Jak wszyscy pamiętają, Benny Hill, był jednym z najwybitniejszych i najbardziej pracowitych twórców telewizyjnych. Jego programy przyciągały milionową widownię. Wśród licznych eksploatowanych przez niego wątków, z których szydził bez miłosierdzia, była telewizja. Ilość kreacji i wcieleń będących drwiną z prezenterów telewizyjnych i telewizji w ogóle, przekraczała, w mojej ocenie znacznie, wszystkie inne motywy jego programów. Benny Hill był wielki, albowiem musi być wielki ktoś, kto w jednym, krótkim odcinku show wciela się najpierw w oficera wojsk kolonialnych, potem w lewicującego reportera, a na końcu w gospodynię domową i we wszystkich tych kreacjach jest nie dość, że przejaskrawiony, to jeszcze przekonujący i nawiązuje błyskawiczny kontakt z widzem. Ten zaś dokładnie rozumie kawały Benny’ego o wie, w których momentach się śmiać.

Wszyscy też wiemy dlaczego Benny umarł. Zabiła go dosłowność. Nie wierzę w to, że powodem wyrzucenia go z telewizji, a następnie upadku samej telewizji Thames były ataki zidiociałych feministek, którym nie podobało się to, że bohaterowie Benny’ego zadzieraj pielęgniarkom fartuchy i obmacują policjantki. Myślę, że był to skok na kasę telewizji Thames, która bez Benny’ego długo nie pociągnęła.

Dlaczego o tym piszę? Już wyjaśniam. Benny traktował swoją pracę serio i jak wyrzucili go z telewizji, wkrótce potem umarł. Co to znaczy serio? To znaczy, że on żył dla publiczności i w kontakcie z publicznością. To świadczy, przepraszam, że się wyrażam, ale to prawda, o wielkim humanizmie Benny’ego. Czym żyją następcy Benny’ego, a mam tu na myśli wszystkich, którzy obsadzili posady w telewizji od Malagi po Władywostok w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych? Oni żyją łupem. Dla tych gwiazd telewizyjnych, które znamy i dla całej telewizji  traktowanej jako sposób na komunikację, telewizja to jest łup. I te łup służy temu, by podkreślić ich znaczenie. Dokładanie w taki sposób zachowywali się Mongołowie w XIII wieku podbijający Azję i Europę. W Polsce jest to szczególnie widoczne i nie ma potrzeby wymieniać nazwisk, wszyscy wiemy o kogo chodzi. Trochę mniej rozumiemy kwestie związane z metodą prezentacji w programach telewizyjnych. I tu przydałbym się nam Benny, który miał genialną intuicję. Ja sobie wczoraj dokładnie wyobraziłem, co Benny by zrobił w swoim programie zainspirowanym ostatnimi pokazami w polskiej telewizji. Oto, od wielu miesięcy rządowa telewizja pokazuje ministra Glapińskiego fotografującego się na tle złotych sztabek, gwarantujących nam stabilizację finansową. I na to wychodzi Tusk staje przy palecie pełnej papierowych banknotów euro – ponoć całego miliarda – i nazywa tamtych idiotami. Publiczność mu wtóruje. To jest fragment programu Benny Hill Show zrobiony bez udziału Benny’ego, któremu jednak – jak sądzę – Benny patronował zza światów. Jakim trzeba być durniem – mam na myśli sztab Tuska – żeby dopuścić w ogóle do zbudowania takiego skojarzenia. No, ale tu wracamy do początku naszych rozważań, czyli do kwestii kto i jak traktuje przekaz telewizyjny.

Niestety w sposób wyżej opisany traktowane są także inne misyjne obszary, którymi zawiaduje, przynajmniej w teorii, państwo. I tak muszę w tym miejscu oddać sprawiedliwość Muzeum Powstania Warszawskiego, które niesłusznie posądziłem o niechęć do wydawania książek. Nie jest to prawda, przyznaję, błądziłem. Otóż przez 18 (słownie: osiemnaście) lat swojego istnienia w obecnym miejscu, Muzeum wydało dwie książki, jeśli nie liczyć albumów z fotografiami. Jest to monografia Borkiewicza i zbiór rozkazów Montera, który ukazał się w zeszłym roku. Dodam tutaj link, żeby mi potem nikt nie mówił, że promuję tylko własne książki. https://www.1944.pl/artykul/rozkazy-dowodztwa-powstania-warszawskiego-cze,5193.html

Po osiemnastu latach placówka ta rezygnuje, jakże słusznie, z wydawania kolorowanek i wycinanek dla dzieci i zabiera się za publikację źródeł. Z jakichś przyczyn jednak książki majora Sujkowskiego do sprzedaży wziąć nie chcieli. Być może nie trzymała wyśrubowanych przez Muzeum standardów edytorskich. Sam nie wiem…

Czy to jest sytuacja z Benny Hill Show? I tak i nie. Tak, dlatego, że zestawienie powagi tych źródeł z banałem kolorowanek dla dzieci, przypomina skecz, w którym przez bramkę na lotnisku przepuszczani są uzbrojeni terroryści, a zatrzymuje się tam babcię, z jakimś kawałkiem metalu w torebce i poddaje się ją osobistej rewizji. Nie – albowiem nikt się z tego nie śmieje. Wszyscy traktują tę sytuację zupełnie serio, tak jakby to było coś naturalnego. Dlaczego? Mniemam iż powodem jest traktowanie muzeum i całej sfery promocji historii jako łupu. Jeśli zaś coś jest łupem, nie można z tego żartować. Można tylko w skupieniu ten łup konsumować, jak neandertalczycy truchło mamuta, w czasach kiedy nikomu się nawet nie śniło, że na ziemi pojawi się kiedyś jakiś Benny Hill.

Czy wobec tego, skoro wszyscy są tak śmiertelnie poważni i święcie przekonani, że słońce świeci tylko dla nich i na nich, jest w tym gdzieś miejsce na ironię? Oczywiście, że jest i ma to w dodatku charakter paradoksalny. Ta ironia bowiem wyczuwalna jest w książce majora Sujkowskiego. W kilku jedynie momentach, ale jest dość wyraźna. Dotyczy zaś niektórych postaw reprezentowanych przez samych powstańców. Sujkowski z nikogo nie szydzi, on tylko wskazuje, jakie kłopoty mogła mieć kadra dowódcza z niektórymi uczestnikami walk, całkiem fatalnie rozpoznającymi okoliczności. Skoro więc w pracy tak dramatycznej, tak poważnej i tragicznej w wymowie, znalazło się miejsce na żart i ironię, wnosić możemy, że ironia towarzyszy nam stale i jest zjawiskiem naturalnym. Dlaczego nie ma jej więc wśród kolporterów tych rzekomo zabawnych kolorowanek z postaciami powstańca i łączniczki? O takich, jak tu widzimy? https://sklep.1944.pl/pl/p/Archi.Tekturki-Jak-narysowac-laczniczke/429

Odpowiedzi na to pytanie nie znamy, myślę jednak, że doskonale znali by ją ci ludzie, którzy z dnia na dzień wywalili Benny’ego Hilla z telewizji Thames. Oni by nam wytłumaczyli dlaczego w takich kwestiach nie ma miejsca na żarty. Kiedy bowiem ktoś zajmuje się dystrybucją postaw, musi być serio, a nie przebierać się w dziwne łachy, salutować do pustej głowy i wyszydzać prezenterów telewizyjnych starających się każdym swoim słowem, gestem i miną nawiązać kontakt z publicznością. A co jeśli im się nie udaje? Jak to co? Publiczność jest sama sobie winna. Jeśli nie kupiliście jeszcze swoim dzieciom tych kolorowanek, albo wycinanki Hello Helka, zróbcie to natychmiast. O proszę, tu jest kolejny link https://sklep.1944.pl/pl/p/Zestaw-Hello-Helka-Dom-i-laleczki-do-wyciecia/467 Jedyne 85 zł, a ile frajdy.

Ja niestety mam na składzie same nudy – ponad 600 stron tekstu z indeksem, mapy i tabele. To nic, że 10 zł taniej, nie ma to znaczenia. Tamci są bezkonkurencyjni.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/bitwa-o-warszawe-1944-major-zbigniew-sujkowski/

---

tagi: historia  telewizja  powstanie warszawskie  benny hill  muzeum powstania warszawskiego 

	gabriel-maciejewski
	11 lutego 2022 09:55

47     2798    18 zaloguj sie by polubić