd Tuska? To była pełna dokumentacja. Czego dotyczyła? Czy to były dokumenty IPN?

Nie wiem, ja się takimi sprawami nie interesowałem wychodząc z założenia, że jest tylu wybitnych i światłych, a także bezkompromisowych i odważnych mężów, że moja obecność tam nie jest konieczna. Tymczasem może się okazać, że Niemcy Kamińskiego rozwalili za coś, czego nie rozumiemy, a co może wywołać wśród wspomnianych mędrców wielką konsternację. 

Niestety nie czytałem. Przejrzenie tego trzeba pozostawić innym

Nie istnieje w wiki nic takiego, ani po niemiecku, ani po polsu, ani po rosyjsku. Na innych stronach też nic nie potrafię znaleźć. Trzeba by bezpośrednio przejrzeć akta Wehrmachtu w Deutsche Dienstelle WASt

No właśnie - kolejni dowódcy bez problemu zlokalizowani, a Biały Jerzy wyparował.

https://de.wikipedia.org/wiki/Christoph_Diehm

http://www.dws-xip.pl/reich/biografie/11362.html

>>Kim był ten człowiek? 

https://kaminec.livejournal.com/134131.html

Tak na szybko.

"Belai Georgy Denisovich (w wielu źródłach „Dmitrievich” lub „Roman Korneevich”), pułkownik RONA (wiosna 1944, Białoruś). Przed wojną członek wojny fińskiej, porucznik. Ciężko ranny w nogę, przeniesiony do pracy sztabu partyjnego. Od początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej był młodszym instruktorem politycznym. Aresztowany w sierpniu 1941 r., oskarżony na podstawie artykułu 58-10 (agitacja i propaganda antysowiecka) za wypowiedzi „defetystów”. W Lokcie od lata 1942 r. adiutant Kamiński kierował jednocześnie biurem dowództwa Brygady. Po śmierci w styczniu 1943 r. G. Bałaszowa została zastępcą Kamińskiego do spraw wojskowych. Po przeniesieniu RONA do SS – Waffen-Obersturmbannführer. Po śmierci Kamińskiego faktycznie dowodził 29. dywizją. Uciekł przed repatriacją ukrywając się w cywilnych ubraniach. W latach 1960-1970. mieszkał w Kanadzie, wcześniej mógł mieszkać w Australii. Opublikowany wywiad został przeprowadzony przez amerykańskiego badacza A. Dallina 16 grudnia 1950 roku w Salzburgu (Austria) w ramach Harvard Interview Project; przekład D. A. Żukowa i I. I. Kowtuna."

Ciekawie konał ów Kamiński. Ginął tak mniej więcej między 15 sierpnia a 4 października...

https://web.archive.org/web/20161010044242/http://www.dzienniklodzki.pl/artykul/50826,zagadka-esesmana-kaminskiego,id,t.html

A jak myślisz? 

Myślę, że to było to specjalne legendowanie.

Nagle u bohatera frontowego i politurka zmieniają się poglądy i przystępuje do RON? Prawdopodobnie Kaminskiemu odebrano dowódctwo, bo by do rzezi nie doprowadził, a powierzono je Biełajowi - o którym na pewno Abwehra wiedziała, że jest sowieckim szpiegiem.

Czyli sprawa Warszawy była uzgodniona pomiędzy Stalinem a Hitlerem niezależnie od wyników działań frontowych.

Do tego zmierzamy, ale mechanizm wyparcia u współczesnych politruków jest za silny

Nie, tylko kulawe tłumaczenie gugla na szybko.

Wątpliwe. W dokumentacji Grupy Bojowej Reinefarth w notatce służbowej, datowanej na 5 sierpnia 1944 roku jako dowódca pułku szturmowego SS RONA figuruje major Iwan Frołow (zresztą sam delikwent został utrwalony na jednej z fotografii z okresu walk powstańczych). Jako że jednostka nie spełniała podstawowych kryteriów rzemiosła wojskowego, poza rabunkiem i popełnionymi mordami na ludności cywilnej, rozkazem z dnia 17 sierpnia 1944 roku podporządkowano ją gen. Rohrowi, który przeforsował jej rozwiązanie 27 sierpnia 1944 roku (rzekoma data stracenia Bronisława Kamińskiego). Wówczas resztki rozsformowanej jednostki przeniesiono z Warszawy do Puszczy Kampinoskiej.

Podług Dzienników wojennych von dem Bacha 26 sierpnia 1944 roku w Łodzi miał odbyć się proces Kamińskiego przed sądem polowym, wyrokiem którego został skazany na śmierć. Co równie interesujące, że Bach relacjonował po wojnie, że nie odważono się aresztować Kamińskiego, albowiem znajdował się pod stałą ochroną swoich podkomendnych. 

Wrzucaj od razu tłumaczenia

Jedyne , co dało się znaleźć o Georgiju Biełaju (i jego koledze Ilji Szewykinie) jest jest anglojęzyczny zapis o powstawaniu RONA przy pomocy generała Guderiana:"...On January 8, 1942, in Łokocie, he was probably killed by a Soviet parachute jumper and a group of partisans K.P. Woskobojnik with a few of his subordinates. His successor was Bronisław Kaminski, a former engineer at the distillery in Łokocie. He established an executive committee chaired by Stepan Mosin, chief editor of the magazine "Голос народа", which is the press organ of the National Socialist Party of Russia. He also continued the expansion of volunteer self-defense units, which reached the number of over 1,000. people. As their commanders, he appointed the heads of the places where they were stationed. With time, these troops began to be referred to as "people's militia". Lt. Col. Gieorgij Biełaj was appointed Bronisław Kaminski's deputy for military affairs, and Capt. Ilya Shevykin. They were both former officers of the Red Army....". (W styczniu 1942 r. w Łokociu on (Konstantin P. Woskobojnik - prawdziwy założyciel RONA) został prawdopodobnie zabity przez sowieckiego skoczka spadochronowego i i grupę partyzantów K.P. Woskobojnik z kilkoma jego podwładnymi. Jego następcą został Bronisłwa Kamiński, były inżynier (technik) w destylarni w Łokociu. Ustanowił on komitet wykonawczy kierowany przez Stepana Mosina, wydawcę magazynu "Głos Narodu", który był organem prasowym partii Narodowa Socjalistyczna Partia Rosji. Kontynuował on też rozwój ochodniczych oddziałów samoobrony (przed partyzantami sowieckimi) które sięgnęły liczby ponad 1000 osób. Jako ich komendantów, naznaczył on dowódców oddziałów miejsc, gdzie te oddziały stacjonowały. Z czasem oddziały te zaczęły być nazywane jako "milicja ludowa". Lt. Col. Gieorgij Biełaj został wyznaczony na zastępcę Bronisława Kaminskiego do spraw wojskowych  podobnie jak  Capt. Ilya Szewykin.Obaj byli  oficerami Armii Czerwonej...".

https://www.wikipe.wiki/wiki/pl/Rosyjska_Wyzwole%C5%84cza_Armia_Ludowa

Na temat "kolonelów" Biełaja i Szewykina nie ma nic w żadnej wikipedii. Zwłaszcza nie ma w niemieckiej i rosyjskiej. A w polskich źródłach nie ma zupełnie nic. Zwłaszcza w materiałach Muzeum Powstania Warszawskiego. W polskiej wikipedii oba nazwiska - są "na czerwono", czyli nie ma do nich żadnych materiałów informacyjnych. Ludzie-duchy.

Za to są powstańcze wycinanki i naklejki i gra o nazwie Hello Helka...cieszmy się i radujmy. 

Ten fragment wspomnień, linkowany przez Bolka, to jedyne źródło wypowiedzi Biełaja. Inne teksty, np. na Academii, odnoszą się do niego.

O tym Harvard Project i rozmówcy taki przypis:

Jeden z respondentów Projektu Harvard (HPSSS. Harmonogram B. Vol. 11. Sprawa 321 [rozmówca A.D. — przyp. Autorów]. Widener Library, Harvard University) został zidentyfikowany przez historyków Dmitrija Żukowa i Iwana Kowtuna jako zastępca Kamińskiego, pułkownik Georgij Denisowicz Biełaj. Widzimy argumenty zarówno za, jak i przeciw tej identyfikacji, więc tutaj i poniżej jest on określany po prostu jako "Respondent #321". Tłumaczenie jego wywiadu dokonane przez rosyjskich historyków zawiera następujący fragment: „Mieliśmy wydział polityczny, który wydawał odezwy do partyzantów i prowadził propagandę na rzecz strony sowieckiej (nasze ulotki były zrzucane z samolotów niemieckich). Niektórzy schwytani partyzanci musieli zostać ułaskawieni ze względów propagandowych. Jednak regularnie byli oni zabijani lub skazywani przez Protsyuka na kary od 5 do 10 lat pozbawienia wolności. Tylko nielicznym udało się wyrwać z jego szponów. Wielu partyzantów jednak uciekło ze swoich oddziałów i przyłączyło się do nas, potem do RONA, część z nich okazała się agentami sowieckimi.” 

(Belai G.D. Wspomnienia o wojnie // Fenomen Republiki Lokockiej. Alternatywa dla władzy radzieckiej? / Opracował D.A.Żukow. D.A. Żukow, I.I. Kowtun. М., 2012. С. 277.)
[Белай Г.Д. Воспоминания о войне // Феномен Локотской республики. Альтернатива советской власти? / Авт.-сост. Д.А. Жуков, И.И. Ковтун. М., 2012. С. 277.]


[całość on-line tu:
https://avidreaders.ru/read-book/fenomen-lokotskoy-respubliki-alternativa-sovetskoy-vlasti.html]

przypis stąd:

Бэйда О., Петров И. «Свержение коммунизма возможно только с немцами...»: письмо и интервью Фарида Капкаева // История отечественной коллаборации: материалы и исследования. М., 2017. С. 181–220.
[Bejda O., Petrow I. "Obalenie komunizmu jest możliwe tylko z Niemcami...": list i wywiad Farida Kapkajewa // Historia Współpracy Wewnętrznej: Materiały i Badania. М., 2017. С. 181-220.]
https://www.academia.edu/31300526/Бэйда_О_Петров_И_Свержение_коммунизма_возможно_только_с_немцами_письмо_и_интервью_Фарида_Капкаева_История_отечественной_коллаборации_материалы_и_исследования_М_2017_С_181_220

Ciekawe, że Biełaj był tylko miesiąc a Szewakina (Szawekina) Von dem Bach Żelewski kazał rozstrzelać razem z Kamińskim i szoferem Kamińskiego niejakim Saborą już 28 sierpnia 1944 r.  Chyba to była likwidacja świadków.

W Rosji takie rzeczy wydają, a w Polsce nie można relacji z procesu Niewiadomskiego wydać. Nieźle. 

To był Belg, dawno temu gazownia wydrukowała ten reportaż. Muzeum niczego nie gromadzi. Robi tylko aranżacje dla idiotów

Z opublikowanych protokołów zeznań byłych żołnierzy Brygady Szturmowej SS "RONA".

8 lipca 1946, łagier nr 256. Protokół przesłuchania

oficera brygady RONA Aleksandra Pierchurowa

Pytanie: Co wiecie o udziale brygady KAMIŃSKIEGO w tłumieniu powstania polskich patriotów w Warszawie i o osobistym w nim udziale FROŁOWA?

Odpowiedź: W trakcie przegrupowania jednostek brygady na terytorium Polski, mniej więcej w rejonie miast[a] Pietrakow, z jednostek brygady został sformowany i wydzielony z jej składu pułk zbiorczy do wykonania szczególnie ważnego poruczenia dowództwa niemieckiego. Dowodzenie tym pułkiem powierzono majorowi FROŁOWOWI. Jak się później okazało, pułk zbiorczy pod dowództwem majora FROŁOWA, razem z wojskami niemieckimi i SS pod wspólnymk kierownictwem niemieckiego dowództwa, brał udział w bestialskim tłumieniu powstania polskich patriotów w Warszawie. Metody tłumienia powstania były tak niesłychanie bestialskie, sadystyczne, że fakt ten oburzył całą światową opinie społeczną.

[...] Opowiadając o epizodach walk w Warszawie, FROŁOW wspominał w kręgu oficerów (sam to słyszałem), jak w Warszawie osobiście ostrzeliwał z haubicy dom po przeciwnej stronie ulicy, w którym ukrywali się powstańcy.

Oprócz tego wspominał, jak razem z podwładnymi wdzierał się do dzielnic polskich mieszkanców w celu grabieży i sam osobiście rozstrzeliwał obywateli polskich, którzy próbowali się ukryć. Za aktywny udział w tłumieniu powstania polskich patriotów FROŁOW został na miejscu, można powiedzieć: "na polu walki", odznaczony przez dowództwo niemieckie Krzyżem Żelaznym, nie pamiętam której klasy. Odznaczenie wręczył osobiście, według jego słów, jakiś niemiecki generał.

Jednak po dokonaniu haniebnej rozprawy z ludnością Warszawy, który to fakt poznała cała światowa społeczność, Niemcy widocznie chcieli umyć ręce i zwalić winę za okrucieństwo wobec ludności cywilnej na jednostki "ochotnicze", w tym na pułk zbiorczy brygady KAMIŃSKIEGO. Wyraźnie pod naciskiem dowództwa sprawę FROŁOWA rozpatrywano w kręgu oficerów. Wszedłem służbowo do pokoju, gdzie zebrali się oficerowie na czele z podpułkownikiem BIEŁAJEM, zastępcą KAMIŃSKIEGO (sam KAMIŃSKI już wtedy nie żył) i słyszałem, jak przemawiający oficerowie potępiali bestialskie, sadystyczne działania FROŁOWA wobec ludności cywilnej Warszawy. FROŁOW próbował nieporadnie usprawiedliwić się. Sprawa FROŁOWA została przez podpułkownika BIEŁAJA umorzona i po Operacji Warszawskiej mógł on znowu zajmować stanowisko dowódcy 1 pułku brygady KAMIŃSKIEGO aż do momentu włączenia brygady w skład jednostek ROA i zakończenia jej funkcjonowania jako samodzielnej brygady szturmowej RONA. tj. do października 1944 roku.

[...]

Mrożek by tego nie wymyślił. Oskarżyli, potępili, podzielili łupy i przyłączyli się do Własowa. 

"Ktoś coś wie?"

Może Gmyz wie...

Od 2008 to się mogło tyle samo ruszyć co w sprawie niemieckich odszkodowań. Cezary Gmyz po cichu szpera w archiwach berlińskich. Za kolejnych naście lat się doszpera, że wszyscy którzy rzucali słuchawkami, już nie rzucają.

"Metody tłumienia powstania były tak niesłychanie bestialskie, sadystyczne, że fakt ten oburzył całą światową opinie społeczną."

W jaki sposób "światowa opinia społeczna" dowiedziała się o tym? Nie kojarzę aby ktoś prowadził relację z Warszawy, ale mogę się mylić.

BTW mógłbyś podać źródło?

Kolejny protokół zeznań:

25 lipca 1945, łagier nr 284. Wyciąg z protokołu przesłuchania

oficera brygady RONA st. lejt. Piotra Majorowa.

Pytanie: Opowiedźcie o działalności oddziału, a później brygady i dywizji KAMIŃSKIEGO.

Odpowiedź: W lipcu 1944 roku z rejonu Diatłowa brygada wyjechała przez Polskę do granicy Niemiec. Zanim dojechała do mast[a] Opel? w jednym z miasteczek KAMIŃSKI został wezwany do miast[a] Berlin, gdzie przebywał 3-4 dni, a po powrocie do sztbau brygady wezwał dowódców pułków i szefów sztabów i po pijawie oznajmił, że dywizję przemianowano na dywizję Waffen-SS i nadano jej nr 29. [...]

Po sformowaniu pułku pod dowództwem byłego dowódcy 1. pułku FROŁOWA Iwana Denisowicza, liczącego 1500 osób, wyjechali pociągiem do miast[a] Warszawy. Pułk ten walczył w mieśc[cie] Warszawie przez ponad miesiąc. Za skuteczne przeprowadzenie działań pułku FROŁOW został odznaczony przez niemieckie dowództwo dwoma Krzyżami Żelaznymi, odznaczono także znaczną grupę oficerów.

KAMIŃSKI osobiście wyjeżdzał 3 lub 4 razy do m. Warszawy, gdy walczył tam jego pułk, a kiedy po raz ostatni wyjechał do miast[a] Warszawy około 25 września 1944 r. razem z szefem sztabu dywizji SZAWYKINEM Ilią Pawłowiczem i starszym lekarzem ZABORĄ Filipem (otczestwa nie pamiętam), to już nie powrócił; jego zniszczony samochód znaleziono gdzieś w górach za mias[tem] Krakowem. Niemiecki generał, który przyjechał później, 5 lub 6 października, oświadczył, że KAMIŃSKI został zabity, a po 3 lub 4 dniach przyjechał drugi niemiecki generał, który ogłosił, że tymczasowo przejmuje dowodzenie dywizją. [...]

Georgy Belaij pojawia sie w metapedii:

https://sv.metapedia.org/wiki/Georgy_Belaij

tlumaczenie DeepL:

"Waffen-Obersturmbannführer und Oberstleutnant der Waffen-SS Georgy Belaij, był rosyjskim oficerem w Waffen-SS podczas II wojny światowej.

Belaij został podoficerem Armii Czerwonej w 1917 r. Od 1941 r. służył w milicji, która przyjęła nazwę Rosyjska Narodowa Armia Wyzwoleńcza (RONA). RONA miała być rozbudowana do dywizji, 29. Waffen-Grenadier-Division der SS (Russische Nr. 1), a Belaij otrzymał dowództwo na pewien czas w sierpniu 1944 r., po tym jak Bronisław Kamiński został postawiony przed sądem za zbrodnie wojenne w Powstaniu Warszawskim. Ta rosyjska dywizja nigdy nie została ukończona, a część ludzi została przeniesiona do 600. Dywizja Piechoty (rosyjska). W momencie przeniesienia Belaij został zdegradowany z podpułkownika do porucznika i otrzymał dowództwo plutonu piechoty w swojej nowej dywizji."

To o czym jest książka Gursztyna?

Tak, a zbrodniarze wojenni tacy jak von dem Bach, Heinz czy Oskar nie zostali postawieni przed trybunał w Norymberdze. A może ich kartoteki znajdują się w sowieckich archiwach w segmencie "Operacja Warszawska"? Jeszcze się okaże, że to Erich działał aktywnie na rzecz eskalacji bezeceństw podczas tłumienia Powstania. Odpowiedzialnością działań na "polu walki" majora Frołowa obarczono niewtajemniczonego Kamińskiego, a następnie obu zlikwidowano.

Krotko - jest to zbior relacji swiadkow masakry.

"15.000  bydelka  i  rodziny  wleczone  ze  wschodu  Niemcy  przerzucili  w  rejon  Szczecina  !!!"

Cos  nieprawdopodobnego  !!!

Nie  sadze...

...  oni  tylko  "kolekcjonuja  GRANTY"  i  nas,  Polakow,...  caly  narod  OKRADAJA  na  zywca  i  na  chama  !!!

Cos  niebywalego  z  tym  Holendrem  !!! 

Jeszcze  lepiej...

...  pali  sie  KOLONISTOM  i  MORDERCOM  grunt  pod  d*pa  to  choc  dziela  sztuki  zaczely  sie  znajdywac  po  70  z  gora  latach,  a  oni  sku***syny,  teraz  sie  obudzili  zeby  zwracac  je    spadkobiercom  !!!

Co  za  hipokryzja  !!! 

[tłumaczenie deepl.com, nic nie poprawiam, oprócz nazwy Łoktia i kilku detali, bo nie mam czasu]

 

G. D. Biełaj 1)

Z moich wspomnień wojennych


[1) Belaj Georgij Denisowicz (w niektórych źródłach "Dmitriewicz" lub "Roman Kornejewicz"), pułkownik RONA (wiosna 1944, Białoruś). Przed wojną brał udział w wojnie fińskiej, był porucznikiem. Ciężko ranny w nogę, został przeniesiony do pracy w sztabie partyjnym. Od początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej był młodszym instruktorem politycznym. Aresztowany w sierpniu 1941 r., został oskarżony z art. 58-10 (agitacja i propaganda antyradziecka) za wypowiedzi "defetystyczne". Adiutant Kamińskiego w Łokot [https://pl.wikipedia.org/wiki/Łokot´; Łokieć] od lata 1942 r., jednocześnie kierował sekretariatem Komendy Głównej Brygady. Po jego śmierci w styczniu 1943 r. został zastępcą Kamińskiego do spraw wojskowych. Po przeniesieniu RONA do SS został Waffen-Oberpurpfbahnfuhrerem. Po śmierci Kamińskiego faktycznie dowodził 29 Dywizją. Unikał repatriacji, ukrywając się w cywilnych ubraniach. W latach 60. i 70. mieszkał w Kanadzie, wcześniej być może w Australii. Opublikowany wywiad został przeprowadzony przez amerykańską badaczkę A. Dallin, 16 grudnia 1950 r., w Salzburgu, Austria, w ramach Harvard Interview Project; tłumaczenie D. A. Żukow i I. I. Kowtun.]

Byłem zawodowym żołnierzem i straciłem nogę 2) podczas wojny fińskiej. Następnie zostałem przeniesiony do pracy w sztabie. W sierpniu 1941 r. zostałem aresztowany na podstawie artykułu 58 i spędziłem dwa miesiące w więzieniu w Orłowie. W dniu 3 października 1941 r., po zbliżeniu się Niemców do miasta, więzienie zostało ewakuowane. Pozostawiono tylko inwalidów. Czerwoni przed wycofaniem się rozstrzelali 58 jeńców 3). Na szczęście udało mi się uciec.


[2) Prawdopodobnie błąd amerykańskiego tłumacza. Wiadomo, że Belai został ciężko ranny w nogę. - Uwaga redaktora.
3) Respondent nie doszacował faktycznej liczby więźniów rozstrzelanych w więzieniu w Orłowie. 11 września 1941 roku, na mocy zaocznego, bezpodstawnego wyroku Izby Wojskowej Sądu Najwyższego ZSRR, rozstrzelano 161 osób (wszyscy zostali skazani za artykuły terrorystyczne i kontrrewolucyjne). Egzekucjami kierował naczelnik Zarządu Głównego Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych w obwodzie oryolskim K.F. Firsanow. Egzekucja została przeprowadzona 10 kilometrów od Oryla, w tak zwanym lesie Medwewka. Patrz: Zhirnov E. Specjalnie wybrani ludzie wkładają knebel do ust skazańca / Kommersant Vlast (Moskwa), nr 15 (919), 18.04.2011. С. 61.]

 

Początkowo byłem bezrobotny pod Niemcami. Potem wszyscy musieli się zarejestrować w biurze paszportowym. Nie miałem żadnych dokumentów. Aby otrzymać nowy paszport trzeba było znaleźć dwóch świadków. Po rejestracji zostałem skierowany do komendantury, gdzie zostałem szefem biura burgmistrza Orła. Wkrótce Niemcy zaproponowali mi wstąpienie do wojska, a ja się zgodziłem. Zostałem przeniesiony do Brygady Kamińskiego w Łokotiu (dawny majątek Wielkiego Księcia Michała Romanowa), gdzie służyłem do lipca 1943 roku. Potem wycofaliśmy się do Lepla, potem do Dyatłowa, a następnie przez Polskę do Niemiec.

Burmistrz Orła kierował 18 wydziałami, m.in. transportu, żywności, policji i piekarni. Wszystko było pod kontrolą Niemców, ale od 1941 do 1942 r. rada miejska miała dużą niezależność. Burgomistrz, miejscowy mieszkaniec, był swego czasu oficerem carskiej armii [chodzi o A. N. Starowa - przyp. red.] Komendant policji został później powieszony, ponieważ rzekomo był sowieckim agentem 4). Inne wydziały rady miejskiej były odpowiedzialne za politykę publiczną, handel i zaopatrzenie.


[4) W sierpniu-wrześniu 1942 r., przy osobistym udziale szefa policji kryminalnej M.I. Bukina, zdemaskowano i aresztowano członków organizacji podziemnej w policji miejskiej, kierowanej przez komendanta policji W.I. Gołowko. Ten ostatni zmarł na przesłuchaniu w wyniku pobicia, pozostali członkowie konspiracji zostali rozstrzelani. Patrz: Żukow DA, Kowtun I.I. Policja rosyjska. М., 2010. С. 115. - przyp. Red.]

 

Jednym z głównych problemów, z jakimi się borykano, było to, jak zdobyć żywność od chłopów i dać im coś w zamian. Dozwolony był handel prywatny: sprzedawano tytoń, resztki zbiorowego majątku rolnego, zboże itd. Aby otworzyć sklep, należało uzyskać pozwolenie z Wydziału Handlu i płacić podatki za lokal oraz za prawo do handlu. Były też sklepy komisowe. Biżuterię i kosztowności sprzedawano po śmiesznie niskich cenach, a zboże było drogie. Płatności dokonywano w rublach, ale kurs rubla do marki Rzeszy - 10:1 - czynił walutę niemiecką bardzo atrakcyjną. Powstały również warsztaty naprawy zegarów i sklepy z artykułami żelaznymi. Aby założyć firmę, trzeba było mieć pewną sumę pieniędzy.

Kiedy Czerwoni wycofali się, przez dwa dni panowała bezsilność i szerzyły się grabieże; dwóch lub trzech szabrowników zostało później zastrzelonych, a część łupów odzyskano. W Orle ze szkoły wojskowej skradziono wiele rzeczy, w tym meble. Jednak Sowieci, w ówczesnym chaosie, zdołali ewakuować tylko nielicznych - głównie odpowiedzialnych urzędników i żony oficerów. Wśród członków partii nie było nikogo, kto miałby być specjalnie pozostawiony do pracy za Niemców; wielu z tych, którzy formalnie byli członkami partii, pracowało później dla Niemców.

Początkowo stosunek do Niemców był przyjazny. Zostały one dobrze przyjęte. Ale wtedy Niemcy zaczęli okazywać okrucieństwo. Kazali rozstrzeliwać od 50 do 100 ludzi za każdego zabitego Niemca, co obróciło ludność przeciwko nim. Niemcy palili wsie, wypędzali ludność, a wielu ludzi uciekało do lasów.

Łatwiej było przeżyć na wsi niż w mieście. Były przecież sklepy, sprzęt i inwentarz. Wielu prezesów kolektywnych gospodarstw rolnych nie zastosowało się do sowieckiego nakazu palenia chleba. Wielu z nich nie zdążyło ewakuować bydła. W ten sposób chłopi mieli więcej zboża niż pod Sowietami, więcej masła i mleka. W Orle zimą 1941-1942 pracownicy i robotnicy byli bliscy śmierci głodowej. Po żniwach 1942 r. stało się to łatwiejsze. Początkowo ludzie przetrwali zimę, wymieniając towary na żywność. Wielu mieszkańców miasta chciało je opuścić, ale Niemcy wkrótce podzielili teren na strefy (12, 15, 25 km), poza którymi wychodzenie bez przepustki było zabronione nawet w celach wymiany handlowej. Aby uzyskać taką przepustkę gmina musiała złożyć pisemny raport w komendanturze. Towary przeznaczone do wymiany prawie nigdy nie były zabierane przez Niemców. Ale naród był chętnie okradany przez Węgrów, bo sami byli spekulantami.

Zbiorowe gospodarstwa nie zostały zlikwidowane: Niemcy kazali je zachować, głównie z powodu braku inwentarza i maszyn, ale i tak pracowało się łatwiej niż przedtem. Podatki zostały obniżone.

I tak później w Lokecie, gdy Kamiński został burmistrzem, podatki były niższe niż przed wojną, mimo że miały zapewnić utrzymanie 12 tys. jego żołnierzy. W ośmiu powiatach podległych Kamińskiemu rozwiązano kolektywne gospodarstwa rolne. Ruch Kamińskiego powstał w następujący sposób. Kiedy Niemcy zajęli Lokot, trzy armie radzieckie zostały pokonane na tym terenie, a żołnierze Armii Czerwonej porzucili broń i dobytek. Wielu zostało rannych i zabitych, część pozostała w lesie. Niemcy polecili Voskoboynikowi utworzenie 12-osobowego oddziału policji do ochrony porzuconego mienia, który później został powiększony. Armia Czerwona wędrowała po lasach, głodna, ale uzbrojona, a czasami napadała na wioski, aby zdobyć żywność. W ten sposób powstawały bandy partyzanckie, działające niezależnie od Armii Czerwonej. W rzeczywistości byli to maruderzy, którzy bali się poddać Niemcom. Działały one w małych grupach (1941-1942), później pojawiły się tam kadrowe oddziały partyzanckie. Partyzanci mogli zabić jednego czy dwóch Niemców lub zaatakować konwój ciężarówek, a Niemcy odpowiadali represjami wobec ludności, która zmuszona była uciekać do lasów - nie po to, by bronić się przed władzą radziecką, ale by się ratować. Liczba policji stale rosła, ponieważ trzeba było ścigać partyzantów.

Woskobojnik to były carski oficer i inżynier.

7 stycznia 1942 r. zginął w akcji przeciwko grupie partyzantów liczącej około 200 ludzi. W tym czasie miał pod swoją komendą około 50 ludzi (był jednocześnie burgmistrzem i komendantem policji), ale wielu z nich zginęło w bożonarodzeniowej bitwie. Po tych wydarzeniach władza Woskobojnika przeszła w ręce jego zastępcy, Kamińskiego. Za zgodą Niemców nadal zwiększał liczebność oddziału policji, a w 1942 r. przekształcił go w brygadę; do tego czasu kontrolowany przez niego okręg z ośmiu powiatów uzyskał autonomię. Niemcy nie wtrącali się w jej sprawy. W ten sposób skupił w swoich rękach władzę cywilną i wojskową.

Brygada, która zaczęła się od małego oddziału, stale się rozrastała i ostatecznie składała się z 15 batalionów, liczących od 400 do 1500 ludzi każdy. Jej łączne siły sięgały 12 000 ludzi. Niemcy nas nie uzbroili. Całe nasze wyposażenie stanowiło porzucone uzbrojenie i wyposażenie Armii Czerwonej, częściowo niesprawne, co się dało, naprawialiśmy sami. Dostaliśmy karabiny, artylerię, mieliśmy nawet oddział pancerny, z kilkoma czołgami T-34 i jednym czołgiem KV. Przed naszym (czyli moim i kilku innych oficerów) przybyciem, korpus oficerski brygady był reprezentowany przez byłych szeregowych RKKA - tych, którzy sami chcieli zostać "oficerami". Po skierowaniu nas - 18 byłych kadrowych oficerów Armii Czerwonej - do brygady, podjęto decyzję o reorganizacji brygady. Konieczne było podniesienie dyscypliny i zorganizowanie szkolenia bojowego. Istniejące oddziały przekształciliśmy w regularne plutony, kompanie i bataliony, daliśmy każdemu pułkowi trochę artylerii i skupiliśmy dowództwo w rękach Kamińskiego.

W ten sposób powstało 15 batalionów, z których utworzono 5 pułków, a także sztab, którego struktura odpowiadała strukturze Armii Czerwonej. Niektórzy byli niezadowoleni, gdyż kilku dowódców batalionów zostało pozbawionych nadwyżek broni, dodatkowo zebranych w czasie działań, oraz części personelu.

Chociaż ja osobiście trafiłem do brygady z Orła dobrowolnie, reszta oficerów została oddelegowana z obozów jenieckich skoncentrowanych w okolicach Briańska. Najwyraźniej w tym czasie (grudzień 1942 r.) Niemcy byli już przekonani, że Kamiński wykonuje dla nich pożyteczną pracę i postanowili oddać do jego dyspozycji kilku kadrowych oficerów w celu reorganizacji podległej mu formacji.

Werbowano dezerterów z oddziałów partyzanckich i okolicznych mieszkańców. W razie potrzeby same przeprowadzałyśmy "rekrutację" potrzebnej liczby mężczyzn. Zorganizowaliśmy własny program szkoleniowy dla nowych pracowników. Stopniowo jakość brygady zaczęła się poprawiać. Jednak do pewnego czasu personel nie nosił insygniów. Ostatecznie opracowałem system pasów naramiennych, wzorowany na stosowanych w Armii Czerwonej, z wprowadzeniem tych samych stopni Armii Czerwonej (w tym samym czasie wprowadzono insygnia dla Własowców; RAA odradzało takie stopnie jak porucznik i podporucznik, podczas gdy my nadal mieliśmy poruczników i starszych poruczników). Początkowo Kamiński nakazał swoim podwładnym nosić na rękawach szewrony RAA, ale już następnego dnia polecił zaprojektować naszywkę dla Rosyjskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej z literami "RONA" i krzyżem św. Jerzego na czarnym tle. Dzień jednostki został ogłoszony Dniem Świętego Jerzego.

Kamiński nie miał kontaktu z Własowem, choć ten chciał, by brygada dołączyła do jego armii. Kamiński nie chciał jednak uznać jego zwierzchnictwa, licząc zapewne na to, że w końcu sam zostanie dyktatorem.

Kamiński był w zasadzie człowiekiem niewojskowym, inżynierem i specjalistą od produkcji alkoholu. Odrestaurował dwie gorzelnie w swojej dzielnicy. Żołnierze otrzymywali wódkę jako racje żywnościowe i byli lepiej odżywieni niż żołnierze niemieccy. Żywność otrzymywaliśmy od ludności w formie podatku, który oprócz dostaw dla Niemców, był chętnie dostarczany przez miejscową ludność w zamian za ochronę przed obławami partyzanckimi. W 1942 r. Kamiński zaczął otrzymywać dostawy zboża z byłych państwowych i kolektywnych gospodarstw rolnych. Nawet nam, pracownikom najemnym, przydzielono działki, z których można było uzyskać przyzwoite plony; niektórzy z nas zajmowali się handlem i sprzedawali swoje produkty Niemcom. Ostatecznie władze niemieckie były winne brygadzie od 2 do 3 milionów marek za zboże; dług ten nigdy nie został spłacony.

Brygada (później przekształcona w dywizję) została rozproszona po wsiach powiatu. Większość oddziałów zakwaterowano w chłopskich chatach. Kiedy nie było walk z partyzantami, żołnierze pomagali mieszkańcom wsi uprawiać ziemię. Z czasem wprowadzono system niemiecki, zgodnie z którym żołnierze żonaci otrzymywali wyższy żołd niż żołnierze samotni, w związku z czym wzrosła liczba zawieranych małżeństw. Żołnierze mogli sprzedawać swoje produkty na targowiskach, lub przekazywać je do administracji powiatowej w celu sprzedaży Niemcom. Pod rządami Woskobojnika rozwiązano kolektywne gospodarstwa rolne, a cały ich majątek został podzielony. Krowy zostały rozdane.

Później zarekwirowane partyzantom konie i krowy trafiły do rodzin oficerów (którzy żyli znacznie lepiej niż zwykli chłopi). Ponadto Niemcy zaczęli przyznawać 22 specjalne racje żywnościowe dla sztabu. Ponadto Kwatera Główna posiadała znaczne zapasy: kurczaki, kaczki i mięso. Jako podatek braliśmy od chłopów szynkę i kiełbasę. Kwatera Główna żyła doskonale, otrzymując za pokwitowaniem dowolną ilość żywności i zaopatrzenia z magazynów. Żołnierzom nigdy nie brakowało też mięsa. Często odbywały się biesiady z napojami. Na Wielkanoc mieliśmy malowane jajka i ciasta. Później wybudowano specjalnie klub oficerski. Stosunki między oficerami a żołnierzami były dobre. Czasami na uczty oficerskie zapraszano kilku żołnierzy z oddziałów stacjonujących w pobliżu sztabu (najczęściej z tzw. batalionu wartowniczego).

Dla Niemców Kamiński był o tyle korzystny, że mogli uniknąć niepotrzebnych strat w walkach z partyzantami, których się obawiali, wykorzystali antagonizm między Rosjanami. W brygadzie nie było ani jednego żołnierza niemieckiego, przez to, że Niemcy wysyłali nam dyrektywy (np. o wspólnych operacjach wojskowych). Często wykorzystywali nas na swoją korzyść, tchórzliwie rzucając nas na najbardziej niebezpieczne odcinki, tak że nasze straty były znacznie większe niż ich. Ale z czasem nauczyliśmy się kilku rzeczy. Zdarzało się, że Niemcy swoimi głupimi działaniami uniemożliwiali nam walkę z partyzantami. Potem po cichu "zabijaliśmy" Niemców, a następnie zrzucaliśmy winę na partyzantów. Na przykład, kiedyś wysłano nas na akcję, ale Niemcy nie dali nam żadnej broni ani amunicji (której mieli dużo, ale chcieli ją zatrzymać dla siebie). "Wykończyliśmy" Niemców i zabraliśmy ich majątek.

Grupa pułkownika Rübsama (był on niemieckim komendantem tego terenu) stacjonowała w Łokotiu. Jego oficerowie, łącznicy RONA, dostarczali nam czasem pociski artyleryjskie i inną amunicję z magazynów niemieckich. Kamiński był dobrym dyplomatą i udało mu się wiele od nich uzyskać.

Następnie nasza formacja weszła w skład 2 Armii Czołgów i zaczęła otrzymywać rozkazy z dowództwa armii w Orle. Kamiński wysyłał Niemcom "dary" w postaci prosiąt, żywności itp., a Niemcy w zamian wysyłali nam mundury i wyposażenie. Kamiński kilkakrotnie jeździł do Orela. Kiedy urodził mu się syn, niemiecki komendant został ojcem chrzestnym dziecka.

Bronisław Władysławowicz Kamiński był z pochodzenia Polakiem i dobrze znał język polski, rosyjski i niemiecki. Do 1917 r. Kamiński posiadał majątek w guberni witebskiej. W czasach sowieckich spędził pięć lat w więzieniu na podstawie artykułu 58. Jeszcze przed niemiecką inwazją został zwolniony z więzienia i pracował jako inżynier w gorzelni w Lokta 5). Potrafił być miły dla swoich podwładnych, ale często był bezwzględny dla innych, a zwłaszcza dla partyzantów. Niemcy dali mu osiem dzielnic, w których rządził jak król. Osobiście zatwierdzał lub unieważniał wyroki "sądu" i decydował, kogo skazać na rozstrzelanie, a kogo wypuścić na wolność. Niemcy nie ingerowali w jego samowolne rządy.


[5) Belay myli się. W 1924 r. Kamiński był sądzony za destylację alkoholu, ale został tylko usunięty z partii. W 1937 r. został aresztowany za kontakty z trockistami oraz za korespondencję z bratem mieszkającym w Polsce. Sąd skazał Kamińskiego na deportację z Leningradu. Do końca wojny przebywał w obozie pracy w Szadryńsku w obwodzie czelabińskim, a w 1940 r. pozwolono mu przenieść się do Lokotu. - Uwaga Red.]


Pewnego razu, w ramach tak zwanej "Afery Wasiliewa", została ujawniona grupa szpiegowska, w której skład wchodziło około 100 osób. Wasiliew to były intendent Armii Czerwonej, który kierował wydziałem mobilizacyjnym Kamińskiego. Dużo podróżował po powiecie, kontaktował się z miejscowymi partyzantami i z ich pomocą organizował sabotaż, wysadzając tory kolejowe, linie telegraficzne i telefoniczne itp. 26 marca 1943 r. miał stanąć na czele powstania. Planowano, że partyzanci wyjdą z lasu - linia frontu była wtedy oddalona o 30 km - aby zapewnić atak dwóch dywizji czerwonych na Lokot. Wasiliew został jednak zatrzymany przez funkcjonariuszy w swoim domu, ponieważ dowiedzieli się oni o jego poglądach i nie podzielali ich. Po tym nastąpił nalot radziecki na naszą kwaterę (mieliśmy tu trzy działa przeciwlotnicze). Spisek został ujawniony 18 marca, gdy jeden z jego uczestników dał o sobie znać. W rezultacie Kamiński nakazał pojmanie około 100 ludzi. Sąd skazał ich wszystkich na karę śmierci, ale Kamiński ułaskawił rodzinę Wasiljewa (siebie, żonę i matkę), ponieważ siostra żony Wasiljewa, atrakcyjna 19-letnia dziewczyna, była w bliskich stosunkach z Kamińskim. Kamiński oddelegował Wasiljewa do szkoły zwiadowczej w Mińsku, gdzie został specjalnie przeszkolony do pracy na tyłach wroga. Wasiliew pozostał w Dyatłowie, gdy RONA wycofała się na zachód i wróciła do Mińska. Tam został zatrzymany przez Sowietów i powieszony.

Niejednokrotnie zdarzało się, że Kamińscy stykali się z partyzantami, czy też partyzantom udawało się przeniknąć do RONA jako żołnierze.

Szczególnie okrutny był szef wydziału śledczego i jednocześnie sędzia główny Protsiuk 6). Był sadystą, osobiście bił kobiety, kopał je itp. Kamiński wiedział o tym, ale przez długi czas nie interweniował.


[6) Procjuk Georgij Seliverstovich (1893 - po 1980), szef wydziału śledczego wojskowej RONA. W 1923 i 1929 roku był zatrzymywany przez organy GPU za udział w Petlurskim Komitecie Powstańczym. Po wojnie wyemigrował do Wielkiej Brytanii. - red.]

 

Mieliśmy wydział polityczny, który wydawał ulotki dla partyzantów i prowadził propagandę na rzecz strony radzieckiej (nasze ulotki były zrzucane z samolotów niemieckich). Ze względów propagandowych konieczne było ułaskawienie kilku schwytanych partyzantów. Jednak Protsyuk regularnie ich zabijał lub skazywał na kary od 5 do 10 lat więzienia. Tylko nielicznym udało się wyrwać z jego szponów. Sporo partyzantów jednak uciekło ze swoich oddziałów i przyłączyło się do nas, a następnie do RONA, niektórzy z nich okazali się sowieckimi agentami.

Nasze stosunki z chłopami w powiecie były na ogół dobre. Gwałt i inne przestępstwa były surowo karane. Już w Dyatłowie dwaj żołnierze plutonu wartowniczego sztabu włamali się do domu księdza i ukradli rzeczy z piwnicy; poskarżył się nam, sądząc, że zrobili to partyzanci. Żołnierze zostali skazani na rozstrzelanie, ale ksiądz prosił nas o ułaskawienie. Jeden z oficerów plutonu sztabowego zgwałcił dziewczynę. Dziewczyna była dorożkarką, którą wraz z wozem i koniem dostarczył temu oficerowi majster miejski. Oficer został postrzelony.

Wydział Polityczny zaapelował do centrali o zorganizowanie szkolenia politycznego w RONA. W jednostkach (na szczeblu kompanii) wprowadzono stanowiska komisarzy politycznych, niekoniecznie oficerów wojskowych. Na poziomie cywilnym istniała również struktura polityczna o nazwie NSTlR (Narodowo-Socjalistyczna Partia Pracy Rosji), która zajmowała się pracą propagandową wśród ludności. Jej członkowie werbowali ludzi do pracy politycznej w RONA. Odbywały się specjalne wykłady dla członków partii. Członkowie partii nie nosili żadnych specjalnych mundurów. NSTPR była w istocie niezależna od Niemców, funkcjonariusze partyjni nie mieli żadnych specjalnych przywilejów. Sam pomysł powołania partii był oczywiście podyktowany chęcią stworzenia przykrywki dla działalności NTS. Istniał też ruch młodzieżowy, wzorowany na Młodzieży Hitlerowskiej. Na czele partii stanął sam Kamiński, licząc najwyraźniej na to, że w jakiś sposób pomoże mu to zostać przywódcą przyszłej Rosji. Komitet Centralny NTRP znajdował się w Mińsku i był w kontakcie z NTS. Były też specjalne kursy dla członków partii przeznaczone do pracy za linią frontu, za linią czerwonych. W Lokta takie kursy miały charakter czysto lokalny. Partia starała się prowadzić pracę wśród miejscowej ludności. Prowadzono wykłady, drukowano ulotki itp. Później Kamiński otrzymał dwa lub trzy "kukurydzianki" z napisem "RONA", którymi sam latał, ale przeważnie służyły one do rozrzucania naszych ulotek.

RONA miała dwa wydania - "Combat Way" dla wojska i "Voice of the People" dla cywili. Drukarze wydawali również broszury propagandowe dla naszych żołnierzy. W Mińsku poważniej zaopatrywano się w drukowaną propagandę. Gazeta ukazywała się pod hasłem "Wszystko dla ludzi - wszystko przez ludzi". Główna linia propagandy skierowana do partyzantów była taka, że walczymy tylko z reżimem sowieckim...

Dowódca 2 pułku, major Tarasow, został uznany za winnego zdrady i powieszony. Słyszałem jednak, że wśród katów byli jego przyjaciele i że udało im się przeciągnąć go na stronę sowiecką. Nie jestem jednak tego taki pewien.

Niewielu naszych żołnierzy przeszło na stronę partyzantów, o wiele więcej, wręcz przeciwnie, przeszło na naszą stronę. W Lepelu rewoltę baterii artyleryjskiej przygotowali partyzanci. Sześciu mężczyzn powieszono, 8 do 10 rozstrzelano: buntownicy rozstrzeliwali tych, którzy odmówili przejścia do partyzantki. Wśród zabitych było kilku policjantów.

Latem 1943 r. z Loketu ewakuowano RONĘ wraz z rodzinami i ludnością cywilną, w sumie 77.000 osób ewakuowanych do dystryktu Lepel. Zabieraliśmy z sobą co się dało, np. zapasy zboża. W Lepel 50% racji żywnościowych przydzielali Niemcy. Nasze zaopatrzenie trafiało głównie do ludności cywilnej. Byliśmy tam od 1943 r. do wiosny 1944 r. Terytorium regionu autonomicznego było tu mniejsze niż wcześniej. Przeważającą część ludności stanowili Białorusini. Wielu z nich zostało wcielonych do RONA. Tutejsza ludność była znacznie przyjaźniej nastawiona do partyzantów. Niemcy, na długo przed naszym przybyciem na te tereny, nie byli w stanie wyplenić partyzantów i pogodzili się z istniejącą sytuacją. Spalili przy tym wiele tutejszych wiosek i dokonali wielu rozstrzeliwań.

Jednostki RONA ponownie zostały rozlokowane po wsiach tego terenu, ale w mniejszej odległości od siebie niż poprzednio. Teraz, kiedy wyruszaliśmy na operacje, zostawialiśmy pewną ilość sił do obrony. Często musieliśmy posuwać się dość daleko; raz prawie cały oddział został rzucony do walki pod Łukomlem, gdzie partyzanci zdołali nas pokonać; tylko nasza artyleria wycofała się prawie bez szwanku. Ale nasz batalion pancerny został pokonany.

Na tym terenie istniały jeszcze kolektywne gospodarstwa rolne, ale po naszym przyjeździe zostały one rozwiązane. Ludność przyjęła to z zadowoleniem, choć pozostała lojalna wobec partyzantów. W rejonie Uszaczi nadal przebywały regularne jednostki Armii Czerwonej, budowano tu fortyfikacje obronne, działały radzieckie organy administracyjne, państwowe gospodarstwa rolne i kolektywne.

W tym okresie wzrosła skuteczność bojowa RONA. Nigdy specjalnie nie lubiliśmy Niemców. Wielu Żydów ukrywało się w oddziałach partyzanckich, gdy ich wyłapywaliśmy, traktowano ich na ogół tak samo, jak resztę partyzantów. Nie przekazaliśmy ich Niemcom. Później, w Dyatłowie, ujęliśmy grupę Żydów ukrywających się w ziemiance i nie wydaliśmy ich; gdy RONA ewakuowała się dalej na zachód, Żydzi ci zostali uwolnieni. Możliwe, że zostali oni następnie schwytani przez Niemców i rozstrzelani.

Rodzinom pracowników służby przydzielono działki z dawnych zbiorowych gruntów rolnych. W Lokta mieliśmy pewne problemy z obroną i dyscypliną. W Dyatlovo sytuacja pod tym względem uległa poprawie. W Lepelu i Dyatłowie byliśmy w składzie 3 Armii Czołgów, której dowódcy utrzymywali dobre stosunki z Kamińskim. Otrzymywaliśmy regularne odznaczenia - początkowo były to medale dla "ludów wschodnich", ale w końcu członkowie RONA regularnie otrzymywali niemieckie Krzyże Żelazne. Na teren Dyatłowa przenieśliśmy się wiosną 1944 r., w sam raz na wiosenne zasiewy. Przebywaliśmy tam tylko trzy miesiące, po czym musieliśmy wycofać się na zachód przez Polskę do Neuhammer. Niemcy obiecali wówczas wcielić naszą dywizję do armii przeznaczonej do walki na froncie wschodnim; obiecali też wcielić do tej armii tysiące ochotników zwolnionych z obozów jenieckich. Zostaliśmy przesunięci do Münzingen, gdzie zostaliśmy włączeni do 1 Dywizji ROA, co oznaczało koniec ruchu Kamińskiego.

W czasie naszego pobytu w Neuhammer rozpoczęło się Powstanie Warszawskie. Z naszej dywizji został wydzielony pułk kompozytowy, w skład którego weszli żołnierze z każdego z naszych pułków.

W tym czasie zostałem mianowany szefem sztabu echelonu. Niemcy planowali dać nam region autonomiczny, położony 70 km od Użgorodu, ale nie było wystarczająco dużo czasu, aby zrealizować ten projekt.

Zamiast tego wycofano nas do Ratiboru, gdzie skoncentrowano całą pozostałą część naszej dywizji.

Do tłumienia Powstania Warszawskiego mieliśmy od 1300 do 1400 ludzi - najlepsze siły z każdego pułku (w sumie mieliśmy cztery pułki, piąty został całkowicie rozbity i zniszczony pod Siewierzem, niedaleko Łokotia 7)). Później pułk warszawski wrócił do dywizji. Przywieźli wiele trofeów. Wszyscy żołnierze byli obładowani łupami, nieśli sztabki złota i biżuterię.

[7) Wspomnieć należy o wydarzeniach z marca 1943 r., kiedy to jednostki RONA po raz pierwszy stanęły do walki z regularnymi jednostkami Armii Czerwonej. - red.]

 

Sam Kamiński kilkakrotnie jeździł z Ratiboru do Warszawy, aby osobiście przywłaszczyć sobie część łupów. Pewnego razu wyruszył w kierunku Karpat, aby zbadać teren, który Niemcy zamierzali nam przekazać. W drodze powrotnej z Warszawy został zabity. Miał wówczas stopień generała dywizji i był ubrany w mundur SS. Razem z Kamińskim był pułkownik - jego szef sztabu [czyli Szawykin - przyp. red], lekarz i kierowca. Cała czwórka zginęła od kul. Niemcy mówili nam, że to robota polskich partyzantów, ale nie ma wątpliwości, że Niemcy zrobili to sami. Być może istnieje tu związek z zamachem na Hitlera z 20 lipca, w którym brał udział feldmarszałek Busch, przyjaciel Kamińskiego z 3 Armii Pancernej. Postanowiliśmy wysłać na miejsce zbrodni batalion wartowniczy, aby zbadać wszystkie okoliczności, ale Niemcy otoczyli wszystko kordonem na dziesięć dni.

Po tym na stanowisko dowódcy dywizji został wyznaczony nieznany nam człowiek. Odbyło się spotkanie w sztabie. Rodziny naszych żołnierzy zostały wysłane na Pomorze, ja też się tam przeniosłem. Pozostali zostali przesunięci do Neuhammer, a następnie do Münzingen. Nasi oficerowie nie byli przygotowani do walki na froncie z regularnymi oddziałami wroga. W związku z tym wielu oficerów zostało surowo zdegradowanych lub wysłanych do szkół wojskowych, a niektórzy dowódcy pułków zostali dowódcami kompanii w 1 Dywizji RAA. Spotkałem Własowa w Füssen w kwietniu 1945 r. i zostałem przez niego wysłany do Salzburga do formowanej 3 Dywizji RAA pod dowództwem generała Turkula.

Z 12.000 ludzi w dywizji Kamińskiego pozostało do tego czasu około 8.000. Niezdolni do służby wojskowej oraz wszystkie rodziny żołnierzy zostały wysłane na Pomorze. Przed Warszawą mieliśmy stosunkowo niewiele przypadków bezpośredniej grabieży. W Warszawie straciliśmy około 60 ludzi, a kilku żołnierzy zostało przez nas zastrzelonych. Im bardziej oddalaliśmy się od naszej ojczyzny, tym bardziej zjednoczony stawał się podział.

Własow rozkazał mi udać się do Füssen, aby kontynuować walkę na froncie wschodnim. Jeśli Niemcy chcą walczyć na zachodzie, to jest to ich sprawa, nie nasza. W naszej dywizji dużo się mówiło o KONR i RAF, a wielu żołnierzy uważało je za całkiem do przyjęcia. Widzieliśmy Kamińskiego jako tymczasowego przywódcę, któremu udało się stworzyć rosyjską siłę bojową, ale taki człowiek nie był w stanie pokonać Armii Czerwonej. Nie mogliśmy zrezygnować z ruchu Kamińskiego, nawet gdybyśmy chcieli. Kamiński był dyktatorem i nie wybaczyłby nam. Był w stanie zastrzelić każdego na miejscu. Nie ufaliśmy Własowowi i uważaliśmy go za niebezpiecznego konkurenta do władzy. Własow wysłał swoich oficerów do negocjacji, ale Kamiński odesłał ich z powrotem.

Pod Dyatłowem walczyliśmy razem z Kozakami atamana Pawłowa, Pawłow zginął pod Borysowem.

Pod Dyatłowem staliśmy się 29 Dywizją SS i otrzymaliśmy nowe mundury, zachowując nasze insygnia RONA.

W miarę upływu czasu stawaliśmy się coraz bardziej zależni od niemieckich dostaw. W Dyatłowie nadal posługiwaliśmy się rublami. Niemcy byli nam winni duże sumy za dostawy, które realizowaliśmy.

Wzrost ruchu partyzanckiego był spowodowany polityką niemiecką, ponadto represje Niemców wobec ludności zostały sprowokowane przez elementy sowieckie, które prowadziły sabotaż. Dlatego też ludność skłonna była uważać ruch Kamińskiego za alternatywę dla obu przeciwstawnych stron. W Loket otworzyliśmy również szkoły, drukarnie, w których drukowano podręczniki, szpitale itp.

Kamiński wybrał drogę dyktatury. Nie wszyscy jego podwładni byli do tego przychylnie nastawieni. Szanowaliśmy go i obawialiśmy się go. Mógł nagradzać, ale mógł też surowo karać. Dla podniesienia swego autorytetu starał się poprawić sytuację materialną podwładnych i rozdawał zagarnięty w czasie akcji żywy inwentarz.

W naszym ruchu nie było przedstawicieli starej emigracji.

Program i statut NTRP były zbliżone do programu i statutu NTS. Nie określili oni przyszłej formy organizacji Rosji, ale raczej nie będzie ona monarchiczna. Sam Kamiński był zdecydowanie przeciwny reprezentacji ludowej. Większość społeczeństwa nie była zbyt przychylnie nastawiona do jego przekonań. Nasi oficerowie, o ile można powiedzieć, mieli różne przekonania polityczne. Wydaje mi się, że ze wszystkich Niemców Kamiński był najbardziej popierany przez Goebbelsa. Sprzęt propagandowy, papier itp. dostarczało nam Ministerstwo Propagandy. Na urodziny Goebbelsa Kamiński przysłał mu furę wódki.

Kamiński miał swoich osobistych faworytów i nominowanych, zwykle bez względu na ich kompetencje. Miał też swoje sexpotki, niektórymi z nich "zaopiekowaliśmy się". Z tego, co wiemy, sam Kamiński nie przepadał za Niemcami i z pewnością nie podzielał ich separatystycznych planów wobec Rosji.

Zachowanie się naszego pułku w Warszawie wynikało z tego, że Kamiński i jego podwładni przeczuwając, że koniec jest bliski, postanowili się "zabawić"; ponadto sami Niemcy i inne oddziały narodowe dawały zły przykład Kamińskiemu. W związku z tym oddział często działał "anarchicznie". W jednym przypadku dostawy od ludności nie zostały zrealizowane na czas. Następnie Kamiński rozkazał jednemu oddziałowi udać się do wsi; bojownicy mieli strzelać w powietrze, a w razie potrzeby strzelać, by zabić, aby zdobyć "należności". Konfiskatom towarzyszyły niekiedy bezsensowne zabójstwa.

O poglądach religijnych Kamińskiego nie mogę nic powiedzieć. W miejscu naszego rozlokowania nie było kościoła; w sąsiedniej wiosce bliżej Loket, Brasovo, kościół był otwarty; była tam specjalna sala dla naszych żołnierzy. W tym samym czasie w oddziale byli księża wojskowi.

Mieliśmy też zespół liczący około 100 osób, który występował okresowo.

Nie zajmowaliśmy dużych miast, bo tam nie było partyzantów i nasza obecność nie byłaby uzasadniona. W Loket mieliśmy oddział policji, który nie wchodził w skład RONA, komendant policji był jednocześnie oficerem komendy oddziału, gdzie istniał również tzw. tajny wydział.

W Orle w latach 1941-1942 warunki były początkowo do przyjęcia. Żydzi mieli obowiązek noszenia gwiazdek, nie wolno im było chodzić po chodnikach itp. W końcu zebrano ich i rozstrzelano. Dokonali tego sami Niemcy.

Większość z tych, którzy dostali dobrą pracę, była represjonowana politycznie pod rządami Sowietów. W najgorszej sytuacji w czasie okupacji znalazła się ludność miejska, a zwłaszcza robotnicy ze zniszczonych fabryk. W najlepszym wypadku udało się odbudować tylko jedną trzecią fabryk. Było też wielu bezrobotnych byłych urzędników radzieckich. Chłopom powodziło się lepiej, nawet jeśli ich kolektywne gospodarstwa nie zostały rozwiązane: zebrali więcej plonów. Burgomaster miał nastawienie czysto proniemieckie, był karierowiczem. Ale większość ludzi była obojętna zarówno wobec Sowietów, jak i Niemców. Początkowo, po przyjściu Niemców, ludzie chętnie zaciągali się do jednostek wojskowych i policyjnych. Ale w latach 1942-1943 stało się jasne dla wszystkich, że Niemcy nie działają w interesie ludności.

W naszym okręgu autonomicznym nadal istniały stacje traktorowe, które miały za zadanie zaopatrywać w maszyny ziemię byłych gospodarstw kolektywnych, ale inaczej niż w czasach radzieckich, na zasadzie nieodpłatności. Istniał sąd cywilny, który działał zgodnie z radzieckim kodeksem prawnym (z niewielkimi modyfikacjami). Morderstwa i inne poważne przestępstwa były kierowane do naszych sądów wojskowych lub do sądów niemieckich, które były o wiele surowsze. 8)


[8) Informator zgodził się odpowiedzieć na dalsze pytania dla naszego przedstawiciela w Salzburgu. - Uwaga od prowadzącego wywiad.]

Jasne, a von dem Bach dlaczego?

Wolne  zarty,

A  moze...

... "szczur  biurowy",  pan  Orzel  i  "fundacja  narodowa"  cUs  wiedzo...

...  czy tylko  GRANTY  przewalajo  ?!?!?!

Skłaniam się ku tej tezie. W protokołach zeznań składanych przez byłych oficerów Brygady "RONA" wszyscy zgodnie wymieniają jako rzeczywistego dowódcę brygady w trakcie pacyfikacji Powstania, majora Iwana Frołowa. Na stanowisko dowódcy wspomnianego zbiorczego pułku mianował go sam Kamiński, podczas narady kadry dowódczej przed przerzuceniem jednostki do Warszawy. Potwierdzają to również dokumenty niemieckie. W nieznanych bliżej okolicznościach Kamiński zostaje zlikwidowany wraz z szefem sztabu Szawykinem i lekarzem, Zaborą. 

W przytoczonych wspomnieniach wojennych, podpułkownik Biełaj nadmienia, że podczas wojny fińskiej stracił nogę. To życiors po liftingu jak biografia osobistego sekretarza Janusza Korczaka - Igora Newery'ego, który straciwszy nogę, przetrwał czas wojny i pobyt w kompleksie obozowym Auschwitz-Birkenau. 

W kręgu oficerskim brygady rozpatrywano sprawę Frołowa, niewykonania przez niego rozkazu dowództwa niemieckiego w trakcie operacji (nie wspomniano czego ów rozkaz dotyczył), przy czym dowództwo brygady chciało go oddać pod sąd polowy. Następnie ginie Kamiński, zaś działania Biełaja zmierzają do zatuszowania sprawy i wycofania oskarżeń wobec Frołowa. 

Powstanie Warszawskie 1944 w dokumentach z archiwów służb specjalnych. Opracowanie zawiera dokumenty operacyjne Wehrmachtu i niemieckich służb specjalnych oraz materiały śledcze polskich i sowieckich organów bezpieczeństwa.

"Jeszcze nie tak dawno wielu badaczy nie było zgodnych, w jaki sposób zginęli poszczególni obrońcy placówki Poczty Polskiej w Gdańsku w 1939 roku, aż do momentu kiedy jeden z marynistów nabył na serwisie aukcyjnym album niemieckiego żołnierza, biorącego udział w szturmie na polską placówkę pocztową."

Teraz to już i badaczy nie ma.

Jest tylko ten facet z przypiętą palkietką - "Dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego" i paru jego kumpli sprzedających malowanki albo skarpety z podobizną Pileckiego.

104

10 czerwca 1946, łagier nr 256. Protokół przesłuchania dowódcy zbiorczego pułku brygady RONA mjr. Iwana Frołowa

Protokół przesłuchania aresztowanego Frołowa Iwana Denisowicza z 10 czerwca 1946

Przesłuchanie rozpoczęto o godzinie 17.
Zakończono o godzinie 24.

[...]

Pytanie: Wasza działalność na stanowisku dowódcy pułku RONA?

Odpowiedź: Dowódcą 1 pułku RONA zostałem mianowany w maju 1944 roku w mieście Lepel, akurat w momencie ewakuacji całej brygady Kamińskiego z miasta Lepel do miasta Diatłowo w obwodzie baranowickim. Po przybyciu do Diatłowa 1 pułk pod moim dowództwem w czerwcu 1944 roku dokonywał przeczesywania lasów w okolicach Diatłowa w celu pojmania partyzantów sowieckich, ale operacja ta nie przyniosła szczególnego rezultatu, widocznie dlatego, że partyzanci wiedzieli o przybyciu brygady Kamińskiego i możliwości jej udziału w walce z nimi, [więc z] tego rejonu odeszli.

W ostatnich dniach czerwca 1944 roku w związku ze zbliżaniem się jednostek Armii Czerwonej brygada Kamińskiego zaczęła się wycofywać, w tym także mój 1 pułk, w kierunku Niemiec. a-7 sierpnia 1944 roku w czasie marszu-a Kamiński zwołał naradę dowódców pułków brygady, w której uczestniczyli: Kamiński, szef sztabu Szawykin, szef wywiadu Kosienko, zastępca Kamińskiego Biełaj, szef oddziału sądowniczego Prociuk, dowódca 2 pułku Golakow, dowódca 5 pułku Romanow i ja. a-Na tej naradzie Kamiński powiedział, że otrzymał od dowództwa niemieckiego rozkaz, żeby wydzielić z brygady Kamińskiego jeden pułk, który ma uczestniczyć w bardzo ważnej operacji. W tym celu Kamiński polecił wydzielić z każdego pułku po batalionie najlepszych ludzi i sformować pułk zbiorczy. Dowódcą tego pułku Kamiński mianował mnie, szefem sztabu pułku został mianowany kapitan Noczowkin-a. Kamiński podczas narady nie wskazał rejonu działań zbiorczego pułku, dopiero nazajutrz podczas załadunku pułku do podstawionych przez Niemców samochodów powiedział mi szef sztabu Szawykin, że pułk, którym dowodzę, idzie pomagać Niemcom w tłumieniu Powstania Warszawskiego.

Dnia 8 sierpnia b-1944 r.-b mój pułk zbiorczy przybył na przedmieście Warszawy do wsi Raków. Tutaj też 9 sierpnia przybył Kamiński, który otrzymał ze sztabu wojsk niemieckich rozkaz przejścia do ataku przeciwko powstańcom i zajęcia dzielnicy Warszawy – Ochoty. Rozkaz ten Kamiński przekazał mnie, ja poprowadziłem pułk do ataku i dzielnica Warszawy Ochota została siłami mojego pułku oczyszczona z powstańców. Ilu powstańców zabito w tej walce, nie mogę powiedzieć, gdyż liczeniem zabitych nikt się nie zajmował. Dnia 19 sierpnia 1944 roku pułk został przez Niemców wycofany z rejonu działań bojowych na Ochocie i przerzucony do oczyszczania z powstańców masywu leśnego na północny zachód od Warszawy. Przed przerzuceniem pułku do oczyszczania masywu leśnego z powstańców przybył do sztabu pułku oficer niemieckiego sztabu kierującego tłumieniem Powstania Warszawskiego, który przekazał Kamińskiemu rozkaz, żeby ten wyjechał do sztabu najwyższego dowództwa wojsk niemieckich, mieszczącego się w rejonie Krakowa. Przed odjazdem Kamiński nakreślił mi na mapie marszrutę posuwania się pułku i miejsce, gdzie pułk powinien się ześrodkować, a sam wyjechał osobowym autem z szefem sztabu podpułkownikiem brygady Szawykinem do sztabu głównego dowództwa wojsk niemieckich, skąd obiecał wrócić po dwóch dniach. Pod moim dowództwem pułk skoncentrował się pod lasem na północny zachód od Warszawy, mniej więcej 20–25 kilometrów, gdzie oczekiwał przybycia Kamińskiego, nie przystępując do przeczesywania lasu.

Po trzech dniach przybył do mnie do sztabu oficer ze sztabu niemieckiego, który oświadczył, że Kamiński, Szawykin i szofer zostali zabici przez polskich powstańców po drodze do kwatery najwyższego dowództwa w rejonie Krakowa. „Pułkiem wy będziecie dowodzić samodzielnie i przystępujcie do wypełnienia bojowego zadania przeczesywania lasu”. Odmówiłem wykonania rozkazu Niemców, motywując to tym, że mam niezdatną broń i dalszy udział pułku w walkach z taką bronią jest niemożliwy. Następnie pułk został przez Niemców wycofany i skierowany do miasta Racibórz (Niemcy), gdzie była skoncentrowana cała brygada Kamińskiego. Na miejsce Kamińskiego Niemcy mianowali już Biełaja, a na szefa sztabu Romanowa. Po przybyciu do Raciborza zdjęto mnie ze stanowiska dowódcy pułku i skierowano na stanowisko pomocnika szefa sztabu brygady. Oto moja działalność przestępcza na stanowisku dowódcy pułku „RONA”.
[...]

Spisano według moich słów wiernie i odczytano mi. Frołow c

Przesłuchał:
Nacz[elnik] Wydziału Spec[jalnego] OKR łagru 256
Major gwar[dii] Dworkin

[...]d
CA FSB FR, nr N-18757, t. 3, k. 34–43.
Oryginał w języku rosyjskim, rękopis.
Każda karta protokołu podpisana przez I. Frołowa.

Przypisy

a- -a Podkreślono odręcznie.
b- -b Dopisano nad wierszem.
c Podpis odręczny.
d Nieczytelny dopise

109 (fragment)

1 września 1946, b.m.w. Własnoręczne zeznanie dowódcy zbiorczego 
pułku brygady RONA mjr. Iwana Frołowa

(...)

Po przybyciu do brygady zostałem odwołany z dowodzenia pułkiem pod zarzutem, że nie wykonałem powierzonego zadania, przez co obniżyłem autorytet brygady, wobec czego Niemcy chcieli rozbroić brygadę i skierować ją do obozów. Oskarżenie to przedstawiono mi na naradzie oficerów. Na tej naradzie Biełaj oświadczył: „Wobec tego obiecałem Niemcom naprawienie popełnionych błędów”. Wszystko to, jak się później dowiedziałem, Biełaj zaaranżował specjalnie, żeby stworzyć wokół mnie niezdrową sytuację, ponieważ po zabójstwie Kamińskiego wielu oficerów brygady mówiło o mianowaniu mnie jej dowódcą.

Po upływie mniej więcej 15 dni od odwołania mnie z dowodzenia pułkiem, Biełaj zaproponował mi (polecił), bym objął funkcję pomocnika szefa sztabu brygady. Na tym stanowisku pracowałem do przejścia brygady pod rozkazy Własowa.

[...]

Oto wszystko, co mogłem zeznać. Lista moich zbrodni wobec Ojczyzny jest bardzo wielka i powinienem otrzymać to, na co zasłużyłem.

Oskarżony Frołow
1.9.46 r.

CA FSB FR, nr N-18757, t. 3, k. 307–325.
Kopia w języku rosyjskim, rękopis.

SKANDAL  !!!

W przypadku von dem Bacha Zelewskiego niemiecka wiki podaje, że a) von dem Bach Zelewski  zeznawał w Norymberdze jako "świadek oskarżenia" przeciwko Himmlerowi, Hitlerowi , Goeringowi i Frankowi, za co uniknął przekazania do ZSRR, b) jakoby korzystne dla niego zeznanie złożył generał "Bór" Komorowski, więc został "uniewinniony", c) w trakcie internowania von dem Bach Zelewski napisał dla Aliantów raport na temat organizacji i działania sowieckich oddziałów partyzanckich jak należy rozumieć w obszarze działania Wehermachtu.

Był i jest nadal "kryty", podobnie jak jego rodzina: nie ma żadnego info o losach jego pięciorga dzieci, nie ma ich danych osobowych. Za to jest informacja w wiki angielskiej, że jego trzy siostry wyszły za mąż za Żydów. I danych  osobowych tych sióstr też nie ma.
Von dem Bach Zelewski obecnie jest przedstawiany jako "Kaszub z pochodzenia" z pewnymi powiązaniami polskimi. Matka była z domu "Schimansky". A żeby było mało, to jeszcze dodają, że " w domu mówiło się po kaszubsku". To tak od kilku lat 'dodają polskie elementy". Nazwisko "Zelewski" zaczął używać dopiero po II WW, zeby "dobrze wyglądało przed trybunałami".

Von dem Bach został skazany jedynie za udział w Nocy Długich Noży i udział w zabójstwie oficera SS Antona von Hohberga und Bucchwalda. 

https://de-m-wikipedia-org.translate.goog/wiki/Erich_von_dem_Bach-Zelewski?_x_tr_sl=de&_x_tr_tl=pl&_x_tr_hl=pl&_x_tr_pto=sc

https://en-m-wikipedia-org.translate.goog/wiki/Erich_von_dem_Bach-Zelewski?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=pl&_x_tr_hl=pl&_x_tr_pto=sc

Ja to wiem, ale to nie może być prawda przecież. Przypominam, że sowieci chcieli porwać dowódcę brygady świętokrzyskiej. Bo co? Był większym zbrodniarzem niż Erich? No i mamy dwóch zbrodniarzy z Powstania - Zelewskiego i Kamińskiego, a o jakimś Frołowie i Biłaju nikt już nie pamięta. 

https://www.severreal.org/a/30159191.html

Link do bardzo ciekawego wywiadu z wnukiem Bronisława Kamińskiego (październik 2019) - Aleksandrem. Po rosyjsku. Tekst jest długi (niektóre akapity tylko "przeleciałam wzrokiem"), zawiera kilka fotografii, także rodzinnych. Oczywiście ma dla Rosjan wybielić Kamińskiego, (łzawe opowieści o ratowaniu cywilnych mieszkańców Warszawy, poprzez wyprowadzenie ponad 100 tys. pod osłoną RONA poza strefę walk i duszoszczipatielnyje wypowiedzi B. W. Kamińskiego, odmawiającego mordowania Polaków, bo walczą o wolność swojej Ojczyzny!). Natomiast najciekawsze jest stwierdzenie, że Kamiński został w marcu 1940 r. zwerbowany przez NKWD jako agent Ultramaryna: "28.03.40 г. Шадринским НКВД Каминский был завербован секретным сотрудником под кличкой Ультрамарин " !!! (dokumenty, na które się powołuje A. Kamiński, nie tylko dotyczące powstania warszawskiego, zostały zebrane i opracowane przez pracownika obecnych specłużb RF, Christoforowa: Документы опубликованы отдельным изданием под редакцией начальника Управления регистрации и архивных фондов ФСБ России, генерал-лейтенанта, В.С. Христофорова в книге "Варшавское восстание 1944 в документах из архивов спецслужб". Nie mam pojęcia, czy te same dokumenty są w linkowanym przez Bolka wydawnictwie IPN.)

Wg wnuka (przyznaje, że to jego prywatna opinia), Bronisław Kamiński, mając dostęp do najwyższych dowódców Rzeszy, dostarczał Sowietom ważne informacje operacyjne o planach wojsk niemieckich, w tym o przygotowaniach do ofensywy w łuku Kurskim (operacja Cytadela) latem 1943, o czym Stalin wiedział już w kwietniu tego roku: 12 апреля 1943 года на стол Сталину лёг текст директивы №6 "О плане операции "Цитадель", завизированной всеми службами вермахта, но ещё не подписанной Гитлером. А через 2,5 месяца Москва получила разведданные о готовящемся масштабном наступлении немецких войск в районе Курского выступа.

Jako datę śmierci dziada, podaje A. Kamiński 28 sierpnia 1944 r., w okolicznościach niewyjaśnionych, wraz z 3 towarzyszącymi mu osobami, przy czym ciał nie znaleziono, tylko ostrzelany samochód, "zalany krwią": 28 августа 1944 года на возвращающуюся из штаба немецких войск машину Каминского было совершено нападение. В этот день был обнаружен расстрелянный, залитый кровью автомобиль. Тел убитых – а вместе с Каминским ехали еще три человека – в нем не было.

Dowodem na ważną rolę Kamińskiego dla wywiadu sowieckiego ma być los jego najbliższej rodziny: mimo oficjalnej współpracy Bronisława z Niemcami, nikomu z krewnych w ZSRS włos z głowy nie spadł, a 2 jego córki, jeszcze za życia Stalina zostały żonami oficerów, co w niczym nie zaszkodziło karierze ich mężów: Сразу после войны, еще при жизни Сталина две из них вышли замуж за офицеров Советской армии. Это никак не отразилось на военной карьере супругов.

Na tym rosyjskim forum wspominają o Cytadeli.

Teraz też na Ukrainie jakiś nowy Kamiński będzie ratował ludność cywilną....Ciekawe, że nikt Braunowi tych rewelacji nie podsunął

Bomba! :) Mnie kierowało do Hoovera i inne manowce, a tu proszę :)

To jest dokładnie to co znalazłem po rosyjsku. Przejrzę to na spokojnie w wolnej chwili i dam znać.

Kamiński to też znane etruskie nazwisko: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ida_Kami%C5%84ska

I nie jest to pseudonim artystyczny, tylko familijne dzidzictwo po tatusiu. Nawet się przez jakiś czas zastanawiałam, czy Broniś nie z tych? W końcu NKWD (i jej Etruskowie) nie takie życiorysy wymyślało, zwłaszcza, że z tymi rodzicami (matką) są kontrowersje (Niemka? Polka?). Ale chyba w tym przypadku to błedne rozumowanie...

No to jest najlepsze ze wszystkiego:)))) Czyli Enkawudisznik na czele ruskiej kamandy wykończył Dzielnicę Wola w Warszawie plus ją obrabował a w wolnych chwilach przekazywał sowietom dane o niemieckich planach wojennych. Ciekawe, co na ten temat mógł się był dowiedzieć von dem Bach Zelewski.  I ta rodzinka dobrze zakonserwowana w ZSRR. A tam przecież towarzysz Stalin kazał zsyłać i rozstrzeliwać członków rodziny żołnierzy Armii Czerwonej, którzy zamiast popełnić samobójstwo - poszli w niemiecki "plen".

No wg wnuka Bronisław był, jak to mówią Rosjanie: biały i puszysty. Nie tylko nie mordował cywilów, ale ich ponad 100 tysięcy (sic!) spod niemieckich kul wyprowadził, walczył tylko z bolszewikami (czasem szwabów jego ludzie z RONA likwidowali, jak im zaopatrzenia wojskowego nie dawali), z Polakami nie, bo sam Polak, przy czym ruski patriota (!), a Polacy w powstaniu warszawskim przecież o wolność swej Ojczyzny walczyli... Tylko ten von dem Bach go nie lubił i zamach zorganizował. A potem mu gębę zbrodniarza przyprawiał, zgodnie ze starą zasadą wszystkich przestępców: swoje winy zwalać na nieboszczyków: списывать свои грехи на мертвых, что и сделал Эрих фон дем Бах, – любимое занятие преступников всех времен и народов.

Ale ta agenturalna działalność jednak bardzo prawdopodobna, z tym, że zaczynał przed wybuchem Wielkiej Ojczyźnianej jako tropiciel trockistów, byłych ziemian i kułaków, którzy się w okolicach tego Łokcia (Локоть) z jakiegoś powodu gromadzili. A po wejściu Niemców gładko przeszedł na ich żołd i stworzył państwo w państwie, przejmując po pewnym czasie władzę nad nim dzięki śmierci poprzedniego zarządcy Woskobojnikowa "w walce z partyzantami sowieckimi": Агент Ультрамарин прибыл на поселение в Локоть в начале лета 1940 года с заданием от НКВД выявить скрытых троцкистов. Устроился главным технологом на местный спиртзавод. Вскоре познакомился с Константином Воскобойником, преподавателем местного лесохимического техникума и, как впоследствии оказалось, руководителем антисоветской подпольной организации.

No i ponoć zarówno Woskobojnikow jak Niemcy wiedzieli, że BK jest agentem NKWD! Кстати, и Воскобойник, и немецкое командование знали, что Каминский был агентом НКВД.

Ach zeby to byl jeszcze ten oryginalny Hess co sie powiesil, a nie jakas podroba.

przynajmniej u mnie zaden z linkow do Harwardy nie dziala?

Odpowiedź zawiera się w tej autonomii Republiki Łokockiej. Rosjanie współpracowali z hitlerowcami, a przecież nie można miłować pokoju, wyzwalać bratnich Słowian, walczyć z faszyzmem, i równocześnie ze Stalinem.
Na forach rosyjskich, po artykule o Biełaju, podnisoły się głosy oburzenia — jak to, za publiczne pieniądze pisać o kolaborantach. Co z wojną ojczyźnianą?

Cisza w Muzeum świadczy tylko o tym, że oblazło je złe towarzystwo, lansujące idiotyzmy po poprawności politycznej, przewalające kasę. Paśnik, jak i to Pileckiego.

iiif.lib.harvard.edu/manifests/view/drs:5489165$1i

iiif.lib.harvard.edu/manifests/view/drs:5481335$13i

iiif.lib.harvard.edu/manifests/view/drs:5481324$1i

a teraz? wywaliłem początek adresu

No proszę, jaki wszechstronnie utalentowany. Tropiciel trockistów, byłych ziemian i kułaków a potem sowieckich partyzantów, jak należy rozumieć. Ten Łokoć znajduje się ok. 90 km na płd zachód od Brianska tuż przy dzisiejszej granicy ukraińskiej. Długo ta "republika" nie trwała, bowiem Sowieci weszli do Brianska już 17 września 1943 r. No i ta uwaga, że "nawiasem, Woskobojnik i niemieckie dowództwo wiedziało, że był agentem NKWD. Taki "Stirlitz", tylko chyba na dwie strony. Bo skoro już "niemieckie dowództwo wiedziało", to chyba nie powierzało mu prawdziwych tajemnic tylko wiadomości fejkowe. a w końcu go rozstrzelali, bo już wynik wojny był przesądzony. A okoliczności rozstrzelania są więcej niż ciekawe, bowiem jakoby władze niemieckie miały powiadomić zołnierzy RONA, że Kaminskiego zastrzelili polscy partyzanci. Tak przynajmniej informuje angielska wiki. Im dalej tym ciekawiej.

To ten Bronisław Kaminski wychodzi na pierwowzór Stirlitza z "Siedemnastu mgnień wiosny". Co prawda nie taki przystojny jak Wiaczesław Tichonow i nie wygląda na takiego, co miał ciągle jakieś przemyślenia, ale musiał się przydać NKWD, skoro rodzina żyje nadal.

Podobno Kamiński miał w tej "republice" niemal pełną autonomię i wynegocjował  ewakuację rodzin żołnierzy zmobilizowanych do Brygady RONA - na zachód.

Ciekawe są te "głosy oburzenia" rosyjskie. Oni jakoś trudno godzą się z prawdą o tym, że żołnierze zwłaszcza niższego stopnia szli do niewoli niemieckiej w pierwszej fazie głównie dlatego, że mieli komunizmu "po kokardę" i liczyli, że Niemcy zaproszą ich do wspólnego pokonania komunizmu. Niekoniecznie byli to tchórze.  Ale Hitler był za głupi i za podły na takie pomysły.  I to w specyficznym świetle stawia Kamińskiego jako agenta NKWD.  Wyjątkowo parszywa postać.

W ZSRR było tak, że jak w pierwszych dniach napaści na Niemiec śmierć dosłownie zajrzała Stalinowi w oczy (wieść gminna w rosyjskim youtubie niesie, że dlatego nie ewakuował się z Moskwy bo taki odważny, tylko bał się, że w punkcie docelowym ewakuacji zostanie obalony z oskarżenia, że dopuścił do tego, że ZSRR nie było przygotowane do obrony - i rozstrzelany) - to w przemówieniu radiowym zwrócił się do obywateli ZSRR - "bracia i siostry" a nie "towarzysze i towarzyszki". Ale kiedy Armia Czerwona zaczęła mieć pierwsze sukcesy, terror wrócił i trwał długo po wojnie.

no niestety moj komputer nie daje rady

Tylko o tym według ciebie świadczy cisza w Muzeum...Naprawdę?

Okay, ale to mniej więcej wiemy. Interesujce jest legendowanie Kamińskiego w Polsce - że był rzeźnikiem Woli, i w Rosji - że ratował ludność cywilną. To o czymś świadczy moim zdaniem. Głównie o tym, o czym wspomina pantera - pan ten miał dostęp do Goebbelsa, a więc był jakimś pośrednikiem. W swojej ocenie zapewne poważnym, realnie śmieciem. No, ale to nie zwalnia nas od stawiania pytań publicystom i historykom. 

Oczywiście, bo to jest z jakichś "przesłuchań-sprawozdań". Tego nikt nie był zweryfikować już w 2 dni po ukończeniu wojny, bo zdążył tam zadziałać SMIERSZ i inne "agendy". Ale cała ta "republika Łokot' to jest dla propagandy rosyjskiej spora niewygoda. A nad Wisłą nikt nie próbuje badać np. archiwów sowieckich.

Trudno orzec jednoznacznie o co im chodzi. Jedni nadal wierzą w wojnę ojczyźnianą i każdy kolaborant to najgorszy wróg, są wytresowani, inni mają utrwalone reakcje: faszysta (w sensie: hitlerowiec) — wróg, i jak pies Pawłowa reagują na bodziec, jak u nas na hasło banderowiec, skądinąd słusznie. Są pewnie i tacy, którzy są świadomi zbrodni Stalina, no ale jednak znaleźli się w obozie wygranych, więc lepiej im rytualnie walić w czarnego luda — kolaborantów, a ciemne sprawki, potraktować jako zło konieczne. Smutne to, ale są też głosy wyświetlające te sprawy bez cenzury.
Nie śledzę tego, więc nawet nie powinienem zabierć głosu.

Absolutnie  nie  tylko  o  tym,...

...  ale  jak  znam  zycie  -  to  najlepiej  klamliwej  hagady  jednoczesnie  bedac  "GWARANTAMI",  ze  w  temacie  PW  nic  nie  ulegnie  zmianie  -  w  najlepszym  przypadku  -  sa  same  "ruskie"  rodzinki  tamtych  KOMUCHOW  i  ZBRODNIARZY,...  to  rowniez  pomaga  zrozumiec  te  chucpe  dziejaca  sie  w  MPW  od  samego  poczatku  jego  powstania...

...  i  to  dla  mnie  jest  wstrzasajace  !!!

dzieki zrobione , skopiowane

Uczciwie powiem, że tej wystawy z GROM-em już nie zdążyłem obejrzeć, ale była, bo wybiegłem.

Ciągłość zbiegła się z tym przkazaniem insygniów prezydenckich Lechowi z Matką Boską w klapie przez Kaczorowskiego w 90 roku.

Tak,  po  latach...

...  to  byla  naprawde  NIEZLA  chucpa...  prezydEcka  chucpa  !!!

A  najbardziej  pozalowania  godne  to  sa  te  "wspominki"  rejestrowane  np.  przez  kamere  tv  dla  tzw.  potomnosci,  np.  prezydEckiej  malzonki  Kaczorowskiej...  pozniejsze  "wspominki  posmolenskie"...  na  jakim  swiecie  ci  ludzie,  te  "elYty"  zyli,  czy  naprawde  wierzyli,  ze  to  ZAKLAMANIE  przetrwa,  czy  mieli  to  kompletnie  w  d*pie  ?!?!?!   

Obluda,  obluda  i  jeszcze  raz  OBLUDA  NIEPRAWDOPODOBNA  !!!    

nigdy dość powtarzania, ja na Wałęsę głosowałem 2 razy

Ja się jednak nie nabrałam. Miałam dostęp do podziemnych gazetek i tam już publikowano kwity na Wałęsę. Mimo to własna matka prawie się na mnie z nożem rzuciła, że podsuwają fałszywki. Po latach dopiero zrozumiała, że to akurat były prawdziwe dokumenty. Oczywiście i ja dawałam się uwodzić różnym fałszywym narracjom, niestety. Dlatego tak ważna jest dokumentacja, analiza i czujność.

Wszystko ważne jest dokładnie czyszczone, dlatego to co wiemy powinno nam dać sygnał, że więcej się nie dowiemy. Grantowy nawet jak trafi na traf, to się wycofa, odważniejszy spróbuje w zakamuflowany sposób przemycić.

Wydawnictwo Replika wydalo w 2017:

"29 Dywizja Grenadierów SS „Kaminski”"

Dmitrij Żukow, Iwan Kowtun

https://replika.eu/tytul/29-dywizja-grenadierow-ss-kaminski/