Tekst wrzucam dopiero teraz, bo od rana siedziałem u dentysty, wściekły jestem jak nie wiem co, bo jeszcze na dokładkę wodę wyłączyli i kawy nie można zrobić. Jeden z czytelników przysłał mi wczoraj zdjęcie felietonu Waldemara Łysiaka z tygodnika „Do rzeczy’. Felieton nosił dziwaczny tytuł „Oszczer” i był polemiką z tekstem innego felietonisty tego tygodnika – Jacka Komudy, który napisał tydzień wcześniej o tym, że król Bolesław Śmiały to gej i zoofil. Łysiak się oburzył i dla odmiany nazwał raz jeszcze św. Stanisława zdrajcą, powołał się przy tym na szereg autorytetów, w tym na Dariusza Baliszewskiego i Tadeusza Czackiego. Jakby tego było mało Łysiak cytuje jakąś korespondencję papieża Grzegorza VII z królem Bolesławem, w którym to ojciec święty pisze, że jego i króla łączy wiara w Chrystusa. Rozumiem, że Łysiak dotarł do nieznanych nikomu źródeł pisanych dotyczących relacji pomiędzy Rzymem a Krakowem w XI wieku, źródeł z epoki, tak przecież rzadkich, i teraz podzielił się z nami tą treścią? W dodatku uczynił to gratis, nawet nie musieliśmy się targować. Pisze nam także Łysiak, że w Pradze są jakieś kwity, w których czarno na białym stoi, że biskup Stanisław był na pensji króla Wratysława. Proszę Państwa, w zasadzie można by na te sprawy spuścić zasłonę milczenia, bo one są w istocie nie ważne. Chodzi bowiem tylko o to, by grzać koniunkturę w tematach, na których nikt się nie zna i robić przy tym jeszcze sztuczny tłok. Tymi się zajmują Komuda z Łysiakiem. Nie ma żadnych dokumentów z epoki, o czym na początku felietonu pisze sam Łysiak. Ciekaw jestem więc bardzo skąd Łysiak wyciągnął te swoje rewelacje. Jak mówię nie chodzi bynajmniej o to, żeby dociec prawdy. Bo gdyby obaj panowie chcieli tego właśnie, zajęliby się przetrząsaniem archiwów weneckich, a wcześniej zgromadzili na ten cel stosowny budżet. Oni jednak tego nie uczynią, albowiem zajęci są nieustannym nakręcaniem koniunktur na swoje książki. To jest bieda z nędzą. Widać ją gołym okiem, a jedynym sposobem jaki ludzie ci uważają za skutecznie podnoszący sprzedaż jest plasowanie się na pozycji niepokornego i niegrzecznego studenta olewusa – takiego enfant terrible. W zasadzie dziś każdy publicysta, może poza Grzegorzem Kucharczykiem, chce być ąfą teribl, bo mu się zdaje, że w ten sposób zwróci na siebie uwagę. To byłoby możliwe, gdyby oni wszyscy prezentowali się na scenie w jakichś układach choreograficznych, ale nie na łamach tygodnika, który kosztuje 7,90 za egzemplarz. I tak Komudzie zdaje się, że jak zrobi z króla zoofila, to wywoła tym sensację, a Łysiak z kolei uważa, że można otwarcie i bez żenady kłamać, a na koniec jeszcze przywoływać jakieś celtyckie sentencje. Jego tekst bowiem kończy się wspomnieniem ojca – Stanisława Łysiaka, który mówił synowi Waldemarowi, żeby szedł przez życie z celtycką dewizą „prawda przeciw światu”. Kłopot w tym, że Łysiak mija się z prawdą, w dodatku na wielu poziomach wśród których przywołanie Baliszewskiego i nazwanie go wybitnym historykiem, jest figielkiem najmniejszej wagi.

Powtórzę raz jeszcze – celem tych działań jest nakręcenie koniunktury na treści kłamliwe i obsceniczne. W tym bowiem upatrują autorzy publikujący na łamach „Do rzeczy” klucz do sukcesu i w ten sposób chcą kokietować czytelnika. Ten bowiem jest w ich oczach podekscytowanym bałwanem, który nie zrozumie niczego, jeśli do serwowanej mu gawędy nie będzie dołączone słowo „pedofil”, „zoofil”, „sodomita”, albo pokrewne. Wynika to wprost z nadużywania na tak zwanej prawicy pewnych formatów, z których wielu czytelników rzeczywiście nie umie się wyzwolić. Stwarzają oni złudzenie, któremu z kolei ulegają autorzy, że inni czytelnicy i inne jakości nie istnieją. To jest zjawisko zasmucające i w zasadzie nie do odwrócenia. Jeśli bowiem ktoś dostaje pieniądze za notoryczne publikowanie słowa „dupa” odmienianego przez wszystkie przypadki, ten się od tego nie uwolni, albowiem pieniądze, otrzymywany regularnie, są środkiem silnie uzależniającym. A skoro się nie uwolni, będzie musiał poszukać dla swojego niegodnego zachowania jakichś uzasadnień. No i właśnie to jest sensem istnienia Komudy i Łysiaka. Prócz uzasadnień musi się także pojawić specjalizacja. To znaczy jedni będą specjalistami od samej, pardon, dupy, inni wyspecjalizują się w gawędach o dupie Maryni, a ci najbardziej subtelni, jak Łysiak – w opowieściach o dupie Maryni i huzarach. Jeśli mamy do czynienia ze specjalizacją popartą uzasadnieniem, to wśród czytelników pojawi się nieuchronnie znawstwo. I tak będą, a pewnie już są, znawcy wczesnego, środkowego i późnego Łysiaka, a także wczesnego, środkowego i późnego Komudy. Problem jednak w tym, że ludzi tych będzie coraz mniej, a to z kolei oznacza, że przychody jakich spodziewają się autorzy nie będą zadowalające. Nieprawdą jest bowiem, że nie istnieje inny rynek i inni czytelnicy, niż ci, których opisałem wyżej. Oni istnieją, ale akurat nie kupują tygodnika „Do rzeczy”. Nie czynią tego, żeby nie zwomitować po przeczytaniu jednego, drugiego czy trzeciego tekstu kolejnego autora kreującego się na afą terribl. Bo nie kończy się przecież na Komudzie i Łysiaku, jest jeszcze przecież pisarz Koper, który w ostatnim numerze reklamuje swoją książkę pod tytułem „Żony i kochanki Sienkiewicza”. Proszę Państwa, szeroko otwarta jest brama do piekła pisarzy, a ono potrafi się zmaterializować już na ziemi. Będzie tak – po całkowitym i nieodwołalnym zdewastowaniu rynku przez wymienionych tu z nazwiska hochsztaplerów, po triumfie Mroza i Bondy, którzy sobie tylko znanymi sposobami załapali się do sfery tych autorów, którzy mogą w książce lokować produkt, albo region, za co wydawca i oni dostają gratyfikacje, ludzie tacy jak Koper i Komuda, skończą jako autorzy objeżdżający uzdrowiska i zabawiający nudzącą się tam publiczność. Ktoś powie, że to nie jest jeszcze najgorsze wyjście, że dlaczego nie, przecież tam też są czytelnicy….Oczywiście...że są, wszędzie są czytelnicy. Przypuszczam, że w piekle również są, ale czy o takich czytelników zabiega autor?

Nie mam dobrej pointy dla tego tekstu, bo bieda wyzierająca z każdej niemal strony tygodnika „Do rzeczy” jest paraliżująca. Zostawiam Was więc z tymi niewesołymi refleksjami i jadę walczyć o przywrócenie ciepłej wody w kranie. I zimnej także…

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

---

tagi: św. stanisław  łysiak  komuda  do rzeczy 

	gabriel-maciejewski
	8 maja 2019 11:26

16     2674    10 zaloguj sie by polubić